In de kleuterklas kregen we het al te horen : hondsdolheid is levensgevaarlijk en er moet alles aan gedaan worden om het uit te roeien. Zoals onze voorouders hadden voorgedaan werden alle dragers teruggedrongen tot in minder bevolkt gebied. Voor de hand liggend : Wallonië. Na een lange strijd en gigantische inzet was Vlaanderen verlost van wilde honden, vossen en ander ongedierte.
Alle kinderen waren veilig.
Onbekommerd beleefde de aankomende jeugd de sixties. Bevrijd van alle middeleeuwse dwanggedachten van hun ouders liepen ze stage in de stad. Uit kleine rijwoningen schalde het groene credo van de gediplomeerde tweeverdieners over de hoofden heen van andere bevolkingsgroepen die hun voor de rest volledig koud lieten. Hun kleine kinderen mochten 's zondags met hun puppie onbeperkt rondhossen in gigantische open vlaktes die vroeger door holbewoners gecreëerd werden en nu door onbekenden onderhouden. Vosjes werden de ideale speelkameraadjes.
Na hun stage in de stad kochten ze een groot perceel bouwgrond op de groene buiten. Omdat er toch plaats zat was, mocht iedereen in de omgeving ophoepelen.
Uit de villa's borrelt zacht het nieuwe credo :
Dank lieve ouders om jullie leven in de weegschaal te leggen om onze kindertijd veilig te laten verlopen. Wij konden gaan en staan waar we wilden. Dank lieve ouders om jullie gezondheid in de weegschaal te leggen om ons aan ons diploma te helpen. Dat laat ons toe om ons verwend leventje te leiden. Dank lieve ouders voor jullie gulle tussenkomst in de versterkte omheining rond ons eigendom. Dat is een noodzaak in een verwilderde gevaarlijke omgeving.
