PADDA 's
RIJSTVINKEN  (Padda  Oryzovora)

Oorspronkelijk was de Padda (in het wild) enkel terug te vindenop de eilanden Java en Bali. Van hieruit is hij echter uitgezet naar andere streken, soms tot grote ergernis. Momenteel is hij een veelvoorkomende gast in Zuid-Oost Azië, Hawaï, Zanzibar, St-Helena, de Afrikaanse kusten, China en Japan. We merken dus dat de Padda een enorm groot verspreidingsgebied heeft ingepalmd.

Padda  is een afleiding van "Paddi" en dit betekent "Rijst". Men kon het al raden. Een rijstetende wellusteling en de rijstboeren zien hem dan ook liever vertrekken dan komen. In de rijstvelden houden ze soms een ware ravage tijdens het oogstseizoen.  Zelfs na de oogst laten ze duchtig van zich horen en blijven steeds in de omgeving van de rijstschuren. Ze vinden zelfs de  gelegenheid om binnen te dringen in de opslagplaatsen om er alzo massaal de rijst te gaan stelen. De inheemse bevolking is dan ook grootschalig en efficiënt ten aanval getrokken tegen deze onheilbrengende vogels die de broodwinning der bevolking in sommige streken komt bedreigen. Dat hun strijd zijn uitwerkingniet heeft gemist bewijst het feit dat de Padda is terecht gekomen op citeslijst (bedreigde soorten), vermits deze lijst het eerste alarm is voor iedere diersoort is het maar logisch dat we wat meer aandacht moeten gaan besteden hieraan (in dit geval, de Padda.

Bij ons wordt de Padda nog wel veel gekweekt en gehouden door de liefhebbers. Niet alleen de wildkleur (ook wel de grijze genoemd). Het is trouwens een dankbare TT-vogel en dat valt steeds in de smaak van onze liefhebbers.   Ook de diverse kleurmutaties zijn gegeerd bij onze kwekers- tentoonstellers. Het eerste kweekresultaat op Europese bodem dateerd uit 1890 en kwam tot stand bij een Zwitserse kweker. Waarschijnlijk werden ze reeds eerder gekweekt in China en Japan maar daar hebben we geen resultaten van kunnen terugvinden. De Europeanen hadden het in den beginne wel moeilijk om er mee te kweken. Achteraf is gebleken dat de meeste van deze ingevoerde vogels, met de hand waren grootgebracht en uit ervaring weten we allen dat dergelijke vogels moeilijker tot de kweek over gaan. Bovendien kwam er dan nog een sluwe streek van de Japanners aan het licht. Om hun export niet te zien verloren gaan hadden ze het lumineus idee om naar bepaalde landen enkel maar mannen uit te voeren en naar een ander westers gedeelte dan weer alleen maar poppen. Dit bheeft veel liefhebbers de das omgedaan omdat in die periode nog maar weinig geweten was over de geslachtsverschillen en wij, die dachten de slimste te zijn, moesten het hoofd buigen voor de Jappen.

Zonder enig chauvinisme aan de dag te leggen kunnen we wel stellen dat de Belgische liefhebbers aan de basis liggen van de opmars der Padda op het Westerse halfrond. Begin der jaren '60 verschenen de eerste kweekresultaten bij onze liefhebbers en meteen veroverden ze de bezetting op onze TT's. Mede door het in werking stellen van de klasse A op het TT-programma. Vanaf die tijd kon je met zekerheid stellen dat de Padda's de titels voor zich opeisten, zowel op Nationaal als op wereldvlak. In Paal was er zo'n topkweker te vinden in de naam van Gustje  Peters. Er ging geen TT voorbij zonder dat Gust stond te pronken met meerdere titels met zijn Padda's.

Spijtig genoeg hield men in die periode nog maar weinig rekening met het aspect "Inteelt" en de degeneratie kon dan ook niet lang uitblijven. Op enkele uitzonderingen na is de huidige Padda populatie derhalve nog maar een schim van de destijds ingevoerde import exemplaren. Wil je nu een kweek opzetten met de Padda, dan kan ik u reeds bij voorbaat garanderen dat je niet de eerste maar zeker ook niet de laatste zult zijn die 2 mannen of 2 poppen samenzet om te kweken. De gedragingen kunnen wel op een koppel lijken maar van kweken komt niks in huis. Er is n.l. op het eerste zicht geen duidelijk verschil te merken tussen de geslachten onderling. Erger nog, zet je 2 mannen samen, dan zullen die zich gaan gedragen als een koppel en is de liefhebber reeds tevreden, natuurlijk blijven de resultaten wel achterwege. Bekijken we de Padda echter met wat meer overtuiging dan komen de verschillen tussen man en pop toch wel aan het licht hoor. Zo zal de man over 't algemeen iets forser uitvallen dan de pop enis de kop van de man ook iets breder en ronder. Dit verschil kan je best vaststellen door de koppen naast mekaar te houden. Bij de man is de kop dus iets ronder dan bij de pop en de oogranden zijn iets breder en dieper rood van kleur. Het beste kenmerk om de geslachten te onderscheidenis echter de snavel. De bek bij de man is breder en ronder. Het zekerste bewijs is echter om de vogels veelvuldig te observeren en te wachten tot je er eentje ziet fluiten. Daar ben je dan voor 100% zeker van dat het een man is. Wanneer ze in de kweekperiode, driftig zijn, kan je de mannen evengoed onderscheiden. Wanneer er 2 naast mekaar zitten en er is er eentje die voortdurend zit te wippen op zijn zitstok, selecteer deze dan alvast maar bij de mannen, dit is ook een der aanwijzingen op het mannelijk geslacht.

Wat de voeding betreft is de Padda zeker een gemakkelijke en zeker geen kieskeurige knaap. Hij is al tevreden met wat grasparkietenmengeling, aangevuld met paddy (ongepalde rijst). Het zijn wel onverbeterlijke sloddervossen met hun eten. Om dit smossen met eten enigszins te verhinderen gebruik ik bakjes met een anti-smos dekseltje zoals die ook wel bij de kanaries wordt gebruikt. Weinig kwekers vinden het ook nodig om deze vogels, af en toe wat onkruidzaden toe te steken, zij lusten deze nochtans in hoge mate, in onkruidzaden zitten n.l. bepaalde ingrediënten die de vogels nodig hebben en niet terug te vinden zijn in de gewone zaadmengelingen. Zo geef ik ze regelmatig vogelmuur, raaigras, straatgras, bijvoet en tussendoor een aar van rijpe of onrijpe gerst of tarwe die ik in de velden ga pikken (kost niks hé).  Eivoer wordt door de Padda ook erg gewaardeerd en zou niet mogen ontbreken op zijn menu. Het ganse jaar door geef ik ze 2 X in de week eenpotje eivoer met wat pinkies er bij. In de kweekperiode wel elke dag en als er jongen liggen zelfs 2 X per dag.

Wat de Padda zeker niet mag ontbreken is scherpe maagkiezel en grit, ook sepia is een must, heeft hij dit niet in zijn buurt dan zal zijn spijsverteringsstelsel snel op hol slaan en steken de problemen de kop op. Ook de kooien moeten steeds droog gehouden worden want de Padda is erg gevoelig voor Coccidiose, dus best voorkomen.  Van de Padda weten we ook  dat hij niet echt winterhard is. Een vorstvrije ruimte is dus zeker wel aan te raden, al was het maar om zijn tenen niet te laten bevriezen, een hok met allemaal kreupele vogels is ook maar niks. Hij heeft wel een erg robuust uiterlijk maar dat wil nog niet zeggen dat hij opgewassen is tegen alle weersomstandigheden en zeker niet tegen de vrieskou, ook tocht moet ten allen tijde vermeden worden. Dus, hoe struis en kloek hij ook is, toch zijn verzorging en een degelijk onderkomen nauwlettend in de gaten te houden.

Kweken met deze kleppers is nu wel niet van het  moeilijkste maar toch dienen we enkele belangrijke punten in 't oog te houden als we goede TT-vogels willen kweken. De bij ons gekende Padda is de grijze (wildkleur) en ook wel de witte. Er is echter nog een volledig gamma aan andere kleurmutaties.  Over deze en andere details gaan we het bij een volgende gelegenheid wel eens over hebben.