Ruim anderhalf jaar geleden begon ik met overmoed en een belofte het nieuwjaar in te gaan door een maandelijkse blog te delen. Het was precies zoals hier staat: met overmoed en met een belofte.

Overmoedig moet je soms zijn om een begin te maken, een sprong te wagen, de durf uit je jezelf te trekken als de kurk uit een weerspannige jonge wijn. En een belofte heeft maar betekenis voor zover ze kwetsbaar is en breekbaar en daarom ook geduldig.

Hier neem ik de draad weer op. Een blauwe septembermaandag is het. De mildere storm van gisteren heeft de lucht van wolken gereinigd. Hier en daar verschijnen toch weer witte vormeloze slierten als de kroniek van een aangekondigde herfst. Het is kil in huis. 

Eric Goeman is een begrip in Gent en in Zomergem en bij vele andersglobalisten en nog steeds onvermoeibare woordvoerder van ATTAC*. Zijn gezondheidszorgen brengen zijn actieterrein naar een van de meest inspirerende facebook-meldingen die ik met nieuwsgierige regelmaat bekijk en bewonder. Doorgaans zijn de boodschappen analytisch en scherp, anti-neoliberaal, systeemontluisterend en appellerend. [Of ze gaan over de liefde, maar daarover blog ik graag een andere keer, Eric!]

Vandaag las ik bij zijn fb-post een citaat van Marnix Peeters: “Tijdens de zomer klom je in een boom of viel je in een beek. Terug op school viel er nergens over te pochen”.

Ik onderzoek mijn gedachten. Waarom blijf ik hier langer bij stilstaan. Meewarigheid heet dat. Het is een bijna ouderwets woord. (Of toch helemaal ouderwets?)  Vriendelijk medelijdend, zegt de betekenisgever over meewarig. Ik herken me in de boomklimmer, heb vandaag nog alle moeite van de wereld om mezelf er van te weerhouden in bomen te klimmen en de seizoenen begrenzen die mogelijkheid niet. En ik doe niet alle moeite om me ervan te weerhouden risico te nemen op een ander uitzicht op de wereld vanuit de kruin van een gemakkelijke wilg of een vormeloze, licht gehavende zomereik. En al moet je wel even zoeken waar de beken nog beken zijn, ook daar de sprong wagen is een risico dat niet altijd even berekend hoeft te zijn. Het is echter de verleden tijd die mijn meewarigheid opwekt. Finn en Corneel (6 jaar) gaan nu naar de Chiro. Ik hoop dat ze leren vérspringen over de Grote en de Kleine Herk en vanuit de bomen de meisjes durven bespieden, of gewoon vandaaruit de wereld gade slaan en zonder pochen waaghalzen worden die met durf en geduld de wereld verkennen en vanuit de natte beek of de buigzame esdoorn hun gedachten onderzoeken.

Ach, misschien is het ook de aankomende herfst die me tot meewarigheid dwingt en niet alleen Marnix Peeters. De herfst die de dagen met melancholisch zonlicht beschijnt en de nacht steeds vroeger doet beginnen, doet mij denken aan de troosteloosheid van een samenleving die ook op facebook aan mij verschijnt in een ongelijke strijd tussen optimisme en pessimisme. Vluchtelingen waar we kennelijk geen blijf mee weten, kernreactoren die ons dreigen in de kou te zetten deze winter, verkiezingen die ons verder van elkaar drijven en angst aanmoedigen, en zoveel onzinnig nieuws (dat ik toch liever niet fake noem)…

Als ik al wat wil met deze blog, dan is het zoeken naar de kracht van het woord om bij het woord de daad te voegen.

Zoals er minder in bomen wordt geklommen en de risico’s geweerd worden om beken of rivieren te doorwaden, zo lijkt het me vandaag teleurstellend dat we niet (genoeg) méér op straat komen, niet vaker extreem luid en ongelooflijk verontwaardigd in publieke parken en op volkse pleinen, op markten en aan wetstraten, winkelcentra en cultuurhuizen, bij bedrijven en stations, aan scholen of poortgebouwen rebelleren tegen ontmenselijkende vervreemding en manifesteren voor een warmere wereld.

Op die genoemde plaatsen tonen zich vandaag wel de straatvervuilende koppen van beloftevolle boodschappers voor een betere samenleving in steden en gemeenten. Ik wil ze niet wantrouwen, maar mijn geloof dat deze mannen en vrouwen het verschil kunnen maken, is klein.

Ik pleit voor meer risico en veel geduld!  Ja, er is minder moed nodig om een blog te schrijven dan om tot de actie over te gaan. Beschouw dan dit nieuwe overmoedige begin als zelfaanmoediging en ‘aanstekelijkheid’  om radicaler te leven!

“Er zijn zure appels en hun lot wil, dat zij wachten tot de laatste dag van de herfst;

tegelijk worden zij dan rijp, geel en rimpelig.” Friedrich Nietzsche