Mijn splinternieuwe dochter was nog heel zwakjes , en moest nog zeker 3 weken in het ziekenhuis blijven, dagelijks pendelen we naar het ziekenhuis, en eindelijk was het dan zo ver ze kwam naar huis. Het was echter vreemd, ik gedroeg me heel afstandelijk tegenover het meisje, men vrouw vroeg me zelfs soms, wat is er eigenlijk? Je doet heel koel tegenover haar, ze was dat natuurlijk niet gewoon, bij de geboorte van andere kinderen had ze moeten vechten voor haar brokken, en brak er een wreedaardige strijd los wie de baby in het bad mocht steken en meermaals kwam ik als triomfator uit de strijd! Nu was er geen strijd en ik liet begaan keek er amper naar om, nu weet ik dat ik door wat er gebeurt was tijdens de bevalling en nadien, dat ik onbewust vreesde haar terug te moeten afgeven en wou me daarom niet aan haar hechten, ik probeerde wel maar het ging me gewoon niet af, ik voelde me schuldig, maar het was sterker dan mezelf, tot het moment dat mijn dochter er blijkbaar genoeg van had en zelf het heft in handen nam…

Ik kwam laat thuis van het werk iedereen sliep, ik kwam de kamer binnen, ook mijn vrouw lag in dromenland, alles in orde checkte ik, de baby sliep in onze kamer oh ironie naast mijn kant van het bed, en plots hoorde ik een vragend kreetje, verast keek ik om en ging naar het wiegje, wat er toen door me heenging toen ik naar dat lachende gezichtje keek is zo moeilijk te omschrijven een golf van verdrongen liefde kwam als een tsunamie over mij heen gespoeld, mijn angst verdween en maakte plaats voor een euforisch gevoel mijn dochter had met 1 kreetje, met 1 glimlach haar plaats opgeëist in mijn leven, en ze zou er nooit meer uit verdwijnen, dat wist ik. 2 handen op ene buik betitelde mijn vrouw ons gespeeld verontwaardigd als we bezig waren, ik begrijp het niet zei ze, ze is heel de dag bij mij maar als jij binnenkomt besta ik niet meer, de trotse blik in mijn ogen verraadde dat er in de toekomst op dat gebied niet veel verandering in zou komen, kwam ik binnen liet ze alles vallen wat ze in haar handen had, brullend riep ze papa en kwam met een snelheid aangelopen die me deed vermoeden dat ik onderdak verleende aan de toekomstige wereldkampioene 100 meter sprint

Ze is nu 7 jaar, ik en mijn vrouw hebben het niet gered, maar de band tussen men dochter en mij is heel speciaal, nog altijd….

Wordt vervolgd…