You're looking for me, but it's not what you seek, 'cause I've got a twisted personality.
Een eerlijk, oprecht en zelf-kritisch dagboek van een meisje met een eetprobleem.
23-11-2009
Wind
Ik vloog bijna weg!!
Terzake weet ik niet welke richting dit uit zal gaan. Meestal weet ik, bij het beginnen schrijven, wel ongeveer wat ik wil zeggen, meestal open ik dit ding ook wanneer een gedachte door mijn hoofd schiet, maar deze keer niet. Straks ga ik bij een vriendin langs om een wijntje te degusteren en mezelf te ontspannen. Dit weekend was ook zalvend omdat ik goede, betrouwbare vrienden kon terugzien en me getroost voelde door hun aanhoudende vriendschap. Eigenlijk heb je daar meer aan hé. Waarom relaties beginnen, die lopen stuk en doen pijn. Zinloos. Ik voel me langzaam maar zeker terug in contact komen met mezelf. De breuk deed zoveel pijn dat ik mijn persoonlijkheid uit de kom haalde, om niet te hoeven voelen. Maar het gewricht herlegt zich. Ik voel het. Mijn plaats is niet in de stabiele, politiek correcte wereld. Mijn wereld is in de vuile, grauwe kroegen, een onbewust teruggrijpen naar de grotten waarin wij thuishoren. Waar gelijkgezinden, gelijkberechtigden elkaar vinden, elkaar troosten, al was het maar door samen een pint te nuttigen rond zinloze uitkramerij. Hoe komt het dat je je als mens altijd allerlei dingen gaat inbeelden wanneer je je bemind voelt? Hoe komt het dat je jezelf dingen gaat wijsmaken, zoals "je bent mooier" en "je bent gelukkiger" dan de rest? Liefde is een lelijk, listig en onsterfelijk satertje.
Het huppelt nog rond, ik zie het soms op de schouder van mijn ex-man zitten, naar me giechelend, wanneer hij me vraagt hoe ik me voel. Ik zou hem echt de ogen uit de schedel kunnen lepelen, heel langzaam, wanneer hij me vraagt hoe ik me voel. Ik wil brullen dat hij me dit heeft aangedaan, dat het zijn schuld is dat ik er misschien niet zo uitgeslapen uit zie, dat het op zijn schouders rust als ik morgen onder een trein lig. Maar dat is de sater van het zelfmedelijden, de rechterhand van de Liefde.
Waar ik zeker was zonder jou te kunnen doorploeteren in deze ellendige toestand die ze het leven plegen te noemen, ben ik nu twijfelachtig over alles. In de schuif van mijn bureau liggen nog 33 pillen, die me wellicht van het leven zouden bevrijden moest ik ze allemaal ineens innemen. Ik probeer me een toekomst voor te stellen zonder een schaduw van jouw aanwezigheid, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Ik had me bewust, alle keuzes weloverwogen, aan jouw zijde gevoegd. Dit was het. Dit wilde ik. Dit, en niks, niks anders meer, nooit. Omdat ik weet wie je bent, en weet waar ik op kan rekenen. Duizendmaal vervloek ik mijn diepte, het eindeloze ravijn dat mijn persoonlijkheid is voor iedereen die erbuiten staat. Geen van ons heeft de ander voorgelogen of bedrogen. Geen van ons is ziek, we doorworstelden geen onoverkomelijke obstakels. Alleen vond jij dat je het geluk niet kreeg dat je verwachtte. Dat is je goede recht en ik hoop dat je het nu wel zult vinden -geef je verdriet wat tijd, want ik weet dat je het ook hebt. Voor jou zal het wegebben, je zult jezelf weer vinden en de rust die je nodig hebt, en vanaf dan wordt alles beter. Vanaf nu kan het alleen nog beter worden, hou dat goed voor ogen. Voor mij misschien ook, ik heb nog tijd. Maar als het niet betert, dan houdt het voor mij op. Dit heb ik niet gewild, dit wil niemand. Met alle goeie wil van de wereld, met al het relativeringsvermogen in gang gezet, is dit nog steeds een waardeloos bestaan zonder lichtpunt.
En niemand kan het begrijpen. Van buitenaf ben ik een belachelijk cliché. Wat me worst zal wezen, maar waardoor ik niet terecht kan bij mensen. Je kunt niet zeggen "Hej, ik wil uit het leven stappen want ik heb liefdesverdriet". Er is geen ziel die kan vatten hoezeer liefde voor mij vitaal is. Ik ben wellicht niet de enige, er zullen nog wel karakters zijn die zo in elkaar zitten. IK KAN ZO NIET LEVEN.
IK KAN NIET LEVEN.
Ik heb JOU nodig. Niet je buur, niet je broer, JOU. Als ik jou niet heb, dan heb ik mezelf niet. Kennelijk beging ik de gruwelijke vergissing om me te laten binden, te vormen, te groeien aan jou.
Stomme, romantische neanderthaler. Neanderthalers leven in grotten, waar het vochtig en guur is. Neanderthalers moeten niet dromen over bloemenweiden en een licht, zacht bestaan. Word wakker, primitieveling, word wakker! Hier is ze, hier is je grot. Leg je erin, huil wat als het moet, maar in godsnaam, loop niet meer naar de bloemenweide. Die is niet voor jou.
Or poserai
per sempre,
Stanco mio cor. Perì l'inganno estremo,
Ch'eterno io mi credei. Perì. Ben sento,
In noi di cari inganni,
Non che la speme, il desiderio è spento.
Posa per sempre. Assai
Palpitasti. Non val cosa nessuna
I moti tuoi, nè di sospiri è degna
La terra. Amaro e noia
La vita, altro mai nulla; e fango è il mondo
T'acqueta omai. Dispera
L'ultima volta. Al gener nostro il fato
Non donò che il morire. Omai disprezza
Te, la natura, il brutto
Poter che, ascoso, a comun danno impera
E l'infinita vanità del tutto
Now will you rest forever, My tired heart. Dead is the last deception, That I thought eternal. Dead. Well I feel In us the sweet illusions, Nothing but ash, desire burned out. Rest forever. You have Trembled enough. Nothing is worth Thy beats, nor does the earth deserve Thy sighs. Bitter and dull Is life, there is nought else. The world is clay. Rest now. Despair For the last time. To our kind, Fate Gives but death. Now despise Yourself, nature, the sinister Power that secretly commands our common ruin, And the infinite vanity of everything.
Met enig sarcasme kijk ik terug op mijn laatste hersenafval. Ik geloof dat die momenten nog zullen volgen. Machteloosheid, woede, zulke dingen. Maar ik geloof ook dat ze verder en verder uit elkaar zullen komen te liggen tot ze uiteindelijk verworden tot de dagdagelijkse beslommeringen.
Vandaag bezoeken mijn ouders en mijn broer me. Het doet deugd op een dag als deze om omringd te zijn door diegenen die je je hele leven lang zult mogen meedragen. Want familie zegt niet "het is me te zwaar, ik kap ermee", en familie zegt niet "sorry, ik kan het niet".
Familie vormt de basis van het menselijk gemeenschapsleven.
Our love, our love, in a ball or yarn, he'll never return it.
Gij, schepper, schenker van het leven, Gij die het leven zijt,
Gij hebt mij gekwetst. Gij hebt mij verwond waar gij mij zei dat ik moet vertoeven; in het diepste van mijn hart.
Gij hebt mij afgenomen wat gij mij beloofd had; de liefde. Gij hebt twijfel op mijn weg gezaaid. Waarom hebt Gij mij verlaten?
Ik ben achtergebleven, En omdat ook de kracht mij verlaten heeft Ben ik achtergebleven met mijn eigen wapens Gericht op mijn kloppende binnenste.
Mijn schokkende lijf.
Gij, de herder, hebt een schaap laten verstrikt raken in de prikkeldraad, En Gij kijkt toe hoe het door het schokken verder vast komt te zitten. Gij berokkent mij wat ik niet kan overleven, Gij berooft mij van wat ik niet kan missen, Gij verwart mij wanneer ik zekerheid zoek.
Het doet me verdriet, Niet meer in staat te zijn op U te vertrouwen, Maar het verdriet overstijgt het schuldgevoel.
De moed om aan U vast te houden ontglipt me. Het leven ontglipt me.
Mit gelben Birnen hänget Und voll mit wilden Rosen Das Land in den See, Ihr holden Schwäne, Und trunken von Küssen Tunkt ihr das Haupt Ins heilignüchterne Wasser.
Weh mir, wo nehm'ich, wenn Es Winter ist, die Blumen, und wo Den Sonnenschein, Und Schatten der Erde? Die Mauern stehn Sprachlos und kalt, im Winde Klirren die Fahnen.
Ik voel me zo leeg. Ik had allang op een trein moeten zitten richting mijn kot maar ik heb geen energie. Dit weekend heb ik weer wat drugs gebruikt en zo, ach je weet wel hoe dat gaat; hoera ik ben vrijgezel ik mag lekker doen wat ik wil, en stiekem doe je dan domme dingen uit wraak -niet omdat je er zin in hebt. Het heeft weinig belang allemaal. Mijn lichaam heb ik nooit als meer kunnen beschouwen dan een omhulsel van mijn persoonlijkheid, zonder connectie met mezelf. Een materiële noodzakelijkheid om fysiek op de wereld aanwezig te zijn, maar zonder keuze over hoe het er dan uit moet zien. Je krijgt dan willekeurig een hoopje DNA toegesmeten, kwestie van door anderen waargenomen te kunnen worden en een schaduw te produceren bij zonlicht, en daar moet je 't mee doen. "Ik vind het mijne niet tof, wisselen?" kan niet. En iedereen anders beoordeelt je op basis van dat buitenste gedeelte, toch zeker de eerste vijf minuten. Sommigen, goths en zo, voelen de nood om er een veruiterlijking van zichzelf van te maken. Ik deed dat ook, toen ik jonger was, omdat ik niet wist wie ik vanbinnen was en het makkelijker was om dan maar gewoon een hype na te bootsen. Een maand of zo, heeft dat geduurd. Waar ligt de juiste aanpak dan weer. Als ik nog één keer de gulden middenweg van iets moet zoeken, maak ik me van kant. Op den duur heb je het gevoel nergens nog jezelf te zijn, maar een "gulden middenweg" van de confrontatie van jezelf en de wereld. Zo verlies je je toch? Ik doe niet mee. De middenweg kan de boom in.
Ik vind mijn lichaam stom, en ik haat de vervelende, storende en afleidende signalen die het me zendt (honger, pissen, dorst, pijn, gezeur). Het vervoert me, dat moet ik het wel geven, het brengt me naar plaatsen waar ik wil zijn. En als ik spullen wil meenemen, kan ik het bevelen die spullen in een tas te steken en die tas op de rug te dragen. Het heeft veel voordelen. Maar FUCKING HELL wat een nadelen heeft het, en hoe high-maintenance is het wel niet. Is het vuil, dan gaat niemand nog tegen mij praten. Dus ongeacht de temperaturen, moet ik me om de andere dag douchen -minstens. Het moet ingepakt zijn in min of meer modieuze kleding, anders word ik in de categorie geplaatst die ik het meest van allemaal verafschuw; de seuten. Op dat vlak ben ik gruwelijk oppervlakkig. Wanneer ik in de mot heb dat ik in gesprek ben met een zelfverklaarde geïllumineerde die niet op café gaat, muziek stom vindt en als beste vriendin mama heeft, onderdruk ik een moordimpuls, zeg ik niks meer en wandel ik gewoon weg. Veel mensen heb ik daar al mee verward maar dat interesseert me niet. Doe iets met je dagen of sterf -of verdwijn uit mijn zicht en liefst ook binnenkort mijn geheugen. Je moet ook eten, anders krijg je hoofdpijn, verlies je je evenwicht, gaan je beenderen en spieren kapot etc. Dit is het gedeelte waar ik niet aan mee doe en waardoor ik zo boos kan worden op de signalen van mijn lichaam. Als ik niet wil eten, dan wou ik dat mijn lichaam eens gewoon zou gehoorzamen en stoppen met zeuren achter eten. Misschien moet ik mijn tolerantie tegenover dat gezeur eens beter trainen.
Mijn tassen zijn gemaakt, deze ochtend. Ik ga een trein nemen, hoog tijd.
Man in the Dark van Paul Auster is tot nu toe leuk. Maar ik ben al over de helft en ben gisteren begonnen met lezen, balen. Dat betekent dat ik waarschijnlijk morgen klaar ben met het ding. Benieuwd hoe Brill zijn leven zal oplossen. Letterlijk. Gelukkig heb ik daarna White Tiger van Aravind Adiga nog op een schap liggen. "Winner of the Man Booker Prize 2008". Whatever that means.
Fucking Jesse van Full House zit tegenwoordig in ER. Ik ben in shock.
De laatste weken heb ik amper het vreten en het overgeven kunnen laten. Het gebeurt bijna elke dag. Eenmalig, gelukkig, maar ik voel mijn amandelen (of welke klieren ook ergens onder je kaken zitten) gezwollen wezen en de achterkant van mijn keel pijnlijk van mijn nagels die erlangs schrapen. Godverdomme. Alle vocht blijft in mijn lijf hangen en afvallen doe je er niet van, want je metabolisme vertraagt zodanig dat je niks meer verbruikt. Volgens mij heb ik iets nodig dat me overdag gaande houdt. In lege gaten. Op café gaan kost geld, dat kan ik niet elke avond. Zodra ik tv begin te kijken, en programma's zie waarop ik al gevreten heb (Grey's Anatomy, How I Met Your Mom, Two and a Half Men) schiet er een geconditioneerde drang in gang waardoor ik een halve kilo couscous klaar begin te maken en naar binnen werk. Zonder saus of smaak, gewoon zout, peper, curry en wat ketchup. Fastfood. Het gaat om het gevoel iets aan het eten te zijn. Ik wou dat ik weer een half jaar terug was. Met grootmoedige plannen voor de toekomst. Mijn man en ik, wij zouden het allemaal trotseren. Want wij waren anders, dan al de rest. En impulsief, en zwevend op gevoel, en daardoor sterker dan iedereen anders. Maar in al mijn naïviteit vergat ik voor hem te zorgen. Toch gek dat ik dit allemaal begon te schrijven voor we uit elkaar waren. Misschien voel je al wanneer je relatie niet meer houdt. Al weet je het nog niet. Na een maand en een half ben ik nog niet klaar om te wroeten in de redenen waarom het zo is gelopen. De wonde is nog te vers om te gaan graven in het bloed en de etter. Mijn nood om door iemand gedragen te worden is immens, en is altijd zo groot geweest. Het leven is me niet lief genoeg om er alleen van te genieten. Hoewel de woorden 'onversierbaar' en 'zelfstandig' me op het lijf worden geplakt, omdat ik weet wat ik wil en mijn standaarden niet verlaag uit wanhoop. De man die mij zal kunnen dragen, moet de allerbeste zijn. Daar kijk ik toch wel naar uit, gelukkig. Ik kijk ernaar uit om mijn studies te voltooien, te gaan werken op de spoedafdeling en ergens een stekje te vinden. En dan, normaal gezien, door omstandigheden, ook een wederhelft. Het komt wel goed.
Fragment uit "The Seasons" van James Thompson (Summer):
With such mad seas the daring Gama fought, For many a day, and many a dreadful night, Incessant, laboring around the stormy Cape; By bold ambition led, and bolder thirst Of gold. For then from ancient gloom emerged The rising world of trade: The Genius, then, Of navigation, that, in hopeless sloth, Had slumbered on the vast Atlantic deep, For idle ages, starting, heard at last. The Lusitanian prince; who, heaven-inspired, To love of useful glory roused mankind, And in unbounded commerce mixed the world. Increasing still, the terrors of these storms, His jaws horrific, armed with threefold fate, Here dwells the direful shark. Lured by the scent Of steaming crowds, of rank disease, and death. Behold! He rushing cuts the briny flood, Swift as the gale can bear the ship along; And, from the partners of that cruel trade, Which spoils unhappy Guinea of her sons, Demands his share of prey -demands themselves. The stormy fates descend: one death involves Tyrants and slaves; when straight, their mangled limbs Crashing at once, he dyes the purple seas With gore, and riots with the vengeful meal.
Kan het écht niet? Kan het niet goedkomen? Kun je niet beseffen dat je niet zonder me kunt, en op mijn deur kloppen en zeggen, roepen en huilen dat je sterft als je me niet meer in je armen kunt sluiten?
Nee he. Nee, zo schijnt het leven niet te werken. De dingen die horen, die ken je nog niet, en wat je denkt te missen kan uiteindelijk datgene zijn wat je niet nodig had. Maar dat weet je pas achteraf. Op je sterfbed. Dan begrijp je de dingen pas. En je moet erop vertrouwen, blindelings als het kan, dat de dingen die je toekomen, je ook gegeven zullen worden. Je hoeft niet tot in het extreme deterministisch te denken of zo (je pad ligt al vast sinds je ziel 4000 jaar geleden in Toetanchamon geboren werd en van die dingen), maar de enige manier om door te kunnen gaan na een verlies, een tegenslag, is jezelf ervan te vergewissen dat er geen reden is waarom geluk niet nog in de toekomst ligt. Alleen spijtig dat je als mens van nature uit een saboterende karaktertrek meekrijgt; controle willen hebben. Elke mens heeft het in zich, willen weten wat er gaat gebeuren, van toen we nog jagers waren, en het van levensbelang was dat we zouden willen anticiperen, plannen, strategieën uitdokteren. Moesten we die trek niet hebben gehad waren we niet veel verder gekomen dan een stel slijmerige amoebes ergens tussen de mosselen en het zeewier. Na mijn studies ga ik er nog verpleegkunde bij studeren. Ik ga werken op de spoedafdeling en een verschil maken in het leven van de mensen die in mijn zorgende handen terecht zullen komen. Als het leven dan toch vol onzekerheden zit, zal ik mijn eigen zekerheid maken, de zekerheid dat ik iets ga betekenen voor anderen.
Hoe moet ik me verzoenen met wat ik weet, wat ik voel, en tegelijk met wat ik zie in andere mensen? Ik voel dat er belangrijkere dingen zijn in het leven dan uitgaan, drinken, kleding, en toch zie ik het niet in anderen. De wereld en de sociale omgang van vandaag is gespeend van spirituele of enigszins inhoudelijke omgang. Ik begrijp het niet, maar ben te moe om dit helemaal uit te schrijven.
Het is zoveel makkelijker je zelfmedelijden te spuwen op een anonieme, onaantrekkelijke internetpagina, dan dat je dit soort dingen aan vrienden vertelt. Voor zover zij weten voel ik me soms wat triest, soms wat alleen, maar gaan de negatieve gevoelens niet dieper. En dat moet ook zo blijven, heremejee, dit hoeven zij niet te weten. Op de momenten waarop ik bij hen ben, voel ik me ook echt zo slecht niet. Er is geen eenzaamheid, er is geen gevaar, er is geen triestheid, want ik ben bij hun en ik voel me goed daar. Eens ik weer alleen ben, echter, overspoelt het me soms een beetje. Nuja, we zijn nog maar 2 weken verder, dat is niet lang genoeg om al een balans te kunnen opmaken. Dat ik met heel dit gedoe slecht omga en met weinig respect voor mezelf, is vanzelfsprekend. Mijn dagelijks dieet bestaat uit een gemiddelde van 450 kcal, en intussen weeg ik bijna 10 kg minder dan pakweg een maand geleden. Wanneer ik honger heb, of denk het te hebben, drink ik een glas water om zeker te zijn, en als het blijft hangen, eet ik wat wortels. Niks maakt me nog intens gelukkig. Bij niets heb ik een oprecht gevoel van zaligheid, al is er een spectaculaire reis gepland in de komende maanden, zelfs dat verroert me niet in die mate dat ik emotie ervaar. Ben ik te rationeel? Is mijn brein mij de kleine extases aan het afnemen uit zelfverdediging? Omdat ik zo diep en zo vaak gekwetst ben? De basis van mijn gevoelsleven lijkt inderdaad volledig afgesloten, terwijl ik een persoon ben die hierop teert en zonder emoties niet op haar gemak is. Ik huil niet, of toch niet abnormaal veel, ik vind eerder dat ik abnormaal weinig gehuild heb sinds de breuk. Enkele keren. Niet zoals ik normaal huil wanneer ik iets verlies, wanneer ik de finaliteit van het verlies onder ogen zie en besef dat ik nooit, nooit of te nimmer nog hetzelfde zal hebben als wat ik net verloren heb. Is liefde dan accepteren dat dingen niet hetzelfde blijven? Dat mooie dingen komen en weer gaan en dat je dat laatste moet aanvaarden als deel van de schoonheid? Christo zou zeggen van wel. Moet ik dan blij zijn dat ik dit jaar gehad heb, en voortgaan tot ik iets bereik dat me zin geeft? Dat bestaat toch niet, zingeving. Dat is monnikenprietpraat om je zoet te houden. Zingeving, pfrt. Als de betekenis van het leven is dat je geluk kent dat telkens weer verdwijnt, en als het leven een les is in het accepteren dat je dingen verliest, dan vind ik het leven fundamenteel incompatibel met mijn verwachtingen of mogelijkheden. Dit bolwerken, elke keer opnieuw, ligt niet binnen mijn bevoegdheid, ik kan dit niet. Een enorm stuk van me is gestorven. Het bloedt nog, maar het is al dood. Aha, tranen, dat was lang geleden.
Wat zinloos.
Wat zinloos om dit allemaal nog te doen. Ik zal wel zien wat er gebeurt. Als het tegenvalt, stap ik eruit. Treinen genoeg.
Het is tot me doorgedrongen en vanaf nu weet ik het voor de komende verwachtingen die misschien mijn geest zullen binnensluipen. Ik zal nooit gelukkig zijn. Het is een hopeloze zaak, dit leven -waar ik, met alle respect, niet om gevraagd heb. Ineens kreeg ik het gewoon en daar moest ik het mee doen. Nooit vond ik het echt leuk. Nooit werd ik vervuld met een gevoel van welbehagen om hier te zijn waarbij ik er rotsvast van overtuigd was dat ik er iets van zou kunnen maken en dat het nut had. Misschien is er geen en is de manier waarop je ermee omgaat van doorslaggevend belang. Toen ik een partner aan mijn zijde had (en niet zomaar eentje, hoor, eentje die ik met zorg en na lange overpeinzingen uitgekozen had) voelde ik me rustiger, alsof ik een plaats had, alsof ik het recht had hier te zijn. Nu ik alles op mijn eentje moet klaren voel ik me overspoeld worden door wanhoop, eenzaamheid en verdriet. Net nu het zin had zeg. Wordt het me weer maar eens afgenomen. Als tegenkantingen tests zijn van god, dan is god toch een van de meest hooprovende, sadistische, chagrijnige wezens die er bestaan.
En ja, NATUURLIJK, er zijn ergere dingen dan een partner verliezen, maar ik ben zo iemand die vindt dat voor iedereen "het allerergste" anders is. Als je je leven lang mishandeld werd in een waterput, dan zal in een waterput vallen voor jou wel onoverkomelijk zijn. En voor een ander is dat gewoon even vervelend. En voor mij, een angstige jonge vrouw die haar leven lang heeft gehoord dat ze niks is, is het verliezen van een surrogaat-zelfvertrouwen in de vorm van een liefhebbende man, een catastrofe. Vooral ook omdat ik zijn opgeven niet begrijp. Het voelt voor mij alsof hij me opgeeft. Hij moet me niet meer hebben omdat ik volgens hem aan bepaalde standaarden niet voldoe. Hij zei -wat zeg ik- hij belóófde dat deze keer niks hem zou kunnen wegjagen. En dan dit. Er is niks gebeurd. Niks wezenlijks veranderd. Er is niks... geëvolueerd. Zondag zaten we gezellig met vrienden op café te giechelen. Dinsdagochtend zei hij "ik kan niet meer, het moet stoppen". Was dat even verwarrend.
Ik ben dus nu landloos en havenloos en of het goedkomt zien we nog wel.
Het is ongelooflijk. Het is waanzinnig. Ik heb geen verdriet meer. Ik heb welgeteld 2 dagen geweend, en nu voel ik niks meer. Er komen allerlei nieuwigheden op me af en ik ervaar geen gemis of spijt. Maandag verhuis ik naar mijn nieuwe stek (20 m² met ingericht keukentje) en ben ik vrij van rompslomp zoals af en aan logeren bij vrienden zodat mijn man op het appartement kan verblijven. Wat kijk ik er naar uit om dat plekje in te richten! Hooo :) De housewarming-party-plannen dagen al in mijn hoofd.
Alleen eten is nog "moeilijk". Ik krijg amper brood door mijn keel, wortels al helemaal niet, water en soep vallen door mijn keelgat te duwen. Een donkerbruin vermoeden dat mijn 'rebound' nog op komst is, dwaalt door mijn achterhoofd maar daar denk ik nu niet aan.
Mijn man en ik gaan uit elkaar. Ik zeg altijd 'mijn man' omdat alle andere woorden voor "emotionele partner" lelijk zijn, maar we zijn niet getrouwd.
Ik heb eigenlijk niet alles begrepen, de redenen en zo. We hadden een kalm gesprek over de moeilijkheden en plots begrepen we allebei dat we uit elkaar moesten. Dit kan niet meer.
Waarom huil ik? Dit is toch het beste? Waarom huil ik dan? Desillusie? Kwaadheid? O ja, ik ben vreselijk boos. Ik ben ziedend van woede. Dit is allemaal zijn schuld. Hij is veel te... te slordig, en, egoïstisch en, kortzichtig. Hij kan geen dingen afmaken, relaties incluis. Te moeilijk, dan laat hij het vallen. Hij denkt in mijn plaats en zoekt dan oplossingen voor problemen die de mijne zijn, waar hij geen inzicht over kan hebben. Daar word ik gek van.
Shit zeg.
Waarom en waarvoor studeer ik nu nog. Dingen voor mijzelf doen. Fuck dat.
Misschien spring ik ergens van of zo (nee hoor, doe ik toch niet).
De Cola Lights vloeiden gisteren gretig. We zijn dan nog gestrand op een boerenfuif waar 90's hitjes werden gedraaid en amuseerden ons als een stel dolle honden, en onder mijn gelukkige ogen zag ik mijn man zich ontspannen van de werkweek, de pintjes drinken die hij wou, etc. Er is een documentaire op Tv over Haida-Indianen (!?) en hun totemtraditie. Ik ben al blij dat het niet over culinaire wonderen gaat of dikke klompen vlees. Aangezien ik nog niet lang wakker ben en mijn metabolisme nog aan het opwekken is, voel ik nog geen sterke honger, maar toch. De obsessie is er intussen, dat is het 'probleem' wanneer je jezelf ondervoedt. Je bent het zo gewend om de hele tijd aan eten te denken, dat je zelfs aan eten denkt wanneer je géén honger hebt. Daarom was ik zoveel aangekomen toen men me zei dat ik moest eten wat ik wou.
Eten is gezellig, sociaal, lekker, het wordt geassocieerd met feest en samenzijn. Suikerfeesten, Thanksgiving, Kerstmis, allemaal feesten met een sterke gastronomische traditie. Dat is niet toevallig. Zelf ben ik ook sociaal, gezellig, grappig, luid, eerlijk en direct, maar de kant van het eten is altijd een obstakel. Vooral omdat mijn schoonfamilie een enorm Bourgondische manier van feesten heeft. Bier, wijn, frietjes, saus, en dan nog taart en ijs als dessert. Schitterend, vriendelijk, geweldig, maar als ik zeg "neen dank u" kijkt iedereen bezorgd, alsof ik ziek zou zijn omdat ik vol zit. "Pak maar, niet verlegen zijn, neem maar, kom dit kan er nog wel bij". Alsof ik verlegen ben om meer te vragen, HAH. Mijn ouders hebben me opgevoed met eventueel soep, zonder room of aardappelen, 1/3 koolhydraten (pasta, brood, aardappelen of rijst) en 2/3 groenten. Grotendeels omdat mijn eigen moeder een gewichtsobsessie heeft. Enkele maanden geleden zei de huisdokter haar dat haar gewicht te laag is, maar ze lachte er gewoon mee. Toen ik met haar ging winkelen, en me dik voelde naast haar, zei ze vaak "je éét ook veel meer dan ik hé". Mijn BMI oversteeg nooit de 23, maar voor mijn moeder was ik altijd 'de molligste van haar kinderen'. En toch weiger ik mijn moeder te beschuldigen van zoiets afschuwelijks als haar eigen kind verzieken. Mijn moeder is de zachtste en liefste vrouw ter wereld, ze was er altijd voor me, ze gaf me de ruimte die ik nodig had, ze liet me rustig mijn gang gaan en als er een grens bereikt was vertrouwde ze erop dat ik hem zelf zou herkennen en om hulp zou roepen. Buitenstaanders vonden haar te laks, ongeïnteresseerd, maar dat had er niks mee te maken. Ze wist dat als ze ingreep zonder dat ikzelf een probleem zag, het alles nog veel erger zou maken. En ze had gelijk. Ik kan me dus moeilijk aanpassen aan friet met stoofvlees, mosselen, ijs, taart, mayonnaise, en eender welk ander vezelarm eten.
En straks gaan we bij mijn schoonouders eten, en ik weet dat ze gaan aandringen om me vol te steken. En als ik geen tweede beurt pak, gaan ze denken dat ik het niet lekker vind en iets anders gaan zoeken. En dan ga ik weer met alle moed van wereld moeten afslaan tot ze EINDELIJK opgeven. Zucht. Ze zijn zo lief, maar op vlak van eten soms opdringerig. De porties die zij als 'normaal' beschouwen, zijn in mijn ogen monsterlijk.
Maar goed. Laat ik me nu ontspannen voor breinloze 5-Tv.
Ja, de lessen beginnen maandag. Aangezien ik verander van richting, zit ik opnieuw bij nóg jongere mensen en opnieuw tussen een hoop onbekenden. Ik weet noch waar ik moet zijn noch om hoe laat, ik heb geen lesrooster, geen boeken en geen ideeën. Mijn inschrijvingsgeld moet nog door mijn moeder gestort worden en aangezien mijn moeder een onverbeterlijk warhoofd is, kan ik daar nog een goeie week op wachten. Mijn man heeft net ontbeten, en zei "eet jij je slaatje maar op". Dus ik kon niet anders. Ik had al 2 rijstkoeken gegeten maar hij zat erbij en hij bleef zitten. Ik wil vandaag niks meer eten. Hoe DOE je dat. Hoe leef je samen met een man, zonder dat hij in de mot krijgt dat je te weinig eet. Vooral omdat hij me vroeger al anorexisch heeft zien doen. Gelukkig moet hij van 3 tot 4 weg, dat lijkt misschien onnozel maar dat is een vol uur waarop ik me zeker en veilig voel, geen controle, ik hoef niks te eten, alles is ok. Ik heb hem voorzichtig aangespoord om deze namiddag ook nog een ritje te doen met zijn moto, misschien doet hij dat ook wel. Dan kan ik me voor de tv nestelen en niet eten. Met een beetje geluk verliest hij de tijd uit het oog, komt hij tegen 7 u pas thuis en kan ik zeggen dat ik al gegeten heb. Het is zaterdag dus naar alle waarschijnlijkheid gaan we op café vanavond. Gisteren zijn we ook op een terrasje gaan zitten, en heb ik 2 pinten gedronken. 200 kcal, gewoon, totaal onnodig. Ik was behoorlijk boos toen ik besefte dat ik 200 kcal zomaar toegevoegd had, zonder nadenken. Ik ben het zo gewend om bier te drinken op café. Vroeger, toen ik 50,5 kg woog, dronk ik nooit. Ging ook niet, ik werd zat van een halve pint. Vanavond zal ik dan bob zijn en de hele avond Cola Light zuipen. Mijn man zal dolgelukkig zijn. Oplossing 1 is binnen.
Ik ben zo zenuwachtig voor het beginnende jaar. Oh de paranoïde gedachten die hier nog zullen volgen, hemeltje. De haat die nog uit me zal gallen, het zal allemaal epische proporties aannemen.
De winter komt eraan, ik voel hem 's morgens aan mijn vel knagen en ik ruik hem in de regen. JA, de regen ruikt anders wanneer het koud is. De insecten verdwijnen één voor één, de planten sparen hun energie, en ik voel me ongerust worden over de koude die eraan komt. De kou is niet zo erg, voor normale mensen, die gewoon een extra trui aandoen en voor de rest niet veel last hebben. Maar voor mensen met een sloom metabolisme is de kou een chronisch ongemak dat elke dag bijna onoverkomelijk maakt. Met 3 truien voel je nog hier en daar een briesje dat je onderrug bereikt, ril je bij de gedachte alleen al dat het buiten maar 10° is, en moet er echt al een goede reden zijn om uit je lekker warme bed te sluipen. Douchen wordt een hele verschrikking. Ik had deze ochtend al gruwelijke moeite om eruit te stappen. Je buik verkrampt van de temperatuurschok, je benen rillen zo erg dat je bijna niet meer kunt rechtstaan. 'Waarom doe ik mezelf dit toch aan, djeezes, doe eens normaal. Eet gewoon een debiele boterham, denk je nu echt dat iedereen op je gewicht zit te letten en je gaat uitlachen als je wat vetrollen hebt?' dacht ik bij mezelf, op dat moment. Maar toen ik eenmaal afgedroogd was en ingeduffeld, en naar de kast ging, kon ik niet. Ik kon gewoon niet. Ik kon het niet over mijn maag krijgen om een boterham te smeren met iets en mezelf een beetje energie te geven. 'Ik heb al energie zat,' dacht ik, 'alleen zit het in mijn billen en mijn buik'. En ja, ik ben geobsedeerd door de idee dat mensen naar me kijken en denken 'ha, dat is er eentje die niet van de lekkernijen kan afblijven', en ik kan niet van me af schudden dat ik zoveel gebreken heb dat ik ze moet goedmaken met een onberispelijke lijn. Het jaar gaat herbeginnen, en ik weet nu al dat mijn myeline-aanmaak zal vertragen, dat studeren almaar moeizamer zal gaan en dat mijn concentratie tijdens de lessen met grote sprongen zal verminderen. Maar dat zijn lange-termijn-dingen die me niet overtuigen om de korte-termijn-dingen, zoals 3 kg verliezen, eventjes opzij te zetten. Voor één keer in mijn leven wil ik benijd worden. Degene die altijd een beetje gestoord werd gevonden, die altijd een beetje aan de zijlijnen stond te lummelen, moet voor één keer degene zijn die in het middelpunt staat en degene zijn die anderen WENSEN te zijn. En godverdomme dat zal me lukken ook.
De laatste dagen heb ik nochtans de indruk dat het een beetje aan het slabakken is. Dagen van 1000 kalorieën zijn voor elke diëtiste nog altijd nekharen-overeind maar voor mij zijn ze niet goed genoeg. Als ik gewoon rechtsta met mijn knieën tegen elkaar, raken mijn bovenbenen elkaar nog een beetje en ik word er gek van. Wanneer ik stap voel ik het, wanneer ik in mijn bed lig leg ik me zo dat ik mezelf nergens aanraak, ik walg ervan en zolang het daar nog is, ben ik ontevreden.
Wanneer mijn ratio eventjes in werking wordt gesteld (dat is erg weinig hoor, meestal triomferen mijn emotionele obsessies) zie ik ook wel in dat ik mijn lijf aan het kapotmaken ben. Ofja, neen, zo erg is het nu ook weer niet, maar wel dat mijn mentaliteit deze is van een zieke persoon en dat die ziekte als enig doel heeft om mijn lijf uit te mergelen. Maar dan zie ik ook wat eraan vooraf gegaan is, en dan denk ik bij mezelf, dat zolang ik het zo oplos, het minder erg is dat automutilatie, heroïnegebruik, uitwaartse agressie of iets van die strekking. Dit is een stille, rustige en haast onmerkbare manier van... functioneren, ondanks onverwerkte knopen. Zo relativeer ik het een beetje wanneer ik schrik van mezelf bij het zien van eten.
Waar ik zeker was zonder jou te kunnen doorploeteren in deze ellendige toestand die ze het leven plegen te noemen, ben ik nu twijfelachtig over alles. In de schuif van mijn bureau liggen nog 33 pillen, die me wellicht van het leven zouden bevrijden moest ik ze allemaal ineens innemen. Ik probeer me een toekomst voor te stellen zonder een schaduw van jouw aanwezigheid, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet.
Fragment uit "The Seasons" van James Thompson (Summer):
Mijn man vindt haar mooi, gotta check out the competition!
E.R. en Rescue Me, mijn alltime favoriete series.
De coolste actrice ter wereld.
