Ik ben Marianne
Ik ben een vrouw en woon in Perth (Australie) en mijn beroep is tijdelijk huisvrouw.
Ik ben geboren op 31/01/1954 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, schilderen, lezen, fietsen. shoppen en rondneuzen.
Dit blogje beschrijft gewoon mijn dagelijkse leven hier in Perth.
Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
27-06-2010
Openbaar vervoer.
Zoals ik al eerder zei is het openbaar vervoer gratis binnen de stad in Perth en ook in Fremantle. Ik ben met de trein van Fremantle naar Perth gereden. Om de 10 min heb je er een. Hij stopt wel in alle suburbs langs de lijn. Het zijn precies metrostellen, hier ook heel toegankelijk voor rolstoelen en buggies. De zetels staan allemaal naast elkaar tegen de buitenwand, dus in het midden kan iedereen goed circuleren, breed genoeg. Voor minder validen is er plaats voorzien en er wordt ook vriendelijk gevraagd dat de jongeren hun plaats afstaan aan ouderen, minder validen of moeders met kindjes. Priority Seats. Het was een hele belevenis, het station in Perth is midden in de stad aan de shopping mall en de grote straten. Toen ik weer naar huis ging zaten er in de trein vele schoolkinderen. Ze hebben allemaal een uniform aan, de jongens met wit hemd en das, lange broek, de meisjes ook een wit hemd met een plooirokje. Allen een pull met het kenteken van de school erop en een vest met ecusson. De meisjes zwarte collants. De ene school in het navy blauw, de andere groen, ook bordeaux en grijs gezien.... ze hebben allen een rugzak in dezelfde kleur als hun uniform, met daarop ook weer het kenteken van de school. Echt mooi ! Je kan je eigenlijk beter met het openbaar vervoer verplaatsen, want ik de stad moet je de parking duur betalen. Er is momenteel een mooie tentoonstelling over Pompei, ik kan dus beter maar eens teruggaan. vele groetjes uit Australie !
Mijn eerste indruk over Perth was dat er weinig voedingswinkels waren. En in de city is dat ook zo. In de suburbs waar de meeste mensen wonen zijn er echter vele shoppingcentra waar echt alles te vinden is. Alles. Er zijn ook vele markten met verse groenten en fruit, vis, vlees, gevogelte. Het aanbod is groot. In Arizona was er ook veel maar toch, de typisch Belgische produkten vond ik niet altijd. Maar hier zijn er in de winkel rekken waar enkel Belgische produkten staan, zoals speculoos, chocolade, bokkenpootjes, muizenstrontjes, marsepein, confituur van Bonne Maman, Valee de l"Ourthe. Ongelooflijk he. Ook natuurlijk Stella Artois, Duvel, Leffe...... maar dat zal wel overal in de wereld te verkrijgen zijn.
Mode. In Perth is er Kings Street waar je Louis Vuiton, Bally, Gucci enz. vind. Maar niet zo erg veel als in Sydney en andere steden aan de andere kant. In de shoppings buiten Perth hebben de winkels meer de gewone keding ( made in China) goedkoop, en de schoenen en handtassen in kunstleder, goedkoop en van mindere kwaliteit, vind ik persoonlijk. Dat zegt toch iets over het koopgedrag van de gemiddelde inwoner...... ze besteden inderdaad minder geld aan hun uiterlijk. Ze gaan liever uit en doen barbies (BBQ) met vrienden, eten en drinken. Maar hoe kan het ook anders ? Het leven is zo duur, de huurprijzen torenhoog..... De kappers en de schoonheidssalons zijn ook duur. In de US hebben wij Belgen veel meer waar voor ons geld, of hadden, want dat is nu aan het veranderen, de euro gaat omlaag versus de dollar.
Voor we naar hier verhuisden zijn we al een week in Perth geweest om te zien of het ons aanstond. Een week is niet lang maar toch hebben we beslist om de uitdaging te aanvaarden. Als je overzee naar hier komt, dan heb je eerst de haven Fremantle, en Perth ligt dan verder stroomopwaarts aan de Swan River. Twee honderd jaar geleden zijn de Engelsen hier aangemeerd en hebben zich in Fremantle gevestigd. Perth is in 1829 opgericht. Voor die datum woonden hier alleen Aborigines. Nu is Perth de hoofdstad van West Australie en heeft 1.659.000 inwoners. Behalve Europeanen ook veel Chinezen, Aziaten, Zuid-Afrikanen, en nu ook nog twee Belgen !!! Maar toch is Perth very British. Het is een moderne stad, veel moderne hoge gebouwen, maar evengoed oude colleges en kerken, mooie parken zoals in Engeland. Je kan je overal verplaatsen met de gratis Cat-bussen of Trans-Perth bussen, hop on, hop off. De bussen zijn heel toegankelijk voor moeders met buggies of gehandicapten in een rolstoel. Men rijdt er links. Dat is even wennen. Opgepast als je de straat oversteekt, eerst rechts kijken. Wat me toch opvalt is dat het in Perth niet zo druk is als in andere grote steden. Toch wel wat relaxer. De winkels gaan dicht om 5 pm ! Wel is er een shopping avond in de week, donderdag. De Aussies werken 7,5 uur per dag en hebben ook een behoorlijk aantal dagen vakantie per jaar. Zij werken om te leven en leven niet om te werken. En er is in Perth heel wat te doen.... veel concerten en tentoonstellingen, Red Bull race, Cirque du Soleil is hier geweest. Sport, waar ze heel graag over praten. Aantrekkelijk he ? Maar aan dat alles hangt een prijskaartje natuurlijk. Het is hier heeel duur ! Voor een pintje betaal je hier 10 dollar. Uit eten is ook duur. Je mag wel je eigen wijn of bier meenemen in sommige restaurants, die geen drankvergunning hebben (die heel duur is om te verkrijgen) Wordt vervolgd....... doei
Wie zijn wij ? Marianne en Jean-Pierre Wij wonen in Jeuk, Limburg. Maar nu dus in Perth. Ik werk al heel lang in de pharmaceutische sector en heb vanaf februari 2009 tijdskrediet opgenomen voor de duur van 3 jaar. JP is piloot en hoopt nog jaren te werken in het vliegwezen, als manager van een flight training center, met tucht en fatsoen.
Wij hebben kinderen, samen vier ! Vincent 34, Christian 32, Joke 30, William 24. Onze kleinkindjes zijn Victor 7, Aline 5, Lore 3 en Lukas bijna 1 jaar.
Natuurlijk missen we al dat moois !!!!!! Daarom gaan we drie keer per jaar naar huis voor kids quality time.
Gelukkig is er Skype, dan kunnen we elkaar zien en dat is fantastisch natuurlijk. Het is hier wel 6 uur later dan in Belgie en dat is wel wat moeilijker dan vroeger in Arizona, want als de kinderen terugkomen van hun werk rond 18 uur bv. dan is het hier middernacht. Dus nu Skypen we vooral in de week-ends.
Het is al weer een maand geleden dat we toegekomen zijn in Perth, West Australie. Ik was al van plan om een dagboek te schrijven maar dat is dus nu een blog geworden. Redenen genoeg. Er zijn (denk ik) weinig mensen die op latere leeftijd, als de kinderen uit huis zijn, zulke avonturen beleven. Want ik had nooit gedacht dat ik nog naar Australie zou verhuizen. Het is ook niet voor altijd hoor, voorlopig blijven we drie jaar hier, zolang als JP zijn werkkontrakt loopt. Hij runt hier een vliegschool, vanaf begin juni, hetgeen hij voordien ook al deed in Phoenix, Arizona. Dat is nog een ander verhaal.
Wij komen dus nu van Arizona, en zijn dan gevlogen van LA naar Sydney en zo naar Perth, helemaal aan de andere kant. Wat een lange reis ! JP is direkt beginnen werken en ik kon dan op adem komen, de emoties verwerken. Perth is een geisoleerde stad, een grootstad, modern, de city althans. Je hebt vele suburbs, en langs de kust kan je dus zowel naar het noorden reizen als naar het zuiden, maar eigenlijk bevinden alle andere steden van Australie zich aan de andere kant.
En water, veel water, want Perth ligt aan de Indische Oceaan, en ook langs de Swan River. De haven is Fremantle, een leuk stadje, universiteitstad van de Notre Dame universiteit.
Voorlopig wonen we nu in Fremantle, fully furnished unit, tot onze container met inboedel aankomt uit LA, dat duurt nog wel even hoor. Die komt aan eind juli ! Tegen dan moeten we iets anders gevonden hebben om alles te verhuizen. Spannend. Zo, dat was het voor vandaag, ik hoop dat ik nog veel kan ontdekken ! Tot later.
Zoals ik al eerder zei is het openbaar vervoer gratis binnen de stad in Perth en ook in Fremantle. 
Voor we naar hier verhuisden zijn we al een week in Perth geweest om te zien of het ons aanstond. Een week is niet lang maar toch hebben we beslist om de uitdaging te aanvaarden.
Wie zijn wij ? Marianne en Jean-Pierre
Het is al weer een maand geleden dat we toegekomen zijn in Perth, West Australie. Ik was al van plan om een dagboek te schrijven maar dat is dus nu een blog geworden. Redenen genoeg. Er zijn (denk ik) weinig mensen die op latere leeftijd, als de kinderen uit huis zijn, zulke avonturen beleven. Want ik had nooit gedacht dat ik nog naar Australie zou verhuizen. 
