Dag 7  Keramiekxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vasillaq Kolevica is niet de eerste de beste. Hij studeerde Schone Kunsten aan Italiaanse univ en is een natuurtalent en harde werker. Aan zijn stevige handdruk en zijn vriendelijke kop die mij aan Sean Connery deed denken, wist ik dadelijk dat ik hier niet voor niets was gekomen. Werp met mij een blik in zijn uitgestrekt atelier met massale hoeveelheid keramiek van alle slag-alle soorten potten natuurlijk maar ook grote bas-reliefs modern beeldhouwwerk in steen en hout enz, en alles met eigen hand gemaakt. Voor ik het wist had ik een stevige voorschoot aan en zat ik achter de draaischijf met daarop een grote homp klei . Het water had hij in een ketel opgewarmd wat bij deze temperatuur leuk is voor de handjes. In de keren heb ik daar al heel wat bijgeleerd. Vasillaq nodigde mij uit om in de zomer voor minstens 1 maand te komen, in die tijd kan hij van mij een maestro maken en wie ben ik om zijn woorden in twijfel te trekken. Ondertussen had zijn bediende van onze activiteit fotos genomen en op facebook geplaatst met als commentaar (in albanees): Paul is gepassionneerd door de keramiek en is uit EUROPA naar hier gekomen om zich in die kunst te bekwamen. Binnen de twee uur waren er meer dan 30 felicitaties van zijn vrienden voor hem door de ether geflitst.

Na het afscheid van Vasillaq merk ik dat mijn schoenen onder de klei zitten . Deze soldaat heeft als volgt zijn plan getrokken: zakdoek gedrenkt in water van fontein kan meeste klei verwijderen. De definitieve afwerking kon gebeuren bij middel van handig doosje  schoensmeer dat u ziet staan op de foto vooraan op de toonbank van het winkeltje dat ik aantrof op mijn museumtocht.
Ik was zo tevreden over deze gang van zaken dat ik de vriendelijke dame gefotoot heb hetgeen ze toeliet na haar verzekerd te hebben dat ze best mocht gezien worden.
Het archeologisch museum is gehuisvest in een mooi ottomaans huis.
Een jonge man kennelijk de conservator meldde mij dat ik de eerste bezoeker was sinds hij een week tevoor deze job aanvatte. Hij geeft ook les als professor. Hij heet Dorian en is zoals reeds heel wat albanezen een mijner FB vrienden.

Op het einde bij de betaling maakte hij mij er attent op dat hij mij zijn eerste ticket zou uitreiken . Om deze gebeurtenis te honoreren heb ik ipv de officiele prijs van 200 Lek er  500 gegeven.
NB 100 Lek is 0,8 euro. Deze vrijgevigheid werd onmiddellijk door de hemel beloond: na mij verschenen de  2 volgende  bezoekers .

Na het archeologisch ook nog voor de noen naar het ikonenmuseum dat in de buurt moet liggen maar dat ik begot niet vindt, ik draai rondjes lijk een hond achter zijn steert. Ook meerdere voorbijgangers aangesproken. Niemand kan me helpen ook deze 3 meiden  weten van toeten al wonen ze in de buurt. Uiteindelijk brengt me een intelligente tiep, supporter van club brugge naar waar ik zijn moet. Misschien staan jullie ook in bewondering voor de mooie ikonen van de gekende Onufri van rond 1500 .
Er is nog een museum nl het huis en werk van de schilder Vanguard Mio waarvan ik in Tirana een tweetal doeken zag die ik mooi vond. Het huis was gesloten daar de schildersdochter ziek was. Een depressie. Sedert overlijden echtgenoot. 3 jaar geleden.Jammer.
Deze namiddag rijden we ( Landi en ik) naar het bergdorpje Voskopoie met zijn mooie byzantijnse kerkjes. In een van die kerkjes ben ik trouwens een goeie tegengekomen
Ik vertel het straks wel.

Voskopoie was vroeger een grote stad met 24 mooie kerken nu enkel nog een boeredorp  maar dan een zeer schilderachtig en met poetisch wegdek zoals je tussen de regendruppels door op de foto ziet . De kerkjes zijn dicht en je moet de sleutel halen bij de pope . We hebben slechts 1 kerkje bezocht wel een mooi met arcades buiten, achter 2 grote hooimijten  die je bij ons niet meer ziet. Ik was wat aan het rondlopen en wilde eens een blik werpen achter de ikonostase toen ik plots iets voelde gebeuren ter hoogte van mijn hoofd. Om het kort te maken: ik was met mijn knikker tegen een hangende godslamp aangelopen en de olie vloeide rijkelijk over mijn schedeldak, als een cataract een weg zoekende voor en achter mijn oren. Mijn zakdoek had ik niet meer bij aangezien ik hem smorgens gebruikt had om mijn schoenen te poetsen. Ik bracht de pope op de hoogte van het gebeuren.

De man verdween achter de ikonostase en kwam terug met mooi bedrukte vermoedelijk liturgische servietjes. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest voor een serviette. Een doopsel (’baptismo’) met olie. De eerwaarde kon erom lachen en raadde mij toch nog een douche aan. Wat ik niet heb gedaan. Wie weet heeft die olie geen miraculeuze werking op de haargroei.
Ondertussen nog mooie hoekjes ontdekt: de bazaar bvb, hier een buitenbazaar : straatjes met mooie huisjes als winkel fungerend .
Een prangende vraag was deze naar planning van de laatste twee dagen. Er zijn nog meerdere te bezoeken steden. Maar er zijn ook nog de vrienden van het eerste uur: het keramiekteam in Krajen die mij nog eens verwachten. Dat laatste primeert natuurlijk en zo ben ik weer naar het noorden getrokken. Eerst busreis van 3 u naar Tirana. Bus juist weg dus uurtje wachten genietend van de drukte op het marktplein. Op foto   zie je dat de bananen prominent aanwezig zijn. Trosje gekocht en gedeeld met bedelend vrouwtje daar op de grond zittend. Ook een koffietje? Wil ze wel. Misschien ook moment voor nieuwe aankoop. Immers mijn 2 broeken zitten onder de klei der keramiek. Oplossing een borstel. Met de nodige gebaren aan een kraamvrouw mijn borstelwens duidelijk gemaakt. Haalt uit de coulissen 4 exemplaren, kies die met de stijfste haren. Vraagt 300 Lek. Kijk haar diep in de ogen, daalt direct naar 150. Dame duidelijk gelukkig met verkoop aan vreemdeling zodat me na transactie zowaar een kus te beurt valt.

Voor de tweede maal deze reis in Lezha (Alessio in Italiaans). Aangename stad aan de Drini. Boven de stad torent op een berg de vesting, dateren uit de Illyrische periode (300 BC)  natuurlijk later herbouwd maar sommige muurstukken dateren nog uit deze periode: met grote steenblokken. We beginnen de klim . Onder de muren van de vesting grazen er schapen. Gezien mijn sympathie voor deze dieren daal ik af van het mensenpad en voeg me tussen het gebleir en de heesters wat de twee herders glimlachend goedkeuren . Waarlijk een bucolische belevenis met in de vlakte de stroom en in d verte de bergen en zowaar ook de zee. Meer moet dat niet zijn.

Afdalend van de schapen kom ik bij de Illyrische poort waar twee Albanese nogal wilde en vermoedelijk ongeletterde meisjes zitten . Met pathos willen ze mij van alles meedelen; natuurlijk snap ik er geen jota van.

Ze hoeden geitjes en geven mij een geitelam op de arm . Komt daar ook nog een bejaard maar welgemutst moedertje aangewandeld met een bos hout op de rug en een kalf aan een touw . Gaat daarmee door de Illyrische poort. In de Ardennen zul je dit niet rap tegenkomen. Bij het verder afdalen ontmoet ik een bekende: de studentin die mij vorige week rondleidde met haar vriendin. Morgen naar Krajen, ook een bekende plek voor mij. Ben benieuwd wat mij daar morgen te wachten staat.