And there will come a time,you'll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Soms komt het zelden, soms vrij vaak. Soms komt het met veel moeite, maar soms ook onverwachts.
Liefde is iets speciaal. Het kan je breken en veranderen of laten openbloeien en verlangen naar meer.
De meeste eerste liefdes in ons leven doen ons inzien wat wij zouden willen van heel dat liefdesgedoe.
Meer tederheid? Meer vrijheid? Meer geslotenheid? Of misschien iets compleet anders? Een ander geslacht bijvoorbeeld. Of misschien zelfs helemaal geen liefde van iemand, liever alleen. Elk mens heeft andere noden. Heeft ook andere ervaringen nodig om te ontdekken wat hij of zij wilt. Zolang die op het eind maar weet wat die wilt.
Liefde kan je veel goeds bezorgen, maar ook tranen en verdriet. Liefde is een ziekte, een soort gekte in onze hersenen. Een tumult, een beweging van verscheidene gevoelens. Soms, zoals vele ziektes, gaat die over na een tijd. Het dooft uit. De gebruikelijke gezondheid komt weer naar boven. Geen liefde meer, dus ook geen gevoelens. En wat dan? Meestal stort een relatie dan. Het verlangen naar de andere persoon gaat weg. Het verslijt tot het uiteindelijk uitsterft. Einde liefde, einde relatie.
Dan komt de vraag hoe kon dit allemaal gebeuren? Er was toch genoeg passie, verlangen en liefde in het begin? Wel, blijkbaar was dit in de eerste fase heel opwindend en nieuw. Misschien was het niet eens echte liefde, maar elkaar graag zien. Je kent die andere persoon uiteindelijk nog niet helemaal. Je weet niet wie dat het is. Pas na een tijd dat je samen doorbrengt ontdek je elkaar voluit. Hoe vaker je met elkaar omgaat, hoe beter je elkaar leert kennen. Zowel positieve als negatieve kanten. Daaruit leer je wat je eigenlijk verwacht van een relatie.Wat je nodig hebt en wat je kan geven. Is dit in tegenspraak met de ander? Staat die andere persoon u niet aan? Voel je je niet meer op uw gemak? Dan kan je je niet meer ontplooien, niet meer openbloeien en niets meer leren van uw relatie.
Dan lijkt het vrij logisch dat er een einde komt aan de relatie. Einde aan de zogezegde liefde. Het is daarom niet slecht dat je het zelf beseft en tot conclusie komt wat je wilt en de relatie opgeeft. Je kunt niets oprecht meer geven aan de ander. Liever eerlijk zijn, dan in tweestrijd of leugen verder samen gaan. En dus, ga je op zoek naar iets anders. Door tranen, verdriet, pijn, gemis, en alle andere ellendige gevoelens. Alleen zijn is maar een gedeelte van een groot gebeuren. Het maakt je klaar voor iets nieuws, iets waar je jezelf helemaal moet blootleggen, zonder twijfels, vastberaden ervoor gaan. Jezelf geven, helemaal. Iets waar je al die tijd op hebt gewacht. En waar je gevoelens uiteindelijk niet vergaan, maar blijven en gaan groeien. Ze worden groter, dieper, intenser. Iets waardoor die gekte in je hersenen weggaat. Geen chemische reacties, geen ziekte, geen eenzijdig verlangen. Maar liefde. Echte, oprechte liefde. Ene die je niet beu wordt, maar die je blijft verrassen. Genieten van elk moment samen. Plezier halen uit alle kleinigheden. Om elkaar lachen, elkaar beminnen en alles samen beleven.
En ja, dat komt. Voor iedereen. Soms moet je gewoon lang wachten en alles een beetje uitproberen wat op je weg komt, want pas dan kan je ervan leren en voluit genieten van de echte liefde die je, tenslotte, op het einde wordt geschonken.
Want Echte liefde is niet voor even, maar voor altijd.
Is niet vanzelfsprekend, maar iets waar je voor moet vechten.
Om elkaar geven. Elkaar waarderen. Moeite doen.
En elke dag opnieuw beseffen hoe graag je elkaar ziet, tot het einde des levens.
