|
Hoi hoi iedereen,
Jullie hebben vrij lang moeten wachten op een nieuw berichtje, maar hier is het, met een hele hoop foto's erbij, dus tis met alles erop en eraan.
Na het laatste berichtje zijn we overgestoken naar het Noord Eiland. Jammer genoeg moest dit bij vrij slecht weer. De tocht door de Queen Charlotte Sound is naar het schijnt heeeeeel mooi alst goe weer is. We vonden het nu ook nog wel mooi, maar 't had toch leuk geweest met een zonnetje i.p.v. mist. Onze aankomst in Wellington was dus ook zeer nat. Gelukkig hebben ze daar het prachtige Te Papa museum. Dit is een gigantisch groot museum waar je gratis binnen mag. We hebben hier de hele namiddag rondgelopen en nog niet alles gezien. Het beste stuk vond ik het deel over het ontstaan van Nieuw Zeeland en de hele uitleg over de vulkanen en de aardbevingen. Zeer gelijkaardig met wat we ooit in het middelbaar geleerd hebben, maar toch heel leuk om het eens op een andere manier te zien. Er was ook een heel stuk over de vulkaanuitbarstingen van de laatste 2 eeuwen. Echt wel indrukwekkend. We zijn ook naar een tijdelijke tentoonstelling geweest over walvissen en dolfijnen. Ook dit was echt prachtig. Er hingen zelfs 2 walvisskeletten aan het plafond, echt indrukwekkend. Bovendien werd het belang van walvissen in de Maori-cultuur hier wat meer uit de doeken gedaan en dit maakte het dubbel interessant.
We hebben niet in Wellington zelf geslapen, maar hadden backpackers geboekt een 40 km verder langs de kust. Jammer genoeg waren we daar anderhalf uur later dan gezegd en meneer had ons kamer weggegeven. We waren der nie echt gelukkig mee, maar ja, er valt weinig aan te doen. Dan maar doorgereden naar Paraparaumu. Hier hebben we de volgende dag eindelijk alles kunnen regelen om onze auto te laten maken. Twas de moeite, met de verzekering en zo. Echt niet evident, maar we zijn er uit geraakt en het beste van al: zij betalen direct alle kosten. Aangezien het keihard regende die dag was het bovendien nog niet zo een ramp om onze tijd daar in te steken. In de namiddag zijn we dan naar de oostkust gereden. Gelukkig was het weer hier beter. De volgende dagen zijn we langs de oostkust (Hawke's Bay) verder gereden, naar East Cape en uiteindelijk Whakatane. Van hieruit hebben we een tripje gedaan naar White Island, de meest actieve vulkaan in Nieuw Zeeland. Dit was echt de moeite waard, ook al stonk het er echt verschrikkelijk. De fumerols (gaten waar gas uit komt) en het kratermeer waren echt schitterend om te zien en met ons gasmasker op viel de stank en de bijhorende last aan de luchtwegen nog redelijk mee. Hier hebben we ook Jan Van Genten gezien. Deze hadden we gemist aan de oostkust omdat we hiervoor 5 uur moesten wandelen en niet genoeg tijd hadden. Echt wel prachtige vogels en grappig om ze te zien duiken om met een visje boven te komen. Hierna zijn we naar Rotorua gereden. Het centrum in Nieuw Zeeland voor thermale activiteit. Hier hebben we Wai-O-Tapu bezocht, het meest bezochte, maar ik denk ook wel een van de mooiste thermale parken in de streek. Het eerste deel is naar de Lady Knox geyser gaan kijken die elke dag om 10u15 uitbarst (met behulp van een beetje zeep), daarna zijn we naar de boiling mudpools geweest. Dit is niet zo heel erg indrukwekkend, maar wel tof om eens te zien. En hierna zijn we uiteraard naar het park zelf geweest. Dit was echt prachtig. De kleuren die ontstaan door de verschillende mineralen die met het warme water meestromen zijn echt magnifiek. Het is jammer genoeg niet gelukt om het allemaal op foto vast te leggen, maar ja, niets aan te doen. 's Avonds zijn we dan naar een Maori avond geweest. Ik voelde mij wel even een kuddedier, maar het was ook zeker de moeite om naartoe te gaan. Op die manier krijg je echt wel een idee van de oude Maori-cultuur en hun gewoontes en geloof. Echt tof om te zien, de tongen uit de mond en rollende ogen, iets wat je bij ons niet ziet. Om de avond af te sluiten word je dan getrakteerd op een typische Maori-maaltijd bereid in een hangi (grondoven). Speciaal was dit niet, maar we hebben het toch geproefd hé.
Na Rotorua zijn we via Taupo en Tongariro National Park terug gereden naar Paraparaumu. Hier moest onze auto gemaakt worden, dus ja. Beetje vervelend dat we hiervoor zover moesten terugkeren, maar alles was nu geregeld en dat had al bloed, zweet en tranen gekost, dus geen verandering meer. In Paraparaumu dan 2 dagen rust gehad (de garagist was duur, maar snel en de prijs kon ons niet veel schelen). Na deze rustdagen zijn we naar New Plymouth gereden om van daaruit Mt Taranaki te beklimmen. Het was vrij goed weer, alleen veel wind, en we zijn voor de top gegaan. Het is een tocht van 13 km en 1500 m op en dus ook weer af. Wat we niet hadden verwacht was dat het geen tocht was, maar eerder een klauterpartij. Het eerste stuk viel mee, tot we op de scoria kwamen. Dit is echt letterlijk 2 stappen omhoog en 1 of soms 3 terug naar beneden. Met een strakke zijwind erbij was dit zeker geen pretje. En na de scoria kwam het klauteren. Het laatste stuk loopt gewoon over de rotsen zoals ze bij de laatste uitbarsting neergevallen zijn. Een pad bestaat dus helemaal niet en de armspieren zien behoorlijk af. Maar na 5 uur afzien, met opnieuw letterlijk bloed en zweet, tranen net niet, zijn we dan boven in de krater. Dit is echt prachtig. De krater vol sneeuw (op 2518 m) maar hier was het nog niet gedaan. Hier moesten we nog een stukje omhoog in een mengeling van scoria en rotsen. Een dodelijke combinatie, maar we hebben het overleefd. Het uitzicht boven was een prachtige beloning, met een zicht dat zowat de helft van het Noord Eiland omvat, sneeuw en zee in één oogopslag. Echt schitterend, er zijn niet genoeg woorden om zoiets te omschrijven. Jammer genoeg moesten we hierna ook nog terug naar beneden. Dit was al even hard afzien als naar boven, maar uiteindelijk na nog eens 5 uur afdalen waren we terug bij de auto. Moe en voldaan, maar vastberaden om nooit nog zoiets te doen (hoewel deze vastberadenheid een week later al op de proef wordt gesteld). Achteraf hebben we gelezen dat er al 60 doden zijn gevallen op de berg, gelukkig hebben we dit pas achteraf gezien.
Na Taranaki zijn we eerst naar Tongariro National Park gereden, maar hier was het weer te slecht om de Tongariro Crossing te doen (de mooiste ééndagswandeling in Nieuw Zeeland). We hebben besloten om niet te wachten op goed weer, maar door te rijden naar de Coromandel Peninsula (ten oosten van Auckland). Het was daar geen fantastisch weer, maar wel broeierig heet. Er is blijkbaar op die moment een cycloon over Nieuw Zeeland getrokken. Veel hebben we er niet van gemerkt op een goeie zeebries en veel wolken na. In de Coromandel zijn we naar Hot Water Beach geweest. Een strand waar bij eb/laagtij een beetje onder het zand warm water te vinden is. Anderhalf uur voor laagtij begint dan ook iedereen vollen bak te graven om zijn privé warmwaterbadje te maken. Wij hebben het gehouden bij onze voeten even in het zand draaien om de hitte te voelen en te geloven dat het waar was. De zee was hier wel prachtig, ongelofelijk woest en eigenlijk op een rustige dag. We hebben hier dan ook een half uurtje naar gestaard i.p.v. een put te graven. Na dit natuurfenomeen, uniek voor Nieuw Zeeland, zijn we naar Cathedral Cove geweest. Dit is een beschutte baai, een half uurtje wandelen van de parking. Om in de baai zelf te komen moet je eerst door de Cathedral. Een groot gat in een rots die 2 stranden van elkaar scheidt. Jammer dat we ons zwemgerief niet bij hadden want dit is een prachtig strandje om een beetje van de zon te genieten en een duik in de vrij warme zee te wagen. Op de terugtocht uit de Coromandel zijn we nog naar de vlinder en orchidee tuin geweest. Heet heet heet, maar wel heel leuk. In het begin zijn de reusachtig grote vlinders die overal rondvliegen een beetje verschietachtig, maar eens je er aan gewoon bent is het echt mooi. Al die prachtige kleuren!! (Muurtje niet jaloers worden, in Brussel is er ook een vlindertuin). Na nog een kort bezoekje aan Kauaerange Valley en Coromandel Forest zijn we terug gereden naar Turangi bij Tongariro National Park. En we hadden weer geluk met het weer (allé, we wisten da wel een beetje op voorhand voor we terugreden, maar toch). 's Avonds nog grote wolken en regen, 's morgens prachtig weer, niet tè warm, enkele wolkjes, maa rniet te veel, echt ideaal. Vol goede moed beginnen we aan de tocht tussen Mt Ngaurahoe (of zoiets) en Mt Tongariro. Mt Ruapahu is de derde in de rij in het Nationaal park, maar daar blijven we vrij ver uit de buurt. Het is een heerlijke wandeling, heel wat beter dan de laatste dagwandeling (Mt Taranaki). We kunnen echt genieten van het ruwe landschap om ons heen. Na een klim van 800 m kunnen we afslaan om Mt Ngauharoe oftwel Mt Doom uit Lord of the Rings, en hier wordt ons vastberadenheid op de proef gesteld. Dit is een klim van ongeveer 300 m op scoria die ongeveer 2 uur duurt (dit geeft toch al enige indicatie van hoe lastig het is) maar het idee om Mt Doom te bedwingen is toch aanlokkelijk. Uiteindelijk besluiten we wijselijk om het toch maar niet te doen en in de plaats Mt Tongariro te beklimmen (waar een pad naartoe loopt). Achteraf gezien ben ik hier heel blij om, maar ik heb toch zwaar getwijfeld (de massage van 25 min die ik kreeg van Olivier om het niet te doen heeft mss wel de doorslag gegeven). Van Olivier moet ik het anders formuleren, want hij vindt dat het zo lijkt alsof hij mij heeft proberen overtuigen om het niet te doen en dit is niet zo. Hij had er alleen niet zoveel zin in. We zijn dan maar direct de zuid krater doorgegaan op weg naar Mt Tongariro (net geen 2000 m). Hier hadden we ook prachtige uitzichten, onder andere op Mt Doom die op die moment in de wolken was terecht gekomen (al een chanse da we nie al die moeite gedaan hebben). Na de top van Tongariro ging het via Red Crater, een krater met prachtig rood gesteente, naar de Emerald Lakes, die een speciale helder blauwe kleur hebben door de mineralen. Hierna gaat het door Central Crater, waar de lavastromen nog duidelijk te zien zijn, naar Blue Lake, een doodgewoon groot blauw meer. Hierna begint de 1200 m afdaling en met een serieuse tijdsdruk om de vroegere bus te halen gaat dit heel snel. Het was echt een heerlijke dag en ik kan best geloven dat het de mooiste dagwandeling is. Wij hebben alleszins genoten van het unieke, ruwe vulkaanlandschap. Vandaag zijn we naar Taumarunui gereden en van hieruit gaan we morgen starten met een driedaagse kanotocht over de Whanganui River. Dit is een kanotocht die door ongeveer 5000 mensen per jaar wordt gedaan, dus wij zullen er ook wel in slagen zeker. Het is een tocht van 88 km met regelmatig stroomversnelling om het een beetje leuk te houden, maar door de aanhoudende droogte hier zal er waarschijnlijk niet heel veel water zijn, dus wordt het ook iets minder spannend.
Nog even meedelen dat we i.p.v. op 1/2 naar Fiji te vertrekken, we dit veranderd hebben naar 7/2. Maar geen paniek, we komen nog steeds op 18/2 naar huis, luieren op Fiji wordt gewoon een beetje ingekort.
Ik denk dat ik nu wel weer genoeg verteld heb, er moet toch nog iets overblijven om te vertellen als we thuis zijn ook hé.
groetjes
Heidi en Olivier
|
.