Dendermonde beleeft een nachtmerrie. Een losgeslagen malloot viel, gewapend met een mes, een kindercreche binnen. Balans: 3 doden en een heleboel slachtoffers. Onder hen vooral peuters en ander klein grut. Nog maar net in besef van zichzelf meteen weer uit het leven gesmeten. De onschuld vermoord...
Het land is in schok. En terecht. Welke zieke geest haalt het nu in zijn hoofd om peuters te doden? Welk voordeel haal je daar uit? Beroemdheid ja, maar nijd en woedde nog veel meer. Men raakt aan de hoeksteen van ons bestaan, het toonbeeld van groeiende pracht. Een peuter weet zelfs nog niet eens wat het is, moord. Amper in staat te spreken en zichzelf te herkennen in een spiegel. Koudweg omgebracht. En wat nu vraag ik me af?
Ik heb geen zin om wekenlang op het grijnzende gelaat van de dader te turen elke keer als ik mijn krant opentrek. Een mediatiek proces waar alle vooroordelen worden opgerakeld en iedereen wel een schuldige ziet in de ander. Iedere keer opnieuw staat zo'n assisenproces geboekmerkt als een vreselijke vertoning van menselijke kortzichtigheid. Xenofobie, oproer, onverdraagzaamheid: één voor één passeren ze de revue. Iedereen zoekt een vijand, een manier om onze samenleving van dit onrecht te bevrijden.
Maar doen we de dader daar niet teveel eer mee? Als een triomfator staat de beklaagde in het centrum van de rechtzaal. Zijn proces is zijn glorie. Maandenlang voelt hij de media in zijn kielzog. Ook al wordt hij beschimd en veroordeeld, hij bereikte iets wat weinig anderen gegund is: De voorpagina van de krant. Het 7 uur journaal. De huiskamer van de gewone Belg. Vreselijk toch? Kunnen we ons niet veel beter bezig houden met wat er van de slachtoffers gebeurde? Een verhaal schrijven zonder de massamoordenaar voortdurend bij naam te noemen? Geef hem zijn proces, sluit hem op of interneer hem, maar alstublieft, doe het zonder ruchtbaarheid. Bezorg hem de schaamte die hem toekomt en ontneem anderen de wil om tot een zelfde wreedaardigheid over te gaan. De nabestaanden verdienen een kans om dit te verwerken...
De Verenigde Staten heeft een nieuwe president. Eentje waar de hele wereld op zat te wachten. Bij zijn verkiezing hielden de vreugdevolle verklaringen niet op: van klein pierken tot de Dahai Lama zagen in Obama een teken van hoop. De broodnodige verandering waar de VS op zat te wachten?
Zelden iemand zo'n betogen horen voeren als Barack Obama. Zelden zo'n uitstraling op tv mogen bewonderen. Maar eveneens nog nooit zoveel moeite gehad om precies te snappen waar de man nu juist op doelt: veranderen ja, maar op welke manier dan wel?
Zijn economisch masterplan lichtte een eerste tipje van de sluier op. Een gewaagde, maar consequente taktiek om de Amerikaanse financiële markt terug recht te trekken. Het geld halen waar het zit: niet de armen, maar de rijken moeten de economische crisis dragen. Een zeer aanlokkelijke denkpiste natuurlijk. Een plan dat de belastingslast van de middenklasse enigszins tracht te verlichten en anderzijds de gezondheidszorg voor de armen tijdelijk betaald. Tegelijkertijd worden er een heleboel nieuwe banen gecreëerd om de komende werkloosheidsgolf op te vangen. Evenwel ontwaar ik meteen ergens een vaag teken van terughoudendheid van de nieuwbakken president. In tegenstelling tot zijn aanvankelijke statements draait hij toch niet alle ingrepen uit de Bush-legislatie terug. Zo zal de auto-sector zijn 400 miljoen dollar krijgen. Spijtig want het slaat een beetje een deuk in het idee van zijn hele masterplan. Enkel als het krachtdadig en consequent uitgevoerd wordt, heeft het volgens mij kans op succes.
Zijn buitenlands beleid zal het paranoïde protectionistisch-imperialisme van Bush ongetwijfeld tenietdoen. Dit mag echter geen al te drastische proporties aannemen. De Amerikaanse soldaten in Afganistan en Irak, een ongelooflijke kost voor de staat, mogen deze landen niet in puin achterlaten. Anders scheppen ze het perfecte milieu voor de volgende dictator. Enkel met een geleidelijk en goed gecoördineerd verdwijnen van GI Joe en zijn cornuiten creëert de VS een leefbaar Midden-Oosten. Een ander buitenlands onevenwicht blijft volgens mij de onvoorwaardelijke steun aan Israël. Het land schond de laatste maand de mensenrechten en zal binnen enkele jaren het gevolg van zijn militaire wandaden onder ogen moeten zien. Het kan niet zijn dat de VS hier een vooringenomen houding blijft innemen. Obama lijkt hier althans een verschil te kunnen maken. Zou het toeval zijn dat de Israëli hun militaire acties stopten op nagenoeg de vooravond van de inauguratie?
Ik ben benieuwd. Hopelijk is Barack Obama wel degelijk in staat voor het verschil te zorgen. Het is dan ook tijd om zijn woorden te ondersteunen met daden. Een Amerikaanse Leterme kunnen we missen als kiespijn, maar een frisse bries in het Witte Huis zou deugd doen...
