We stonden op het Rode Plein voor de voorstelling van alle rallyauto’s aan de VIP’s. Het volledige plein was dus door politie en leger bijna hermetisch afgesloten, alleen met een uitnodiging kon je binnen. Het wordt middag, en ik krijg honger. Ik had niks bij me in de overtuiging dat er op zo’n show eettenten genoeg zouden zijn. In Europa wel ja, in Rusland was er niks. Dus wilde ik van het plein weg om in de stad te gaan eten, maar er af gaan hield in dat ik niet meer terug zou binnen kunnen! Als alternatieve weg ontdekte ik een grote tent met podium er op waarop lokale dansers en muzikanten kwamen optreden. Aha! Ik kroop op het podium, en dan via allerlei gangen en kleedkamers raakte ik toch buiten, van het Rode Plein af via de artiesteningang. Voila, nu rap een spaghetti gaan eten in Moskou en klaar. Dacht ik toch. Brugge staat vol met kleine restaurants, in Moskou is dat iets minder. Toch vond ik een klein eethuisje en zette me daar aan tafel. De ober komt mijn bestelling opnemen, natuurlijk in het Russisch! Ik bestel in het Engels ( dat spreken ze toch op heel de wereld?) een spaghetti. De man begrijpt me niet, er komen andere mensen bij ons staan, maar niemand die iets anders spreekt dan Russisch. Shit! Hoe geraak ik hier nu aan eten??? Ik blader in een tijdschrift dat daar ligt, en ik kom toch wel een advertentie tegen van pasta! Die toon ik aan de ober, en de man zegt met een big smile “Da!” ( wat “ja” betekent, een van de weinige woorden Russisch die ik ken.) en gaat naar de keuken. Wat later krijg ik een dampende spaghetti voorgeschoteld. Je ziet, niks moeilijks aan! Na mijn maaltijd trek ik terug naar het Rode Plein, en via de artiesteningang kan ik er op zonder politiecontrole. Weer alle gangen en vertrekken door naar het podium waar ik er af spring en terug bij onze auto sta.