De dwanggedachte blijft me heel fel parten spelen. Ik denk nog steeds dat ik een stinkende adem heb. Als de obsessie heel hevig is, en ik echt begin te piekeren, dan probeer ik die gedachte om te draaien (' het kan niet, alles is getest, en alle hulpverleners zeggen dat het maar een gedachte is'), maar voor mij is dat op dat moment zo echt, dat dat niet echt helpt. Ik durf dan nauwelijks praten, ademen, in de buurt van mensen komen. Ik doe mijn opdracht voor de psychiater, maar dat is veel werk, hoor. Ik heb toch al vier situaties opgeschreven, ik hoop er een tiental te hebben tegen donderdag, dan moet ik terug naar Kortenberg, en dan bespreken we de situaties. Het komt altijd op hetzelfde neer : ik denk dat ik stink, en dat om die reden iedereen mij zal verlaten, niemand nog met mij te maken wil hebben, iedereen mij vies zal vinden zoals ik mezelf ontzettend vies vind. Vorige week zei de dokter iets at mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht. Volgens haar moet ik die gedachten gewoon laten bestaan, maar mijn gedrag niet meer aanpassen aan die gedachten. Maar dat kan toch niet! Ik wil die gedachten weg! Ik kan niet normaal doen als ik denk dat ik stink! Dan stel ik alles in het werk om dat gevoel weg te krijgen (tandenpoetsen, kauwgom, snoep, appels eten, rauwkost eten,allerlei vermijdingsgedrag zoals mij afzonderen zodat ik andere mensen zeker niet zou lastig vallen met mijn stank, enz). Als ik moet handelen alsof er niks aan de hand is, dan zou de stress onhoudbaar zijn.
Gisteren op nazorg geweest bij de psychiater in Kortenberg. Het was een goede sessie. Rustig, ik heb nauwelijks gehuild. Het gaat ook beter dan vorige week met mij. Ik ben sinds twee weken een neurolepticum aan het nemen, abilify, misschien begint dat te werken??? De dokter dacht van niet, nog te vroeg, maar ik voel me toch wat rustiger dan de eerste week na mijn ontslag. Misschien moet ik leren leven met mijn beperkingen? Iedereen heeft toch wel een rare kronkel in z'n kop? Op deze moment is het leefbaar, ik durf zeggen dat het verblijf in Kortenberg mijn OCD met 50% heeft verbeterd, en dat is meer dan ik had verwacht of voor mogelijk had gehouden. OK, er is nog veel werk te doen, ik heb nog een lange weg te gaan, maar dat wil ik thuis doen. Vandaag ga ik voor de tweede keer mee werken met mijn vriend. Ik hoop dat het even goed gaat als vorige keer. Ik vind het ongelooflijk dat ik wat kan werken, dat is jaren en jaren geleden dat ik dat heb gedurfd. Ik heb wel het geluk natuurlijk dat het in de zaak van mijn vriend is, die houdt toch rekening met mijn toestand enzo, bij een andere werkgever zou het wel anders zijn. Deze week moet ik eend agboek bijhouden van de dokter : gedachte : ... angst voor : ... wat doe ik? : ... En dat moet ik de hele week doen, elke keer als ik last heb van de halitofobie. Dat zal een fulltime job zijn, vrees ik, want ik zit daar toch constant mee in mijn hoofd.
Een slapeloze nacht! Ik heb vannacht meer beneden rondgelopen dan in bed gelegen. Om half 4 dan maar opgestaan, ik kon het echt niet meer uithouden in bed. Er spookt vanallesd door mijn hoofd. En ik weet het maar al te goed : de dingen waarvan ik nu wakker lig, lijken over een week ofzo irrelevant. Het is gisteren ook zo'n drukke dag geweest. Ik ben om 5 uur opgestaan, heb wat geweven, daarna mijn zoontje klaargemaakt voor school. Om half 8 gaan ochtendzwemmen, daarna werken tot 1 uur. Mijn zoontje was toen al thuis, want hij had zijn laatste examen gisteren en dus maar een halve dag school. Mijn zoontje heeft ASS en ADHD, en hij gaat naar provilion in Lommel, dat is een type 3 school onderwijsvorm 4. De examenregeling is anders dan in het gewone onderwijs. Vandaag en morgen is hij ook vrij omdat de leerkrachten en zorgbegeleiders dan evalueren. 's Namiddags ben ik dan wat thuis bezig geweest, en 's avonds zijn we naar het volleybal geweest. Wij zouden graag een 2 PK'tje kopen, en daarna zijn we er nog eentje gaan bekijken. Hmmm, ik weet het niet, ik vertrouw het niet zo erg. De verkoper wilde niet dat we met het autootje eerst naar een garage reden, om hem te laten nakijken alvorens het te kopen. En dat vind ik toch verdacht. Hij wordt ook zo verkocht, zonder keuringsbewijs, dus alle risico's zijn voor ons. Hij zag er wel goed uit, daar niet van. Eén van de komende dagen gaat mijn vriend er nog eens naartoe, als het nog licht is deze keer, samen met twee mensen die er wat verstand van hebben. Afwachten dus.
Gisteren dus samengezeten met mijn vriend om mijn 'werkpunten' te bespreken. Het was niet zoals ik verwachtte, maar dat is wel normaal, zeker, ik ben dat gewoon om te doen van in Kortenberg, voor hem is het de eerste keer. Hij begon meteen over de serie medicijnen die ik neem : dat zijn er zooooooveel volgens hem. Daarna gingen we over op de weekplanning : ik sta op om half 6 samen met hem, ik blijf 's nachts in bed ook als ik niet kan slapen, en overdag ga ik niet slapen. Ik ga twee keer per week naar de academie, en twee keer per week zwemmen, en drie keer per week joggen. En ik help hem als het nodig is in de zaak (mijn vriend heeft een beenhouwerij). Poetsen doe ik enkel door de week, niet tijdens het weekeinde want zaterdag en zondag zijn voor de kinderen. Nou, vrijdag wordt geëvalueerd wat er is gelukt en wat niet. Vannacht heb ik het al redelijk goed gedaan : ben maar één keertje opgestaan om 1 uur, en maar een kwartiertje beneden gebleven, en ik ben vanmorgen om 5 uur opgestaan. Of mijn vriend dat ook goed vindt, is nog maar de vraag. Hij is zo veeleisend, en verwacht zoveel van mij. Hij verwacht dat ik mij gedraag als een gezonde vrouw, ga werken, mijn huishouden alleen kan zonder poetsvrouw, mij bezighoudt met alle activiteiten van de kinderen enz Maar de OCD zit dat allemaal in de weg.
Heb alweer de halve nacht beneden rondgelopen, zenuwachtig, piekerend. Ik heb aan mijn vriend gevraagd of hij samen met mij 2 x per week een soort gedragstherapie wil doen. Hij is de enige die ik genoeg vertrouw om dat te doen. Het komt erop neer dat we een uurtje samen zitten, en dat ik dan iets moeilijks doe, bijvoorbeeld chocola eten, of melk drinken, ... en dan gaan we na of mijn adem daarvan gaat stinken. En vandaag gaan we dat voor de eerste keer doen. Brrrr
