of hoe ik probeer te overleven in mijn ingewikkelde gezin
01-09-2019
1 september
Voor het eerst sinds ik afstudeerde als leerkracht (februari 2016) start het nieuwe schooljaar morgen zonder mij. Een heel vreemd gevoel. Reden: mijn gezondheid. Burn-out, al die lichamelijke klachten, de stress van mijn gezin, het is me teveel geworden.
Mijn gezondheid is grotendeels ook de reden waarom ik elk schooljaar al een nieuwe school heb moeten zoeken. Want hoe oneerlijk ook, een directie heeft niet graag leerkrachten die wel eens uitvallen door ziekte... Zodoende heb ik in die 3,5 jaar al in 4 verschillende scholen gestaan. Het is gek: er zijn overal leraren tekort en toch ook zoveel leraren die geen werk vinden. Er is iets grondig mis met de structuur van het onderwijs...
Maar goed, daar ga ik nu niet op in, het is al laat en ik zou eigenlijk al lang in mijn bed moeten liggen want ik moet morgen heel vroeg uit mijn bed, er staat een MRI gepland in het ziekenhuis om 6.45u. Ja, zó vroeg!
Morgen zie ik hier 4 kinderen naar school vertrekken en vooral voor de jongste is het de start van een nieuw avontuur. En ik hoef deze keer geen 1-september-stress te hebben...
Mijn jongste dochter is 13. Over een week gaat ze naar de middelbare school. Dat is een hele aanpassing, voor elk kind, en ik denk dat ze het best eng vindt. Ik zeg "denk" omdat ze dat zelf niet kan zeggen. Alles wat met gevoelens te maken heeft, blokt ze af. Dat is moeilijk voor haar, maar ook voor de mensen rond haar, vooral voor mij.
M. is geadopteerd. Door omstandigheden is ze veel langer in haar land van herkomst - en daardoor dus ook in een weeshuis - moeten blijven dan de bedoeling was. Ze was al bijna 7 toen ze naar België kwam. Vanaf het eerste moment was Ethiopië off topic. Ze wilde daar niet over praten, als ze andere bruine mensen zag, klapte ze volledig dicht. Maar ook alle andere dingen die een verandering of scheiding met zich meebrengen, zijn voor haar erg moeilijk. Begin van de vakantie, einde van de vakantie, toetsen, alles wat stress meebrengt, brengt bij ons thuis onrust. M. is emotioneel blijven steken in haar peuter- / kleutertijd omdat dat de leeftijd is dat ze werd afgestaan door haar biologische familie. Gevoelens herkennen is daardoor moeilijk. In feite kent ze maar 2 emoties: blij en boos. En dus reageert ze op stress, angst en verdriet met boosheid. En ik vind geen manier om daar door te breken. Een gesprek voeren over haar gevoelens, lukt niet. Is dat omdat ze het niet durft of omdat ze haar eigen emoties niet herkent / erkent? Ik vind het in ieder geval erg moeilijk om met haar boosheid om te gaan. Het is de 5e puber hier in huis maar het is absoluut de grootste uitdaging. Ik hoop dat de eerste weken in het middelbaar gaan meevallen en dat dan de rust in haar lijf en in ons huis terugkeert...
