Hoi hoi iedereen,

Jullie hebben vrij lang moeten wachten op een nieuw berichtje, maar hier is het, met een hele hoop foto's erbij, dus tis met alles erop en eraan.

Na het laatste berichtje zijn we overgestoken naar het Noord Eiland. Jammer genoeg moest dit bij vrij slecht weer. De tocht door de Queen Charlotte Sound is naar het schijnt heeeeeel mooi alst goe weer is. We vonden het nu ook nog wel mooi, maar 't had toch leuk geweest met een zonnetje i.p.v. mist. Onze aankomst in Wellington was dus ook zeer nat. Gelukkig hebben ze daar het prachtige Te Papa museum. Dit is een gigantisch groot museum waar je gratis binnen mag. We hebben hier de hele namiddag rondgelopen en nog niet alles gezien. Het beste stuk vond ik het deel over het ontstaan van Nieuw Zeeland en de hele uitleg over de vulkanen en de aardbevingen. Zeer gelijkaardig met wat we ooit in het middelbaar geleerd hebben, maar toch heel leuk om het eens op een andere manier te zien. Er was ook een heel stuk over de vulkaanuitbarstingen van de laatste 2 eeuwen. Echt wel indrukwekkend. We zijn ook naar een tijdelijke tentoonstelling geweest over walvissen en dolfijnen. Ook dit was echt prachtig. Er hingen zelfs 2 walvisskeletten aan het plafond, echt indrukwekkend. Bovendien werd het belang van walvissen in de Maori-cultuur hier wat meer uit de doeken gedaan en dit maakte het dubbel interessant.
We hebben niet in Wellington zelf geslapen, maar hadden backpackers geboekt een 40 km verder langs de kust. Jammer genoeg waren we daar anderhalf uur later dan gezegd en meneer had ons kamer weggegeven. We waren der nie echt gelukkig mee, maar ja, er valt weinig aan te doen. Dan maar doorgereden naar Paraparaumu. Hier hebben we de volgende dag eindelijk alles kunnen regelen om onze auto te laten maken. Twas de moeite, met de verzekering en zo. Echt niet evident, maar we zijn er uit geraakt en het beste van al: zij betalen direct alle kosten. Aangezien het keihard regende die dag was het bovendien nog niet zo een ramp om onze tijd daar in te steken. In de namiddag zijn we dan naar de oostkust gereden. Gelukkig was het weer hier beter. De volgende dagen zijn we langs de oostkust (Hawke's Bay) verder gereden, naar East Cape en uiteindelijk Whakatane. Van hieruit hebben we een tripje gedaan naar White Island, de meest actieve vulkaan in Nieuw Zeeland. Dit was echt de moeite waard, ook al stonk het er echt verschrikkelijk. De fumerols (gaten waar gas uit komt) en het kratermeer waren echt schitterend om te zien en met ons gasmasker op viel de stank en de bijhorende last aan de luchtwegen nog redelijk mee. Hier hebben we ook Jan Van Genten gezien. Deze hadden we gemist aan de oostkust omdat we hiervoor 5 uur moesten wandelen en niet genoeg tijd hadden. Echt wel prachtige vogels en grappig om ze te zien duiken om met een visje boven te komen. Hierna zijn we naar Rotorua gereden. Het centrum in Nieuw Zeeland voor thermale activiteit. Hier hebben we Wai-O-Tapu bezocht, het meest bezochte, maar ik denk ook wel een van de mooiste thermale parken in de streek. Het eerste deel is naar de Lady Knox geyser gaan kijken die elke dag om 10u15 uitbarst (met behulp van een beetje zeep), daarna zijn we naar de boiling mudpools geweest. Dit is niet zo heel erg indrukwekkend, maar wel tof om eens te zien. En hierna zijn we uiteraard naar het park zelf geweest. Dit was echt prachtig. De kleuren die ontstaan door de verschillende mineralen die met het warme water meestromen zijn echt magnifiek. Het is jammer genoeg niet gelukt om het allemaal op foto vast te leggen, maar ja, niets aan te doen. 's Avonds zijn we dan naar een Maori avond geweest. Ik voelde mij wel even een kuddedier, maar het was ook zeker de moeite om naartoe te gaan. Op die manier krijg je echt wel een idee van de oude Maori-cultuur en hun gewoontes en geloof. Echt tof om te zien, de tongen uit de mond en rollende ogen, iets wat je bij ons niet ziet. Om de avond af te sluiten word je dan getrakteerd op een typische Maori-maaltijd bereid in een hangi (grondoven). Speciaal was dit niet, maar we hebben het toch geproefd hé.
Na Rotorua zijn we via Taupo en Tongariro National Park terug gereden naar Paraparaumu. Hier moest onze auto gemaakt worden, dus ja. Beetje vervelend dat we hiervoor zover moesten terugkeren, maar alles was nu geregeld en dat had al bloed, zweet en tranen gekost, dus geen verandering meer. In Paraparaumu dan 2 dagen rust gehad (de garagist was duur, maar snel en de prijs kon ons niet veel schelen). Na deze rustdagen zijn we naar New Plymouth gereden om van daaruit Mt Taranaki te beklimmen. Het was vrij goed weer, alleen veel wind, en we zijn voor de top gegaan. Het is een tocht van 13 km en 1500 m op en dus ook weer af. Wat we niet hadden verwacht was dat het geen tocht was, maar eerder een klauterpartij. Het eerste stuk viel mee, tot we op de scoria kwamen. Dit is echt letterlijk 2 stappen omhoog en 1 of soms 3 terug naar beneden. Met een strakke zijwind erbij was dit zeker geen pretje. En na de scoria kwam het klauteren. Het laatste stuk loopt gewoon over de rotsen zoals ze bij de laatste uitbarsting neergevallen zijn. Een pad bestaat dus helemaal niet en de armspieren zien behoorlijk af. Maar na 5 uur afzien, met opnieuw letterlijk bloed en zweet, tranen net niet, zijn we dan boven in de krater. Dit is echt prachtig. De krater vol sneeuw (op 2518 m) maar hier was het nog niet gedaan. Hier moesten we nog een stukje omhoog in een mengeling van scoria en rotsen. Een dodelijke combinatie, maar we hebben het overleefd. Het uitzicht boven was een prachtige beloning, met een zicht dat zowat de helft van het Noord Eiland omvat, sneeuw en zee in één oogopslag. Echt schitterend, er zijn niet genoeg woorden om zoiets te omschrijven. Jammer genoeg moesten we hierna ook nog terug naar beneden. Dit was al even hard afzien als naar boven, maar uiteindelijk na nog eens 5 uur afdalen waren we terug bij de auto. Moe en voldaan, maar vastberaden om nooit nog zoiets te doen (hoewel deze vastberadenheid een week later al op de proef wordt gesteld). Achteraf hebben we gelezen dat er al 60 doden zijn gevallen op de berg, gelukkig hebben we dit pas achteraf gezien.
Na Taranaki zijn we eerst naar Tongariro National Park gereden, maar hier was het weer te slecht om de Tongariro Crossing te doen (de mooiste ééndagswandeling in Nieuw Zeeland). We hebben besloten om niet te wachten op goed weer, maar door te rijden naar de Coromandel Peninsula (ten oosten van Auckland). Het was daar geen fantastisch weer, maar wel broeierig heet. Er is blijkbaar op die moment een cycloon over Nieuw Zeeland getrokken. Veel hebben we er niet van gemerkt op een goeie zeebries en veel wolken na. In de Coromandel zijn we naar Hot Water Beach geweest. Een strand waar bij eb/laagtij een beetje onder het zand warm water te vinden is. Anderhalf uur voor laagtij begint dan ook iedereen vollen bak te graven om zijn privé warmwaterbadje te maken. Wij hebben het gehouden bij onze voeten even in het zand draaien om de hitte te voelen en te geloven dat het waar was. De zee was hier wel prachtig, ongelofelijk woest en eigenlijk op een rustige dag. We hebben hier dan ook een half uurtje naar gestaard i.p.v. een put te graven. Na dit natuurfenomeen, uniek voor Nieuw Zeeland, zijn we naar Cathedral Cove geweest. Dit is een beschutte baai, een half uurtje wandelen van de parking. Om in de baai zelf te komen moet je eerst door de Cathedral. Een groot gat in een rots die 2 stranden van elkaar scheidt. Jammer dat we ons zwemgerief niet bij hadden want dit is een prachtig strandje om een beetje van de zon te genieten en een duik in de vrij warme zee te wagen. Op de terugtocht uit de Coromandel zijn we nog naar de vlinder en orchidee tuin geweest. Heet heet heet, maar wel heel leuk. In het begin zijn de reusachtig grote vlinders die overal rondvliegen een beetje verschietachtig, maar eens je er aan gewoon bent is het echt mooi. Al die prachtige kleuren!! (Muurtje niet jaloers worden, in Brussel is er ook een vlindertuin). Na nog een kort bezoekje aan Kauaerange Valley en Coromandel Forest zijn we terug gereden naar Turangi bij Tongariro National Park. En we hadden weer geluk met het weer (allé, we wisten da wel een beetje op voorhand voor we terugreden, maar toch). 's Avonds nog grote wolken en regen, 's morgens prachtig weer, niet tè warm, enkele wolkjes, maa rniet te veel, echt ideaal. Vol goede moed beginnen we aan de tocht tussen Mt Ngaurahoe (of zoiets) en Mt Tongariro. Mt Ruapahu is de derde in de rij in het Nationaal park, maar daar blijven we vrij ver uit de buurt. Het is een heerlijke wandeling, heel wat beter dan de laatste dagwandeling (Mt Taranaki). We kunnen echt genieten van het ruwe landschap om ons heen. Na een klim van 800 m kunnen we afslaan om Mt Ngauharoe oftwel Mt Doom uit Lord of the Rings, en hier wordt ons vastberadenheid op de proef gesteld. Dit is een klim van ongeveer 300 m op scoria die ongeveer 2 uur duurt (dit geeft toch al enige indicatie van hoe lastig het is) maar het idee om Mt Doom te bedwingen is toch aanlokkelijk. Uiteindelijk besluiten we wijselijk om het toch maar niet te doen en in de plaats Mt Tongariro te beklimmen (waar een pad naartoe loopt). Achteraf gezien ben ik hier heel blij om, maar ik heb toch zwaar getwijfeld (de massage van 25 min die ik kreeg van Olivier om het niet te doen heeft mss wel de doorslag gegeven). Van Olivier moet ik het anders formuleren, want hij vindt dat het zo lijkt alsof hij mij heeft proberen overtuigen om het niet te doen en dit is niet zo. Hij had er alleen niet zoveel zin in. We zijn dan maar direct de zuid krater doorgegaan op weg naar Mt Tongariro (net geen 2000 m). Hier hadden we ook prachtige uitzichten, onder andere op Mt Doom die op die moment in de wolken was terecht gekomen (al een chanse da we nie al die moeite gedaan hebben). Na de top van Tongariro ging het via Red Crater, een krater met prachtig rood gesteente, naar de Emerald Lakes, die een speciale helder blauwe kleur hebben door de mineralen. Hierna gaat het door Central Crater, waar de lavastromen nog duidelijk te zien zijn, naar Blue Lake, een doodgewoon groot blauw meer. Hierna begint de 1200 m afdaling en met een serieuse tijdsdruk om de vroegere bus te halen gaat dit heel snel. Het was echt een heerlijke dag en ik kan best geloven dat het de mooiste dagwandeling is. Wij hebben alleszins genoten van het unieke, ruwe vulkaanlandschap. Vandaag zijn we naar Taumarunui gereden en van hieruit gaan we morgen starten met een driedaagse kanotocht over de Whanganui River. Dit is een kanotocht die door ongeveer 5000 mensen per jaar wordt gedaan, dus wij zullen er ook wel in slagen zeker. Het is een tocht van 88 km met regelmatig stroomversnelling om het een beetje leuk te houden, maar door de aanhoudende droogte hier zal er waarschijnlijk niet heel veel water zijn, dus wordt het ook iets minder spannend.
Nog even meedelen dat we i.p.v. op 1/2 naar Fiji te vertrekken, we dit veranderd hebben naar 7/2. Maar geen paniek, we komen nog steeds op 18/2 naar huis, luieren op Fiji wordt gewoon een beetje ingekort.
Ik denk dat ik nu wel weer genoeg verteld heb, er moet toch nog iets overblijven om te vertellen als we thuis zijn ook hé.

groetjes
Heidi en Olivier

Hallo hallo iedereen,

Eerst en vooral een heeeeeel gelukkig 2008. Dat al jullie wensen mogen uitkomen!!!! En bedankt voor de smsjes en hierbij direct sorry dat jullie er geen kregen van ons, maar da kost ietske te veel geld om naar iedereen nieuwjaars-smsje te sturen.

Even laten weten dat onze laatste dagen geteld zijn, althans op het Zuideiland. Morgen maken we de oversteek naar het Noordeiland. Spannend Spannend :D

Ik moet al even beginnen denken wat we allemaal hebben uitgevreten sinds het laatste berichtje. Na een rustige kerst in Arthurs Pass zijn we naar Hanmer Springs gereden. Dit zijn de enige commercieel uitgebuite warmwaterbronnen op het Zuideiland. Het water is 52°C als het uit de grond komt, maar wordt gelukkig een beetje afgekoeld (tot 42°C) voor de baden. Er zijn ook baden van 36 en 37°C voor de afkoeling. Aangezien het slecht weer was hebben we anders niets gedaan in deze streek. De volgende dag zijn we naar Greymouth gereden, waar we een korte stadswandeling gedaan hebben. Eigenlijk hebben we gewoon een apotheek gezocht en iets om te eten, maar aangezien de steden hier zo klein zijn, heb je daarmee ook wel alles gezien. Na een stevige lunch zijn we doorgereden naar Punakaiki, waar we naar de Pancake Rock zijn gaan kijken, weer zo een toeristische attractie die je niet kan missen als je hier bent. Het was wel de moeite om eens te zien en de zee was woelig genoeg om de blowholes te laten spuiten. ’s Nachts hebben we in een heuse eco-lodge geslapen. De meeste energie halen ze uit de zonnepanelen en de toiletten zijn eigenlijk grote compostbakken. Tis ne keer iets anders hé. De volgende dag bracht weer niet zo veel speciaals. Eerst even naar een grote zeehondenkolonie gaan kijken. Man, die beesten stinken, maar ze zijn wel leuk om te zien, zeker de kleintjes. Na dit natuurspektakeltje zetten we koers naar de Nelson lakes, een mooi natuurpark, maar jammer genoeg geen mooie backpackers. Twas er echt over. We moesten zelfs extra betalen voor een warme douche. Maar dit niet meegerekend was het daar echt wel mooi. Ze zijn daar bezig met een bos volledig te regenereren zoals het 100 jaar geleden was, voor er allerlei beesten werden ingevoerd, zoals bunzings en possums, die het eco-systeem volledig verstoren.

Nu gaat het richting stad, namelijk Nelson. Het plan is om hier Nieuwjaar door te brengen. We hebben wel pech zo vlak voor Nieuwjaar want de vrouwen-op-een-supermarktparking-kwaal heeft toegeslaan. Jaja, een achteruitrijdende vrouw heeft ons een duwke gegeven. Resultaat: kapotte lichten, scharten en een dikke bluts. Gelukkig was het een huurauto waar ze mee reed, dus we zijn vrij zeker dat alles wel in orde komt met de verzekering, alleen jammer dat we onze tijd in zo iets stoms moeten steken. Na dit ongelukje hebben we de stad maar weer verlaten richting Golden Bay, het uiterste noorden van het Zuideiland. Het was er echt prachtig. We moesten wel in ons (allé, Iwein en Lieve hun) tentje slapen omdat het overal zo druk was, maar het weer was goed, dus geen probleem. We zijn direct naar de Farewel Spit gaan kijken, een lange zandbank helemaal in het noordwesten. Jammer genoeg valt er niet zo heeeeel veel van te zien aangezien het allemaal natuurdomein is en je er niet op mag. We hebben wel verschillende wandelingen gedaan, o.a. naar Fossil Point. Dit was het toppunt van de dag omdat we daar van op ongeveer 5 meter afstand een zeehond gezien hebben met een lief klein schattig kleintje. Echt zo mooi om naar te kijken. Ik smelt nog als ik er aan terugdenk. Aangezien het hier zo zalig rustig genieten was, besloten we maar een dagje langer te blijven en dus ouwejaar en Nieuwjaar in volstrekte rust door te brengen. Opnieuw een voor ons unieke ervaring: BBQ op ouwejaar en aftellen op het strand bij een groot kampvuur. Nu toch weer koers gezet naar Nelson om ons voor te bereiden op de Abel Tasman Coast Track. We hebben nog net op tijd 2 bedjes kunnen reserveren in ene van de hutten op deze New Zealand Great Walk. Eerst met de watertaxi naar het uiteinde van de Track gebracht en dan 2 dagen wandelen om terug te keren. Met heerlijk weer, prachtige natuur en adembenemende uitzichten was ook dit echt genieten. Na deze tweedaagse zijn we naar Picton gereden, waar we nu nog zitten, omdat we hier de overzet moeten hebben naar Wellington. Hier hebben we vooral op ons gemak gezeten, boekje gelezen en de eerste week op het Noordeiland gepland. Het zal waarschijnlijk iets drukken zijn de komende weken omdat we maar 3 weken meer over hebben om het Noordeiland volledig te verkennen voor we naar Fiji vertrekken. We proberen bij dit berichtje ook nog wat foto’s op internet te zetten, maar we zijn niet zeker of dit gaat lukken.

Groetjes

Olivier en Heidi

Hoi hoi allemaal,

Nog even laten weten hoe het hier gaat, want het is alweer even geleden dat we hiervoor tijd hebben gevonden.

Alweer even denken waar we zijn geëindigd. Ah ja, vlak voor we begonnen met de Hump Ridge Track ofwel de driedaagse. Deze was heel leuk op het weer na. Voor de eerste keer hadden we geen goed weer. De eerste dag was 19 km en 900m klimmen, allemaal in het bos. Toen was het heel mooi weer, tot we boven de boomgrens kwamen en dus eindelijk iets zouden moeten zien. Het was helemaal bewolkt en begon te regenen. De regen was gelukkig gestopt de volgende dag, maar de bewolking is blijven hangen. Deze tocht was opnieuw 19 km en nu 100m klimmen en 1000m afdalen. Ook die dag begon het te regenen vlak voor we in de hut kwamen. Jammer genoeg is het niet meer gestopt met regenen tot we de volgende dag, na nog eens 17 km wandelen, terug bij de auto waren. We hebben dus veel gewandeld (en snel ook door de regen), maar niets gezien.

Daarna zijn we direct doorgereden naar Te Anau om uit te rusten en ons voor te bereiden op de Kepler Track (4 dagen). Het uitrusten is gelukt, de Track niet, opnieuw door het slechte weer . We ervaren de algemene wijsheid dat het in Fiordland vooral regent. We zijn dan vanuit Te Anau naar Milford Sound gereden. Een weg van 120 km waar je gemakkelijk 3 uur over rijdt, gewoon omdat er zoveel te zien valt onderweg. Het eerste stuk loopt door een gletsjerdal. Vlak, met een rivier, veel bloemetjes, gras, … echt idyllisch, begrensd door loodrechte rotswanden met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen. Echt genieten. Daarna verandert het landschap en rijd je de bergen in. Loodrecht omhoog langs de ene kant en even loodrecht naar beneden de andere, zonder reling of niets. Soms een beetje angstaanjagend, maar niettegenstaande ook gigantisch mooi. De rotswanden zijn allemaal gestreept door watervallen, de ene al wat groter dan de andere, maar allemaal superhoog. We konden gewoon niet stoppen met foto’s nemen!! En na deze prachtige tocht wachtte de Milford Sound Wanderer op ons om aan boord te gaan. Dit is een cruiseschip waar 61 mensen op kunnen slapen. Niet zo gigantisch groot dus, maar wel een leuke en comfortabele tweemaster. En nu kon het beginnen, ons avontuur in ene van de mooiste fjorden ter wereld. Eerst vaarden we langs enkele spectaculaire watervallen. De kapitein trakteerde ons zelfs op een douche onder een van deze watervallen. Niet zo breed als de Niagara Falls, maar wel 3 keer zo hoog (150m). Tijdens deze tocht werden we gezelschap gehouden door een hele hoop Dusky dolfijnen (ik heb dus zelfs al 2 verschillende soorten gezien ). De beestjes zijn echt zalig!!! Ze komen van onder de boot aanzwemmen en beginnen dan salto’s te maken en zotte toeren uit te halen. Precies alsof ze ons willen entertainen! Na deze heerlijke ervaringen even op de speedboot om iets dichter bij de kust te gaan kijken en enkele bijzondere natuurbezienswaardigheden te gaan bekijken. Na een beetje eten en een pintje hebben we verbazingwekkend goed geslapen op de boot. De volgende dag was denk ik nog beter dan de eerste. Het regende wel, maar Milford is de enige plaats in Nieuw Zeeland (mss wel in de ganse wereld) waar je wilt zijn als het regent. De watervallen waren nog gigantischer geworden en waar gisteren nog enkel rots te zien was bruist nu ook water naar beneden. Nu zetten we ook koers naar Tasman Zee, en door de regen en wind was dit toch wel een heuse belevenis. Een niet al te grote boot op toch wel vrij grote golven, het geeft spektakel (en ook zeeziekte, maar gelukkig niet bij ons). Ook hier worden we verwelkomd door een groep dusky dolfijnen die opnieuw hun uiterste best doen om ons te entertainen. Jammer genoeg was dit het einde van de cruise en zetten we koers naar de haven. Opnieuw een prachtige ervaring rijker.

Na deze natuurpracht zetten we koers naar Queenstown, hèt toeristische centrum van Nieuw Zeeland. Hier valt van alles te beleven en vooral veel adrenaline opwekkende activiteiten. Na even rond shoppen hebben we een super pakket uitgekozen namelijk de ‘awesome forsome”, dit betekent een dag vol stoere dingen. Ik (Heidi) begin ’s morgens met een bungee jump, de derde hoogste ter wereld, 134m. Olivier gaat mee naar boven, maar enkel om mij aan te moedigen en foto’s te trekken. Het is echt wel stresserend, daar zo staan en alle mensen die zwaarder zijn dan u eerst zien springen. Tis echt wel nen diepen afgrond. Maar als het eindelijk aan mij is twijfel ik niet lang. De begeleider of hoe ge die kerels moet noemen zegt mij voor mij te kijken i.p.v. naar beneden en telt af. En na 1 spring je gewoon. Je duikt de diepte in en ziet de grond met een gigantische snelheid dichterbij komen. Een vrije val van 8,5 seconden, en dan plots is het gedaan, eigenlijk veel te snel al, en je schiet terug omhoog. Na ik denk ongeveer een minuut ben je weer boven. Na de middag gaan we samen jetboaten. Dit is met een soort speedboot, die meer over het water zweeft dan vaart, gaan rondtoeren op de Shotover River en deze een stukje opvaren. Dit spektakel wordt gevolgd door een helikopter vlucht hier over de bergen. Eigenlijk is dit onze taxi naar de plaats waar het raften zal starten. Aangezien we al in een wetsuit waren gehesen en een reddingsvest en helm bij ons hadden, was dit niet zo heel comfortabel, maar toch wel plezant. Alleszins beter dan op de bus de Skippers Canyon moeten doorrijden (enige plaats in NZ waar je niet verzekerd bent met de auto). Zoals ik al zei begint hierna het raften, opnieuw op de Shotover River. Hier moeten we een 10-tal stroomversnellingen door vooraleer we weer veilig aan land kunnen. Zelf komen we deze goed door, maar we moeten wel een drenkeling uit een andere boot opvissen, waarbij Olivier een cruciale rol heeft gespeeld (met andere woorden een ietwat corpulente dame helpen ophijsen). Het was dus een dagje vol adrenaline, eentje om niet gauw te vergeten (zeker de bungee jump niet, ik krijg nog altijd kleine adrenalineopstootjes als ik er aan denk). De volgende dag zijn we te voet naar het skyline complex gegaan (ongeveer 25 euro uitgespaard door de lift niet te nemen) waar je met de Luge naar beneden kunt racen. Dit zijn kleine plastieken karretjes waarmee je een betonnen parcours afrijdt. Heel leuk, maar ook wel vrij duur, dus na 3 ritjes elk houden we het voor bekeken. We wandelen terug naar beneden en vertrekken richting Wanaka (waar we nu nog zijn). Hier hebben we gisteren Roy’s Peak beklommen. Tocht van dikke 4 uur, 1200 m omhoog en daarna ook weer naar beneden. Toch wel even afzien, maar de uitzichten waren zeker de moeite waard. Vandaag zijn we eerst eens gaan testen hoe het is om in een western zadel te rijden. Een relaxed tochtje in de bergen, heel gezellig. En na van de paarden te hebben geprofiteerd om boven te geraken, hebben we in de namiddag nog eens ons eigen benen gebruikt om de Rob Roy Valley te gaan verkennen, zo genoemd naar de gletsjer die aan het einde van de vallei ligt. Ook deze tocht was prachtig en zeker met het stralende weer waarvan we nu toch al weer enkele dagen kunnen genieten (25° en stralende zon, met af en toe een wolkje dat aangename afkoeling brengt ). Morgen verlaten we Wanaka, na een bezoek aan Puzzling World, en zetten we koers naar de West Coast (hopen dat het weer daar ook meevalt).

Btw: er zouden terug foto’s moeten verschenen zijn. Er zullen er waarschijnlijk een van de komende dagen nog een paar volgen. Het duurt nogal lang om ze in te laden. We hebben er ondertussen 800 dus geen zorgen, jullie krijgen er nog genoeg te zien als we terug zijn.

groetjes
Heidi en Olivier

Hoi hoi vriendjes, familie, collega’s en al de rest

We zijn ondertussen een weekje weg, al lijkt het voor ons nog niet zo lang. Even kort overlopen wat er al allemaal is gebeurd. Na 4 vluchten, allemaal met vertraging, zijn we toegekomen in Christchurch, ene van de mooiste steden die we ooit hebben gezien. De eerste indrukken vanuit het vliegtuig waren ook al overweldigend, dat belooft…

Chirstchurch bleek een zeer aangename en mooie stad te zijn. Hier gingen we op zoek naar een auto, die we na de nodige onderhandelingen, gekeurd en al, aankochten. Nu we eindelijk over een eigen vervoersmiddel beschikken (we zijn ondertussen al 3 dagen int stad) kunnen we de rest van Nieuw Zeeland gaan verkennen. We vertrekken op zaterdagmorgen richting Akaroa, gelegen op het schiereiland ten oosten van Christchurch, Peninsula Banks. Dit bleek een zeeeeeer goede keuze te zijn. De combinatie van bergen en een diepe zeebaai bleek echt gigantisch mooi te zijn (zie foto’s). Hier probeerden we voor het eerst in Iwein en Lieve hun tentje te slapen. Het tentje was ok, maar de slaapzakken iets te dun. Het is blijkbaar nogal koud ’s nachts. Hier hebben we ook voor het eerst kennis gemaakt met het veranderlijke Nieuw Zeelandse weer. Na een fijn uitje naar het strand werden we geconfronteerd met wat men noemt hevige rukwinden. Gelukkig bleek ons tentje hiertegen bestand te zijn. Na 2 dagen te genieten van de heerlijke omgeving besluiten we meer landinwaarts te trekken. Omarama is ons bestemming, ongeveer 90 km van Aoraki oftewel Mount Cook. Het uitzicht op deze top wordt ons reeds gegund onderweg en is in een woord adembenemend. Ik denk misschien een van de mooiste dingen die we hier zullen zien (zie foto’s). Ondertussen zitten we gezellig in de backpacker’s (in dit geval een heus landhuis) van Tony. Een zeer charmant ingerichte villa op een boerderij met afmetingen waar wij alleen maar van kunnen dromen (enkele honderden hectare). Morgen zal het waarschijnlijk minder goed weer zijn, dus gaan we onze route iets verfijnder uitstippelen. Voor overmorgen (woensdag) wordt opnieuw (zoals we tot nu toe gewoon zijn) prachtig weer voorspeld en bij hopelijk veeeeel zon trekken we echt richting Mt Cook om te genieten van het echte alpenlandschap.

Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben begrepen stellen we het hier ongelofelijk goed en genieten we van de fenomenaal mooie landschappen. Het weer laat ons tot nu toe nog niet in de steek en we worden overal vriendelijk onthaald door de kiwi’s.

De eerste selectie aan foto’s staat ondertussen ook on-line. Hiermee hopen we heel wat mensen te laten watertanden . Oeps, dit valt tegen, het internet in dit landhuis gaat nog via telefoonlijn, dus het zal nog even wachten worden op de foto's. Het duurt echt een eeuwigheid om ze op te laden.

Groeten, kussen en knuffels van de andere kant van de wereld

Olivier en Heidi

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!