Om 23.00h. vanuit Kisumu naar Kericho en dan wachten tot 05.00 h.'s morgens op de -ondertussen reeds beruchte- Akamba-bus. Na wat dus bijna een slapeloze nacht was (niet zo goed voor mijn humeur) bereikten we om 09.00h. de grens waar we volgende beproevingen doorstonden : nemen van vingerafdrukken en een foto (de Belgische politie heeft mijn vingerafdrukken niet wegens geen crimineel verleden, de Tanzaniaanse immigratiedienst echter wel!), laten oplichten bij het wisselen van Kenyaanse Shilling in US dollars ( je kan geen Tanzaniaans visum kopen met hun eigen munt !!!), 3x dezelfde informatie invullen op een formulier (Kenya verlaten, Tanzania binnenkomen en een visum aanvragen : ze hebben hier nota bene computers !!!) en top of the bill : doorzoeken van onze bagage, uiteraard door slechts 1 ambtenaar zoadt het hele proces zeker niet te snel verloopt. Dit gebeurde zeer grondig,ttz.de zakken die ik meebracht in mijn handen werden doorzocht, de rugzak die ik aanhad niet. Kortom, een voor een Europeaan uit de Schengenzone onbegrijpelijke comedie die 3 h geduurd heeft en moeilijk te verteren was na de vorige nacht. Toen we dan eindelijk konden vertrekken vond de politie een paar km verder het nodig om ons ook nog eens onnodig te laten wachten. Eindelijk gingen we dus op weg maar dat was buiten Akamba gerekend : we vielen zonder brandstof net voorbij de Mara-rivier. Er werden een paar mensen van de busmaatschappij op uitgestuurd om eerst plastic vaten en vervolgens diesel te gaan kopen. Hier kwam voor het eerst sedert de aankomst in Afrika mijn Engelse sleutel van pas om de dieselpomp te kunnen ontluchten. Na een kleine 2 h. vertrokken we weer doch Akamba zorgde voor een nieuwe verrassing : de 5e tot 8e versnelling van de bus worden elektromechanisch ingeschakeld maar deden het niet. De bus kon dus slechts in 1e tot 4e versnelling rijden . Aan een snelheid van 10 km/h (jawel tien km/h; we werden bij wijze van spreken ingehaald door een schildpad) "scheurden" we over de splinternieuwe tarmaclaag -zo vlak als een biljartlaken- tot de chauffeur het niet meer zag zitten,onder de motorkap verdween en even daarna was het probleem opgelost. Nu ging het wel vooruit : we reden af en toe 110 km/h doch -driewerf helaas- onze lijdensweg was nog niet te einde. Ik had nog gevraagd of de 100 l diesel wel genoeg zou zijn om het te halen tot in Mwanza maar men verzekerde me dat er geen probleem zou zijn. L' histoire se repete : een paar km voor Mwanza bleek de diesel op te zijn (100 l diesel voor 250 km is toch wel wat veel verbruik) . Onderweg stonden we ook nog eens in de file, zijnde een kudde koeien die de brug overstak welke we ook moesten nemen. Uiteindelijk toch in Mwanza geraakt waar het tijd is voor een korte pauze .
Hallo thuisfront, hier wat foto's voor en na de werken : zoek de 7 verschillen. Verder ook nog een foto van mijn fanclub in Esirabe, mijn gastheer en mezelf en een affiche van de Kenyan Road Board ( ze hebben daar duidelijk gevoel voor humor) .
