Dag 9: 15/07/2012 (Zondag)

Als goede gelovigen beginnen we onze zondag natuurlijk “in church”! We gaan naar The Full  Tabernacle Church waar we Reverand Al Green (jawel diezelfde soulzanger Al green) hopen te kunnen aanschouwen. Jammer genoeg is dit nooit een zekerheid en na een tijdje hadden we door dat dit niet voor vandaag zou zijn.
De mis begint met een aantal gospel nummers (het onderwerp van de liedjes mag je zelf gokken). Hoewel dit waarschijnlijk geen professionele muzikanten zijn, is de muziek toch van hoogstaande kwaliteit. Vooral wanneer de oude vrouw begint te zingen krijgt iedereen kippenvel (zelfs wanneer ze met haar armen open in de lucht verder zingt nadat ze de micro al lang had afgegeven).
Na het zingen wordt een guest-pastor uit Denver, Colorado aangekondigd. Deze was op bezoek bij zijn familie in Memphis. In deze kerk is het de gewoonte om visiting pastors te laten “preachen”.  De “preach”is het belangrijkste deel van de mis van de “baptist” church. De preek was op geen enkele manier te vergelijken met de preken in onze missen: tegelijk grappig, ontroerend, aangrijpend, interessant, leuk, én met een fantastische boodschap: hij vertelt  dat er volgens hem 4 soorten persoonlijkheden zijn wanneer iemand voor moeilijkheden of een uitdaging (iets wat moeite kost dus) komt te staan: een cop out (begint er zelfs niet aan), een fall out (begint er aan, maar haakt meteen af als het wat moeilijk wordt), een drop out (haakt af na een tijdje, kan niet volhouden) en ten slotte een all out (gaat er volledig voor). Zoals ik het nu opschrijf klinkt het allemaal zeer saai, maar ik kan jullie garanderen, hoe de preacher het bracht was het dat zeker niet (het is dan ook niet te omschrijven, je moet er gewoonweg zelf bij zijn). Op een zondagmorgen in je vakantie een halve dag hiervoor spenderen en het dan heel goed vinden bewijst dit.

De pastor verwijst regelmatig naar de bijbel, en je zou kunnen veronderstellen dat je gelovig moet zijn, om hier een boodschap uit te halen, maar dat is zeker niet het geval.  Zijn boodschap was echt gemeend, en bedoeld voor iedereen. Op een bepaald moment komen 2 gasten (vanwaar 1 duidelijk van een plaatselijke gang) die (ongelooflijk maar waar) geld van hem kregen. Wij hebben na de mis de kans om na de mis tijdens de hotdogs (zie later) even met hem te babbelen, en het doet echt deugd om iemand te ontmoeten die zo “dedicated” is.

Na de mis kunnen we  1$ hotdogs (met coleslaw: reepjes witte kool met ofwel zure room, botermelk of mayonaise) kopen om de lokale school te steunen. We ontmoeten de preacher en hij vertelt ons dat hij wel eens naar Belgium zou willen komen (gaf ons dan ook zijn contactgegevens). Op het einde van ons gesprek zei hij: I know Al Green wasn’t here, but Jesus was! (hoe kon het ook anders).

Iemand in een trance over de grond zien kruipen en rollen hebben we niet gezien, maar sommigen gingen er ver genoeg in op om toch een unieke voormiddag te beleven!

Na de Tabernacle Church gaan we terug de stad in. Iedereen maakte ons bang van deze stad (owv stijgende misdaad na de crisis), wat absoluut overdreven was.
We bezoeken  Sun Records, de bekende platenmaatschappij van  de legendarische Sam Phillips. Deze studio was het startschot voor grootheden als Elvis Presley, Johnny Cash, Sam Perkins, Howlin’ Wolf (volgens Sam Phillips zijn grootste ontdekking!) en Jerry Lee Lewis. Ook Rocket 88 is hier opgenomen.
In het gebouw van Sun Records krijgen we een zeer leuke en interactieve rondleiding. We starten in een kamer op de eerste verdieping waar een hele hoop verzamelstukken staan (originele drukkingen, gitaren enz). Daarna mogen we naar de originele studio waar al die legendarische nummers zoals That’s Allright Mama (Elvis), Cry Cry Cry (Cash), Great Balls Of Fire (Jerry Lee Lewis) en natuurlijk Rocket 88 (uitgegeven door Chess, maar wel hier opgenomen).
Artiesten kunnen zelfs nu nog hier hun nummers laten opnemen!

Gelukkig ligt Sun Studio vlak aan Beale Street, een straat die (vroeger toch) te vergelijken valt met Bourbon Street van New Orleans (zie  dag 1). We konden tijdens deze wandeling ook weer van overal muziek horen. Echte blues zoals we in Clarksdale vonden, kunnen we hier niet echt beluisteren. Wel horen we hier een mix van allerlei soorten muziek. Even dachten we dat James Brown aan de kant van de straat stond toen we iemand “Like a sexmachine” hoorden zingen, dus echt slechte muziek konden we het zeker niet noemen. Het was gewoon iets commerciëler (iedereen zijn eigen smaak natuurlijk).
We drinken onderweg iets in het Hard Rock Café en we gaan eten in restaurantje waar ……… orkest een zeer goed (maar iets te kort omdat we laat waren) jazz optreden gaf, met een aantal dansende koppeltjes.

Na het eten stappen we Beale Street verder af richting onze auto om terug naar het hotel te keren en ons bed weer in te kruipen (tegen 11 à 12u krijgt iedereen toch telkens weer zijn of haar jetlag-klop).

15-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

DAG 8: 14/07/2012 (Zaterdag)

8u, iedereen heeft nog wat last van gisteravond, maar ons druk schema stuurt ons op weg naar Memphis, de geboortestad van Rock ’n Roll.
We maken een kleine omweg naar Stovall Plantation, waar het hutje (dat we eerder al zagen in het Delta Blues Museum in Clarksdale) van Muddy Waters staat. Hier heeft dus de legendarische ontmoeting tussen Alan Lomax en Muddy Waters plaatsgevonden. Een woordje uitleg hierover:

Alan Lomax was een professor die opnames maakte voor The Liberary of Congress om traditionele Amerikaanse folkmuziek te bewaren en bestuderen. Initieel was Lomax op zoek naar Robert Johnson, maar op dat moment vertelde men hem dat deze al een jaar geleden gestorven was. Men vertelde Lomax wel dat hij best naar een lokale blues zanger, genaamd Muddy Waters kon gaan. Dit deed hij dan ook en op het moment dat hij aankwam aan het hutje verstopte Muddy zich. In die tijd betekende een bezoek van een blanke meestal niet veel goeds.
Wanneer Lomax vertelde dat hij enkel wat opnames wou maken en Muddy aansprak met Mister Waters, voelde Muddy zich al een heel stuk meer op zijn gemak. Na de opnames (terug te vinden onder Muddy Waters “The Complete Plantation Recordings”) liet Lomax de opnames beluisteren aan Muddy en op dat moment besefte Muddy dat hij goed genoeg was om naar Chicago te vertrekken en het daar proberen te maken (en de rest is geschiedenis).

Muddy Waters heeft Rock n Roll mee vorm gegeven: The Rolling Stones hebben hun naam van een nummer van hem:  “Rollin’ Stone” (zijn versie op Catfish Blues), hij heeft groepen en artiesten geïnspireerd zoals Eric Clapton, The Who, The Beatles, Led Zeppelin, The Doors, Jimi Hendrix, enz.
Wie weet hoe al deze artiesten nu zouden klinken als dit gesprek hier niet had plaatsgevonden?

Na Stovall Plantation maken we een zij-sprongetje naar Helena (Arkansas), een stadje met veel historische sites (ook van de burgeroorlog).
Voor de blues is dit ook een zeer belangrijk stadje geweest. Hier was radio KFFA waar in de jaren 40 het programma “King Biscuit Time” ontstond, (nog altijd!) gepresenteerd door “Sunshine” Sonny Payne. Ondertussen is dit het langst lopende (al meer dan 16.000 afleveringen) programma in de VS.
Sonny Boy Williamson 2, Howlin’ Wolf en BB King hebben jaren live gespeeld en gepresenteerd voor dit programma en hebben zo hun faam kunnen opbouwen (ze konden meteen aankondigen waar hun optreden plaatsvonden die avond).

14-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 7: 13/07/2012 (Vrijdag)

We beslissen om toch nog een dag langer in Clarksdale te blijven.
Tijdens ons verblijf hier hebben we gehoord over het legendarische Riverside Hotel, waar we onze laatste nacht in Clarksdale zullen doorbrengen.
Een beetje idioot zou je denken, voor één nacht nog van hotel veranderen, maar het speciale aan dit hotel is dat dit vroeger het ziekenhuis (enkel voor zwarten) was waar zangeres Bessie Smith overleden is nadat ze een auto-accident had (en niet naar een veel dichter, maar enkel voor blanken, ziekenhuis mocht!!).
Rond de jaren 40 koopt de moeder van Frank “Rat” Ratliff (de 73 jarige eigenaar) het verlaten ziekenhuis over en maakt er een hotel van. Op dit moment was Clarksdale een bruisende stad waar zowel Muddy Waters als Ike Turner en Sonny Boy Williamson en vele anderen optredens gaven. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: na hun optredens bleven ze allemaal slapen in het Riverside Hotel.
Eigenaar Rat toont ons alle kamers en wie waar heeft geslapen. Steffi en ik kiezen de kamer van Muddy Waters, Marleen en Kathy kiezen die van Aretha Franklin, The Staple Singers enz.
Nog een leuk weetje over het Riverside Hotel: in de kelder van het hotel zou Ike Turner zijn Rocket 88 (wordt vaak als eerste rock n roll nummer omschreven) geschreven hebben.
De kamers zijn authentiek (op een paar meubelstukken na), maar toch zeer proper gehouden. Rat is ook een zeer vriendelijke en levensvolle mens. The Riverside Hotel is zeker een aanrader voor iedereen die naar Clarksdale komt voor de muziek!!  

Na onze tour in het hotel rijden we door naar het Cottonlandia Museum in Greenwood en zoeken het graf van de legendarische King of The Delta Blues: Robbert Johnson. We komen aan bij en kerkje en vinden na even zoeken zijn (meest waarschijnlijke) gra (want er bestaan er drie).

We rijden terug naar Clarksdale omdat we daar een afspraak hebben met Bubba O’Keif. Hij gaat ons een persoonlijke rondleiding geven in het Wrox Museum (wat enkel op afspraak kan). Wrox is het bekenste radiostation in en rond Clarksdale, vooral omdat zij één van de eerste zwarte radiopresentator ooit hadden, Early “Soul Man” Wright. Het museum is eigenlijk nog in opbouw, maar de gepassioneerde rondleiding van Mr O’keefe en de unieke verzamelstukken maken veel goed.
Het is er misschien wat vuil en onafgewerkt, maar het is absoluut de moeite voor muziekliefhebbers!!

S’ avonds eten we in Abe’s BBQ om ons daarna klaar te maken voor een leuke avond in een echte Juke Joint.
Voor de mensen die zich afvragen wat dit is: vroeger wanneer de zwarte arbeiders op de plantage werkten en zondag hun vrije dag hadden wou iedereen zich natuurlijk amuseren op zaterdagavond.
Op zaterdag avond kozen ze één van hun houten hutjes uit en zetten ze alle meubels buiten. En lokale blueszanger kwam dan muziek maken. Dit moeten de meest ongelofelijke feestjes geweest zijn: een huisje in ‘the middle of nowhere’, geen politie (geen regels dus, wat soms dan ook fataal afliep), zelfgemaakt whisky of andere sterke drank, gambling, dansen, ... (de rest laat ik aan de verbeelding over). Wanneer iedereen in de jaren 50 naar de stad trok (Chicago, Memphis, enz) owv het feit dat de handenarbeid vervangen werd door de machines op het platteland, werden deze huisjes gewoon vervangen door Juke Joint Clubs.
Waar wij naartoe gaan is zo’n club (één van de laatste): Red’s. Gelukkig is Red’s op wandelafstand van het Riverside Hotel en kan iedereen eens een pintje drinken. Het optreden van Big A was zeer degelijk en vooral entertaining. Zeker wanneer de vrouwelijke zanger over de grond begon te kruipen tijdens het nummer “Walking The Dog” van Rufus Thomas (http://www.youtube.com/watch?v=2mfQzZvHog4). Dit is natuurlijk meer elektrische Chicago Blues (wanneer iedereen naar de stad trok deden de bluesmannen dit ook en konden ze niet echt gehoord worden met hun akoestische gitaar, dus gebruikte iedereen een elektrische). Even wild als vroeger was het niet, maar we hebben ons toch zeer goed geamuseerd.
Benieuwd of we ons de volgende morgen even goed zullen voelen….

13-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 6: 12/07/2012 (Donderdag)

Een vlug ontbijt in onze Legends Inn (uit het vuistje), en dan op weg naar Indianola. In Tutweiler de marker van WC Handy gevonden, nadat we instructies vroegen aan een cipier van de gevangenis, juist naast de watertoren. Hier zou voor het eerst de blues ontdekt zijn en belangrijker, WC Handy schreef er een artikel over.

Dan op weg naar het BB king museum in Indianola: prachtig museum, weer te veel om allemaal te bevatten. In een fameuze regenstorm kletsnat Dockery Farm bezocht. Hier  werkte Charley Patton, Son House, Howlin’ Wolf, Sam Cooke, Roebeck ‘pops’ staples en nog wat anderen. Misschien is dit wel de geboorteplaats vd blues?

Terwijl Steffi en Kathy even tot rust komen in onze shack, rij ik met Anthony naar Como. Daar leeft nog een van de laatste (er bestaan nog maar een handvol) echte bluesman: RL Boyce. Hij speelt een stijl genaamd Mississippi North Hill Country style, gekend van Mississippi Fred McDowell, RL Burnside, Jr Kimbrough (grootste inspiratie geweest voor The Black Keys trouwens) enz. (RL Boyce heeft nog gespeeld met die eerste drie namen trouwens).
We hebben een soort privé concert/jamsessie kunnen regelen, maar hoe we dat gedaan hebben en het hele verhaal er rond moet je maar aan ons komen vragen en wij zullen dit met alle plezier vertellen.
We kunnen jullie wel dit zeggen: het optreden was fantastisch en het was een echte levenservaring, maar te lang en te speciaal om helemaal uit te schrijven (onze excuses).

12-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 5: 11/07/2012 (Woensdag)

We vinden een “french bakery” waar je een heel behoorlijk ontbijt kan krijgen. Daarna bezoek van het Delta Blues Museum, weer te veel om te bevatten. Interessante tentoonstellingen rond zangers, maar ook de “shack” waar Muddy Waters zijn eerste (misschien wel belangrijkste) opname heeft laten maken door Alan Lomax, staat hier. De plaats waar dit “huisje” stond moeten we zeker vinden tijdens ons verblijf hier! We horen ook over de “juke joints”: de huisjes, waar de (meestal zwarte) werkers ’s avonds en in de weekend bijeen kwamen (ver van hun bazen) om muziek te spelen. Dit is een verhaal apart: het ontstaan van de delta blues…. We lopen wat rond in de Cat Head Store en bezoeken nog een Rock and Roll/ Blues muzeum van een Nederlander: dit is een overvol museum met weer te veel om te bevatten.

We doen wat inkopen in de lokale supermarkt en rusten wat uit in de porch van onze “Legends Inn” met een Bud (Budweiser).’s Avonds dineren we in de “Lady at the levee” , waar onze vriend Sean Apple optreedt. Nadien trekken we naar de Ground Zero Blues Club, waar alweer een andere band optreedt.

11-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 4: 10/07/2012 (Dinsdag)

Vroeg op, de taxi in en naar de car-rental om onze auto op te pikken: deze valt mee: een Toyota Camry. Na een vlug ontbijt in een Wendy’s (groot verschil met wat we in NO kregen) rijden we eerst nog naar een typische Louisiana plantation: de Oak Alley Plantation (suiker), waar we ontvangen worden in traditionele klederdracht.

Heel knap, maar je mag natuurlijk niet te lang stilstaan bij de historiek van de plantations (in die tijd hadden de meeste plantage-eigenaars slaven). We kozen deze plantage uit, omdat daar op zijn minst toch nog over verteld werd, en er een poging werd gedaan om hun verblijven te illustreren.We konden daar ook al voor het eerst iets lezen over de civil war (de southern states tegen de noordelijken, waarbij de slavernij uiteindelijk zogezegd werd verboden door Lincoln, maar dat verhaal is te lang om hier te schrijven). Dan verder gereden met onderweg mooie "bayou"-zichten (= moerassen met mangroves).
In Mississippi nog een omweg gemaakt naar de hoofdstad, Jackson, om een pracht museum te bezoeken over de civil rights: de Old Capitol Museum, waar je oa. rechtszaken rond de slaven op een interactieve manier kan meemaken in de “supreme court”. Het ontstaan van de civil war tussen de noordelijken (de Union) en de zuidelijke staten (de Confederates) en de belangrijke rol die de staat Mississippi hierin speelde wordt ons stilaan duidelijk.

We rijden verder naar Clarksdale, Mi., waar we 3 dagen boekten in een heel speciale   aangekomen (al donker) in de Shack Up Inn, een soort camping, maar dan wel een heel speciale: oude huisjes, die vroeger dienden voor de arbeiders, en in dezelfde staat gehouden (oud meubilair, enz..) met overal voorwerpen, te maken met de blues, maar tot onze verrassing wel met airco (oef!). We trekken die avond nog het stadje in, op zoek naar eten… dat vinden we enkel in de “Stone Poney”, (waarvan we later de “Stoney Poney” maken) een bar die ook pizza’s serveert. Bij het verlaten van de auto hoort Anthony dat er ergens een band speelt: weg die honger, en op naar de galerij, waar binnen inderdaad een optreden plaatsvindt: Sean, een one-man band, ongelofelijk goed en interessant, want Sean speelde nog met (en leerde van) Jack Owens en Blind Bud Spires, RL Burnside, enz….Na het optreden geraken we aan de praat, en krijgen we heel veel waardevolle tips voor ons verblijf: optredens, clubs, enz…Geslaagde eerste dag in Mississippi!

10-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 3: 09/07/2012 (maandag)

Toch eerst eens het zwembad uitgeprobeerd: zalig warm water. Daardoor wat te laat vertrokken voor onze afspraak op Jackson Square voor een geleide wandeling (aangeboden door de stad). Eerst nog vlug ontbijt in het “Grand Café”, gekend voor zijn Café-au lait en beignets (heel lekkere oliebollen, met zeer veel poedersuiker overstrooid). De waiters zijn allemaal in het wit en je kan de bedrijvigheid in de keuken van buitenaf volgen. Op de afspraakplaats aangekomen blijkt dat de toer al begonnen is (het beginuur was een uur vervroegd omwille van het warme, maar niet aangepast op de site). Dan weer zo’n super vriendelijk aanbod: we mogen naar het centraal bureau gaan om te kijken of we nog een extra gids kunnen krijgen. Dat kon, maar een paar uur later. Toevallig is er op het verdiep eronder een bekend lokaal radiostation, WWOZ (zie dag 1). We vragen en krijgen een persoonlijke, individuele rondleiding door het radiostation, een niet-commerciële organisatie, maar met alles erop en eraan. Heel toffe ervaring.

De gids brengt ons nadien naar de French Market voor de rondleiding en vertelt allerlei interessante weetjes, oa. dat de Mississippi toch wel af en toe een gevaar voor overstroming betekent,  het verschil tussen de verschillende kookstijlen die we proefden: Cajun (meegebracht door de Canadese immigranten in Louisiana), Creoolse ( ontstaan door Spaanse en Afrikaanse invloeden) en Bayou, waarvan de Jambalaya en de Louisiana Po’boy een voorbeeld van is. Achter de Po’boy leeft een echte legende: “the PoBoy legend started in the 1920’s in New Orleans when streetcar workers went on strike. A local restaurant wanted to help these men out when they visited the restaurant and provide a lot of food for a small amount of money. They took French bread and stuffed it with just about anything they could find. They called the sandwich the “Poor Boy” for the men they were trying to help. Through the years the name was shortened to “Po’Boy”, which remains a Louisiana tradition today (uit: “AFC Enterprises, Inc.). Wij nemen onze Po’boys met Margarita’s en Daiquiri’s… een kleine variatie op het thema.

Nu staat de Jazz Walk of Fame op ons programma, na een overtocht over de Mississippi met de ferry (gratis). Leuke wandeling langs de rivier met thema-punten (we kunnen de self guided audio tour volgen, op GSM gedownload), waardoor we in stemming blijven door de muziekstukken die doorheen de audio lopen.

We vinden nog wat toffe platenwinkels en een bluesbar: “voodoo-bar” waar we wat blijven plakken met (ja, opnieuw) Margarita’s.

Dan richting hotel, waar we onderweg weer een prachtervaring hebben: een grote band, met een aantal heel jonge trommelaars, die een trots optreden doen op straat.

Dan op naar de Preservation Hall, waar we al wachtend op het optreden van 8 uur rechtstaand een pizza eten en een “visbokaal” met exotische cocktail drinken. Het optreden is knap en veel te vlug voorbij. Het optreden zelf was weeral schitterend. In ons ogen behaalt de Preservation Hall volledig zijn doel (de traditionele Jazz vereren en bewaren). 

09-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M