How does it feel when your heart is empty How does it feel when all you do is cry How does it feel when the dreams are over How does it feel when you're ready to die
Bij iedereen spoken er wel eens pessimistische gedachten door het hoofd. Hoewel ik vandaag behoorlijk welgezind ben, was dit toch een tekstje dat uit mn vingers kwam glijden.
Ik ben een sociaal beestje. Ik heb vrienden, contacten, eender wat nodig om mij niet opgesloten in mijn cocon te voelen. Maar aan de andere kant, vind ik het moeilijk om die contacten te onderhouden. Want wanneer je even niets van je laat horen, zit de kans er in dat je niet meer bij "de vriendenkliek" hoort. Het is een paradox. Mijn probleem is vooral dat ik veel vrienden heb, uit verschillende kliekjes. Gevolg: ik behoor zelf niet tot een "kliek". Het is vreemd, maar daardoor voel ik me soms echt eenzaam. Ook al weet ik dat ik altijd wel iemand kan opbellen, of mee kan afspreken. Het is niet hetzelfde.
Mijn verjaardag komt eraan, binnen een maandje. En hoe leuk en plezant ik die dag ook vind, tegelijk haat ik hem. Dan weet ik niet wie ik wel en niet moet uitnodigen om iets te gaan drinken. Mijn lief (die mn beste vriend ni kan luchten)? Mijn beste vriend? Mijn beste vriendin? Mijn beste schoolvriendin (die de rest niet goed kent)? Mijn uniefvrienden (die ik zelf nog niet zo goed ken)? Mijn oude schoolvrienden (waarvan de helft in een andere stad studeert)? Ik word er gek van. Zo banaal, but it's driving me mad!
Mijn leventje is nogal ingewikkeld. Al die gevoelens, al die ervaringen, al die frustraties,..
Tot enkele maanden geleden had ik een goeie vriend. Een vreselijk wisselvallige vriend. Onze relatie kan ik als volgt omschrijven: We worden vrienden. Hij wordt verliefd op me. Daar kan ik niet mee omgaan (want ik had/heb een lief) Ik verbreek (onbewust) ons contact. Op een toevallige manier beginnen we opnieuw met elkaar om te gaan. Hij wordt opnieuw verliefd op me, maar nogal obsessief deze keer. Ik raak het stilaan beu. Hij verbreekt, na veel aandringen van mijn kant, voorgoed het contact.
It was one frustrated boy. Maar toch heb ik nog respect voor hem. De belangrijkste reden daarvoor is dat hij een fantastisch songwriter is. Daarom zou ik graag, ondanks de ongelukkige afloop van onze vriendschap, één van zijn lyrics hier plaatsen.
Time erases, changes faces Dit liedje schreef hij over mij - heeft hij mij later verteld - toen ik voor de eerste keer ons contact verbrak. Later heeft hij zijn woorden ingetrokken, omdat hij besefte dat hij verkeerd zat. Maar toch vind ik dit een liedje dat in je kleren kruipt.
Thought I had a friend in you but time erases changes faces Is it because
of me or is a human brain not able to sustain our heath
I kept on
following your direction Cause I believed in our perfection When
friendship touches love You better pay attention for changing
intentions Ow retreat and see that you need me
Imagine how we could
share our bliss We could astray in the Milky-Way I had thousands of
visions about you But time erases changes Faces To fools
You'd let
me burn, you'd let me drawn Ignoring all the feelings we felt before And
what is this all good for Don't you realize you demoralize us Both
Soms weet ik niet goed waarheen met al mn gevoelens. Een dagboek? Hou ik nooit vol, te veel werk. Ik heb er gewoon het geduld niet voor. Voor ik iets wil opschrijven, denk ik, "zo interessant is dat nu ook weer niet", en ik stop ermee.
Maar om mn gevoelens enkel in mn gedachten en met mn vrienden te verwerken, daar ben ik niet sterk genoeg voor. Ik heb het nodig om ergens rechtuit DE WAARHEID te kunnen vertellen. Tgo mn vrienden verbloem ik die wel eens, omdat ik bang ben van hun reactie op de volledige waarheid. Doodnormaal volgens mij, we oordelen nu eenmaal heel snel als het om minder goede eigenschappen van mensen gaat. Jammer, maar misschien een verdedigingsmechanisme van elke mens om ervoor te zorgen dat niets zijn "perfecte" leventje in de weg staat.
Misschien is het omdat ik net filosofie aan het leren was (ja, student) dat ik opnieuw het gevoel kreeg dat ik ergens mijn bedenkingen kwijt moest. Voor mezelf, en misschien zelfs voor anderen die zichzelf herkennen in mijn gedachten.
Een blog? Dat is het dus blijkbaar geworden. Mijn hart luchten, mijn gevoelens uittypen, mijn frustraties verwerken,.. Misschien zal het dat allemaal wat beter lukken als ik het eens kan overlezen.
Eerst eens over mezelf: Ik ben een meisje (vrouw?) van 18. Ik heb een gelukkig leven. Lieve (goedbedoelende) ouders, een broer waar ik als het nodig is op kan rekenen, een kat. Met andere woorden, een doodnormaal meisje.
Maar natuurlijk, ben ik zoals iedereen, wel een complex wezentje. Ik heb een eigen visie op de wereld, mn eigen gedachtengang, mijn (koppige en soms wel betweterige) karaktertje.. Eerlijk gezegd, ik ben er trots op. Natuurlijk vervloek ik mezelf wel eens. Mijn koppigheid werkt mezelf soms op de zenuwen, en mn betweterigheid op die van anderen ;-)
Tot zover de inleiding. Mn hart luchten zal voor een andere keer zijn.
How does it feel when your heart is empty
