Vandaag ben ik met de hovercraft naar District 12 gebracht of wat daar nog van overbleef. Na mijn ontsnapping uit de arena heeft het Capitool District 12 samen met zijn inwoners plat gebombardeerd. Gale, mijn moeder en Prim zijn gelukkig samen met de weinige inwoners die het overleeft hebben veilig naar het ondergrondse District 13 gebracht. Daarnet keek ik hoe mijn schoenen ondergedompeld waren door een laag as. In ons ouderlijk huis kon ik enkel de zwartgeblakerde bakstenen van de schoorsteen onderscheiden van de rest. Behalve de Winnaarswijk is alles met de grond gelijk gemaakt. Maar er komt niemand terug, behalve ik. Voor dat korte bezoekje heb ik zware onderhandelingen moeten verrichten. De autoriteiten van District 13 waren radicaal tegen dit kort reisje. Ze begrepen het nut er niet van. Ze begrijpen gewoon niet wat dit allemaal voor mij betekende. Ondertussen ben ik nog steeds aan het revalideren van de verwondingen die ik in de arena heb opgelopen. Ik moet het rustig aan doen zeggen ze. Dit geeft me veel tijd om na te denken over de Revolutie. Ze duiden mij aan als leider van deze Revolutie maar ik weet niet of ik dit allemaal wel kan, of ik het weinige wat ik nog over heb wil opofferen. Ondertussen hebben we nog steeds geen nieuws van Peeta. Hij wordt vast en zeker gemarteld door het Capitool om mijn locatie te achterhalen. Maar dat is het nu net. Peeta wist net als ik niets van deze reddingsactie. Het is verschrikkelijk om in deze onwetendheid te hoeven leven. Ik hoop maar dat alles goed gaat met hem. Waarom ik ? Dit is de vraag die nog steeds door mijn hoofd spookt. Waarom hebben ze uitgerekend mij uit de arena gehaald. Ik moet afronden. Hier in District 13 hebben ze een strikt plan waaraan ik mij moet houden. Ik ben al niet bepaald de lieveling hier dus ik kan maar beter de rust bewaren.
