Wij zijn vrienden voor het leven, hij Argentijn, ik Belg. In deze symbiose hebben we getracht om onze twee werelden dichter bij elkaar te brengen. Het gure klimaat van België met de warmte en vrolijkheid van Patagonië. Op onze website ziet u het resultaat. www.patagonponcho.com We trachten deze samenwerking tussen Argentinië en België zo fair mogelijk uit te werken. De laatste jaren hebben we juweeltjes van vrouwen ontmoet die ons alles aanbieden wat we hiervoor nodig hadden. Eigenlijk is het hun glimlach die zij willen aanreiken naar het gure België toe. Kuier even rond op onze website, neem even de tijd om een vrolijke glimlach op jullie prachtige gelaat te laten glijden. We staan steeds ter uwer beschikking om meer uitleg te geven. Zet je even achteruit gezellig in je pcstoeltje en geniet van de warmte die Patagonië je kan aanbieden. Rein en Juan
Mijn nieuwe blog al bezocht? Het vraagt tijd voor mensen hun weg ernaartoe vinden, ik weet het. Maar ik ben zo ongeduldig om enig resultaat te zien www.bloggen.be/verhalentrein
In een land waar mannen ver weg trekken om te gaan werken en de vrouwen naar buitenkomen om de gemeenschap te organizeren, wordt hard gestreden voor het behoud van een gezonde en leefbare toekomst voor kinderen en kleinkinderen.Ergens waar vroeger een ondoordringbaar woud stond, hoog in de bergen waar natuurlijke wouden heer en meester waren, wordt nu stilletjes gerouwd en strijdig geijverd voor het behoud van wat er nog rest. Ze noemen zich "de moeders van het woud".
In Salta: Maria Mansilla
Ergens in de heuvel tussen de aromatische kruiden en de laag- en hoogstammige bomen vinden we haar terug. Ze zoekt de ingredienten bij elkaar voor haar "apotheekje". Het woud is haar supermarkt, de bomen de airconditioning voor het dorp, de natuur de waterregelaar voor hun groententuintjes. Hier vindt zij haar leven en vrijdheid. Het is de achtertuin van het paradijs van haar, haar kinderen en kleinkinderen, haar neefjes en nichten. De rustplaats van haar moeders en haar grootmoeders. Deze vrouw, samen met haar sexegenoten van het kleine dorp in Salta, beschermt de boompopulatie met hand en tand. Het nationalisme, het chauvinisme kan haar gestolen worden. Vechten voor het behoud van dit stukje natuur is veel belangrijker. En niet alleen voor hen, niet alleen voor het kleine dorpje aan de voet van de berg. Heel de mensheid zou hier moeten stilstaan, zegt ze mijmerend. "Iedereen op aarde zou elk blaadje van deze bomen in zijn hart moeten dragen. Maar ze zijn liever doof en stom. Zwijgzaam kwetterend draait de wereld verder terwijl er elke seconde ergens een reus wordt geveld. Terwijl er elke seconde een stukje uit onze longen wordt gesneden."
op mijn website is mogelijk. Schrijf me even en ik zet jullie link op mijn webpagina: www.patagonponcho.com Als het kan, wel even in de sfeer blijven van een natuurlijke levenswijze. Schrijf er een originele tekst bij, waartussen ik je kan selecteren. Bedankt!
Een muts en sjaaltje elegant, jong en speels zoals de wervelende wind die met de herfstbladeren speelt
Een heel leuk en mooi tot in de details afgewerkte muts met bijhorend kort sjaaltje dat ze in het spaans: Gatito (poesje) noemen. De sjaal is versierd met een mooi gehaakte sierlijke bloem
Haar glimlach spreekt boekdelen. Ze breit ononder- broken maar dat belet haar niet om mij glimlachend aan te kijken.
"Wij breien met ons onderbewustzijn. Onze gedachten kunnen gelijk waar zijn, met gelijk welk onderwerp bezig zijn. Mijn tong kan in een heel ingewikkeld of luchtig gesprek verwikkeld zitten, mijn handen werken gewoon verder, zij voeren uit wat mijn binnenste hen oplegt. Zo worden de Pichuñlafs geboren: een poncho die je de warmte van een glimlach aanreikt op momenten dat je vrolijkheid nodig hebt."
Deze groep vrouwen, ergens in Buenos Aires, breien gezellig allemaal samen. Het is koud in Recoleta nu in de wintermaanden, maar voor hen is het net zomer.
"Deze poncho's werden door mijn oma gebreid voor de meisjes van haar dorp. Voor meisjes die triestig waren, voor vrouwen die hun lach verloren hadden. Zij bezocht de schapen voor ze geschoren werden, lachtte hen vriendelijk toe en met haar hart palmde de ze dieren helemaal in. Als mijn oma verscheen, werd iedereen vrolijk, zelfs de schapen die geschoren werden. Van deze vrolijke wol, maakte ze dan een poncho. Terwijl ze de poncho weefde of breide schoot ze vanuit haar innerlijke glimlachjes tussen de priemen en het schietspoel door. De trui, sjaal of poncho was dan doordrongen van haar vrolijkheid en wie hem dan droeg, voelde dadelijk de warmte van een glimlach vanbinnen. De gloed van een opborrelende lach ontdooide gelijk welk bevrozen hart. De poncho dreef als een pijl uit een boog de gelukzaligheid in de harten van zijn drager. Daarom noemde mijn oma ze : Pichulaf: pijl van het geluk, pijl van de vrolijkheid."
Peyeche breit nu nog steeds de sjaals en poncho's om vrolijkheid en warmte om haar heen te verspreiden. Deze poncho's zijn niet enkel mooi gemotiveerde stukjes breiwerk, ze dragen tussen hun steken door de warmte van een glimlach vanuit het einde van de wereld, vanuit het verre Patagonië.
Als je geinteresseerd bent in één van deze wondertjes, vraagt Peyeche enkel je naam en je datum van geboorte, dag en maand. Met deze gegevens maakt ze dan voor jou een poncho naar de kleur van je eigen keuze maar met een speciale touch, voor jou persoonlijk.
