DAKAR 2007- deel 1

Maandag 1 januari 2007

Eindelijk zijn we zover, na 2 jaar voorbereiding kunnen we vertrekken naar Dakar. Velen zijn ons komen uitwuiven, en om half drie rijden we de weg op met de buggy, truck en een Toyota. De tweede Toyota komt later na. De tanks worden onderweg nog volgedaan, en na een uurtje gaan we al de grens met Frankrijk over. Hier is de belangstelling van de andere weggebruikers al groot voor de buggy. Iedereen komt langsrijden om te zien wat daar nu op de weg zit. Later wordt dit alleen maar meer: talloze foto’s worden genomen.

Rond Parijs wordt het weer heel wat minder, dichte regenwolken pakken zich hier samen, en

eens op de ring komt het water dan ook met bakken naar beneden.  Gelukkig hebben we wel goede ruitenwissers op de buggy. Wat we echter niet hebben is een verwarming op de voorruit, die dan ook constant aandampt. Gelukkig kan Anne in een shop ergens doekjes voor de ruiten vinden en wordt dit probleem wel niet opgelost, maar toch een beetje verholpen. Wie voorziet nu ook verwarming in een woestijnbuggy?

Rond 21.30 h zoeken we een hotelletje in de buurt van Tours. De truck wordt vakkundig in de tuin van die mensen geparkeerd. Die hoeven nu enkel nog de putten met water te vullen en ze hebben een mooie vijver, volledig gratis.

Bij het eten blijkt al dat Stefaan, die al wat ziek vertrok, alsmaar zieker wordt. Eten verlaat zijn lichaam langs daarvoor niet voorziene openingen, en hij slikt nog maar wat pillen extra om er rap door te komen. Foute gok zo blijkt later, hij is namelijk allergisch voor de pillen waardoor het alleen maar erger wordt.

Dinsdag 2 januari 2007

Na een goede nachtrust, soms onderbroken door een sonoor geronk, en een flink ontbijt gaan we terug op pad. De thermos wordt opgevuld aan de ontbijttafel, want zonder koffie functioneert een Hollander niet. Bij een tussenstop wordt die dan ook goed gebruikt, maar als ze op de motorkap van de Toyota gezet wordt blijkt dat die zo goed gepolijst is dat het net een ijspiste is. Exit koffie dus. Gelukkig zijn er overal automaten, al is de gebruiksaanwijzing niet overal even duidelijk. Nu kennen we ook het verschil tussen café court en long. 

Bij de payeage moet er mij telkens iemand te hulp komen in de buggy: ik kan enkel mijn arm een beetje uit het raapje steken en kan niet bij het ticket. En een vleugeldeur opendoen tussen twee betonnen muren in blijkt ook niet te lukken. Ja zeg, die buggy is voor de woestijn gemaakt. Voordeel is wel dat ook bij de betaling dit iemand anders dit voor mij moet komen doen. Best aangenaam die buggy!

Stefaan is ondertussen verhuist naar het bed achter in de Toyota, en komt er niet meer uit. We verdenken hem ervan komedie te spelen, omdat het bij het vriespunt is en verdomd koud in de buggy. Zo kan hij de reis maken in een lekker warm bed. Zijn kleur echter varieert tussen bleek en iets donkerder wit, zodat alle twijfels worden weggenomen. 

Ondertussen zijn we de grens met Spanje overgestoken, en zoeken we iets om te eten. Het is halfacht, maar naar Spaanse gewoonte nog veel te vroeg om te eten. “A las oche” vertelt de uitbaatster ons. Even geduld dan maar. Voor Stefaan geeft het niet, hij blijft waar hij is en alleen voor beschuit komt hij er uit. 

Dan verder want we willen zo ver mogelijk geraken vandaag. Om half twaalf vinden we een hotel, en dat blijkt best mee te vallen. De bar is nog net open en we kunnen dus nog een Ricard drinken, in een met chinees porselein overladen zaal. Anne wil even proberen of het wel echt is, maar dat kunnen we hem toch uit het hoofd praten.

Na een kleine aanpassing van de slaapkamer vind iedereen zijn plekje, en wordt alles betrekkelijk rustig.

Woensdag 3 januari 2007

Ontbijt kunnen we hier niet krijgen om half zeven, dus zo maar op weg. Stefaan heeft de nacht in de Toyota doorgebracht maar begint nu toch al een beetje kleur te krijgen. We stoppen wat verder voor een koffie en na wat onbedoelde sight seeing gaan we terug de snelweg op. 

De temperatuur is hier echter gezakt tot min 3, en de ruiten van de buggy moet ik dan ook constant ijsvrij maken. Natuurlijk behoort een ijskrabber tot onze standaard uitrusting. 

Op de snelweg is het echter niet meer te doen en moet ik de buggy aan de kant zetten daar ik totaal geen zicht meer heb. Ik volg dan maar de lichten van de Toyota tot aan een parking. Daar voeren we een kleine ingreep uit aan de ventilatie. Met waterleidingen als verlengstuk laten we lucht op de voorruit blazen, die zo ijsvrij blijft vlak voor mij. Toch een hele verbetering. Met een dikke vest aan, en een bodywarmer over handen en benen is het best te doen. Al kon het beter.

In de namiddag steken we de grens met Portugal over, en gelukkig is dan de temperatuur al flink gestegen. Op een parking worden we plots overvallen door een bende loslopende vrouwen, maar gelukkig hebben we iemand bij die daar goed weg mee weet. 

Het wordt al donker als we Lissabon binnenkomen. De truck is ook niet echt het ideale stadsvervoer, en soms moeten ze eens iets oplossen met het recht van de sterkste. Toch een goed gerief. Parking vinden we voor de truck op een bushalte (moet je bij ons eens proberen), en de buggy parkeer ik professioneel op de trappen voor de ingang van een gebouw. En de omstanders vinden het fantastisch. Rare jongens die Portugezen.

Hier is het zelfs zo goed dat we nog rustig iets kunnen drinken op een terras, een heel verschil met deze morgen. Nog wat eten, en het bed in. Marc legt zich neer en is een halve minuut later al vertrokken, ik volg.

Donderdag 4 januari 2007

Nu begint het echte werk voor ons: keuring van buggy en truck en administratieve keuring, wat inhoud dat wij ons van alle mogelijke papieren en stempels moeten voorzien. Eerst willen we wel dat de auto’s proper staan, en zoeken we een car wash. Die vinden we nog ook in de stad aan de haven. De buggy en Toyota kunnen binnen gewassen worden, de truck buiten met de drukreiniger. Hiervoor rekent de uitbater ons vlot 95 euro aan, zijn dag kan al niet meer stuk. Werner wil ook nog modderbanden op velgen laten leggen, en dat kan in een nabijgelegen bandencentrale. Hier tonen de ingebouwde Festo cilinders voor het eerst hun nut. Op enkele seconden staat de buggy los van de grond, en kunnen de wielen gemakkelijk verwisseld worden. Ondertussen heeft zich het eerste probleem aangemeld: de koppeling. Op de heenreis heb ik ze al eens voelen slippen, maar in het stadsverkeer heeft ze nu helemaal de geest gegeven. De proeven op de testbank de week voor het vertrek heeft ze blijkbaar geen goed gedaan, en enige optie is dan ook vervangen. Nu vind je in een stad als Lissabon niet zo vlot een parking om alle auto’s te zetten, dus werd het dan maar het trottoir. Even voorstellen: midden een grote stad langs een grote weg met een tramlijn, de buggy met twee wielen op het voetpad, de Toyota en de truck met open luiken ervoor geparkeerd. Moet je bij ons eens proberen. Toen de politie stopte vreesde ik dan ook dat we gingen weggetakeld worden, maar nee, ze vroegen enkel om geen olieplekken na te laten, bleven nog even belangstellend staan kijken en vertrokken. Ik begin het hier plezant te vinden.

Motor eruit, even naast de buggy leggen, koppeling vervangen en alles er weer in. Op twee uur was de klus geklaard. Als generale repetitie kan dat tellen!

Nu nog de keuring vinden. Overal staan wegwijzers naar overal, voor alle categorieën. Het hele deelnemersveld is op zoek, en massa’s kijklustigen overal. Ook hier bewees de truck zijn nut om vlot door het verkeer te komen: het is zo een beetje als met Mozes en de Dode Zee, maar dan met meer PK’s.

De auto’s laten we achter in de wachtrij onder de hoede van Katrien en Marc, en wij gaan onze papieren in orde laten brengen. Eerst document, en het begint al. We moeten aan de ingang de tijd laten invullen van aankomst. Daar wilde men dat niet doen omdat de truck nog niet binnen stond. En de truck mocht niet binnen omdat er geen CB zender in zat, een wijziging van het reglement. Gelukkig konden we die ter plaatse kopen, en wat later zat die dan ook ingebouwd. De rest van papieren en stempels ging tamelijk vlot, en een dik uur later stonden we weer op de parking bij de wachtrij. De buggy was nog geen meter vooruit gekomen. Ondertussen werden GPS en Sentinel gemonteerd door de organisatie. Hier bleek de steun niet goed te zijn, maar die kon ter plaatse… enzovoort…, een uurtje later ook dit in orde.Rond 5 uur reed de buggy eindelijk de keuring binnen, werden de stickers met racenummers opgekleefd, en de keuring afgehandeld. Dit was mijn grootste zorg tot nu toe, en niet alleen de mijne denk ik. Alles bleef beperkt tot een tweetal kleine opmerkingen, en om een uur of  7 kregen we de stempels in het boekje van de buggy. Een geruststelling voor het hele team. Ondertussen was de truck ook aan het aanschuiven, en bij de eerste keuring al ging het mis: geen lichten. Dus terug uit de wachtrij naar het begin en eerst herstellen. Oorzaak bleek een zekering, waarschijnlijk gesneuveld bij het installeren van de CB zender. Jammer, terug aanschuiven. Keuring voor assistentietrucks leek meer een pure formaliteit, ofwel waren de keurmeesters ook al moe aan het worden, het was al 9 uur. We hebben zelf de stickers helpen opkleven, de papieren invullen en afstempelen, ging lekker vlotjes. Bij het uitrijden van de keuring werden de officiële foto’s genomen onder massale publieke belangstelling. Overal staan mensen: langs hekkens,op muren, op de straten, echt een belevenis.

Nog even op straat rondlopen, wat eten en dan bescheiden vieren van de eerste overwinning, zij het er een op de papieren. Morgen sta ik op met een bescheiden hoofdpijn, maar ik heb het er voor over.

Vrijdag 5 januari 2007

Vandaag is het een rustdag voor ons. Alles in orde, auto’s gekeurd, dus is er tijd om eens het hele Dakar gebeuren in ogenschouw te nemen. Anne en ik maken van de gelegenheid gebruik om voor het thuisfront te zorgen. Draadloos internet blijkt toch niet zo vanzelfsprekend te zijn, en internet via GSM iets moeilijker dan gedacht. Na 4 uur met Vodafone aan de lijn te hebben gehangen lukt het eindelijk: verbinding.Tot we de foto’s willen doormailen, dan valt de verbinding weer uit. Ook via een de internetverbinding van het hotel wilde het niet lukken. Dan maar zo laten en even naar de Dakar happening gaan kijken. Daar stond toevallig een stand tussen van een internetprovider. Op de vraag of we daar ook een mailtje konden versturen ging de standhouder graag in, en hij wilde zelfs een programma downloaden om te foto’s te verkleinen. Probleem opgelost, voorlopig althans. Die verbinding moeten we nog in orde zien te krijgen.

Om 7 uur ’s avonds was er nog de briefing voor de piloten betreffende de veiligheid en gebruik van het roadbook, en om 8.30 u. hetzelfde voor assistentie. Dit alles in een propvolle schouwburgzaal. Er gaat een pak volk mee naar Dakar zo te zien.

Nu nog alles weer inpakken, de planning voor de komende twee dagen tot in Marokko bespreken, en gaan slapen voor de laatste nacht in een echt bed.

zaterdag 6 januari 2007

Vanmorgen nog eens uitgeslapen, om 9 uur ontbeten op het gemak. Werner zit al in raceoverall aan tafel, Stefaan is nergens te bespeuren. We vermoeden dat hij ergens op een klein kamertje zit, maar hij is naar het schijnt het roadbook van buiten aan het leren. 

Om 10 uur steekt Katrien haar laatste sigaret op – kijken of ze haar belofte houdt. Marc houdt zijn hart vast, hij moet het tenslotte nog twee weken bij haar uithouden.

Werner en Stef gaan met de taxi naar de start, en wij vertrekken met de truck, naar ons startpunt. We kunnen niet bij de start aanwezig zijn wegens veel te veel volk daar.

De start is een belevenis op zich. Overal staan rijen mensen, de straten zijn bomvol, bruggen staan vol, zelfs op de snelweg die we wat later volgen staan mensen. Ontelbare foto’s worden genomen, langs alle kanten moet je zwaaien. Toch wel een beetje fantastisch.

Bij de eerste special kunnen we als assistentie team niet bijzijn, dat is niet toegestaan.Dus rijden wij direct door naar een plaats even voorbij de proef. Onderweg staan 2 motorrijders langs de snelweg, duidelijk met pech. We stoppen natuurlijk, tijd zat, en krijgen te horen dat, ze zonder benzine zitten. De special was wat lang voor hen, en veel zwaarder dan gedacht waardoor de motoren veel verbruikt hebben, en nu staan ze dus droog. Gelukkig hebben wij een jerrycan bij met wat benzine voor de stroomgroep, en we gunnen ze best een paar liter. Het zijn wel Hollanders, maar toch…Later horen we dat bijna iedere motorrijder hier zonder benzine gevallen is, de eerste proef eist al dadelijk zijn tol.

Even verder stopen we bij een tankstation, waar blijkbaar iedereen staat. Grote drukte, alle serviceteams staan hier te wachten op hun rijders. We parkeren ons in het grasperkje naast AD sport, en wachten maar af. Ondertussen kunnen we in het station de race volgen op TV. 

Een babbeltje met Brigitte Beque die ook net toekomt is wel leuk. Haar eerste Dakar valt mee zegt ze, ze is wel zenuwachtig. Begrijpelijk, want als navigator van een toprijder mag je geen enkele fout maken. Rond drie uur zetten we maar al alles in orde voor als de buggy toekomt. Wachten…

Tot we bericht krijgen van familie van Steve dat de buggy zware motorproblemen heeft. Er komt veel zwarte rook uit, en de motor heeft geen macht meer. Het publiek helpt hem verder duwen, het ziet er niet goed uit. Ondertussen zijn de trucks ook al aan de race begonnen, en razen voorbij de buggy. Het beloofd een lange dag te worden.

Koen Wauters komt naast ons binnen, direct opkrikken die auto, alle steekassen eruit en nieuwe erin, hetzelfde bij de tweede auto van Fereyn, die al eerder toegekomen was.

We zien nu ook andere deelnemers toekomen, veel met gehavende auto’s, het terrein is zwaar, zeer zwaar, de eerste deelnemers zijn al gesneuveld.

Omstreeks 6 uur krijgen we eindelijk contact met Marc. Zij staan aan het parcours, maar hebben de buggy nog niet gezien. Ze besluiten om naar de uitgang te rijden, en daar af te wachten. Een dik half uur later telefoon: de buggy is van het parcours, en kan eindelijk de baan op richting onze truck. De twee Toyota’s begeleiden hem. Ondertussen zetten wij de truck klaar: luiken open, materiaal uitladen en stroomgroep starten. Vlug geeft Werner een opsomming van de problemen, hij ziet er vermoeid uit, je zou van minder. De zandpiste van vandaag was zoals de organisatie voorspeld had: de Sahara waardig. Sporen van bijna een halve meter diep, en ernaast kort struikgewas. 

Nu aan ons om in actie te schieten: geen turbodruk, compressor werkt niet, blaassysteem afgebroken bij voorwiel, een mooi begin. 

Met man en macht beginnen we er aan, compressor blijkt kapot, dus die van de Toyota moet er uit en in de buggy overgebouwd worden. Het probleem met de turbodruk is gelukkig niet erg, enkel een losgekomen leiding.Het kon erger. Het blaassysteem laten we voor wat het is, de tijd dringt want hij moet voor twaalf uur binnen zijn. Om half negen scheurt hij weer weg, met nog dik 300 km voor de boeg. Nu kunnen ook de Toyota’s weer op pad, want hun schema is nu ook kompleet overhoop gehaald. Zij moeten morgenvroeg om 7 uur de boot in Gibraltar halen, wat betekent dat ze nog heel Spanje door moeten. De eerste slapeloze nacht voor hen.

Wij laden alles terug in en kunnen nu ook terug op weg, gelukkig dat alles op zijn pootjes terecht gekomen is.

‘s Avonds hebben we Werner en Stefaan teruggevonden in het bivak in Portemao. Ze zijn op tijd binnengekomen en de buggy staat in het parc fermé. Wij zetten de truck op de parking van de assistentie en slaan onze tenten op op een haventerrein. Tip voor kampeerders: koop nooit een Nederlandse tent, het is gewoon rommel,veel te klein. Heel de stad viert hier nog nieuwjaar, dus gaan wij ook nog eens op stap. In de stad is er een week lang feest geweest, met nu als afsluiter een groot concert. 

zondag 7 januari 2007

De eerste nacht in tent is best meegevallen, beetje koud, maar alles went. Met een shuttlebusje worden we naar de stad gevoerd, waar we iets zoeken om te ontbijten. Van daar naar het parc fermé om de buggy op te halen, start om 10.55uur, weer onder grote publieke belangstelling.

Wij gaan op pad, tot even voorbij de start van de special, waar we een dorp inrijden om wat inkopen te doen. De Intermarché is hier open op zondag, en we kunnen heel ons boodschappenlijstje afwerken. Op de parking staat er ondertussen al wat volk rond de truck te kijken terwijl we wat orde op zaken stellen in de laadruimte. 

Zo komen er ook 3 Vlaamse dames bij ons staan, die ter plaatse verblijven. We blijven praten en ze besluiten te wachten tot de buggy komt, want die willen ze zien. We hebben ondertussen telefoon gehad van Stef dat ze uit de special zijn, en naar ons toe komen. Als wat later blijkt dat ze de weg niet vinden is een van de dames zo vriendelijk ons aan te bieden ze tegemoet te rijden. Wat verderop pikken we ze op en loodsen ze naar de parking. De buggy zit onder de modder, maar verder ziet hij er OK uit. Dus een lichte schok als Stefaan de deur opentrekt en zegt: “ mwe zijme jin een ravijne gestuikt”. Oeps, dan toch niet zo goed gegaan. Hun verhaal: alles ging heel goed langs smalle bergwegen, tot er een dikke laag modder ergens op de weg lag. Achterkant van de buggy breekt uit, en de auto glijd van de baan af ettelijke meters dieper de afgrond in. Gelukkig niet te steil, en de auto blijft op zijn wielen staan. Werner en Stefaan hangen voorover in de gordels. Met de hulp van enkele andere deelnemers die hen uit de diepte trekkendoor verschillende sleeplinten aan elkaar te verbinden. Schade aan de buggy valt best mee: enkel achteraan is de motorkap licht gebarsten, maar het is zo miniem dat we besluiten, de reparatie uit te stellen. De buggy moet wel gekuist worden, want de modder ligt overal. De truck moet ook tanken, en de dames begeleiden ons naar een nabijgelegen tankstation waar ook een car wash is. Wat lokale hulp is altijd mooi meegenomen. De car wash is gesloten op zondag echter, probleem dus. Of niet, want een van de dames en haar man die daar wonen bieden aan om bij hen thuis de auto te wassen. Dit aanbod laten we niet liggen, en we rijden allen naar hun huis in de buurt. Daar worden we van alles voorzien om de auto en onszelf te verzorgen. Koffie en zelfs een lokaal gestookt drankje krijgen we aangeboden, op een fantastisch gelegen locatie. Hartverwarmend de gastvrijheid van die mensen. Ik weet dat jullie dit wel gaan lezen, nogmaals van harte bedankt van het ganse team.

Werner en Stefaan maken van de gelegenheid gebruik om vlug wat te eten, en van zodra de buggy in orde staat vertrekken ze, onder begeleiding weer van die mensen die de weg voorrijden. Ze hebben nog een viertal uren om de resterende 450 km af te leggen naar Malaga, doorjassen dus. Een half uurtje later vertrekken wij ook weer.

De rit naar de boot verloopt rustig, en om 23 uur komen we aan in Algeciras vlakbij Gibraltar waar we oversteken. De wedstrijdwagens moeten door naar Malaga voor de ferry.

De laatste boot vertrekt om 23.30uur, dus wordt er goed gedrumd tussen de trucks voor een plaatsje. Wij kunnen net op tijd erop gelukkig. De overtocht duurt langer dan verwacht, en het is pas om 3.30 uur dat we Marokko binnenkomen. Nog wat aanschuiven bij de douane, en om 4uur ‘s morgens vertrekken we in Afrika, het echte begin van de Dakar.

We hebben ons toch al goed geamuseerd, zo is er de spontane vertaling van Anne van het Portugese woord “flutebol”: nou, bij ons noemen ze dit gewoon eikel!. Of het moment dat ik mijn broeksriem waarin ik wat geld kan opbergen moest inkorten wegens te lang. Netjes afgemeten, doorgeknipt, en dan pas aan gedacht dat er nog geld inzat. Briefje van 

20 euro in stukken dus.

Maandag 8 januari ’07

We hebben op een parking van de snelweg geslapen in de truck, even buiten Tanger. Niet te lang, een uur of 4 maar want we hebben nog dik 600 km af te leggen, en we willen aan het eind van de special staan als de buggy er is. Gisteravond hebben we nog telefoon gekregen van Marc dat de injectiepomp van de Toyota kapot gegaan is. Ze gingen op zoek naar een vervanging. Rond 3 uur ’s morgens hadden we hem weer aan de lijn en toen was ze ergens hersteld. Tot nu nog niks gehoord, dus hopen we maar dat alles goed gegaan is. 

In Marokko is ondertussen het verschil met onze Westerse wereld al duidelijk geworden. Fietsers en wandelaars op de snelweg is normaal, mensen staan hier zelfs op de bus te wachten die gewoon stopt om ze op te pikken. Geen probleem hier. Een tankstation dat er aan de buitenkant heel modern lijkt uit te zien, is aan de binnenkant gewoon leeg, of vervallen. Nu goed, we kunnen er verdomd straffe koffie krijgen en iets wat op een broodje lijkt. 

Een paar uur doorrijden en we komen in het atlasgebergte.Nooit geweten dat een hoop stenen zo mooi kon zijn. De vergezichten zijn adembenemend mooi, alles ligt onder een strakblauwe hemel tentoongespreid. Rond een hoogte van 2000 meter komen we de eerste sneeuw tegen. Er kan er hier blijkbaar een pak liggen, want er staan barelen om de weg af te sluiten. Nu blijft het beperkt tot enkele plekken die hier en daar nog liggen. De weg loopt dwars door het gebergte en verveelt geen moment. Al zien we wel beschouwd niets anders dan stenen, het is een ke ervaring. Voor ons toch, want wij blijven op de asfaltweg. Voor de mannen in de buggy is het ook een unieke ervaring, maar zij moeten door de stenen. Vervelend voor ons dat we niks van de teams weten., al zitten we er maar een paar tientallen kilometers van verwijderd.. Wij als assistentie volgen namelijk de kortste route langs de weg, tussen start en aankomst van de special. Rond de middag stoppen we in een klein bergdorpje waar we iets drinken. Cola uit 37.5 cl flessen, en een thee.  Best lekker die thee. Voor anderhalve euro voor alles kan je ze niet zelf maken. Wat verderop stoppen we nog in een grotere stad in een cybercafe om ons verslag en foto’s door te sturen. Prijs: 20 cent. Sorry als jullie soms wat lang moeten wachten op verslag en foto’s, maar internet is hier nog niet echt overal doorgedrongen, enkel in grotere steden vind je iets.

Op 10 km voor  het bivak begint de truck plots raar te sturen. Het sissend geluid van de achterkant laat weinig te raden over: onze eerste lekke band  is een feit. De scheur is te groot om ter plaatse te herstellen, dus wordt er een reserve opgelegd. Een half uur later zijn we terug op weg. In het bivak vinden we een plaats aan de rand, en stellen alles op. Niet veel later komt de buggy binnen. De mannen hebben een puike prestatie neergezet vandaag: als 165ste 

vertrokken en als 123ste aangekomen. In het klassement gaan we naar plaats 140. De steenpistes zijn echt het terrein van de buggy, hier presteert hij heel goed. De ophanging heeft wel enkele heel harde klappen te verwerken gekregen, maar hij rijd nog. Veel anderen blijven hier achter, van sommigen zijn de wielen van onder de auto gescheurd volgens Werner. Van een Nederlands team horen we soortgelijke verhalen. Zij hebben bij een motorrijder EHBO moeten geven, tong opzijduwen uit de keel, anders was hij gestikt. Hij is met helikopter weggevoerd en is OK nu.De schade bij ons valt goed mee: de bovenste steun van een schokdemper gescheurd, en een versterking naar die steun afgescheurd. Wel even bedenken dat dit plaatstaal van 5 mm dik is, maar alles kan netjes gelast worden. Een kogelgewricht van de ophanging is uitgesleten en dient vervangen te worden, de koplamp zit er nog in maar hangt los met de steun gebroken. Als je dan weet dat de auto met volle snelheid in een put van een meter diep is gevlogen, moet dat ding toch sterk zijn. Het overgewicht door te sterke constructie waar we ons zorgen om maakten is niet voor niks geweest.

Marc en Pascal komen ook nog onverwacht bij ons langs, hun Toyota is hersteld en ze staan even buiten het bivak geparkeerd.

Om 1 uur ’s nachts is alles hersteld, buggy gekuist ( dit is echt iedere keer nodig want het zand ligt er centimeters dik in ) en een testritje gedaan.. Nu gaan we nog wat eten – het restaurant is hier altijd open - en om twee uur gaan we slapen. Morgen vertrek om 8.50uur, dus rond 7 uur er uit.

Even over het bivak, want dat is iets waar minder aandacht in de media aan besteed wordt. Het is meestal bij een vliegveld gelegen want alles wordt vervoerd met vrachtvliegtuigen, 12 stuks zijn er elke dag nodig, en 8 helikopters.  Op een grote afgesloten plaats, in het zand hier, staan alle teams opgesteld. Wie eerst binnenkomt heeft de beste plaats, zo simpel. Elk vecht voor zijn plekje. Iedereen zorgt voor eigen verlichting, stroom en perslucht, dus overal staan stroomgroepen te draaien en hangen enorme spots. Ondertussen worden nog alle motoren proefgelopen, en auto’s rijden af en aan, dus rustig slapen is er niet bij. Er zijn tenten voor de catering, en dat is echt in orde. Vandaag was er keuze uit soep, aardappelen, kip, brood kaas pasta, dessert, wijn, bier… alles wat je wilt. Behalve toiletten en douches dan, daarvoor moet je de wijde natuur opzoeken. Gisternacht heb ik nog gedouched: water uit de tank van de truck laten lopen ( niet voorverwarmd natuurlijk ) even inzepen en weer afspoelen. Beetje aan de frisse kant, maar je kikkert er wel van op. Zeker als je laatste douche een paar dagen geleden is. Zo proper lopen we er hier ook niet meer bij, gelukkig gaan geuren niet over het Internet.

Dinsdag 9 januari 2007

Om 7 uur eruit, goed geslapen, al scheuren de racetrucks Kamas hier echt op en paar meter voorbij mijn tent. Stefaan is al bezig zijn gerief op te ruimen, Werner slaapt nog. Hij is gisteravond al om 9 uur gaan slapen, hij zit er echt door na drie heel zware proeven. De rust kan hij best gebruiken. Als ik hem om 7.30 uur wakker maak ziet hij er een pak beter uit.

Ontbijten, met eitje, jawel, en terug naar de truck om alles in te pakken. Als ik op de truck kruip om een foto van het bivak te nemen zie ik dat er een laagje ijs op ligt. Daarom was het dus wat fris in de tent. Freddy Loix komt nog even bij ons informeren hoe het gaat, en wat later krijgen we bezoek van Walter Wauters en zijn fotograaf van oa Het Volk. Ook de chauffeur van hun perswagen, niemand minder dan rallylegende Guy Colsoul, komt bewonderend naar de buggy kijken. Toch leuk. Om 10 uur verlaten we het bivak richting Ouarazate, 300 km voor ons, voor de buggy 600. Planning is om verder door te rijden naar de aankomst van de special om direkt bij de buggy te zijn, wat een extra 400 km voor ons betekent. Veel, maar na 250 km steen en zandpiste kan het nodig zijn dat we daar staan. We zien wel.

We rijden rustig verder, tijd zat. Maar om 14.30 krijgen we telefoon van Stefaan: zware problemen bij de buggy. De stuurstangen zijn alletwee afgebroken.. Gisteren waren ze geplooid, maar we hebben ze zo gelaten en het spoor opnieuw geregeld omdat ze nergens kapot waren. Blijkbaar hebben ze toch meer afgezien dan we gedacht hadden.  Ter plaatse hadden ze geen GSM ontvangst, en Stefaan belt vanuit een dorp 15 km verder, hij is gelukkig met iemand kunnen meerijden naar daar. Het plan is: Werner probeert zo goed als het gaat de stangen te herstellen en terug te rijden naar het begin van de special. Ze waren nog maar 50 km verder geraakt, dus dat is het dichtste. Ondertussen keren wij en de Toyota’s ook terug naar het beginpunt en geven de assen mee aan Marc, die ze naar Werner brengt, want wij mogen de piste niet op. Hopelijk gaat dit goed.

Kwart over drie, weer telefoon van Stefaan, dit keer beter nieuws. Ze hebben iemand gevonden die kan lassen, en die man gaat de stuurstangen herstellen. Zo kunnen ze toch wat verder doorrijden. Wat blijft is dat wij de nieuwe aan Marc geven, die ze dan nu naar een punt verder in de wedstrijd brengt. Toch weer een beetje hoop. Wij zitten ondertussen met een ander probleem, de wedstrijd GPS die onze snelheid registreert werkt niet om terug te keren. Daar we net in een dorp zaten blijft hij aangeven dat we niet harder dan 50 mogen, elke overtreding registreert hij onverbiddelijk, en wordt door de organisatie gestraft. Anne is niet zo gelukkig in zijn woestijn race truck aan die snelheid.

Wat later weer telefoon van het thuisfront, ze zien dat buggy weer wat verder is, zou hij hersteld zijn? Toch niet, want wat later staar hij weer stil. Dan begint het afwachten, blijkbaar is het thuis op het forum ook afwachten, niemand weet van iets. Wij rijden verder naar het bivak, de enige mogelijkheid die ons rest. We stellen de truck op, weer naast Kamaz, zetten de tenten klaar voor iedereen en gaan eten. Als ik ga slapen even over 12 uur bel ik nog met Marc. Hij is nog steeds onderweg met de stukken, dwars door de bergen over steenpistes. Hopelijk haalt hij het, ik ken Marc nu al, hij zal ook niet opgeven. Slapen dan maar, ik heb onze plaats in het kamp doorgebeld zodat ze ons weten te vinden, en voor wat eten en drinken gezorgd. Als ik in mijn  tent lig voel ik ze bewegen van de Kamaz truck die komt  :langsgestormt, die mannen zijn ook nog aan het sleutelen. Ik leg me neer en ben direkt vertrokken.

woensdag 10 januari 2007

Om 6 uur worden  we gewekt door Stefaan, ze hebben het verdorie gehaald!!!  Vlug kleren aan, truck opendoen en we beginnen er aan.  Werner en Stefaan kruipen in hun tent voor een heel korte slaap. Gisteren om 9 uur vertrokken, volgende dag 6 uur aankomen en al die problemen, wegen waarop je door mekaar gestampt wordt… ik denk dat niet ze een slaappil nodig hebben. De stuurstangen blijken afgebroken te zijn door een enorme jump, waardoor ze tegen een versterking van de voortrein aanbotsen. Extreem, maar dat is de Dakar nu eenmaal.  We besluiten om de steunen door te slijpen, en op een andere plaats weer in te lassen. Ook de uitlaat is afgebroken en moet gelast worden.. In de buggy vinden we de oude stuurstangen, één doormidden gebroken en de andere 90° geplooid. Al een wonder dat ze nergens opgebotst zijn met losgeslagen wielen. Werner heeft de gebroken as hersteld door de steel van een schop af te zagen, en met ducktape aan de gebroken stang te plakken. Zo kon er langzaam doorgereden worden. Terwijl we bezig zijn komt de filmploeg van VTM bij ons staan, die mensen zijn ook al vroeg op zo te zien. Ze vragen naar Werner, maar ik wil hen niet wakker maken voor een interview, en dat begrijpen ze maar al te goed gelukkig. Ze filmen terwijl wij aan de buggy werken, wat las- en slijpwerk levert altijd mooie beelden op. Anne haalt uit de luchtfilter een liter of twee zand. Ik moet wat uitleg geven over wat gebeurt is, en ze willen de gebroken stukken zien. Christ gaat ontbijt halen  en komt terug met het bericht dat ze binnen 20 minuten moeten starten. Driewerf miljaar, we hebben met moeite 2 uur kunnen werken, geen extra kontrole’s kunnen uitvoeren en Werner en Stefaan Slapen nog. VTM stat nog altijd bij ons, en Stefaan word voor de camera uit zijn bed gehaald. Dat moet plezant zijn! Zo niet geschminkt of niks!  Ze vertellen hun ervaringen van gisteren, en wij tanken vlug de buggy nog vol en kontroleren nog even de banden en kuisen de ruiten. Dit is echt nodig, want zand zit iedere dag overal, en met bakken. De buggy word gestart en ze vertrekken weer, met wat extra straftijd wegens gemiste CP en te laat aan de start. Niet goed natuurlijk, maar we zitten nog in de race.

Als ze weg zijn ruimen we op, gaan wat eten en wassen ons wat, want in dit bivak hebben we douche’s.Daarna terug de weg op, voor een etappe van een 600 km. Na een half uur al telefoon van Stefaan. Er is een arm van de ophanging gebroken op weg naar de special, gelukkig geen ongeval gehad daardoor, maar ze kunnen niet verder. Aangezien wij een andere route nemen geven ze ons hun positie door, en na een uur zijn we bij hen. De arm steken duurt maar een dik kwartier en ze kunnen weer op pad. Wij keren terug naar onze route en rijden dan door richting bivak. Zo ver komen we niet, na 100 km weer telefoon van Stef. Nu heeft de versnellingsbak het begeven. Verdorie, en aangezien ze op de special zitten kunnen wij geen assistentie geven. We keren wel direkt terug om op de piste te gaan, we zien wat we kunnen doen. We hebben geen kaarten met hun route, maar dat lukt wel.  Aan de hand van een klein overzichtkaartje vinden we het vertrekpunt van de special en gaan de piste op. Na amper 500 meter zitten we al vast in een plek zand met de structuur vergelijkbaar met bloem. Als je er in stapt stijgt er direkt een stofwolk uit op. Gelukkig hoeven we niet te veel te scheppen om de kamion terug mobiel te krijgen. We rijden verder, en het wordt ons duidelijk waar al die mechanische breuken vandaan komen. Als je dit niet gezien  hebt kan je het niet egrijpen:scherpe stenen over de hele weg, doornstruiken, los zand, droge rivierbeddingen van een meter diep die je pas op het laatste moment ziet. Met de truck die toch voor dit terrein gebouwd is doen we drie kwartier over 20 kilometer. Net als we op een punt komen waar we niet meer weten waarheen, zien we in de verte 2 witte toyota’s afkomen, en achter één ervan hangt onze gele buggy. Een gelukstreffer op en parcours van 300 km lang. De Spaanse toeristen hebben Werner en Stefaan op sleeptouw genomen, terwijl ze op eigen houtje het parcours volgden. Zelf hadden ze hier al een gat in hun benzinetank gereden, dat provisorisch hersteld was. We nemen van hen over, Werner en Stefaan gaan de truck in en Anne en ik nemen de buggy, die nu achter de truck hangt. Na een 30 tal kilometer krijg ik plots een klop in het stuur, en de buggy slaat wild van links naar rechts over de weg. Gelukkig hangt de buggy met en sleeptouw aan de truck zodat hij niet ver van route kan afwijken. We zoeken even naar de oorzaak, en die blijkt weer een gebroken draagarm te zijn. Die lassen we ter plaatse weer, zodat we verder kunnen. We gaan verder op zoek naar een hotel, want naar het eindpunt van de dagetappe rijden halen we niet meer. Ondertussen hebben we van Marc gehoord dat bij de andere toyota ook de injectiepomp kapot is, het lijkt niet te stoppen. Zij blijven ergens in Ouarzazat overnachten. Wij vinden een 250 km verder een hotel. De streek is hier niet echt dichtbevolkt, en hotel in een drukke stad durven we niet nemen, want van zodra we stoppen staat er een drom mensen rond de auto’s en we zijn bang voor beschadiging of erger. Op zo’n plaats waar we even stopten gooit Anne zijn sigaret uit het raam. Direkt komt een jonge kerel af: “monsieur, tu as perdu ton sigarette”, waarop Anne in zijn beste Zeeuws antwoord:” die kan je hebben kerel”. De gast raapt de sigaret op en rookt smaakvol het peukje verder op. 

In het hotel zetten we de auto’s op de binnenkoer, en gaan wat eten.Na een douche,wat primitief, dat wel, krijgen we een lekkere plaatselijke stoofpot met groentjes. We troosten elkaar want uit klassement was toch niet de bedoeling en iedereen is het er gelukkig mee eens door te gaan . We gaan de buggy hier weer volledig in orde zetten, de versnellingsbak moet eruit wat toch wel enkele uren in beslag neemt. Overmorgen moeten we trouwens het bivak halen in Atar waar ook de rustdag is, daar kunnen we ons terug bij de karavaan voegen en de assistentie routes volgen tot in Dakar uiteraard. We hebben de assistentie jeeps aan de lijn gehad en we spreken af in Taroudandt. Het blijft de bedoeling om met het team door te gaan, daarvoor is er te hard gewerkt om dat alles voor elkaar te krijgen. Doorgaan is een feit, ideaal om ervaring op te doen, we kunnen nog heel veel leren van de rest van het parcours .

Daarna bed in. Tegen de tijd dat ik het licht uitgedaan heb, en terug in mijn bed kruip, hoor ik naast mij al iemand grollen. 

Donderdag 11 januari 2007

Om 8 uur ontbijten we, buiten op het terras, daar is het hier warm genoeg voor. Anne leert weer bij dat zeem niet alleen iets is om de ruiten te kuisen, maar ook op de boterham kan. Hier kan ik eindelijk ook nog eens mijn mail met verslag versturen zodat ze thuis ook van iets weten, want via sms’jes vernemen we dat er nogal wat te doen is op ons forum.

Werner, Stefaan en ik beginnen aan de buggy, Anne en Chris doen eerst wat kleine werken aan de truck die uitgesteld zijn en waar nu tijd voor is.

We beginnen te afscherming rond de motor te demonteren om de bak te vervangen, en dan ziet Werner de oorzaak van onze miserie: de rechtse cardanas is afgebroken net aan de  uitgang van de bak. Gisteren was het niet te zien, maar door het slepen van de buggy is de cardan opgeschoven. Dat word dus een eenvoudiger herstelling dan gedacht. Ondertussen vervangen we ook de gisteren gelast arm van de ophanging vooraan, nieuwe lagers in het rechtse voorwiel, en lagerbussen van de ophanging. Het is ongelooflijk in welk tempo dingen hier verslijten die normaal jaren meegaan.Anne werkt ook nog professioneel enkel diepere “krasjes” weg op de buggy. Hij kan het blijkbaar niet laten. Rond een uur of drie hebben we gedaan, en eten we nog  een lekkere tajine in het hotel. Eigenlijk heb ik nu best veel zin om in het zwembad achter het hotel te duiken. Niet verwarmd, maar daar het buiten nu al 15 graden is en de zon zit zou het best te doen zijn. En het stof zou ook eens afgespoeld zijn…

Maar we krijgen telefoon van de Toyota’s dat ze niet ver meer van het hotel zijn. Wij gaan dan maar alvast tanken met de truck even verderop, en daar staan zij net ook. Eindelijk weer samen, want de afgelopen dagen hebben we met elkaar enkel telefonisch contact gehad. En ere  wie ere toekomt, zij hebben tenslotte het zware veldwerk moeten doen en hun plan trekken,ze hebben in het stikdonker hun weg naar de buggy moeten  zoeken door de pistes, en voor eigen eten en drinken zorgen terwijl wij als officiële assistentie de weg moesten volgen en altijd in het bivak konden. Afgezien van soms wat lange dagen tamelijk comfortabel dus. Zij hebben meer van de Dakar gehad dan wij. Ik heb er tot nu toe niet veel over kunnen vertellen, domweg omdat wij ook niet wisten waar ze zaten en wat ze aan het doen waren. Enkel door soms en telefoontje wisten we iets van elkaar.

De  “bordeaux” Toyota van Gino en Pascal is nog niet hersteld en op sleep. De remmen staan te roken, want het was een lange afdaling tot daar, zonder motorrem. Gelukkig is alles goed gegaan. En er staan nog meer dingen te roken, door de stress heeft Katrien haar belofte te stoppen met roken niet kunnen volhouden, en Marc die al jaren gestopt was is terug begonnen. In plaats van een roker minder hebben we er nu één meer. Terwijl zij nu op hun beurt eten, werken wij verder aan hun auto’s om ze in orde te stellen. Op het terrasje van het hotel drinken we nog een koffie of thee, en om 20 uur vertrekken voor een marathonrit. Daar we de rit van vandaag gemist hebben, zijn we de grens met Mauritanië niet kunnen overgaan. Daar die grenspost enkel opengesteld word voor de Dakar karavaan, hebben we maar één andere grenspost die overblijft. Dat betekent wel een omwegje van 1600 km, en we willen op de rustdag zaterdag in het bivak terug zijn. We wisselen om de paar uur af van chauffeur, volk genoeg, zodat iedereen kans krijgt om een paar uur te slapen. De Toyota ‘s zijn wat dit betreft luxe voertuigen, er is slaapruimte voorzien achteraan.

Vrijdag 12 januari 2007

Rond een uur of 7 stoppen we ergens in een dorpje voor een kop koffie.  We zien dat de uitbater aan andere klanten warme melk serveert, en een pakje  nescafé. Katrien maakt hem duidelijk dat wij echte koffie willen, zonder melk. Daar wringt nu het schoentje,het water voor de koffie is op, en dus doet hij het maar met warme melk. Inventief toch die kerels?

De meerderheid drinkt het toch maar op, Pascal is in de wolken met zijn warme melk ’s morgens. Gelukkig heb ik thee besteld. Waar daarvoor dan het water vandaan komt durf ik mij niet af te vragen, ik ben al lang blij dat ik iets warms te drinken heb.

Terug in de auto’s nu, we hebben nog een lange weg te gaan. Nu rijden we de westelijke Sahara binnen, grotendeels een steenwoestijn. Er ligt een kaarsrechte asfaltweg doorheen, waar gek genoeg soms borden staan met verboden in te halen. Komt er soms eens een flauwe bocht, dan staat dit een kilometer op voorhand al een waarschuwingsbord. Hier begin ik in de buggy het gevoel te krijgen dat de voorwielophanging die we gisteren vernieuwd hebben niet goed is uitgelijnd. Ik moet constant hard naar links blijven sturen om rechtdoor te gaan. Als we wat later even stoppen weet ik direct wat de oorzaak is: ik krijg de deur niet open van de wind die er tegen beukt. We eten hier ons middagmaal, of is het ontbijt? Niemand die het weet, de Frankfurter worstjes zijn eigenlijk best lekker, maar hadden op de barbecue gemogen in plaats van koud.. Volgende keer Stefaan? We zitten nu al een dikke 200 km in de woestijn, en hier komen we een fietser tegen. Onvoorstelbaar, hij hangt schuin in de wind, fiets afgeladen vol met reistassen. 

De sterke wind neemt een hoop zand mee, en het is soms net of er een mist hangt. Ik krijg een berichtje dat de proef van vandaag geannuleerd is door een zandstorm, en wij gaan die richting uit, dat belooft nog. Tegen de namiddag zitten we er in, geen echte zandstorm nog, maar hevig genoeg om de baan bijwijlen volledig met zand te bedekken, en de auto voor je zie je niet meer rijden. Bij een van de vele politiecontroles zegt men ons dat we moeten oppassen voor zand op de weg. Ja bedankt, dat wisten we nog niet

Omstreeks half zeven ’s avonds bereiken we de grenspost met Mauritanië. Met zo’n karavaan als de onze trek je natuurlijk wel iets meer aandacht dan normaal, en de beambten komen allemaal kijken. Ik ben de sukkelaar die in de buggy zit, en Werner is zo vriendelijk ze in te lichten dat ik de piloot ben. Allemaal mijn richting, en iedereen wil op de foto in de buggy, met de racehelm op zijn waarschijnlijk niet pasgewassen kop. Kan mij wat schelen, ik hoef die niet op te zetten. Eentje vraagt mij of ik beroemd ben. Natuurlijk ben ik dat, kampioen van België zelfs. Trots poseert hij voor een foto.

Stefaan handelt ondertussen professioneel de formaliteiten af, en op een kwartiertje zijn we klaar en kunnen verder. Voor 50 meter tenminste. Want dit was de douane, nu de politiecontrole. Weer dezelfde papieren voorleggen , en ook “ un petit cadeau”. Nu kunnen we de grens over naar Mauritanië. De weg hier is vergelijkbaar met wat je in de Dakar als proef voorgeschoteld krijgt, met voor een gewone auto bijna ondoenbare putten en bulten..

Dan volgt de grenspost van Mauritanië. Een gebouw waar men hier van Gaja geen koeien zou mogen insteken, doet daar dienst als grenspost. Het bord met “stop-douane” is met karton en kleurpotloden gemaakt, de douanier gebruikt een zaklamp om de papieren te kunnen invullen en lezen. Alles in orde, maar ze hebben een probleem. Zij hebben enkel een steeksleutel 18, en ze zouden graag ook een 19 hebben. Hebben wij toevallig zoets niet? Marc offert een oude sleutel van hem op, en we kunnen verder, naar de volgende post welteverstaan, want iedereen probeert hier wat bij te verdienen.  Weer hetzelfde ritueel, maar Stefaan is blijkbaar echt goed in onderhandelen met wat smeergeld, want we zijn overal op een redelijke tijd door de douane.

Ondertussen is het al goed donker geworden, en in Afrika is dat dan ook echt donker. Waar de koplampen schijnen zie je iets, 1 meter ernaast is het pikdonker. Vanaf hier willen we de piste naar Atar volgen, waar het bivak is. Die piste in het donker vinden is niet zo gemakkelijk, want het stelt niet veel meer voor dan wat bandensporen in het zand. We rijden ergens in waar we denken dat het is, langs een huis of twee, beetje bergop in het zand, en gelijk rij ik de buggy vast. De truck komt ernaast, en rijd zich op weg ook vast. Fantastisch: donker, 36 uur op, 1,5 uur geslapen, vast in het zand, en dan komen er zoals gewoonlijk nog een grote bende kinderen aangelopen die maar 1 zinnetje frans te kennen: mesjeu,kado. Dat herhalen ze al roepend tot je hoorndol word. Goed, beginnen met de truck. Bij het proberen losrijden zie ik dat de vooras niet aangedreven word, alhoewel de schakelaar aan staat.  Eerst repareren dan. Wat gerief nemen, deuren weer dicht anders ben je alles kwijt bij die gasten, en na een tijdje heb ik met Anne de truck klaar, door een stukje “bush engineering”. Nu rijd hij met vierwielaandrijving zonder problemen weg uit zijn positie. Ondertussen hebben  Gino en Pascal de buggy losgetrokken met hun Toyota, en is Marc met Katrien op zoek naar de echte piste. Onvindbaar in het donker, en er blijft dan ook niks anders over dan terug te keren en de tenten langs de weg op te slaan. Er liggen wel veel keien in het zand… euh … keien? Nee, kamelekeutels blijkbaar, want die dieren lopen hier in het wild rond, we hebben er al een paar keer fors voor moeten remmen. We zoeken een deftig plaatsje uit, en stellen de tenten op. Chef kok Gino zorgt voor Vlaamse kost: balletjes in tomatensaus met puree, lekker. Dan in de tent, het slapen gaat vlot.

Zaterdag 13 juni 2007

Vandaag beginnen we aan onze eerste woestijnpiste. Niet zonder koffie natuurlijk. In die Toyota ‘s hebben ze echt alles. Goed bekeken van die mannen, wij het werkgerief mee, en zij het eten! Bij daglicht vinden we de piste zonder problemen en kunnen we er aan beginnen: 500 km woestijn staan op het programma, vandaag af te handelen. Voor de buggy wordt het ook zijn “zanddoop”, want tot nu toe heeft hij alleen rotspistes te verwerken gekregen. Afwachten wat het word. De piste loopt ongeveer parallel met een spoorweg, en we hebben de goede raad gekregen om die altijd aan de linkerkant te houden, iets wat we zeker gaan doen. Niet omdat wij zo braaf zijn, maar omdat aan de overkant de grens is en die wordt afgebakend met landmijnen. Slik. Na een kilometer of wat is de weg onderbroken door een grote duin. Die dingen verplaatsen zich door de wind, en blokkeert nu de route. Omrijden dus, en verder opnieuw de piste proberen vinden. Na wat rondtrekken vinden we die ook, en ze is zelfs goed berijdbaar, voor onze auto’s toch. Verderop verandert de ondergrond in steenpiste, een marteling voor de banden, maar de auto’s doorstaan het uitstekend. Na 50 km komen we een dorpje tegen , bestaande uit een vijftal huizen, die naam eigenlijk niet waardig. Hoe en van wat die mensen hier leven, daar komen we niet achter. Landbouw is geen optie, en al wat ze hebben is ten hoogste een ezel, schapen en een kameel. De doorgang door een dorp is altijd hetzelfde, de kinderen komen aangelopen, roepen mesjeukado x 200, en ook de ouderen beginnen te vragen om “souvenir”. Gewoon doorrijden is de beste oplossing. Nu komt het zand voor de wielen geschoven. De buggy doet het heel goed, maar het zand is wel nog tamelijk hard. De wasbordpistes daar vliegt hij over, een plezier om te zien. Ook de truck is echt goed in dit terrein. Binnen word alles door mekaar geschud, inclusief bemanning.Heb je geen gordels aan, dan lig je naast je zetel. Wat op het dashboard ligt hangt binnen de kortste keren aan het plafond en terug. Maart de eerste keer dat je met zo’n ding van bijna 15 ton met 4 wielen van de grond gaat is toch plezant. We krijgen ook enkele duinen, geen grote, maar toch al een voorproefje van het lossere zand. De buggy doet het vlekkeloos, met het gas erop vliegt hij erdoor. De Toyota van Marc is de eerste om vast te rijden in het losse zand; hij is dan ook met grote voorsprong het zwaarst geladen. We rijden er langzaam langs om hem eruit te slepen, en plots loopt ook de truck vast. Gino kan verder met zijn Toyota, tenminste toch zeker een meter of tien, dan is het ook gedaan. 3-0 voor de woestijn. Werner is hier met de buggy ook gepasseerd, en is al ver weg, hij heeft geen probleem gehad, al heeft de buggy enkel achterwielaandrijving. Als hij ziet dat we niet meer volgen keert hij terug, en rijd zich ook vast. Oké, goe bezig. Zandplaten van het dak van de truck, schoppen er uit, de bandenspanning verlagen en aan het werk. Geen 5 minuten later rijd de truck weer, goed teamwerk. De Toyota ‘s zijn op eigen kracht losgekomen door de banden wat meer af te laten, en gaan de buggy lostrekken. Op korte tijd kan iedereen weer rijden. Gelukkig maar, want scheppen is in de zon geen pretje, al is het hier in deze tijd van het jaar betrekkelijk fris, nu is het amper 31 graden, maar de zon brand keihard. De rest van de rit wordt zonder problemen afgewerkt , een platte band bij Marc niet te na gesproken. Het begint te schemeren als we aan het eind van de piste komen, in een dorpje. We vragen de weg naar Atar aan een inboorling, en die rijd ons voor door het dorp om de weg te tonen. Het dorp bestaat uit niet meer dan een zandplein, en een dertigtal lemen hutjes aan elkaar gebouwd. Toch staat bij het verlaten ervan een politieagent, bij een weeral kartonnen bordje “stop- police”. De man wil ook even de hand geschud worden, dat spreekt. Onze gids gebaart in de richting die we moeten volgen, en keert terug in het dorp. In de aangeduide richting vertrekken 3 wegen, klein probleem dus voor ons. Op goed geluk volgen we een piste, puur op kompas. De weg is niet beter dan wat we achter de rug hebben, en in het donker vorderen we maar traag. Door het opgewaaide stof dat in het licht van de schijnwerpers weerkaatst is het net of we in dichte mist rijden. We zitten wel in de goede richting, want we komen al tegenliggers tegen. 

Wat verder nog een bergpas, waar de truck met moeite de bochten kan halen, en we komen in Atar. Hier heeft de Dakar zijn bivak voor vanavond, en we moeten maar de stroom wedstrijdwagens volgen om het bivak uit te komen. De strenge toegangscontrole die er in Europa en Marokko nog was, is hier overgelaten aan de plaatselijke instanties, er is er dus geen met andere woorden. Iedere auto die zelfs maar een sticker van Dakar opgekleefd heeft mag binnen. De beide Toyota ‘s rijden zonder problemen mee op het terrein. Eerste dringende bezigheid: gaan eten, want het is ondertussen al half elf, en we hebben eigenlijk nog niks deftig gehad. Aan het buffet is er gelukkig nog voldoende van alles, maar wie na ons nog wijn wil hebben heeft pech, we slaan alles aan wat nog over is. Tijdens het eten komt er ook een bekende van ons erbij zitten, die de Dakar volgt met de motor. Hij wil graag met ons mee, maar volgt een andere route wat jammer is, want hij was bereid om mijn plaats in de truck even om te wisselen voor het zadel van zijn motor, iets wat ik wel zag zitten. Het zal voor een volgende keer zijn. Natuurlijk komt ook het klassement van de motoren ter sprake, en ik wil weten hoe het staat met het team van Wim Motors, en dan vooral de Waal Eric, een toffe kerel die ik nu al bij verschillende gelegenheden hier ontmoet heb. Hij verjaart de 21ste, dag van aankomst in Dakar, en heeft me belooft dat we daar samen een pint gaan drinken om het te vieren, een belofte waar ik hem aan wil houden natuurlijk. Hier hoor ik dat hij op dinsdag een ongeval gehad heeft vlak na de start. Overkop met de motor,en ruggelings op  de voetsteun gevallen; met als gevolg enkele ruggenwervels gebroken en waarschijnlijk in coma. Zijn helm is helemaal opengescheurd. Ik ben er kapot van en ga direct op zoek naar de kampplaats van Wim Motors om meer te weten. Om dit uur ligt iedereen er echter al te slapen, en ik kom niets te weten. Ik ga nog een douche nemen, die zijn hier gelukkig wel, en terug naar onze tent. Wij staan net naast de lokale olieboer, en die heeft het heel druk met al de olievaten met restjes mazout in te zamelen, leeg te maken en op zijn camion te leggen. Zoals iedereen weet, klinken lege vaten het hardst, en een echt rustige nacht hebben we dan ook niet. Die overschotten van brandstof zijn nogal belangrijk zo te zien, want ze worden bewaakt door enkele soldaten me Kalasjnikovs in de hand. Leuk, vlak naast ons tentje.

Zondag 14 januari 2007

We hebben vandaag geen grote rit te doen, en dus nemen we het ’s morgens wat rustig. We gaan aan het buffet ook dagrantsoenen afhalen, dan hebben we vanavond ook wat te eten. Ik loop nog langs bij Wim motors, waar ze mij kunnen vertellen dat het redelijk goed gaat met Eric. Hij zou al terug thuis zijn,  en hoeft enkel een korset te dragen, afwachten hoe de genezing verloopt. Ik neem me voor om die pint voor zijn verjaardag naar hem mee te nemen, want ik wil hem nog zien, zeker weten. 

Anne is ondertussen met de truck naar het kampement van Ginaf gereden, en daar vinden ze de oorzaak van  de falende differentiëlen: er zit gewoon geen zekering in de voorziene plaats! Ze hebben gewerkt, en wij hadden alle zekeringen gecontroleerd. Hoe die verdwenen zijn is ons een raadsel. De buggy heeft de piste van gisteren probleemloos verteerd, een beetje lagere snelheid doet wonderen. Alhoewel, lager, bij momenten deed hij ook 120 op de piste. Om een uur of 11 vertrekken we naar Nouakchott. Kaarsrechte asfaltweg door de woestijn. Het is net of het gesneeuwd heeft op sommige plaatsen, het zand is echt spierwit. In een dorpje stoppen we om te tanken. Klassiek scenario: volkstoeloop, veel mesjeukado, en de eigenaar haalt de rekenmachine erbij om de wisselkoers te berekenen. Stefaan komt een goede prijs overeen, en we kunnen tanken. Dit gebeurt volledig manueel met een handpomp. Na enkele minuten zit er al een 20 tal liter in de tank van de buggy, en er komt iemand anders afwisselen aan de pomp. In totaal hebben we dik 400 liter nodig, we staan er dus voor een groot uur.Tijd genoeg om de kinderen wat Nederlands te leren, als beloning krijgen ze koekjes. Na een urenlange rit over een kaarsrechte weg komen we aan bij Nouakchott. Zoals overal in Afrika is de rommel hier onbeschrijflijk. We denken eerst dat we langs een soort vuilnisbelt rijden, maar het is gewoon de weg. Echt alles gooien ze hier langs straat, in hoeken ligt de rommel dik opgewaaid. Uitgebrande autowrakken blijven gewoon ter plaatse liggen, kadavers van dieren ertussen, dit moet je gezien hebben om te kunnen geloven. Afrika is echt een zooitje. Ook in de woestijn zie je dit, staat ergens een huisje, dan ligt er met de wind mee honderden meters ver rommel uitgewaaid. En wij maar sorteren denk je dan, en onze milieunormen halen. Hier zijn ze goed bezig om alles wat ze nog hebben deskundig om zeep te helpen, en ik begin stilaan een ander idee over ontwikkelingshulp te krijgen. We stoppen in het centrum om iets te drinken, en wat langs buiten een oud klein ding lijkt, verandert in een luxe oase binnenin. Hier woont duidelijk geen Afrikaan. We kunnen zelfs bier krijgen, en zitten in een patio, overdekt met palmbomen. Best aangenaam. Als we weer wegrijden wordt het minder aangenaam. Ik start de buggy en  als ik vertrek hoor ik een verschrikkelijk krijsen van metaal. De omstanders gebaren allemaal naar de zijkant van de buggy en er is grote beroering.  Wat heb ik nu geraakt, er stond daar toch niks,of wel? Ik vrees het ergste als ik uitstap. Het wordt snel duidelijk als ik onder de auto kijk. Eén van de cilinders om de auto op te heffen is gezakt, en met weg te rijden heeft hij zich langs het trottoir en in de grond geboord. De as is helemaal krom, en kan niet meer inschuiven. De truck komt er langs, stroomgroep starten, en afslijpen dat ding. Jammer, want het systeem heeft iedere keer zijn nut bewezen, en zijn we als onmisbaar gaan beschouwen. Hoe de cilinder uit zichzelf kan gaan zakken is niet duidelijk, we hebben er nog nooit problemen mee gehad. De buggy was op slot, dus kon niemand er in. Enige mogelijkheid die ik zie is dat iemand het kleine zijraampje open geprutst heeft en aan de bedieningen bezig is geweest, we zullen het wel nooit zeker weten. We gaan verder op weg door de stad, en hier zit denkelijk de grootste concentratie oude Mercedessen die je kan vinden. Zeker 1 op 2 wagens is een 190, geen enkele in goede staat. Lichten, nummerplaat, zelfs deuren zijn overbodig, als het maar rijd is het goed. We rijden langs een tweevaks boulevard, of wat daarvoor moet doorgaan.  De plaatselijke chauffeurs maken hier een viervaks van door op voetpaden en bermen in te halen. Aan een kruispunt met verkeersagent komen ze tot 5 rijen naast mekaar staan, en wie het eerst weg is heeft gewonnen. Een kar met een ezeltje komt rustig de in de verkeerde richting aan dokkeren, als dat al niet mag zeg. Aan de kant staat een Mercedes 190 in panne, de 8 (!) inzittenden wachten op hulp. Ik ben dan ook blij als we de stad uit zijn. De weg is wel enorm druk, en er is veel vrachtverkeer. Kleine busjes zijn tot 2 keer hun eigen hoogte geladen, mensen en geiten worden op zijkanten en op het dak vervoert, maakt niet uit. We komen zelfs een oude Toyota Pick Up tegen met 2 Mercedes wrakken op de laadbak, de achterlichten raken bijna de grond. Langs de kant liggen uitgebrande en verhakkelde wrakken, trucks met wielen afgebroken, echt een onvoorstelbare puinhoop.

We rijden in kolonne samen met nog enkele andere teams verder, en na een paar uren komen we in Aleg waar we ons bivak opzetten. Gino tovert enkele potten vol-au-vent uit de Toyota, wat erwtensoep met worst en we zetten koffie. Stefaan haalt bij de plaatselijke bakker wat brood. Jammer, de croissants en chocoladekoeken waren net op. Het smaakt voortreffelijk na zo’n dag. We besluiten om morgen een extra lange rit te doen van 850 km, om zo terug in het Dakar bivak te komen, dan zijn we zeker van eten en water. Een klein beetje komfort mag een mens toch hebben. Eerst 350 km verharde piste, de rest gewone weg. Tentjes opzetten, Stefaan en Anne zijn hun onhandige tenten al zo beu dat ze gewoon op een zeil naast de truck slapen. Onder de ontelbare sterren die je hier nog ziet vallen we in slaap.