Geen mens die nog weet hoe het ooit is begonnen. Geen mens die weet hoe het zal eindigen. Het is zo een brok geschiedenis (en helaas ook heden) waarvan je op het examen liever geen vraag kreeg. Je hoopte op vragen over de Onafhankelijkheid van Amerika, maar toch zat er steevast eentje tussen. Ik heb het over de toestanden die zich momenteel ( en al jarenlang) afspelen tussen Israël en Libanon. Onmenselijke toestanden. Laatst zag ik op het nieuws fragmenten van moeders die zich met hun kinderen dagenlang schuilhouden in één van de kelders om zo te kunnen ontsnappen aan het toenemend geweld.
Dit doet mij spontaan terugdenken aan ons uitstapje van vorige week naar de Ardennen. Rare kronkel, hoor ik U denken, maar wacht en lees. Om wat verfrissing te zoeken, besloten we de grot van Dinant te gaan bezoeken. Toen we aankwamen in het diepst toegankelijke gedeelte van de grot, vertelde de gids het volgende verhaal. In de tweede Wereldoorlog schuilden in deze grot een driehonderdtal vrouwen met kinderen tegen de oprukkende Duitse troepenmacht. In het putje van de winter, koud en vochtig. De vrouwen hadden kaarsen en proviand mee. Na een tweetal dagen waren ze door de voorraad kaarsen heen. Pikkedonker. Met kleine kinderen. In een diepe, donkere grot. Na zeven (zeven!!!) dagen en nachten was het grootste gevaar geweken en konden ze uit de grot. Ik kan en wil me ergens ook niet inbeelden hoe het daar beneden moet zijn geweest voor deze mensen.
En opnieuw zien we elke dag opnieuw dezelfde fragmenten (zij het dan in een andere context)... Mijn God, hebben we dan niets geleerd?
Eigenlijk zijn wij, mensen met kinderen, moedige mensen. Optimistische mensen. Met een groot vertrouwen in de toekomst. Moet ook wel, anders zet je op deze wereld geen kinderen. We doen ons best om het beter te maken, beter voor onze kinderen en onze kleinkinderen. Zodat deze kinderen en kleinkinderen fier op ons gaan zijn. Flinke opa! Bravo oma!
Maar er is nog veel werk. Te veel werk! Elke dag kunnen we op het nieuws waarnemen dat de ellende groot is, te groot. Zelfs de verslaggevers beginnen er slecht uit te zien, getekend door het geweld waarmee ze dag in dag uit persoonlijk worden geconfronteerd. Het wordt moeilijker om afstand te bewaren.
Vandaag geven we onze kinderen een extra knuffel. Gewoon. Zomaar. Omdat we van ze houden. Omdat ze in hun eigen bed slapen, met hun eigen knuffel. Omdat het goed is.
