Als je aan een kleutermeisje vraagt wat ze later wil worden, is de kans groot dat je de woorden "prinses", "superheldin" of "ballerina" te horen krijgt. Toen ik nog een ukkepuk was, verbaasde ik dan ook keer op keer met het antwoord dat ik steevast gaf: "Ik word later schrijfster of boerin!" Uiteraard was dit "slechts een bevlieging" en ging dat "gauw weer veranderen". Ik kon immers nog niet lezen, laat staan schrijven en bovendien was ik bang van de meeste courante boerderijdieren. Was het uit koppigheid, opstandigheid of onbewuste vastberadenheid dat ik toch nooit afweek van mijn ideale toekomstbeeld? Geen idee, maar wat maakt het uit?

Naarmate de jaren voorbijgingen, werd ik me wel bewust dat ik met een serieus probleem zat: hoe moest ik nu in godsnaam kiezen tussen die twee droomberoepen die in de verste verte niets met elkaar te maken hadden? Zo ben ik dus rond mijn zesde of zevende levensjaar voor het eerst (enne... misschien ook voor het laatst ) rationeel gaan denken omdat het toch "hoog tijd was om die knoop door te hakken". Ik weet niet of ik nu trots moet zijn op mijn "mature denkwijze" van toen, of me er eerder voor moet schamen, maar mits wat doordacht redeneerwerk ben ik er toen wel gemakkelijk in geslaagd om uit mijn dilemma te geraken. Immers (zo dacht ik): een boerderij waar geen hond rondloopt, is geen echte boerderij, en zeggen dat ik het destijds in mijn broek deed telkens zo'n blaffende viervoeter op minder dan 200 meter van me naderde, is nog uiterst eufemistisch uitgedrukt. Conclusie: ik moest mijn boerinnendroom laten varen en ik zou schrijfster worden!

Intussen ben ik tram 3 gepasseerd (nog maar net, I insist!) en kan ik de voorbije 25-tal jaren het best omschrijven als een rollercoaster van emoties, ambities, heuglijke en minder fijne ervaringen, and so on and so on. Maar één iets is constant aanwezig geweest: mijn liefde voor het geschreven woord...

Als je me nu vraagt wat mijn ultieme droom is, dan kan ik maar één antwoord bedenken: ooit mijn eigen boek laten uitgeven. Nu vraag jij, beste lezer, je misschien af wat mij tegenhoudt. Ik kan de reden samenvatten in twee woorden: irrealistische ambitie. Je kan je niet inbeelden hoe vaak ik al aan "hét boek" ben begonnen, hoeveel verhaallijnen ik al verzonnen heb, hoe onwaarschijnlijk veel voorwoorden ik al neergepend heb... om telkens ergens in de vergeetput te belanden, wegens "niet waw genoeg". Ik ben dan ook een mens van uitersten: als ik iets doe, dan ga ik er helemaal voor. In deze context vertaald: als ik een boek schrijf, dan moet het meteen een bestseller zijn die minstens het succes van JK Rowling's schrijfsels evenaart. Voor minder ga ik niet. Correctie: voor minder ging ik niet...

Veel slimmer ben ik met de jaren waarschijnlijk niet geworden (tja, ik had dan ook zo'n hoog IQ-startkapitaal dat deze moeilijk nog kon toenemen  ), maar blijkbaar moet er toch ergens een spoor van redelijkheid in mijn brein binnengedrongen zijn, anders zou ik nooit genoegen hebben kunnen nemen met het opstarten van een eigen blog. Wat ik hiermee wil bereiken? Niets in het bijzonder.

"Komaan, Julie, wees nu toch eens eerlijk!"
 
Oké, mischien koester ik ergens toch wel de stille hoop dat:
- ik minstens één lezer weet te bereiken.
- ik meer dan één lezer weet te bereiken.
- ik minstens aan één lezer een plezierig leesmoment kan bezorgen met mijn hoogst kwalitatieve en intellectuele posts.
- ik aan meer dan één lezer een plezierig leesmoment kan bezorgen met mijn hoogst kwalitatieve en intellectuele posts.
- mijn blog een ware hype gaat vormen, met duizenden fans en een miljoenencontract bij welke uitgever of welk tijdschrift dan ook als apotheose! (als ik dan toch een beetje kieskeurig mag zijn en zonder afbreuk te willen doen aan deze magazines: liefst toch niet bij de lokale bejaardengazet of het maandelijks blad van de plaatselijke vissersvereniging of zoiets )

Maar het allerbelangrijkste: ik wil gewoon plezier beleven aan iets wat ik graag doe. Ik beloof jullie dan ook
geen dagelijkse updates, geen hoogstaande topliteratuur, geen vaste topics, geen politieke uiteenzettingen of wat dan ook. Ik ga jullie ook niet wijsmaken dat al mijn posts shiny and happy zullen zijn. Wat je wel mag verwachten, is af en toe een portie "echte Julie", maar hiermee weten jullie eigenlijk nog niets, want ... I'm full of suprises!

Hasta la vista, babies!

03-09-2013 om 21:26 geschreven door Julie VDA