Een  SOCIAAL  KROMSNAVELTJE ! ! !

De  CATHARINAPARKIET

De  CATHARINAPARKIET (Bolborthynehlus lineola lineola) is wel het meest vriendelijke kromsnaveltje dat wij op heden kennen. Dit parkietje is voor het eerst in de literatuur omschreven in het jaar 1853. In de Londense zoo was hij voor het eerst te bewonderen in 1886, dus 33 jaar later.Bij deze krombekken kennen we 2 ondersoorten n.l. de meest voorkomende Catharinaparkiet, afkomstig uit Zuid Mexico en West Panama. Dan hebben we de 2de soort: De Perucatharinaparkiet, met als standplaats: Centraal Peru, Columbia, Equador en Noord-West Venezuela.Het verschil  tussen deze 2 soorten laat zich merken in hun kleur en tekening. De Peru-Catharina is over 't algemeendonkerder (groen), de zwarte omzoming van de veren zijn breder en de zwarttekening in de vleugelbocht is vaak breder.Voor een goed begrip bij onze kwekers willen wij er toch op wijzen dat de Catharina's die momenteel bij ons gekweekt worden, alles behalve "zuiver" zijn en er geen weg terug meer is. Destijds is men massaal de 2 soorten gaan mengen zodat we in feite allemaal bastaards aan 't kweken zijn. Het zuivere ras opnieuw binnen halen is uitgesloten aangezien er in de landen van herkomst een uitvoerverbod geldig is voor deze soorten van vogels. indien we er dieper op ingaan kunnen we zelfs vaststellen dat de keurmeesters lelijk bij de neus worden genomen want zij keuren niet de vogels die zij denken voor zich te hebben. De kruisingen van deze 2 soorten uit zich bovendien in het feit dat we heel wat schakeringen tegenkomen van de wildkleur, de ene al wat donkerder dan de andere. Catharinaparkieten zwerven veelal rond in groepjes van zowat 25 exemplaren, zeker tegen de avond aan wanneer ze hun "slaapboom" gaan opzoeken om de nacht door te brengen.

Catharinaparkieten zijn vogels die zich voornamelijk in hoge bomen schuil houden. Van nature uit zijn het nogal schuwe vogels en produceren weinig geluid, hierdoor zijn ze dan ook moeilijk waar te nemen. In het wild broedt de Catharina rond de jaarwisseling (december- januari). De Perucatharina daarentegen begint er ps aan in de maanden mei-juni. Ze leggen dan 5à6 eieren in de holtes van dode bomen.

De geslachtskenmerken zijn bij Catharina's erg moeilijk te onderscheiden al kunnen we met quasi zekheid stellen dat de uiteinden van de bovenstaartveren bij de man diep zwart is over een lengte van minstens 1 cm, bij de pop beperkt de zwartzone zich echter tot het uiterste puntje.

Anders is het gesteld met de lutino en de albino, om hier geslachtszekerheid te bekomen kan men best een dierenarts raadplegen. Zoals reeds gezegd is de Catharinaparkiet een zeer vreedzame en sociale vogel. Ze kunnen zonder problemen samen gehouden worden in een gezelschapsvolière met andere exoten, kanaries of Europese. De gewone grasparkiet raden we echter niet aan als gezelschap omdat deze vogel nogal vernielzuchtig is van aard en de verstandhouding tussen de andere bewoners wel eens zou kunnen verstoren.

De Catharinaparkiet is van origine groen van kleur, hetgeen kan variëren van de plaats van herkomst, zo is de Perucatharina iets donkerder dan de overigen. Met zijn gestalte van 16 à 17 cm is het een ware acrobaat in de volière. Door zijn kunstjes. Door zijn kunstjes en klimwerk is het overigens een graag gehouden gezelschap in de huiskamer. Een andere rede om hem als kamergenoot te waarderen is zijn aanleg om snel iets aan te leren en zelfs te spreken, bovendien is hij helemaal niet luidruchtig. Bij een goede verzorging kunnen deze parkietjes gemakkelijk een ouderdom bereiken van 10 jaar of zelfs meer.

We zegden reeds dat de wildkleur van de Catharina's groen is, wat zien we echter? Ook hier,  net als bij zovele anderen, heeft de mens zijn eigen willetje doorgevoerd en is beginnen te experimenteren (toch eigenaardig dat de mens het altijd beter denkt te weten, egoïsten dat we zijn. Het gevolg van deze onnatuurlijke menselijke hersenkronkels is het verschijnen van diverse kleurmutaties. Zo kunnen we momenteel beschikken over de groenreeks en de blauwreeks, deze zijn dan op hun beurt nog eens opgesplitst in verschillende onderverdelingen. Zo vinden we in de blauwreeks de Kobalt en de Mauve terug. Over deze kleurmutaties gaan we het wel eens hebben in een afzonderlijk artikel over de vererving ervan en andere problemen.Zoals in de ornithologische familie het vaker voorkomt is ook hier heel wat heisa ontstaan rond bepaalde mutaties en van een "duidelijk" omschreven standaard is nog lang geen sprake. Eén van de vele "ongeloofwaardigheden" is de Cinnamon, deze mutatie heeft reeds 4 verschillende benamingen op zijn palmares. Volgen wie volgen kan. Waar staat de liefhebber-tentoonsteller in dit geval wanneer hij zijninschrijvingsformulier moet gaan invullen? Erger nog, hoe gaan de keurmeesters deze vogel beoordelen ? Een open vraag waar we momenteel het antwoord schuldig moeten blijven. Of toch niet ? Zijn er misschien bepaalde personen die zich geroepen voelenom de standaard naar hun eigen denken aan te passen en de kleine liefhebbers voor schut willen zetten. Ook hier zal, zoals meestal, het financiële aspect weer wel de hoofdrol gaan vertolken zeker. Zijn we nu echt bezig met onze hobby volledig om zeep te helpen ?  Ik zou het bij God niet weten, de toekomst zal wel raad brengen. (dan is het waarschijnlijk reeds te laat).

Wat de kweek in gevangenschap betreft moeten we toch even duidelijkheid scheppen over het kweekgedrag van de Catharina's in de streek van herkomst. Hun leefgebied situeert zich om en bij het evenaarsgebied en dat heeft zo zijngevolgen op hun kweekgedrag. In deze contreien is er practisch geen verschil tussen dag en nacht en dus steeds bijna even licht, bovendien is er voedsel in overvloed. Dit heeft dan weer tot gevolg dat de Catharina's zowat het ganse jaar door aan hun voortplanting werken en dat zit er biologisch sterk ingebakken.

Onze kwekers denken  daarom ook foutief door te stellen dat ook Catharina's slecht 2 à 3 rondes mogen kweken en dusdanig een rustperiode moeten inlassen. Van een zeer ervaren Catharinakweker  kregen we op het hart gedrukt om deze vogels het ganse jaar door te laten kweken, laat ze steeds hun gangetje gaan, de resultaten zullen des te bevredigender zijn. Door een rustperiode in te lassen verstoren we het basis instinkt van de vogel en raakt hij volledig van slag.

Bewuste kweker vertelde ons ook dat hij de twee methodes heeft uitgetest en er een veel hoger rendement was door de vogels gewoon het ganse jaar door hun gang te laten gaan.

Toch nog even wat informatie over onze Catharinaparkiet in verband met de kweek. De Catharinaparkiet is een "vlugrijpe" vogel, reeds na een 6-tal maanden is hij broedrijp. Aan te raden is echter om de jonge vogels zeker niet in het kweekproces te gooien vooraleer ze de ouderdom van 1 jaar hebben bereikt. Te jonge vogels zijnnog niet tot volle ontwikkeling gekomen en de eventuele nakomelingen zoudenin dit geval wel eens negatief kunnen voor de dag komen. Catharinaparkieten zijn zeer broedlustige vogels. Als broedaccommodatie  geven we ze een broedblok voor grasparkieten  waarvan de boden bedekt is met houtkrullen, al of niet vermengd met turfvezels. Door het feit dat de pop slechts om de 2 dagen een ei legt kan er een groot verschil optreden bij het kippen der eieren. Wanneer het  eerste jong bijna in de veren zit moet de laatste nog kippen. Dit euvel moeten we dan zelf oplossen door de eieren te rapen en ze na het 5de ei terug te leggen, zodat de bebroeding gelijkmatig kan geschieden en het kippen der jongen op korte termijn zal gebeuren. Na zowat 24 dagen broeden zullen de jongen kippen. Denk nu niet dat de man al die tijd op zijn nagels zit te sabbelen, nee hoor. Tijdens de broedperiode zorgt hij voor de bevoorrading van de pop op het nest en zeer sporadisch neemt hij voor korte tijd de broedfunctie van de pop over.Een zestal weken na het kippen zullen de jongen stilaan het nest beginnen te verlaten en zullen de ouders de jongen nog enkele weken blijven voeren en in bescherming nemen.Hierna kunnen de jongen een zelfstandig leven gaan leiden en kunnen ze gescheiden worden van de ouders.

Wat de nestcontrole betreft tijdens de leg- en broedperiode is er geen enkel probleem. De ouders hebben hiertegen geen enkel bezwaar en laten dit gewillig toe.Als consumenten zijn de Catharina's eveneens gemakkelijke gasten. Een goede mengeling voor grote parkieten volstaat, af en toe aangevuld met kleine stukjes appel. Ze zijn wel erg verlekkerd op gepelde haver, dit mag je echter niet te veel geven, zeker niet in de rustperiode dit vanwege het nogal hoge vetgehalte in de haver. De vogels zouden een te grote vetreserve aanleggen en dit is nu geen aanrader voor hun conditie. Kweken we echter volgens hun natuurlijke instinkt (het ganse jaar door) dan moeten we dit zeker niet gaan beperken. De vogels verbruiken dan veel meer energie en kunnen ze het vetgehalte  zeker goed verwerken.

Een tip voor de beginnende Catharinakweker:  Probeer niet te kweken zonder gepelde haver te voeren, het zal je amper lukken om jongen groot te krijgen.

Voorlopig houden wij het bij deze eerste beschouwingen over de Catharinaparkieten, bij een volgende gelegenheid gaan we zeker de vererving onder de loupe nemen evenals de kleurmutaties en de problemen daar omheen.