We zijn nu 6 maanden uit elkaar, en tot mijn verbijstering constateerde ik dat er geen dag voorbij is gegaan, dat we contact met mekaar hadden, een telefoontje, een smske een bezoek. Ik hoor je door de telefoon fluisteren ik hou van jou.. fluisteren, bang dat iemand anders je hoort. Zielig eigenlijk, niemand mag weten dat je me nog graag ziet, niemand kent je verdriet, niemand weet dat je dit afscheid niet echt wilde. Je verteld hoe slecht dat je je voelt, Hoe je de goede dingen tussen ons mist. Hoe erg dat je het vind dat het niet gelukt is. Dat ik je liefde van je leven ben En hoe dikwijls besliste ik wel niet om nu het contact definitief te verbreken? Toch doe ik het niet, ezel dat ik ben Ik ben evengoed schuldig. Toch weet ik dat wij nooit meer samenkomen, en eigenlijk is dat erg, want het enigste dat tussen ons is gekomen, is jouw conservatieve familie, waar jij geen verweer tegen hebt. En morgen kom je me stiekem bezoeken, kom je stiekem vrijen, zie ik de knappe vrouw die je nog altijd bent verschijnen. Zal ik morgen tegen je zeggen, het is nu genoeg geweest, ga en kom nooit meer terug? Ik vrees ervoor . Zal het maar toegeven, ik hou ook nog van jou
