Onze jongste zoon voelt zich vaak de held van de straat. Hij heeft een uitgesproken mening over hetgeen zich reeds in zijn jonge leventje afspeelt en hij kan best zijn mannetje staan. Hij houdt van voetballen, Spiderman en Tom Boonen.
Maar hij houdt niet van de regen. En van de bliksem. En al zeker niet van het gedonder. Dan schreeuwt hij zijn magere lijfje uit en eist hij dat mama bij hem komt. Eisen, niet vragen. Mama's hebben nu eenmaal weinig rechten, wel veel plichten. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ook dit van voorbijgaande aard is, spurt ik naar zijn kamer en neem hem in mijn armen. Aangezien hij echter vreest dat dit geen éénmalig buitje is en het gedonder wel eens van langere duur zou kunnen zijn, biedt hij reeds zelf een oplossing aan. Hij slaapt wel in het "Grote Bed" met mama en papa kan in zijn bed slapen. Dit klinkt goed, binnen tien jaar is de kans immers zeer klein dat hij nog eens bij zijn "Moeder" zal willen slapen. Kussen, knuffel en Spiderman verhuizen aldus naar het "Grote Bed". Papa snapt het al: tegenstribbelen heeft geen zin en hij zal de nacht moeten doorbrengen in een bed dat eigenlijk te klein is. Maar wel in het gezelschap van Winnie and friends. Dappere papa!
Daar ligt hij dan in het "Grote Bed". Rustig, lief en onmiddellijk in dromenland. Veilig.
Ik denk onmiddellijk aan Stacy en Nathalie. Waar zijn die kinderen? Leven ze nog? Hebben ze kou, honger? Zijn ze nog in het land? Hebben ze pijn? Missen ze hun knuffel? De angst die ze moeten hebben gevoeld, de pijn, het verdriet...Elke mama voelt dit mee... Hun mama's en papa's...De angst en onzekerheid die zij voelen, angsten voor het heden, onzekerheden voor de toekomst... Zullen de kinderen nog bij hen mogen blijven of gaan ze geplaatst worden? Leven ze nog?? Laat hen alsjeblieft nog leven!
Mijn jongste ligt nog steeds in het "Grote Bed". Hij slaapt. Van het onweer trekt hij zich niets meer aan; laat het buiten maar donderen en bliksemen. Hij is hier. Binnen. Veilig.
