Ik geloof dat dingen een geheel vormen. Zoals de bijna dood van Nora Hemelaers. De hemel zit reeds in haar naam. Ze gaat waarschijnlijk hand in hand met morfine. Ik, als ervarene, weet dat er geen betere partner bestaat. Het meisje is een lief wezentje. Dit wil niet zeggen dat ik het fijn vind dat ze aan het sterven is.
P.S.: In naam van de houders van www.bloggen.be excuseer ik me voor de mongolische onkunde waardoor de bijlage-afbeelding die niet meer doorklikt, niet te verwijderen noch te bekijken valt.
Vorige donderdag ging ik de kast die tante Liliane op overschot had en een tafel halen. Bij aankomst bleek dat er nog 2 extra kasten waren die ik mocht hebben. Nu staat heel mijn huis vol mooie meubelen. Het kostte mijn gevolg weer bloed, zweet en tranen want het waren zware stukken.
Als beloning moesten ze het doen met wat sigaretten of frietjes. Mijn papa moest vroeger door. De rest heeft allemaal een frietje met choco geproefd. Het smaakt niet vies. Het leek me alsof er een smaak is die zowel in de choco zit dan in de friet. Door het gebrek aan contrast kon ik nu niet zeggen dat ik het lekker vond. Het was een leuk expiriment.
Verhuizen doen we wel indien mogelijk met thee. Tenminste één gezond gegeven in deze tekst.
Watch out where the huskies go and don't you eat the yellow snow!
Er was ooit een gezellige nacht waarin ik aan de Boulevard hier in Mol bij Rob thuis zat, samen met Tom en we waren (in benevelde toestand) aan het luisteren naar 'Don't you eat that yellow snow' van Frank Zappa. Ik dacht toen een (teken)filmpje gezien te hebben met huskies en eskimo's. Niemand kan zich zulk filmpje voorstellen. Ik heb het al zo vaak gevraagd aan mensen, niemand kent het.
Dat wil waarschijnlijk zeggen dat ik het mij ingebeeld heb bij het verhaal. Kijk uit waar de huskies gaan, en eet niet van de gele sneeuw (waar ze geurineerd hebben). Ik zie de figuurtjes nog vrij helder in mijn hoofd.
Gisteren dacht ik ook nog terug aan de keer in de lagere school dat er iemand vertelde dat ze de cadeautjes van Sinterklaas in de kast had gevonden en dat haar ouders toen toegaven dat Sinterklaas niet bestond. Ik begon afstand van dat meisje te nemen en bleef stiekem in Sinterklaas geloven. Tot zover mijn zin voor realiteit.
Vandaag voel ik me best ok. Mijn buik protesteert maar met de nodige goa-muziek op mijn mp3 geraak 'k overal. Het is leuk als uw hersenen op een hallucinante manier werken. Zo kan ik als ik vanaf hier naar de garage kijk, kiezen of ik 3D wil zien of niet.
Gisteren hebben we hier de remake van Piranha gezien. De film is op een domme manier briljant. Stel u voor. Er zitten al piranha's in het water en terwijl slaagt er een koord van een schip los waardoor een bikini-griet tussen haar borsten (schuin) in twee delen wordt gesneden. Dit zodat het bovenste deel in het meer kan glijden en de piranha's een enorm sappige snack hebben.
De ramen poetsen nu. Enorm langdradig. Op mijn werk krijg ik die aan mijn post al vrij proper en de overgebleven vlekjes zijn er in een paar seconden af met Isopropanol.
Vandaag is heldag. Deze ochtend ben 'k te laat bij mijn afspraak bij Inne van het inburgeringsproject. Mijn darmen werken samen met mijn hormonen tegen heel Veerle. Bij mijn mama thuis heb ik 2 films gezien. Waaronder 'Komt een vrouw bij de dokter'. Een geluk dat ik daarvoor al triestig was. Het verhaal van een vrouw met borstkanker wordt in de film genuanceerd verteld. Vaak is het mooi in beeld gebracht wat er gebeurt. In de film zegt de man van Carmen dat hun relatie tussen twee partners getransformeerd is in de relatie patient-verzorger. Dat gebeurt vaker.
En dan is het echt enorm moeilijk om het juiste soort liefde en de evenwichtige erotiek terug tussen u twee te herstellen.
De avond verliep ziek. Mijn avondmaal bestond uit 1 banaan. Toch kon ik die banaan zelfs niet in dromenland binnenhouden met mijn tere gatapparaat. Na het accident ben ik even opgestaan om me op te frissen en hier zit ik nu. Ik zou moeten opstaan om 6u om op tijd op mijn afspraak bij prof. Dirk van Raemdonck (de longchirurg die mijn vorige operatie heeft gedaan) te zijn. Voor een keer ga ik afbellen en tot bij de huisdokter gaan.
Vreselijke timing. Volgende week gaan we naar Ijsland en ik wou dingen gewassen hebben, ik kan een trip naar Leuven er niet tussen plannen. 'k Kom er waarschijnlijk wel, maar extra dingen, zoals de ramen kuisen, zitten er niet in. En een foto van mijn longen had ook interessant geweest om nog eens te weten dat ze in goeie conditie zijn.
'k Ga terug kruipen bij Robin. Deze keer slapen we terug beneden. Geen trap tussen de wc en mij. Twee immodiums zullen het verteringsgoedje wel kalmeren. De kamillethee van gisteren mocht niet baten.
Als ik gewoon mijn blogbericht van daarnet had opgeschreven in plaats van getypt, was ik het nu niet kwijt geraakt. Computer en internet hangen om zulke redenen bij mij wel vaak samen met onbetrouwbaarheid. Maar het is een goede manier om mensen de kans te geven om mee te lezen. Zo gun je hen toch een opening om mee te genieten van bepaalde facetten in je hoofd.
Ondertussen is de ochtend al een poosje gepasseerd, net als de bosbessenthee. Ik ben thuis van de yoga. Moe met buikpijn. Maar het was leuk hoor, zoals altijd eigenlijk. Mijn poging tot zonnegroet leidde wel tot een darmreactie die niet juist aanvoelde waarna ik het wat rustiger aan deed.
Net meldt Shana mij dat haar gans verdronken is. Speciale gebeurtenis. Ze wilt het dier nu niet begraven omdat het regent. Dat snap ik wel. Het zou symbolisch wat fout ineen zitten.
Vandaag ben ik naar de opendeurdag van mijn werk geweest. AGC, alias het glasfabriek (hier maken we ramen zoals ramen voor het Issy les moelineaux). Alhoewel ik er vast aangenomen ben, kan ik al bijna 2 jaar mijn job niet meer uitvoeren. Mijn job heeft de naam kaderzetter. Als je dubbel glas hebt, zie je in de raam, links, rechts, onder, boven en in de hoeken aluminium, allemaal met elkaar verbonden uiteraard. Dat is de kader die ik tegen ruiten zet.
Toen ik net vast aangenomen was op dit werk was ik vaak ziek. Net op dat moment deed mijn lichaam tegen. Alsof je wacht om vast aangenomen te worden om op ziekenkas te gaan. Gelukkig was het darmkanker. Een grondige reden om niet op te dagen op je werk en verlofdagen gegarandeerd. Daarstraks vroeg er iemand of ik geen spijt had van mijn vertrek. Daarop moest ik zeggen: 'Ik ben niet vertrokken, ik ben een maand geleden nog geopereerd.'. Het nadeel aan er goed uit te zien...
Door mijn darmoperatie en de stoma-weghaal-operatie jeukt mijn gat nu zodat ik niet kan slapen. 'k Heb anders wel enorm veel zin om tegen Robin aan te liggen. Gezellig een plaatsje zoeken met mijn borsten die van een armoedemodel naar Galia-meloen-size zijn gezwollen.
Ach, hier in de living zie ik de kat uitgestrekt liggen op de zwarte zetel en de cavia's maken lawaai in hun kooi. Weer verbouwingen van hun kartonnen-doos-huizen. Jebus de cavia is vrij kalm. Soms leg ik mijn hand op hem en dan rusten we samen. Remi, de zwarte panter in caviavorm is voor mij nog moeilijker om contact mee te leggen. Hij heeft me al een keer of twee gebeten, hij krijgt stress bij het transport naar het cavia-buitenverblijf in de tuin.
Vannacht slapen gebeurt boven. Aangezien de buren vorige ochtend, voor zevenen begonnen te slijpen aan het padje naast de slaapkamer beneden.