Wat een heldenverhaal. Wat een gezwoeg en gezweet daar op en rond de wielerbaan van Roubaix. Een hels parcours vormde het decor van een rasechte veldrit. Eindelijk nog eens een échte moddercross. Geen plaats voor taktiek. Geen plaats voor spelletjes. Enkel afzien. Op dit parcours wint de beste van het pak.
Na de calvarietocht van vorige week was dit de cross van de waarheid: De drievoudige wereldkampioen kon zich geen snipperdag veroorloven. Enkel een klinkende prestatie zou zijn WK-deelname veilig stellen en zijn droom op een vierde zege levendig houden. Twijfel bekroop zijn supporters: Wordt hij te oud? Was Knokke de laatste kwinkslag van zijn wielerloopbaan?
Met lange halen baande de reus van Lille zich een weg door het zompige veld. Niet in de schaduw van de almachtige Nys, noch achter het brede torso van Boom. Het was Vervecken zelf die voor de aanval koos. Het kwieke kopje verdween nagenoeg volledig onder het opspattend vuil. Geen duimbreed gaven de toppers hem toe. In accordeonstijl leken ze in golven over de ervaren rot te stromen en terug weg te glijden: eerst Boom met zijn houtschilfers, dan Stybar die als een kamikaze telkens weer door de modder vloog en een schijnbaar onververmoeibare Nys op vinkenslag. Aanklampen leek de enige optie.
Laatste ronde. Als een gebeten hond recht op de trappers. Stervend in het moeras van Roubaix, strijdvaardiger dan ooit. Eén voor één breken ze. Nys ziet hem enkel nog in de verte terug het bos induiken. Stybar rijdt zich te pletter in zijn wiel. Die wielerbaan op. De spanning is te snijden... De laatste meters. Een sprint. Het zal toch geen waar zijn zeker? Erwin Vervecken is de beste van het hele lot! Te oud? Versleten? Kom zeg, niet zeveren. Binnen twee weken gewoon opnieuw...
Russisch gas door Oekraïnse velden... is het dan zo moeilijk?
Oost-Europa kent een barre winter. Rusland en Oekraïne blijven elkaar overstelpen met verwijten, maar bezorgen de voormalige Oost-Bloklanden geen soelaas. Beangstigend eigenlijk. Hoe de energievoorziening valt of staat bij de wil van één natie. Een natie die zich er in het verleden al eens niet van weerhouden heeft de kraan dicht te draaien. Toevallig genoeg ook toen in de koude wintermaanden.
Nu de winter voorbij is en Oekraïne, bevend bij zijn open haardvuur of met de handen tegen het elektrisch vuurtje gekleefd, is herinnerd aan het confort van een gezonde gastoestroom zal er wel weer snel een oplossing uit de bus komen. Voor hoelang vraag ik mij af. Op eender welk ogenblik kan één van beide partijen het weer op zijn heupen krijgen: het hek weer van de dam en geen zuchtje gas vertrekt uit de Gazprom-fabrieken.
Deze onzekerheid mag door Europa niet langer getolereerd worden. Barosso mag zoveel verklaringen afleggen als hij wil, zolang hij geen alternatieve oplossingen aanbiedt luistert er geen kat naar hem. Het is tijd dat de Europese Unie zich vermand en actief op zoek gaat naar die alternatieve gastoevoer. Dit is het ogenblik om daaraan te denken, en de verschillende marktspelers op de Europese markt te lokken. De recente overeenkomst voor een pijpleiding naar Irak vormt daar een goede eerste stap in. Het moet maar eens gedaan zijn met die explosieve Russisch-Oekraïnse tango...
Wat een zootje. Nadat partijtrotter Anciaux zelf zijn overstap naar de socialisten bekendmaakte en er meteen een naamsverandering aan koppelde, ontstond er een storm aan protest in eigen rangen. Niemand had er ook maar het flauwste benul van wat er nu precies aan de hand was. Vooral de partijnaam bleek een algemeen mysterie.
Alle oude rotten, herrezen uit hun politieke graftombe, stonden plots terug op de barricades: Tobback vond het vreselijk, Willockx snapte het allemaal niet zo goed en Claes kreeg een halve pagina in De Morgen. Het was sinds de Agusta-affaire geleden dat de man nog zoveel aandacht tendeel was gevallen. In een vlaag van opperste verbijstering schoten deze oude knarren met hun éénloop op alles wat bewoog in eigen kamp. Anciaux kreeg de stempel van baarlijke duivel, Gennez die van zijn maitresse. Partijcongres must sein. Dát stond als een paal boven water.
Nog geen 24 uur en een partijcongres later: alles is schijnbaar terug koek en ei. De voorzitster krijgt het vertrouwen van de partijbejaarden. Bert Anciaux komt bij de partij zonder zijn mandaten neer te leggen en progressieven aller lande zijn welkom om zich binnen de socialisten te verenigen. Als daar maar geen revolutie van komt...
Bring on the big boys! Iedere partij zoekt, tast en grijpt zich steeds meer vast in de nek van de publieke opinie. U en ik worden plots weer belangrijk. Nog even en de eerste ronde begint terug. Overal verschijnen de posters van eerwaarde heren/dames politici, die weer massaal de straat opvliegen. Enkele maanden van absolute politieke wil! Enkele maanden van grootse beloften en idealen!
Het wordt weer om duimen en vingers voor af te likken: Dedecker die met een paar smeuïge dossiers op de proppen komt net voor de verkiezingen, Vlaamse ministers die hun geldpotjes leegschudden en schenken aan iedere slimmerd die met zijn stem staat te zwaaien, Anciaux die nog eens publiekelijk in tranen uitbarst en er prompt een ministerpost voor krijgt aangeboden, Peeters die als de Keizer van Vlaanderen liederlijk door de Vlaamse straten rijdt, De Wever die na "De Slimste Mens" ook langs "De Pappenheimers, De tabel van Mendeljev, Blokken en Goedele's kutboekje" passeert, De Gucht die tijdelijk het luisterend oor speelt en Lambert die in zijn eentje al zijn gewicht kan gebruiken. Oh ja, en dan vergeten we de xenofoben nog. De tijd dat het nog zwart van het volk zag toen Dewinter zijn speeches afstak, zijn toch verdwenen. Ongetwijfeld hun moment om nog extremer uit de hoek te komen. Net als de Groenen. Met steeds fantasierijkere voorstellen breken zij door de politieke mist. Benieuwd wie van hen als eerste het deeltijds werken als oplossing voor de vergrijzing zal aanbrengen. Ongetwijfeld partijbeest Mieke Vogels. Zij of één of andere hippie van de plaatselijke "save nature, so fuck the system" groepering.
Nochtans kijk ik er wel naar uit. Het blijft immers een uniek steekspel. Een schaakbord met levende stukken. Spijtig dat Siegfried Bracke van het toneel is verdwenen. Maar wie weet. Van Rompuy is ook van achter de schermen teruggeroepen om premier te spelen. The revival of the nineties. Wie wordt de nieuwe Luc Van den Brande?
