Mijn verhaal begint 23 jaar geleden. Ik was 20, studeerde toerisme in Hasselt, en had een vriend die ik doodgraag zag. Ik was smoorverliefd en naïef. Mijn vriend kraakte mij psychisch helemaal af : altijd maar kritiek geven, ik was lelijk, ik was dik, ik was dom, en ga zo maar door. Maar ik was verliefd, hè, en ik wilde hem niet kwijt. Na een jaar werd ik ongewenst zwanger. Ik wist dat mijn vriend daar helemaal niet blij mee zou zijn. Ik was er zelf ook niet blij mee trouwens. We besloten de zwangerschap te onderbreken. In die periode is de OCD begonnen. Om de één of andere reden veranderde de smaak in mijn mond, en daardoor begon ik te denken dat ik een stinkende adem had. Dat werd al snel een obsessie. Omdat ik er mij zo over schaamde durfde ik er met niemand over praten. Ik kauwde mij suf aan kauwgom, durfde bijna niet meer eten want dan werd de smaak nog erger, ik at nog maar bepaalde voedingsmiddelen, nooit zuivelprodukten, of frisdrank, of chocola of koekjes, of brood...Ik zag dat allemaal heel erg karikaturaal : als de mensen mijn echte adem zouden ruiken, dan zouden ze hard gillend weglopen, en dan zou niemand nog met mij willen praten.Zo gingen de jaren voorbij. Na een jaar of vijf begon ik heel veel last te krijgen van pijn in mijn kaken. Het constante kauwgom kauwen zorgde voor overbelaste kaakpsieren, wat resulteerde in felle gezichtspijnen. En toch kon ik de kauwgom niet laten! Allerlei onderzoeken bij kaakspecialisten, terwijl ik eigenlijk toch wel wist dat het waarschijnlijk aan de kauwgom lag. Maar ik was zo bang dat iedereen mijn adem zou ruiken, dat ik gewoon verderkauwde. Met mijn vriend was de situatie nog steeds dezelfde. Hij liet zo duidelijk merken dat hij mij eigenlijk niet moest, hij ging behoorlijk vaak vreemd, zelfs vlak voor mijn ogen, maar ik kon hem niet loslaten. Mijn zelfbeeld was navenant : ik was een dikke, en vooral een stinkende, vieze nul. Toen ik 26 was studeerde ik af, en gingen mijn vriend en ik samenwonen. Natuurlijk ging dat slecht. Na een jaar was ik opnieuw zwanger, en deze keer was het voor mij wel goed. Ik besloot dat ik met mijn vriend niet samen een kind wilde opvoeden, en ging bij hem weg. Maar die relatie heeft zoveel wonden in mij gekrast, dat ging er niet uit. Mijn kindje werd geboren, en ik was gelukkig, samen met haar. De OCD was er nog steeds, en bepaalde mijn hele leven ; ik kon niet gaan werken, want dan zou ik samen met mensen moeten zitten die mij dan allemaal zouden ruiken, ik had weinig sociale contacten, de gezichtspijnen waren verschrikkelijk,... maar het kwam niet in mij op dat die OCD psychisch was. Voor mij was dat heel echt : ik stonk! Na twee jaar leerde ik een man kennen, met wie ik een relatie begon. Deze man was alcoholverslaafd, maar ik besefte dat niet. Hij was gewelddadig, loog de hele tijd, wilde niet gaan werken,...Maar hij zag mij wel graag, en dat was voor mij heel belangrijk na mijn vorige relatie. Wij kregen een zoontje. Na drie jaar kon ik de situatie met hem niet meer aan, en ging ik weer weg. Maar toen begon hij mij te stalken en te bedreigen, en geweld te gebruiken,... Met als gevolg dat ik met de kinderen in vluchthuizen en opvangcentra terechtkwam, zo bang was ik van hem. Na een tijdje keerde ik terug naar huis, en kort daarna stond hij op een avond voor mijn deur, en toen heeft hij mij en mijn moeder helemaal in mekaar geslagen, hij heeft mij proberen te wurgen, maar de politie heeft hem net op tijd van mij kunnen aftrekken. Daarna heeft hij twee maanden in de gevangenis gezeten, en sindsdien hebben we van hem geen last meer. Maar de angst was (en is er nu na 12 jaar) nog steeds. Door deze hele situatie was ik veel kalmeermedicatie gaan gebruiken, meer en meer, tot ik last kreeg van mijn nieren. Ik kwam bij een nefroloog terecht, vertelde hem alles wat ik slikte, en hij heeft mij doorverwezen naar een psychiater. Ik ben toen opgenomen op de paaz-afdeling van het ziekenhuis, om te ontwennen. Na twee jaar heb ik aan de psychiater mijn echte probleem durven zeggen : ik stonk, ik had een vreselijk stinkende adem. En hij plakte er een naam op : OCD. Maar ik kan dat niet geloven. Voor mij is dat zo echt, dat ik niet kan geloven dat ik mij dat inbeeld. Ondertussen kregen mijn kinderen ook hun problemen : toen mijn zoontje 7 was kreeg ik de diagnose dat hij autistisch was en adhd had. Ik kreeg een zware depressie en werd weer een paar maanden opgenomen in het ziekenhuis. Drie jaar later kreeg mijn dochter zware anorexia op haar twaalfde. Zij is toen een jaar opgenomen geweest in het kinderpsychiatrisch ziekenhuis in Middelheim Antwerpen. En ik strompelde verder. Met mijn OCD, die erger en erger werd. Mijn leven draaide rond mijn kinderen en rond mijn stinkende adem. Ik durfde niet meer denken aan een relatie door de OCD, en ook door de vorige relaties. 10 jaar ben ik alleen geweest. Anderhalf jaar geleden leerde ik een man kennen, een lieve man, een goede man. En ik werd verliefd. Dat is allemaal heel snel gegaan, wij zijn na een paar weken gaan samen wonen. Maar deze man was anders dan mijn vorige partners. Hij merkte dat er iets mis was met mij. Wij wilden graag nog een kindje, en ik stopte met al mijn medicatie. Na drie maanden was ik zwanger, en toen is het helemaal fout gelopen. De OCD werd onhoudbaar, ik kreeg een zware depressie en paniekaanvallen. Ik werd weer opgenomen op de PAAZ, daar heb ik dan een miskraam gekregen. De medicatie werd opnieuw opgestart, in veel hogere dosis dan voor de zwangerschap, maar de depressie en de paniekaanvallen bleven. En de OCD was overweldigend. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen in het Psychiatrisch Centrum te Kortenberg. Daar ben ik vijf maanden gebleven. Mijn OCD kreeg toen ook een naam : halitofobie. De angst dat je een stinkende adem hebt. Nu ben ik sinds twee weken terug thuis, maar ik ben niet genezen. De angst is nog steeds even groot, ik slik meer medicatie dan ooit. Voorlopig functioneer ik, ik doe mijn huishouden, zorg voor de kinderen en voor mijn vriend. Maar het is zo ontzettend zwaar. Ik kan niet uit werken gaan, ben altijd moe, pieker de ganse dag, ik neem veel medicijnen en heb kalmeermedicatie nodig om de angst te onderdrukken, het vermijdingsgedrag is nog zeer groot, ...
Als je meer wil weten over halitose (slechte adem) of halitofobie, surf dan naar www.kiezenoftrekken.nl/slechteadem/index.html . Een heel goed artikel over halitofobie vind je op de Zwitserse site www.zahnaerzte.ch, maar ik kan de juiste link niet vinden. Als je op Google 'halitophobie' intikt, dan vind je een artikel met de titel 'Halitophobie, un tableau clinique trop peu connu'. Het is wel een artikel in het Frans, maar heel uitgebreid en gedetailleerd. In het St Raphael-ziekenhuis in Leuven is er een halitoseraadpleging. Daar worden mensen met slechte adem geholpen. Mensen met halitofobie zoeken best een goede psychiater die gedragstherapeutisch werkt, of een gedragstherapeut.
Ik ben nu dus 2 weken thuis, na een verblijf van 5 maanden in het UPC te Kortenberg. De behandeling is nog niet afgelopen. Ik ga nog wekelijks naar Kortenberg bij de psychiater, en ben op zoek naar een gedragstherapeut in de buurt. Hoe het verder met mij gaat, kan je verder lezen op deze blog. Ik zou ook heel graag contact hebben met mensen die hetzelfde probleem hebben, of denken te hebben.
