Wij zijn vrienden voor het leven, hij Argentijn, ik Belg. In deze symbiose hebben we getracht om onze twee werelden dichter bij elkaar te brengen. Het gure klimaat van België met de warmte en vrolijkheid van Patagonië. Op onze website ziet u het resultaat. www.patagonponcho.com We trachten deze samenwerking tussen Argentinië en België zo fair mogelijk uit te werken. De laatste jaren hebben we juweeltjes van vrouwen ontmoet die ons alles aanbieden wat we hiervoor nodig hadden. Eigenlijk is het hun glimlach die zij willen aanreiken naar het gure België toe. Kuier even rond op onze website, neem even de tijd om een vrolijke glimlach op jullie prachtige gelaat te laten glijden. We staan steeds ter uwer beschikking om meer uitleg te geven. Zet je even achteruit gezellig in je pcstoeltje en geniet van de warmte die Patagonië je kan aanbieden. Rein en Juan
Slapeloosheid is een probleem met veel facetten. De oorzaken zijn dan haast ontelbaar. Het meest voorkomende is: insomnia, een slaapstoornis die meestal wel op te lossen is zonder medicatie. Naargelang de intensiteit is het probleem vaak op te lossen door een zelfanalyse. Als het aanhoudt geeft het een kettingreactie aan andere fysische problemen. Het kan ook onze kwaliteit van leven heel grondig aantasten. Door de complexiteit van het probleem is het heel moeilijk de echte oorzaak te achterhalen. Schaapjes tellen is een middel van oudsher en wordt nu vaak van de hand gedaan als prietpraat, praat voor de vaak (hoe toepasselijk). Maar is dat wel zo? Kan schaapjes tellen misschien echt niet het probleem oplossen, zonder de onderliggende oorzaak te moeten achterhalen. Na een goede nachtrust is lossen we vele fysische problemen op, maar als die slaap ons ontzegd wordt, wordt het oorspronkelijk probleem nog groter en onoverzichtelijker. Met slapenloosheid is het zoals het "kip en het ei". Wat was er eerst: de oorzaak van de slapenloosheid of de slapenloosheid die de oorzaak (het probleem) juist versterkte?
Wat gebeurt er bij schaapjestellen?
Als we beginnen te tellen, doen we dat liefst van 100 naar beneden. We hebben 100 schaapjes in een weiland staan en één voor één ontsnappen ze. Om onze inventaris bij te houden, tellen we dus van 100 naar beneden. We houden deze techniek zo zakelijk mogelijk, zodat ook de manager van tegenwoordig, zich zou aangetrokken voelen tot deze techniek. Best zijn we zo geconcentreerd mogelijk. Er mag geen enkel schaapje aan onze aandacht ontsnappen, en we tellen naar beneden. Door deze concentratie verslapt onze concentratie op de problemen van elke dag. Als je voelt dat je aandacht op de schaapjes verslapt en je de tel bent kwijtgeraakt, omdat een probleem van die morgen tijdens de vergadering van de aandeelhouders, of een probleem met je oudste zoon/dochter, weer de bovenhand krijgt, zet je de teller terug op nul, of liever op 100 en begin je opnieuw. Als je denkt dat je de teller niet op nul kan zetten, heb je het verkeerd voor. Onze herdershond is heel attent. Als jouw aandacht verslapt, fluit je even tussen je tanden en hij komt dadelijk in actie. Hij zal er voor zorgen dat al de voordien ontsnapte schaapjes terug in je omheining zitten, zodat je terug van 100 kan beginnen.
Probeer het eens, en laat me weten of het helpt. Als je nog vragen hebt rond deze techniek, feel free om je vragen af te vuren. Deze techniek is gezond, ongevaarlijk en bovenal gratis!! Een warme knuffel van Peyeche.
De familiale economie in Salta, zoals op vele andere plaatsen waar mensen van het land moeten leven, is nauw verbonden met wat het woud kan schenken aan de vrouwen en kinderen die in deze streken achterblijven. De mannen trekken weg om hun heil en arbeid te zoeken in steden of industriele gebieden. Het dorp blijft achter, overgeleverd aan wat het land ter plaatse te bieden heeft. Deze mensen zijn nauw verbonden met het land, met hun streek. De voeling met de natuur is hun overlevingskans. Hun dagelijks leven, hun gewoontes, cultuur en opvoeding krijgen ze van de aarde die ze aanraken, de bomen die hen omringen, de wind die in het woud speelt. Hun fysische en geestelijke voeding vinden ze in deze onafhankelijke natuur om hen heen.Zij behoren tot het woud, het woud is een deel van hen. Het sociale leven, hun geestelijke ontwikkeling gaat gepaard met de seizoenen en de veranderingen die ze ervaren in de natuur. Zij beschermen hun levenstijl met hun leven. Zij zijn de miliciens van het woud. Deze Wichi vrouwen en kinderen die alleen zijn achtergebleven ontvangen de nieuwkomers als indringers, de agressie is wederzijds. De nieuwkomers behandelen deze Wichi's als overtollige last. Het zijn de nieuwe eigenaars van de duizenden hectaren woud, het zijn de vrouwen van deze nieuwe eigenaars die met hun hoog spaans niet eens de taal spreken van de streek. Het zijn de landbouwingenieurs die met hun kennis van de universiteit de natuur willen trotseren, naar hun hand willen zetten. De Wichi's zien hem komen, net zoals voordien hun voorvaderen de colonisten van Spanje zagen komen. Boodschappers met slecht nieuws. Onwetendheid en betweterij tegen alle regels van de natuurwetten. Deze vrouwen en hun kinderen zien het land verrotten, zien het land opdrogen, zien het land wenen en de droefheid van de tranen van dit woud, kerft hun hart tot bloedens toe.
Voor alle moeders een heerlijke lieve warme zalige MOEDERDAG toegewenst. En iedereen die hier binnenwandelt en mij een groetje brengt, stuur ik een verrassing op vanuit Argentenië!!!
"Wij als vrouwen zijn de strijd tegen het ontbossen zo een 20 jaar geleden begonnen." Vertelt Nelly, vicepresidente van de organisatie MoCaSE (landbouwersbeweging in Santiago del Estero-Argentinië). Voordien toen wij bosgrond omvormden tot landbouwgrond, gebeurde dit op kleine schaal. We zagen er de vooruitgang in, deze groene weilanden betekende meer welvaart voorons. Maar toen de grote firma's kwamen en er plots duizenden hectaren tegelijk ontbost werden,veranderde de zaak. Al gauw kwamen we tot de constatatie dat met het kappen van miljoenen bomen rondom ons, ons leefklimaat totaal veranderde. De hitte was meer ondraaglijker, de vochtigheid meer vochtig, de droogte alles verterend. Toen de grote firma's naar deze streken afzakten en begonnen te ontbossen, spraken ze over werk. Ze beloofden ons een beterleven, meer levenskwaliteit. Ze spraken/spreken over biodiesel, wat dat is weet ik eigenlijk niet zo goed, en niemand van mijn dorp, maar het klonk alsof ze over een betere toekomst praatten voor onze kinderen. Maar langzaam aan wisten we dat we ze niet konden geloven. We hadden al zo veel slechte ervaringen met ze.
En we mogen ook niet alleen aan ons en ons dorpje alleen denken. Als deze natuurlijke ecosystemen in de as worden gelegd, heeft dit niet alleen een impact op ons die op deze berg wonen, het heeft een impact op zeer veel mensen. Het zijn de longen van de wereld. Deze machtige bomen in hun varieteit houden het waterhuishouden in de hand, en niet alleen van deze streek. Ik kan het niet zo goed uitleggen, ik weet het gewoon. Diep in mijn hart weet ik die dingen, alhoewel ik niet de wetenschappelijke regels ken. Onze voorouders hebben ons die dingen geleerd en het is niet omdat het traditie is, dat we ons er zo aan vasthouden. Het is omdat zij wisten, omdat zij samen met de bomen leefden in een symbiosis, niet naast hen. Het woud is voor ons een tweede huid. Een schuilplaats, geborgenheid. Het is onze tempel. De weg naar de kosmos. Daarom hebben we de bosnoodwet ingevoerd in onze provincie. We kunnen alleen maar hopen dat er mensen naar ons luisteren. Wij moeten schreeuwen, roepen, tieren voor deze koningen van het woud, aangezien zij de stille vertegen-woordigers zijn van iets dat verder reikt dan wij nu nog kunnen voelen.
We weten dat we nooit bij de vooruitgang zullen horen, als we zo blijven denken. We zijn er ons van bewust dat onze toekomst van onze kinderen niet anders zal zijn dan ons verleden. Maar dat is goed zo. Wij horen niet thuis in de vooruitgang, wie wel trouwens? Kwaliteit van leven vind je niet in de vooruitgang, ook niet in het verleden, niet in de toekomst, kwaliteit van leven vind je hier en nu en injezelf."
Ze streelde vertederd de aarde rond haar voeten. De rode salteense aarde die haar het voedsel en de gezondheid aanreikte die ze nodig had. Voor hoelang nog? Zonder water, zonder een gezonde vochtigheid zou haar landerijtje vlug uitdrogen, scheuren, hard worden, zodat de granen die zij kan betalen (niet genetisch gemanipuleerd) niet kunnen brotten
