Wij zijn vrienden voor het leven, hij Argentijn, ik Belg. In deze symbiose hebben we getracht om onze twee werelden dichter bij elkaar te brengen. Het gure klimaat van België met de warmte en vrolijkheid van Patagonië. Op onze website ziet u het resultaat. www.patagonponcho.com We trachten deze samenwerking tussen Argentinië en België zo fair mogelijk uit te werken. De laatste jaren hebben we juweeltjes van vrouwen ontmoet die ons alles aanbieden wat we hiervoor nodig hadden. Eigenlijk is het hun glimlach die zij willen aanreiken naar het gure België toe. Kuier even rond op onze website, neem even de tijd om een vrolijke glimlach op jullie prachtige gelaat te laten glijden. We staan steeds ter uwer beschikking om meer uitleg te geven. Zet je even achteruit gezellig in je pcstoeltje en geniet van de warmte die Patagonië je kan aanbieden. Rein en Juan
Voor alle moeders een heerlijke lieve warme zalige MOEDERDAG toegewenst. En iedereen die hier binnenwandelt en mij een groetje brengt, stuur ik een verrassing op vanuit Argentenië!!!
"Wij als vrouwen zijn de strijd tegen het ontbossen zo een 20 jaar geleden begonnen." Vertelt Nelly, vicepresidente van de organisatie MoCaSE (landbouwersbeweging in Santiago del Estero-Argentinië). Voordien toen wij bosgrond omvormden tot landbouwgrond, gebeurde dit op kleine schaal. We zagen er de vooruitgang in, deze groene weilanden betekende meer welvaart voorons. Maar toen de grote firma's kwamen en er plots duizenden hectaren tegelijk ontbost werden,veranderde de zaak. Al gauw kwamen we tot de constatatie dat met het kappen van miljoenen bomen rondom ons, ons leefklimaat totaal veranderde. De hitte was meer ondraaglijker, de vochtigheid meer vochtig, de droogte alles verterend. Toen de grote firma's naar deze streken afzakten en begonnen te ontbossen, spraken ze over werk. Ze beloofden ons een beterleven, meer levenskwaliteit. Ze spraken/spreken over biodiesel, wat dat is weet ik eigenlijk niet zo goed, en niemand van mijn dorp, maar het klonk alsof ze over een betere toekomst praatten voor onze kinderen. Maar langzaam aan wisten we dat we ze niet konden geloven. We hadden al zo veel slechte ervaringen met ze.
En we mogen ook niet alleen aan ons en ons dorpje alleen denken. Als deze natuurlijke ecosystemen in de as worden gelegd, heeft dit niet alleen een impact op ons die op deze berg wonen, het heeft een impact op zeer veel mensen. Het zijn de longen van de wereld. Deze machtige bomen in hun varieteit houden het waterhuishouden in de hand, en niet alleen van deze streek. Ik kan het niet zo goed uitleggen, ik weet het gewoon. Diep in mijn hart weet ik die dingen, alhoewel ik niet de wetenschappelijke regels ken. Onze voorouders hebben ons die dingen geleerd en het is niet omdat het traditie is, dat we ons er zo aan vasthouden. Het is omdat zij wisten, omdat zij samen met de bomen leefden in een symbiosis, niet naast hen. Het woud is voor ons een tweede huid. Een schuilplaats, geborgenheid. Het is onze tempel. De weg naar de kosmos. Daarom hebben we de bosnoodwet ingevoerd in onze provincie. We kunnen alleen maar hopen dat er mensen naar ons luisteren. Wij moeten schreeuwen, roepen, tieren voor deze koningen van het woud, aangezien zij de stille vertegen-woordigers zijn van iets dat verder reikt dan wij nu nog kunnen voelen.
We weten dat we nooit bij de vooruitgang zullen horen, als we zo blijven denken. We zijn er ons van bewust dat onze toekomst van onze kinderen niet anders zal zijn dan ons verleden. Maar dat is goed zo. Wij horen niet thuis in de vooruitgang, wie wel trouwens? Kwaliteit van leven vind je niet in de vooruitgang, ook niet in het verleden, niet in de toekomst, kwaliteit van leven vind je hier en nu en injezelf."
Ze streelde vertederd de aarde rond haar voeten. De rode salteense aarde die haar het voedsel en de gezondheid aanreikte die ze nodig had. Voor hoelang nog? Zonder water, zonder een gezonde vochtigheid zou haar landerijtje vlug uitdrogen, scheuren, hard worden, zodat de granen die zij kan betalen (niet genetisch gemanipuleerd) niet kunnen brotten
Mijn nieuwe blog al bezocht? Het vraagt tijd voor mensen hun weg ernaartoe vinden, ik weet het. Maar ik ben zo ongeduldig om enig resultaat te zien www.bloggen.be/verhalentrein
In een land waar mannen ver weg trekken om te gaan werken en de vrouwen naar buitenkomen om de gemeenschap te organizeren, wordt hard gestreden voor het behoud van een gezonde en leefbare toekomst voor kinderen en kleinkinderen.Ergens waar vroeger een ondoordringbaar woud stond, hoog in de bergen waar natuurlijke wouden heer en meester waren, wordt nu stilletjes gerouwd en strijdig geijverd voor het behoud van wat er nog rest. Ze noemen zich "de moeders van het woud".
In Salta: Maria Mansilla
Ergens in de heuvel tussen de aromatische kruiden en de laag- en hoogstammige bomen vinden we haar terug. Ze zoekt de ingredienten bij elkaar voor haar "apotheekje". Het woud is haar supermarkt, de bomen de airconditioning voor het dorp, de natuur de waterregelaar voor hun groententuintjes. Hier vindt zij haar leven en vrijdheid. Het is de achtertuin van het paradijs van haar, haar kinderen en kleinkinderen, haar neefjes en nichten. De rustplaats van haar moeders en haar grootmoeders. Deze vrouw, samen met haar sexegenoten van het kleine dorp in Salta, beschermt de boompopulatie met hand en tand. Het nationalisme, het chauvinisme kan haar gestolen worden. Vechten voor het behoud van dit stukje natuur is veel belangrijker. En niet alleen voor hen, niet alleen voor het kleine dorpje aan de voet van de berg. Heel de mensheid zou hier moeten stilstaan, zegt ze mijmerend. "Iedereen op aarde zou elk blaadje van deze bomen in zijn hart moeten dragen. Maar ze zijn liever doof en stom. Zwijgzaam kwetterend draait de wereld verder terwijl er elke seconde ergens een reus wordt geveld. Terwijl er elke seconde een stukje uit onze longen wordt gesneden."
op mijn website is mogelijk. Schrijf me even en ik zet jullie link op mijn webpagina: www.patagonponcho.com Als het kan, wel even in de sfeer blijven van een natuurlijke levenswijze. Schrijf er een originele tekst bij, waartussen ik je kan selecteren. Bedankt!
Een muts en sjaaltje elegant, jong en speels zoals de wervelende wind die met de herfstbladeren speelt
Een heel leuk en mooi tot in de details afgewerkte muts met bijhorend kort sjaaltje dat ze in het spaans: Gatito (poesje) noemen. De sjaal is versierd met een mooi gehaakte sierlijke bloem
Haar glimlach spreekt boekdelen. Ze breit ononder- broken maar dat belet haar niet om mij glimlachend aan te kijken.
"Wij breien met ons onderbewustzijn. Onze gedachten kunnen gelijk waar zijn, met gelijk welk onderwerp bezig zijn. Mijn tong kan in een heel ingewikkeld of luchtig gesprek verwikkeld zitten, mijn handen werken gewoon verder, zij voeren uit wat mijn binnenste hen oplegt. Zo worden de Pichuñlafs geboren: een poncho die je de warmte van een glimlach aanreikt op momenten dat je vrolijkheid nodig hebt."
Deze groep vrouwen, ergens in Buenos Aires, breien gezellig allemaal samen. Het is koud in Recoleta nu in de wintermaanden, maar voor hen is het net zomer.
"Deze poncho's werden door mijn oma gebreid voor de meisjes van haar dorp. Voor meisjes die triestig waren, voor vrouwen die hun lach verloren hadden. Zij bezocht de schapen voor ze geschoren werden, lachtte hen vriendelijk toe en met haar hart palmde de ze dieren helemaal in. Als mijn oma verscheen, werd iedereen vrolijk, zelfs de schapen die geschoren werden. Van deze vrolijke wol, maakte ze dan een poncho. Terwijl ze de poncho weefde of breide schoot ze vanuit haar innerlijke glimlachjes tussen de priemen en het schietspoel door. De trui, sjaal of poncho was dan doordrongen van haar vrolijkheid en wie hem dan droeg, voelde dadelijk de warmte van een glimlach vanbinnen. De gloed van een opborrelende lach ontdooide gelijk welk bevrozen hart. De poncho dreef als een pijl uit een boog de gelukzaligheid in de harten van zijn drager. Daarom noemde mijn oma ze : Pichulaf: pijl van het geluk, pijl van de vrolijkheid."
Peyeche breit nu nog steeds de sjaals en poncho's om vrolijkheid en warmte om haar heen te verspreiden. Deze poncho's zijn niet enkel mooi gemotiveerde stukjes breiwerk, ze dragen tussen hun steken door de warmte van een glimlach vanuit het einde van de wereld, vanuit het verre Patagonië.
Als je geinteresseerd bent in één van deze wondertjes, vraagt Peyeche enkel je naam en je datum van geboorte, dag en maand. Met deze gegevens maakt ze dan voor jou een poncho naar de kleur van je eigen keuze maar met een speciale touch, voor jou persoonlijk.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
