Ik begin deze denkoefening omdat ik juist vernomen heb dat ABILIFY, een middel dat tegenwoordig bijna courant gegeven wordt in de psychiatrie, hersenbloedingen veroorzaakt. Weer een geval van , We trekken ons niet aan wat er met de patient gebeurt, als hij maar gemediceerd wordt ?
Je persoonlijkheid is niet veilig in de psychiatrie. Je wordt belogen, gesust en in de baantjes geleid waarin zij willen dat je gaat. Maar nu wordt het lichaam van de psychiatrische cliënt ook al zwaar belaagd ? Jaccuse !
Mensen die in de psychiatrie terecht komen, bijvoorbeeld door een zware depressie of een zelfmoordpoging, moeten kost van kost veranderen voor hun eigen goed. Zelden wordt gekeken naar de emotionele, financiële of sociale positie die het leed veroorzaakt heeft. Het ligt altijd alleen maar aan de patiënt zelf, die volgens de meeste psychiaters een ernstige persoonlijkheidsstoornis heeft, genetisch bepaald en veroorzaakt, uiteraard. Maar dan zit men met die mens.Hij is genetisch voorbestemd om aan een mentale ziekte te lijden, en dus bestaat er ook niet zoiets als genezing van de ziekte. Hoewel psychiaters denken te weten dat de ziekte geen kans op genezing biedt, schrijven ze toch neuroleptica, lithium, stemmingsstabilisatoren en antidepressiva voor, en houden ze in vele gevallen de persoon zijn ganse leven gekluisterd aan de randinstituten rond de psychiatrie; psychiatrische ziekenhuizen, opvangtehuizen, psycho-sociale centra, thuiszorg, beschut wonen en werken enz.
Er kan bijna gedacht worden dat deze gigantische industrie met talrijke banen, in stand moet gehouden worden ter wille van de psychiatrische hulpverleners ipv de patiënten of cliënten.
Ik pleit er voor mensen die door een emotionele ( meestal gebrandmerkt als manisch-depressiviteit, zware depressie of borderline) of mentale ( neurose of psychose genoemd door voornoemde industrie) tijd en vrijheid te geven om zichzelf terug te zoeken uit het psychiatrische kluwen waarin ze vast zitten, soms veroorzaakt door ouders of sociale omgeving, ook soms door de officiële psychiatrie zelf.
Laat de mens in wording, de mens in evolutie , in de eerste plaats genieten van vertrouwen. In de pedagogische wetenschap is men er al toe gekomen te beseffen dat kinderen die met positieve kritiek, aanmoediging en liefde opgroeien meer dan één stap voor zijn op kinderen die met terechtwijzing, negatieve kritiek en psychische verwaarlozing en agressie, ( tot mishandeling toe) moeten opgroeien. Deze laatsten ontwikkelen vaak faalangst, twijfelen aan zichzelf, en voelen zich in hun latere leven ongelukkig, omdat ze een negatief zelfbeeld hebben ontwikkeld.
Wanneer zal de psychiatrie deze kennis eens beseffen en toepassen ? Volwassen cliënten zijn uiteraard niet meer primair opvoedbaar ( ook al wordt zelfs dat nog vaal gedacht door het psychiatrisch systeem ), maar ze reageren evengoed op de angst en druk die op hen wordt gezet om niets te doen wat de middelmaat niet doet, om braaf hun medicatie te slikken, en een nine to five structuur aan te houden in hun bestaan. Er wordt vaak angstiger gereageerd op ervaringen van de cliënt door zgz. hulpverleners dan door de patiënt en zijn familie zelf. Op geen enkel ogenblik gedurende de opname of verdere behandeling wordt cliënt als volwassene die zelf beslissingen kan nemen en instaan voor de weg die hij /zij met zijn/haar leven wil inslaan.
Ik denk daarom dat er aktief vanuit de psychiatrie moet worden gestreefd naar vertrouwen naar de cliënt toe, naar respect voor zijn filosofische ideeëngoed , naar gelijkwaardigheid tussen cliënt en hulpverlener, en naar een volwassen psychiatrie die de kinderziekten ontgroeid is, en neigt naar een voorkeur voor zelfverwerkelijking en zelfontplooiing, waar de persoonlijkheid van de cliënt niet gewantrouwd of genegeerd wordt, maar in tegendeel het beginpunt vormt van de weg die er te begaan valt.
Ik begin deze denkoefening omdat ik juist vernomen heb dat ABILIFY, een middel dat tegenwoordig bijna courant gegeven wordt in de psychiatrie, hersenbloedingen veroorzaakt. Weer een geval van , We trekken ons niet aan wat er met de patient gebeurt, als hij maar gemediceerd wordt ?
Je persoonlijkheid is niet veilig in de psychiatrie. Je wordt belogen, gesust en in de baantjes geleid waarin zij willen dat je gaat. Maar nu wordt het lichaam van de psychiatrische cliënt ook al zwaar belaagd ? Jaccuse !
Mensen die in de psychiatrie terecht komen, bijvoorbeeld door een zware depressie of een zelfmoordpoging, moeten kost van kost veranderen voor hun eigen goed. Zelden wordt gekeken naar de emotionele, financiële of sociale positie die het leed veroorzaakt heeft. Het ligt altijd alleen maar aan de patiënt zelf, die volgens de meeste psychiaters een ernstige persoonlijkheidsstoornis heeft, genetisch bepaald en veroorzaakt, uiteraard. Maar dan zit men met die mens.Hij is genetisch voorbestemd om aan een mentale ziekte te lijden, en dus bestaat er ook niet zoiets als genezing van de ziekte. Hoewel psychiaters denken te weten dat de ziekte geen kans op genezing biedt, schrijven ze toch neuroleptica, lithium, stemmingsstabilisatoren en antidepressiva voor, en houden ze in vele gevallen de persoon zijn ganse leven gekluisterd aan de randinstituten rond de psychiatrie; psychiatrische ziekenhuizen, opvangtehuizen, psycho-sociale centra, thuiszorg, beschut wonen en werken enz.
Er kan bijna gedacht worden dat deze gigantische industrie met talrijke banen, in stand moet gehouden worden ter wille van de psychiatrische hulpverleners ipv de patiënten of cliënten.
Ik pleit er voor mensen die door een emotionele ( meestal gebrandmerkt als manisch-depressiviteit, zware depressie of borderline) of mentale ( neurose of psychose genoemd door voornoemde industrie) tijd en vrijheid te geven om zichzelf terug te zoeken uit het psychiatrische kluwen waarin ze vast zitten, soms veroorzaakt door ouders of sociale omgeving, ook soms door de officiële psychiatrie zelf.
Laat de mens in wording, de mens in evolutie , in de eerste plaats genieten van vertrouwen. In de pedagogische wetenschap is men er al toe gekomen te beseffen dat kinderen die met positieve kritiek, aanmoediging en liefde opgroeien meer dan één stap voor zijn op kinderen die met terechtwijzing, negatieve kritiek en psychische verwaarlozing en agressie, ( tot mishandeling toe) moeten opgroeien. Deze laatsten ontwikkelen vaak faalangst, twijfelen aan zichzelf, en voelen zich in hun latere leven ongelukkig, omdat ze een negatief zelfbeeld hebben ontwikkeld.
Wanneer zal de psychiatrie deze kennis eens beseffen en toepassen ? Volwassen cliënten zijn uiteraard niet meer primair opvoedbaar ( ook al wordt zelfs dat nog vaal gedacht door het psychiatrisch systeem ), maar ze reageren evengoed op de angst en druk die op hen wordt gezet om niets te doen wat de middelmaat niet doet, om braaf hun medicatie te slikken, en een nine to five structuur aan te houden in hun bestaan. Er wordt vaak angstiger gereageerd op ervaringen van de cliënt door zgz. hulpverleners dan door de patiënt en zijn familie zelf. Op geen enkel ogenblik gedurende de opname of verdere behandeling wordt cliënt als volwassene die zelf beslissingen kan nemen en instaan voor de weg die hij /zij met zijn/haar leven wil inslaan.
Ik denk daarom dat er aktief vanuit de psychiatrie moet worden gestreefd naar vertrouwen naar de cliënt toe, naar respect voor zijn filosofische ideeëngoed , naar gelijkwaardigheid tussen cliënt en hulpverlener, en naar een volwassen psychiatrie die de kinderziekten ontgroeid is, en neigt naar een voorkeur voor zelfverwerkelijking en zelfontplooiing, waar de persoonlijkheid van de cliënt niet gewantrouwd of genegeerd wordt, maar in tegendeel het beginpunt vormt van de weg die er te begaan valt.
