Hoi hoi allemaal,

Nog even laten weten hoe het hier gaat, want het is alweer even geleden dat we hiervoor tijd hebben gevonden.

Alweer even denken waar we zijn geëindigd. Ah ja, vlak voor we begonnen met de Hump Ridge Track ofwel de driedaagse. Deze was heel leuk op het weer na. Voor de eerste keer hadden we geen goed weer. De eerste dag was 19 km en 900m klimmen, allemaal in het bos. Toen was het heel mooi weer, tot we boven de boomgrens kwamen en dus eindelijk iets zouden moeten zien. Het was helemaal bewolkt en begon te regenen. De regen was gelukkig gestopt de volgende dag, maar de bewolking is blijven hangen. Deze tocht was opnieuw 19 km en nu 100m klimmen en 1000m afdalen. Ook die dag begon het te regenen vlak voor we in de hut kwamen. Jammer genoeg is het niet meer gestopt met regenen tot we de volgende dag, na nog eens 17 km wandelen, terug bij de auto waren. We hebben dus veel gewandeld (en snel ook door de regen), maar niets gezien.

Daarna zijn we direct doorgereden naar Te Anau om uit te rusten en ons voor te bereiden op de Kepler Track (4 dagen). Het uitrusten is gelukt, de Track niet, opnieuw door het slechte weer . We ervaren de algemene wijsheid dat het in Fiordland vooral regent. We zijn dan vanuit Te Anau naar Milford Sound gereden. Een weg van 120 km waar je gemakkelijk 3 uur over rijdt, gewoon omdat er zoveel te zien valt onderweg. Het eerste stuk loopt door een gletsjerdal. Vlak, met een rivier, veel bloemetjes, gras, … echt idyllisch, begrensd door loodrechte rotswanden met hier en daar nog wat sneeuw op de toppen. Echt genieten. Daarna verandert het landschap en rijd je de bergen in. Loodrecht omhoog langs de ene kant en even loodrecht naar beneden de andere, zonder reling of niets. Soms een beetje angstaanjagend, maar niettegenstaande ook gigantisch mooi. De rotswanden zijn allemaal gestreept door watervallen, de ene al wat groter dan de andere, maar allemaal superhoog. We konden gewoon niet stoppen met foto’s nemen!! En na deze prachtige tocht wachtte de Milford Sound Wanderer op ons om aan boord te gaan. Dit is een cruiseschip waar 61 mensen op kunnen slapen. Niet zo gigantisch groot dus, maar wel een leuke en comfortabele tweemaster. En nu kon het beginnen, ons avontuur in ene van de mooiste fjorden ter wereld. Eerst vaarden we langs enkele spectaculaire watervallen. De kapitein trakteerde ons zelfs op een douche onder een van deze watervallen. Niet zo breed als de Niagara Falls, maar wel 3 keer zo hoog (150m). Tijdens deze tocht werden we gezelschap gehouden door een hele hoop Dusky dolfijnen (ik heb dus zelfs al 2 verschillende soorten gezien ). De beestjes zijn echt zalig!!! Ze komen van onder de boot aanzwemmen en beginnen dan salto’s te maken en zotte toeren uit te halen. Precies alsof ze ons willen entertainen! Na deze heerlijke ervaringen even op de speedboot om iets dichter bij de kust te gaan kijken en enkele bijzondere natuurbezienswaardigheden te gaan bekijken. Na een beetje eten en een pintje hebben we verbazingwekkend goed geslapen op de boot. De volgende dag was denk ik nog beter dan de eerste. Het regende wel, maar Milford is de enige plaats in Nieuw Zeeland (mss wel in de ganse wereld) waar je wilt zijn als het regent. De watervallen waren nog gigantischer geworden en waar gisteren nog enkel rots te zien was bruist nu ook water naar beneden. Nu zetten we ook koers naar Tasman Zee, en door de regen en wind was dit toch wel een heuse belevenis. Een niet al te grote boot op toch wel vrij grote golven, het geeft spektakel (en ook zeeziekte, maar gelukkig niet bij ons). Ook hier worden we verwelkomd door een groep dusky dolfijnen die opnieuw hun uiterste best doen om ons te entertainen. Jammer genoeg was dit het einde van de cruise en zetten we koers naar de haven. Opnieuw een prachtige ervaring rijker.

Na deze natuurpracht zetten we koers naar Queenstown, hèt toeristische centrum van Nieuw Zeeland. Hier valt van alles te beleven en vooral veel adrenaline opwekkende activiteiten. Na even rond shoppen hebben we een super pakket uitgekozen namelijk de ‘awesome forsome”, dit betekent een dag vol stoere dingen. Ik (Heidi) begin ’s morgens met een bungee jump, de derde hoogste ter wereld, 134m. Olivier gaat mee naar boven, maar enkel om mij aan te moedigen en foto’s te trekken. Het is echt wel stresserend, daar zo staan en alle mensen die zwaarder zijn dan u eerst zien springen. Tis echt wel nen diepen afgrond. Maar als het eindelijk aan mij is twijfel ik niet lang. De begeleider of hoe ge die kerels moet noemen zegt mij voor mij te kijken i.p.v. naar beneden en telt af. En na 1 spring je gewoon. Je duikt de diepte in en ziet de grond met een gigantische snelheid dichterbij komen. Een vrije val van 8,5 seconden, en dan plots is het gedaan, eigenlijk veel te snel al, en je schiet terug omhoog. Na ik denk ongeveer een minuut ben je weer boven. Na de middag gaan we samen jetboaten. Dit is met een soort speedboot, die meer over het water zweeft dan vaart, gaan rondtoeren op de Shotover River en deze een stukje opvaren. Dit spektakel wordt gevolgd door een helikopter vlucht hier over de bergen. Eigenlijk is dit onze taxi naar de plaats waar het raften zal starten. Aangezien we al in een wetsuit waren gehesen en een reddingsvest en helm bij ons hadden, was dit niet zo heel comfortabel, maar toch wel plezant. Alleszins beter dan op de bus de Skippers Canyon moeten doorrijden (enige plaats in NZ waar je niet verzekerd bent met de auto). Zoals ik al zei begint hierna het raften, opnieuw op de Shotover River. Hier moeten we een 10-tal stroomversnellingen door vooraleer we weer veilig aan land kunnen. Zelf komen we deze goed door, maar we moeten wel een drenkeling uit een andere boot opvissen, waarbij Olivier een cruciale rol heeft gespeeld (met andere woorden een ietwat corpulente dame helpen ophijsen). Het was dus een dagje vol adrenaline, eentje om niet gauw te vergeten (zeker de bungee jump niet, ik krijg nog altijd kleine adrenalineopstootjes als ik er aan denk). De volgende dag zijn we te voet naar het skyline complex gegaan (ongeveer 25 euro uitgespaard door de lift niet te nemen) waar je met de Luge naar beneden kunt racen. Dit zijn kleine plastieken karretjes waarmee je een betonnen parcours afrijdt. Heel leuk, maar ook wel vrij duur, dus na 3 ritjes elk houden we het voor bekeken. We wandelen terug naar beneden en vertrekken richting Wanaka (waar we nu nog zijn). Hier hebben we gisteren Roy’s Peak beklommen. Tocht van dikke 4 uur, 1200 m omhoog en daarna ook weer naar beneden. Toch wel even afzien, maar de uitzichten waren zeker de moeite waard. Vandaag zijn we eerst eens gaan testen hoe het is om in een western zadel te rijden. Een relaxed tochtje in de bergen, heel gezellig. En na van de paarden te hebben geprofiteerd om boven te geraken, hebben we in de namiddag nog eens ons eigen benen gebruikt om de Rob Roy Valley te gaan verkennen, zo genoemd naar de gletsjer die aan het einde van de vallei ligt. Ook deze tocht was prachtig en zeker met het stralende weer waarvan we nu toch al weer enkele dagen kunnen genieten (25° en stralende zon, met af en toe een wolkje dat aangename afkoeling brengt ). Morgen verlaten we Wanaka, na een bezoek aan Puzzling World, en zetten we koers naar de West Coast (hopen dat het weer daar ook meevalt).

Btw: er zouden terug foto’s moeten verschenen zijn. Er zullen er waarschijnlijk een van de komende dagen nog een paar volgen. Het duurt nogal lang om ze in te laden. We hebben er ondertussen 800 dus geen zorgen, jullie krijgen er nog genoeg te zien als we terug zijn.

groetjes
Heidi en Olivier

Hoi hoi vriendjes, familie, collega’s en al de rest

We zijn ondertussen een weekje weg, al lijkt het voor ons nog niet zo lang. Even kort overlopen wat er al allemaal is gebeurd. Na 4 vluchten, allemaal met vertraging, zijn we toegekomen in Christchurch, ene van de mooiste steden die we ooit hebben gezien. De eerste indrukken vanuit het vliegtuig waren ook al overweldigend, dat belooft…

Chirstchurch bleek een zeer aangename en mooie stad te zijn. Hier gingen we op zoek naar een auto, die we na de nodige onderhandelingen, gekeurd en al, aankochten. Nu we eindelijk over een eigen vervoersmiddel beschikken (we zijn ondertussen al 3 dagen int stad) kunnen we de rest van Nieuw Zeeland gaan verkennen. We vertrekken op zaterdagmorgen richting Akaroa, gelegen op het schiereiland ten oosten van Christchurch, Peninsula Banks. Dit bleek een zeeeeeer goede keuze te zijn. De combinatie van bergen en een diepe zeebaai bleek echt gigantisch mooi te zijn (zie foto’s). Hier probeerden we voor het eerst in Iwein en Lieve hun tentje te slapen. Het tentje was ok, maar de slaapzakken iets te dun. Het is blijkbaar nogal koud ’s nachts. Hier hebben we ook voor het eerst kennis gemaakt met het veranderlijke Nieuw Zeelandse weer. Na een fijn uitje naar het strand werden we geconfronteerd met wat men noemt hevige rukwinden. Gelukkig bleek ons tentje hiertegen bestand te zijn. Na 2 dagen te genieten van de heerlijke omgeving besluiten we meer landinwaarts te trekken. Omarama is ons bestemming, ongeveer 90 km van Aoraki oftewel Mount Cook. Het uitzicht op deze top wordt ons reeds gegund onderweg en is in een woord adembenemend. Ik denk misschien een van de mooiste dingen die we hier zullen zien (zie foto’s). Ondertussen zitten we gezellig in de backpacker’s (in dit geval een heus landhuis) van Tony. Een zeer charmant ingerichte villa op een boerderij met afmetingen waar wij alleen maar van kunnen dromen (enkele honderden hectare). Morgen zal het waarschijnlijk minder goed weer zijn, dus gaan we onze route iets verfijnder uitstippelen. Voor overmorgen (woensdag) wordt opnieuw (zoals we tot nu toe gewoon zijn) prachtig weer voorspeld en bij hopelijk veeeeel zon trekken we echt richting Mt Cook om te genieten van het echte alpenlandschap.

Zoals jullie waarschijnlijk wel hebben begrepen stellen we het hier ongelofelijk goed en genieten we van de fenomenaal mooie landschappen. Het weer laat ons tot nu toe nog niet in de steek en we worden overal vriendelijk onthaald door de kiwi’s.

De eerste selectie aan foto’s staat ondertussen ook on-line. Hiermee hopen we heel wat mensen te laten watertanden . Oeps, dit valt tegen, het internet in dit landhuis gaat nog via telefoonlijn, dus het zal nog even wachten worden op de foto's. Het duurt echt een eeuwigheid om ze op te laden.

Groeten, kussen en knuffels van de andere kant van de wereld

Olivier en Heidi

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!