M. is geadopteerd. Door omstandigheden is ze veel langer in haar land van herkomst - en daardoor dus ook in een weeshuis - moeten blijven dan de bedoeling was. Ze was al bijna 7 toen ze naar België kwam. Vanaf het eerste moment was Ethiopië off topic. Ze wilde daar niet over praten, als ze andere bruine mensen zag, klapte ze volledig dicht. Maar ook alle andere dingen die een verandering of scheiding met zich meebrengen, zijn voor haar erg moeilijk. Begin van de vakantie, einde van de vakantie, toetsen, alles wat stress meebrengt, brengt bij ons thuis onrust. M. is emotioneel blijven steken in haar peuter- / kleutertijd omdat dat de leeftijd is dat ze werd afgestaan door haar biologische familie. Gevoelens herkennen is daardoor moeilijk. In feite kent ze maar 2 emoties: blij en boos. En dus reageert ze op stress, angst en verdriet met boosheid. En ik vind geen manier om daar door te breken. Een gesprek voeren over haar gevoelens, lukt niet. Is dat omdat ze het niet durft of omdat ze haar eigen emoties niet herkent / erkent? Ik vind het in ieder geval erg moeilijk om met haar boosheid om te gaan. Het is de 5e puber hier in huis maar het is absoluut de grootste uitdaging. Ik hoop dat de eerste weken in het middelbaar gaan meevallen en dat dan de rust in haar lijf en in ons huis terugkeert...