Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
~~*gedichten Myriam*~~
18-01-2014
~~*Voorchrift*~~
Vrouwen die te veel spreken zijn als murmelende beken, die men vergeeft, maar vergeet. Vrouwen die steeds bedenken dat zij zich zelf wegschenken, schenken hun kleed allen. Zoek naar de wijze, ware, die nooit zich zelve verspilde en nimmer toekwam aan sparen, Wie ogen het altijd beter gezegd hebben ik, God vergeef me, neem mij zoals ik ben. Liefs Myriam
In de spiegeling van gisteren zoek ik aan de vloedlijn van morgen wat eens, het strand van vandaag was, mijn prinses, eeuwig zal ik je liefhebben ik draag je op mijn handen de eeuwen door, zodat je bloeien zal, als de mooiste roos. Liefs Myriam
Ik vond een ronddeel in mijn bed. Het had handen, het had voeten en daartussen was 't een zoete Weelde, die zich niet heeft verzet toen ik mij, zonder belet te vragen, niet op mijn hoede, aan dit rondeel heb gezet,
*************** Op die handen en die voeten heb ik toen niet meer zo gelet, zo zuiver rond was al het goede, het stevige, het lang vermoede dat er voor mij was weggelegd. Ik vond een rondeel in mijn bed. En maak je niet meer uit voeten. Liefs Myriam
Twee wilden van elkaar dromen Twee wilde worden tot maar een, en ze beklommen de heuvel, hoger als geen. Om hen heen stroomde dat eiland, zingen van de zee.
*************** Ze zwegen luid op de top. in hun ogen joeg de schittering van beneden, waar de dromen op- doken, en naar hun hart vergleden. Liefs Myriam
Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt, grijpt mij uw schoonheid als een wanhoop aan, een wanhoop door geen troost te blussen, niet door te spreken, niet door te kussen, even groot als mijn bestaan, en even oud.
*************** Dat ik u zien moet en u niet kan zijn, van u gescheiden door mijn eigen ogen, dat gij daar zit, zo buiten mij geboren, het doet als een geboorte pijn
*************** Wanneer gij zwijgt en uit het venster ziet komt soms de wind en hij beweegt uw haren, die aan de boorden van uw voorhoofd staan als aan een stilstaand water oeverriet. Soms komt een wolk de hemel langs gevaren, ik zie de schaduwen over uw ogen gaan.
*************** Dan is het mij alsof gij eeuwig zijt, of ik maar even bij u leven mag, alsof mijn tijdelijkheid mij van u scheid, dan wendt uw hoofd zich om, ik zie uw lach. Liefs Myriam
Liefde en het besef van liefde daartussen bouwen mensen een warmende woonplaats
en sprekende zeggen ze: liefste open je ogen nu langzaam en eet ik heb het licht voor je aangesneden of: open je ogen niet drink nu het donker ik heb de nacht voor je omgekocht
want liefde en het besef van liefde daaraan ontsteken ogen en stemmen hun licht daarin ontbloeien de lippen daaruit ontstaat het gedicht. Liefs Myriam
Het nieuwe jaar staat weer klaar vol fantasie en magie vol kleur en fleur vol inspiratie en inovatie Het nieuwe jaar is begonnen met 1001 zonnen met wensen van topmensen Met woorden en zinnen van mensen die nooit winnen Liefs Myriam
Uw lichaam ligt gerust gelijk de leie in blanken glans en doom, gebed in schone boorden, rijpe, vrije weldadig vrome stroom; gedragen door het land, 't licht bewogen met ademing en maat, verwondering voor 't hart en vreugd voor d' ogen om uw volmaakt gelaat. Uw diepte drinkt het licht, uw schaduwdromen gaan open inden dag. Wanneer ik zon en wandelde aan uw zomen of peinsde en nederlag, dezelfde heiligheid voor ziel en zinnen genaakte mij met troost, het stromen van uw bloed, zo heimelijk binnen verruiste onverpoosd. De ziel is in dien vloed gedrenkt, verzonken en volgezogen diep. Uw vruchtbaarheid wordt aan de vrouw geschonken die aan uw zijde sliep. Liefs Myriam
De laatste maand december met moede dagen kort en koud zoeken naar genegenheid en warmte in iemand die innig van ons houdt.
liefde moet ons blijven dragen doorheen een duistere tijd van storm, sneeuw en regenvlagen tot het licht van kerstmis ons bevrijdt.
ontwaken in een wereld van wit met hart en ziel die reeds geklaard op het nieuwe jaar is onze hoop gericht d'oude aarde die nieuwe lente baart. Liefs Myriam
Ik hoef niet veel voor kerst voor kerst hoef ik geen cadeautjes... ik wens een 1 ding, en dat is een ladder die hoog genoeg is om naar hun klimmen die we ooit hebben verloren, om hun nog een keer te knuffelen en kussen om hun nog 1 keertje te zien, hun nog een keer te kunnen voelen... omdat we nog zolang zonde ze moeten!! Dat was mijn wens Liefs Myriam
Laten wij zacht zijn voor elkander, kind Want , o de maatloze verlatenheden, die over onze moegezworven leden onder de sterren waaie'in de oude wind.
O, laten wij maar zacht zijn, en maar niet het trotse hoge woord van liefde spreken, want hoeveel harten moesten daarom breken onder den wind in hulpeloos verdriet.
Wij zijn maar als de blaren in de wind ritselen langs de zoom van oude wouden, en als is onzeker, en hoe zouden wij weten wat alleen de wind weet, kind
En laten wij omdat wij eenzaam zijn nu onze hoofden bij elkander neigen, en wijl wij same' in 't oude waaien zwijgen binnen een laatste droom gemeenzaam zijn.
Veel liefde ging verloren in de wind, en wat de wind wil zullen wij nooit weten; en daarom voor we elkander weer vergeten laten wij zacht zijn voor elkander, kind. Liefs Myriam
Jij weet wat wij niet weten en andersom, dat is geluk dat ons scheidt de facinatie en onbedaarlijk kus ik je handen, want ze wijzen zonder te wijzen, vol als ze zijn van wat voor ons al jaren achter de streep verdwenen is,
maar wat mateloos en zonder weerga nog door jouw gebaren stroomt en manifest is in de ondeugd van je ogen, die wij verwonden met een beschaamde glimlach om onze mond, omdat wij jouw vervoering hebben verloochend en haar pas achteraf, als alles afgelopen is, weer smaken mogen Liefs Myriam
Liefhebben is in droefheid zich vermeren, en voller worden van een vreemd erbarmen, en langzaam tot de bodem weer te keren.
Want wie bemint neemt ook de droefheid over die zich in 't andre, zo geliefde leven genesteld heeft als schaduw in het lover nevens het zonlicht en daarmee verweven.
Liefhebben is opgroeien in verdriet en dan, in de berusting van het zwijgen, de toppen van het leven te bestijgen, tot waar men in het dal der tranen ziet, dat zacht en blauw is en schier onbewogen, als somtijds droefheid is in kinderogen. Liefs Myriam
Als je dit leest, in het geheim wellicht, want liefdes rijkste is zonder rijk gebleven, moet je maar denken dat dit klein gedicht alleen voor jou vanavond is geschreven.
En siddren straks je spiegelborsten even, op vingertoppen uit hun kleed gelicht, dan is 't van zonden, allereerst bedreven, die je mij schenken zou om dit gedicht.
Ik wil weten wat een lied aanricht in 't meisjeshart met zijn verborgen leven, en waar de brand woedt die ik heb gesticht.
Schrijf mij vannacht een brief van geen gewicht, wat woorden die op de avondwind aandreven: een billet doux dat ons tot niets verplicht. Liefs Myriam
De dingen hebben soms eenzelfde naam: een lichte kus, elkaar verwilderd bijten, zacht mokken, blindelings met huisraad smijten, vreemd, het valt alles onder liefde saam.
wie liefheeft en daar langzaam aan gewent, ontdekt verbijsterd achter maan en rozen het kleine strijdperk van twee tomeloze, waar men elkaar om beurten tart en temt.
Eerst zacht van zin, later snel uitgestoeid, elkander prikkelen, dan ronduit haten, en ouder wordend: zacht weer, en vermoeit.
Zo gaat het ons, misschien in milder mate... Tweeslingerplanten in een wilde groei, die ondanks alles elkaar niet verlaten. Liefs Myriam ,
De mensen zijn in getwijfel gevangen, 't gezicht van een god heeft de tijd gebleekt. nu kom ik ze vertroosten met gezangen van wat nooit wisselt en in niets ontbreekt. ik kan bemoedigging zijn voor de hangen, aan wolken kent, ziet wat door wolken breekt.
Ik werd geboren met een aard die sterk van zelf gaat naar de kern van alle zaken maar veel stond tussen mij in en mijn werk. Groeiend, heb ik dat op zij gezet: het werd al lichter, alle duisters braken en ik zag liefde als de levenswet. Liefs Myriam
Als hij mij een hand geeft, kleedt hij mijn vingers uit. Toch verlang ik zo naar dit contact met mijn huid. Als hij met een vinger de split van mijn vingers beroert, word ik rood en voel ik mijn schoot. Wij glimlachen, het doet ons goed. is het wel, als het moet? Maar ik geef toe en doe, en doe, en doe. Liefs Myriam
