Eindelijk valt alles in zijn plooi. Peeta en ik zijn terug naar elkaar toegegroeid. Er zijn nog momenten waarop hij ineenkrampt tot de flashbacks weer over zijn. Ik heb nog steeds nachtmerries maar zijn armen zijn er om mij te troosten. Wat ik nodig heb om te overleven is niet Gales vuur, in stand gehouden door woede en haat. Ik ben zelf al een hevig vuur. Wat ik nodig heb is de boterbloem in de lente die me aantoont hoe zwaar onze verliezen ook mogen zijn het weer mooi kan worden. En Peeta is de enige die me dat kan geven. Ik ben zwanger van ons eerste kind, een meisje. Ik ben bang. Ooit zal ik haar moeten vertellen wat we allemaal hebben moeten doorstaan. Dat de tuin waarin ze later zal ronddartelen een kerkhof is. Maar ik heb Peeta aan mijn zijde en het voelt goed.
Vandaag is de meest verschrikkelijke dag uit mijn leven. Mooie, lieve, intelligente Primrose waarom jij ? Ik dacht dat we gewonnen hadden toen er plots honderden witte parachutes neerdaalden. Ze ontploften tegen alle verwachtingen in. Prim, mijn lieve behulpzame zusje, rende naar de massa toe om er eerste hulp toe te dienen toen een tweede ontploffing plaats vond. Mijn kleine Prim ... Ik ga je missen. Voor wie moet ik nu vechten ? Mijn drang om President Snow te vermoorden is nu nog groter. Maar toen ik oog in oog stond met hem kon ik het niet. Ik weet niet wat er door mijn hoofd ging maar ik kon hem niet neerschieten. Schieten op President Coin van District 13 was zowat het stomste dat ik kon doen. Even later hoorde ik dat ook President Snow was overleden. De reden ervan is niet bekend maar ik ben er zeker van dat het te maken heeft met het bloed dat hij telkens opdrinkt. Nu is het bang afwachten op mijn straf.
Geen overkoepelende arena. Deze keer was het Capitool de oneindige arena. De arena is gevaarlijker dan ooit en het Capitool zet alles op alles om ons te verwoesten. We mogen van geluk spreken dat we zo goed voorbereid zijn. Ik wist dat we het moeilijk zouden hebben. Maar dit overtreft alles. Vannacht slapen we in een oud vrouwtje haar kelder. Ze runt een winkeltje vol met stoffen waarmee we ons ook goed kunnen vermommen. We zijn allen aan het einde van onze krachten. Maar ik haal mijn laatste krachten uit de gedachte dat ik ooit President Snow zal vermoorden.
Ondertussen gaat het al beter met Peeta. Ze proberen hem duidelijk te maken dat ik geen slecht persoon ben. Dat dit het werk is van het Capitool. We hebben zelf een soort spelletje bedacht om herinneringen terug te halen. Als Peeta een vraag stelt moeten wij antwoorden met waar of niet waar. Hij probeert mij op zijn minst al niet meer te vermoorden dus we boeken zeker en vast vooruitgang. Daarnet vroeg hij me plots "jij houdt van me, waar of niet waar ?". Ik heb natuurlijk waar geantwoord. Door alles wat er is gebeurd kan ik nu wel zeggen dat ik van hem houd. Maar veel tijd voor liefde is er niet. We moeten namelijk trainen voor onze aanval.
Ons plan om Peeta uit het Capitool te bevrijden is gelukt. Maar gelukkig ben ik niet. Op het ogenblik dat Peeta mij zag, vloog hij me in de haren. Mijn lippen wouden net zijn naam zeggen als zijn vingers me om mijn keel sloten. Het was alsof ik zijn grootste vijand was. Peeta was een monster, hij was gek. Eigenlijk moet ik zeggen gekaapt. Of dat is toch het woord dat ik Plutarch en Haymitch tegen elkaar hoorde zeggen. Het is een techniek waarbij gebruik wordt gemaakt van het bloedzoekersgif. Het zorgt ervoor dat je moeilijk dingen kan herinneringen. Net zoals ik had tijdens de Eerste Spelen. Zo hebben ze alle herinneringen aan mij kapotgemaakt. Peeta denkt dat ik levensgevaarlijk ben. Hij wil me proberen vermoorden. Het contrast is zo groot nu. De Peeta die van me houdt tegen over een Peeta die me wil vermoorden. Nu pas begin ik te beseffen hoeveel Peeta voor me betekent. Al die tijd hield hij oprecht van me. Nu valt dit weg en merk ik dat ik het mis. Ik moet huilen als ik aan de nachten in de trein denk. Telkens kwam hij bij me liggen. Ik wil Peeta terug. Zonder hem kan ik dit niet aan.
