Dag 7: 13/07/2012 (Vrijdag)

We beslissen om toch nog een dag langer in Clarksdale te blijven.
Tijdens ons verblijf hier hebben we gehoord over het legendarische Riverside Hotel, waar we onze laatste nacht in Clarksdale zullen doorbrengen.
Een beetje idioot zou je denken, voor één nacht nog van hotel veranderen, maar het speciale aan dit hotel is dat dit vroeger het ziekenhuis (enkel voor zwarten) was waar zangeres Bessie Smith overleden is nadat ze een auto-accident had (en niet naar een veel dichter, maar enkel voor blanken, ziekenhuis mocht!!).
Rond de jaren 40 koopt de moeder van Frank “Rat” Ratliff (de 73 jarige eigenaar) het verlaten ziekenhuis over en maakt er een hotel van. Op dit moment was Clarksdale een bruisende stad waar zowel Muddy Waters als Ike Turner en Sonny Boy Williamson en vele anderen optredens gaven. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: na hun optredens bleven ze allemaal slapen in het Riverside Hotel.
Eigenaar Rat toont ons alle kamers en wie waar heeft geslapen. Steffi en ik kiezen de kamer van Muddy Waters, Marleen en Kathy kiezen die van Aretha Franklin, The Staple Singers enz.
Nog een leuk weetje over het Riverside Hotel: in de kelder van het hotel zou Ike Turner zijn Rocket 88 (wordt vaak als eerste rock n roll nummer omschreven) geschreven hebben.
De kamers zijn authentiek (op een paar meubelstukken na), maar toch zeer proper gehouden. Rat is ook een zeer vriendelijke en levensvolle mens. The Riverside Hotel is zeker een aanrader voor iedereen die naar Clarksdale komt voor de muziek!!  

Na onze tour in het hotel rijden we door naar het Cottonlandia Museum in Greenwood en zoeken het graf van de legendarische King of The Delta Blues: Robbert Johnson. We komen aan bij en kerkje en vinden na even zoeken zijn (meest waarschijnlijke) gra (want er bestaan er drie).

We rijden terug naar Clarksdale omdat we daar een afspraak hebben met Bubba O’Keif. Hij gaat ons een persoonlijke rondleiding geven in het Wrox Museum (wat enkel op afspraak kan). Wrox is het bekenste radiostation in en rond Clarksdale, vooral omdat zij één van de eerste zwarte radiopresentator ooit hadden, Early “Soul Man” Wright. Het museum is eigenlijk nog in opbouw, maar de gepassioneerde rondleiding van Mr O’keefe en de unieke verzamelstukken maken veel goed.
Het is er misschien wat vuil en onafgewerkt, maar het is absoluut de moeite voor muziekliefhebbers!!

S’ avonds eten we in Abe’s BBQ om ons daarna klaar te maken voor een leuke avond in een echte Juke Joint.
Voor de mensen die zich afvragen wat dit is: vroeger wanneer de zwarte arbeiders op de plantage werkten en zondag hun vrije dag hadden wou iedereen zich natuurlijk amuseren op zaterdagavond.
Op zaterdag avond kozen ze één van hun houten hutjes uit en zetten ze alle meubels buiten. En lokale blueszanger kwam dan muziek maken. Dit moeten de meest ongelofelijke feestjes geweest zijn: een huisje in ‘the middle of nowhere’, geen politie (geen regels dus, wat soms dan ook fataal afliep), zelfgemaakt whisky of andere sterke drank, gambling, dansen, ... (de rest laat ik aan de verbeelding over). Wanneer iedereen in de jaren 50 naar de stad trok (Chicago, Memphis, enz) owv het feit dat de handenarbeid vervangen werd door de machines op het platteland, werden deze huisjes gewoon vervangen door Juke Joint Clubs.
Waar wij naartoe gaan is zo’n club (één van de laatste): Red’s. Gelukkig is Red’s op wandelafstand van het Riverside Hotel en kan iedereen eens een pintje drinken. Het optreden van Big A was zeer degelijk en vooral entertaining. Zeker wanneer de vrouwelijke zanger over de grond begon te kruipen tijdens het nummer “Walking The Dog” van Rufus Thomas (http://www.youtube.com/watch?v=2mfQzZvHog4). Dit is natuurlijk meer elektrische Chicago Blues (wanneer iedereen naar de stad trok deden de bluesmannen dit ook en konden ze niet echt gehoord worden met hun akoestische gitaar, dus gebruikte iedereen een elektrische). Even wild als vroeger was het niet, maar we hebben ons toch zeer goed geamuseerd.
Benieuwd of we ons de volgende morgen even goed zullen voelen….

13-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 6: 12/07/2012 (Donderdag)

Een vlug ontbijt in onze Legends Inn (uit het vuistje), en dan op weg naar Indianola. In Tutweiler de marker van WC Handy gevonden, nadat we instructies vroegen aan een cipier van de gevangenis, juist naast de watertoren. Hier zou voor het eerst de blues ontdekt zijn en belangrijker, WC Handy schreef er een artikel over.

Dan op weg naar het BB king museum in Indianola: prachtig museum, weer te veel om allemaal te bevatten. In een fameuze regenstorm kletsnat Dockery Farm bezocht. Hier  werkte Charley Patton, Son House, Howlin’ Wolf, Sam Cooke, Roebeck ‘pops’ staples en nog wat anderen. Misschien is dit wel de geboorteplaats vd blues?

Terwijl Steffi en Kathy even tot rust komen in onze shack, rij ik met Anthony naar Como. Daar leeft nog een van de laatste (er bestaan nog maar een handvol) echte bluesman: RL Boyce. Hij speelt een stijl genaamd Mississippi North Hill Country style, gekend van Mississippi Fred McDowell, RL Burnside, Jr Kimbrough (grootste inspiratie geweest voor The Black Keys trouwens) enz. (RL Boyce heeft nog gespeeld met die eerste drie namen trouwens).
We hebben een soort privé concert/jamsessie kunnen regelen, maar hoe we dat gedaan hebben en het hele verhaal er rond moet je maar aan ons komen vragen en wij zullen dit met alle plezier vertellen.
We kunnen jullie wel dit zeggen: het optreden was fantastisch en het was een echte levenservaring, maar te lang en te speciaal om helemaal uit te schrijven (onze excuses).

12-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 5: 11/07/2012 (Woensdag)

We vinden een “french bakery” waar je een heel behoorlijk ontbijt kan krijgen. Daarna bezoek van het Delta Blues Museum, weer te veel om te bevatten. Interessante tentoonstellingen rond zangers, maar ook de “shack” waar Muddy Waters zijn eerste (misschien wel belangrijkste) opname heeft laten maken door Alan Lomax, staat hier. De plaats waar dit “huisje” stond moeten we zeker vinden tijdens ons verblijf hier! We horen ook over de “juke joints”: de huisjes, waar de (meestal zwarte) werkers ’s avonds en in de weekend bijeen kwamen (ver van hun bazen) om muziek te spelen. Dit is een verhaal apart: het ontstaan van de delta blues…. We lopen wat rond in de Cat Head Store en bezoeken nog een Rock and Roll/ Blues muzeum van een Nederlander: dit is een overvol museum met weer te veel om te bevatten.

We doen wat inkopen in de lokale supermarkt en rusten wat uit in de porch van onze “Legends Inn” met een Bud (Budweiser).’s Avonds dineren we in de “Lady at the levee” , waar onze vriend Sean Apple optreedt. Nadien trekken we naar de Ground Zero Blues Club, waar alweer een andere band optreedt.

11-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 4: 10/07/2012 (Dinsdag)

Vroeg op, de taxi in en naar de car-rental om onze auto op te pikken: deze valt mee: een Toyota Camry. Na een vlug ontbijt in een Wendy’s (groot verschil met wat we in NO kregen) rijden we eerst nog naar een typische Louisiana plantation: de Oak Alley Plantation (suiker), waar we ontvangen worden in traditionele klederdracht.

Heel knap, maar je mag natuurlijk niet te lang stilstaan bij de historiek van de plantations (in die tijd hadden de meeste plantage-eigenaars slaven). We kozen deze plantage uit, omdat daar op zijn minst toch nog over verteld werd, en er een poging werd gedaan om hun verblijven te illustreren.We konden daar ook al voor het eerst iets lezen over de civil war (de southern states tegen de noordelijken, waarbij de slavernij uiteindelijk zogezegd werd verboden door Lincoln, maar dat verhaal is te lang om hier te schrijven). Dan verder gereden met onderweg mooie "bayou"-zichten (= moerassen met mangroves).
In Mississippi nog een omweg gemaakt naar de hoofdstad, Jackson, om een pracht museum te bezoeken over de civil rights: de Old Capitol Museum, waar je oa. rechtszaken rond de slaven op een interactieve manier kan meemaken in de “supreme court”. Het ontstaan van de civil war tussen de noordelijken (de Union) en de zuidelijke staten (de Confederates) en de belangrijke rol die de staat Mississippi hierin speelde wordt ons stilaan duidelijk.

We rijden verder naar Clarksdale, Mi., waar we 3 dagen boekten in een heel speciale   aangekomen (al donker) in de Shack Up Inn, een soort camping, maar dan wel een heel speciale: oude huisjes, die vroeger dienden voor de arbeiders, en in dezelfde staat gehouden (oud meubilair, enz..) met overal voorwerpen, te maken met de blues, maar tot onze verrassing wel met airco (oef!). We trekken die avond nog het stadje in, op zoek naar eten… dat vinden we enkel in de “Stone Poney”, (waarvan we later de “Stoney Poney” maken) een bar die ook pizza’s serveert. Bij het verlaten van de auto hoort Anthony dat er ergens een band speelt: weg die honger, en op naar de galerij, waar binnen inderdaad een optreden plaatsvindt: Sean, een one-man band, ongelofelijk goed en interessant, want Sean speelde nog met (en leerde van) Jack Owens en Blind Bud Spires, RL Burnside, enz….Na het optreden geraken we aan de praat, en krijgen we heel veel waardevolle tips voor ons verblijf: optredens, clubs, enz…Geslaagde eerste dag in Mississippi!

10-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 3: 09/07/2012 (maandag)

Toch eerst eens het zwembad uitgeprobeerd: zalig warm water. Daardoor wat te laat vertrokken voor onze afspraak op Jackson Square voor een geleide wandeling (aangeboden door de stad). Eerst nog vlug ontbijt in het “Grand Café”, gekend voor zijn Café-au lait en beignets (heel lekkere oliebollen, met zeer veel poedersuiker overstrooid). De waiters zijn allemaal in het wit en je kan de bedrijvigheid in de keuken van buitenaf volgen. Op de afspraakplaats aangekomen blijkt dat de toer al begonnen is (het beginuur was een uur vervroegd omwille van het warme, maar niet aangepast op de site). Dan weer zo’n super vriendelijk aanbod: we mogen naar het centraal bureau gaan om te kijken of we nog een extra gids kunnen krijgen. Dat kon, maar een paar uur later. Toevallig is er op het verdiep eronder een bekend lokaal radiostation, WWOZ (zie dag 1). We vragen en krijgen een persoonlijke, individuele rondleiding door het radiostation, een niet-commerciële organisatie, maar met alles erop en eraan. Heel toffe ervaring.

De gids brengt ons nadien naar de French Market voor de rondleiding en vertelt allerlei interessante weetjes, oa. dat de Mississippi toch wel af en toe een gevaar voor overstroming betekent,  het verschil tussen de verschillende kookstijlen die we proefden: Cajun (meegebracht door de Canadese immigranten in Louisiana), Creoolse ( ontstaan door Spaanse en Afrikaanse invloeden) en Bayou, waarvan de Jambalaya en de Louisiana Po’boy een voorbeeld van is. Achter de Po’boy leeft een echte legende: “the PoBoy legend started in the 1920’s in New Orleans when streetcar workers went on strike. A local restaurant wanted to help these men out when they visited the restaurant and provide a lot of food for a small amount of money. They took French bread and stuffed it with just about anything they could find. They called the sandwich the “Poor Boy” for the men they were trying to help. Through the years the name was shortened to “Po’Boy”, which remains a Louisiana tradition today (uit: “AFC Enterprises, Inc.). Wij nemen onze Po’boys met Margarita’s en Daiquiri’s… een kleine variatie op het thema.

Nu staat de Jazz Walk of Fame op ons programma, na een overtocht over de Mississippi met de ferry (gratis). Leuke wandeling langs de rivier met thema-punten (we kunnen de self guided audio tour volgen, op GSM gedownload), waardoor we in stemming blijven door de muziekstukken die doorheen de audio lopen.

We vinden nog wat toffe platenwinkels en een bluesbar: “voodoo-bar” waar we wat blijven plakken met (ja, opnieuw) Margarita’s.

Dan richting hotel, waar we onderweg weer een prachtervaring hebben: een grote band, met een aantal heel jonge trommelaars, die een trots optreden doen op straat.

Dan op naar de Preservation Hall, waar we al wachtend op het optreden van 8 uur rechtstaand een pizza eten en een “visbokaal” met exotische cocktail drinken. Het optreden is knap en veel te vlug voorbij. Het optreden zelf was weeral schitterend. In ons ogen behaalt de Preservation Hall volledig zijn doel (de traditionele Jazz vereren en bewaren). 

09-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Eerst en vooral onze excuses dat het zo lang heeft moeten duren voor we nog eens op het blog konden posten. De reden hiervoor is zeker niet dat er niets valt te melden, maar eerder het tegendeel: we hebben tot nu toe nog geen tijd gehad om verder te schrijven. Het goede nieuws is wel dat we het kabeltje voor de foto’s terug hebben gevonden en dat we ons blog dus nu zullen kunnen vervolledigen met foto’s

Dag 2: 08/07/2012 (zondag)

6u. De jetlag slaagt toe, iedereen is plots wakker. 

We ontbijten in Croissant D’or Patisserie waar geen toerist te bespeuren valt, perfect dus.

Na ons stevig ontbijt brengen we een bezoek aan het Visitor Center van het (hou u vast) New Orleans Jazz National Historical Park. Dit is een organisatie met het behoud  van traditionele jazz als hoofddoel. Veel was hier niet te zien, maar gelukkig was er een gratis (en veel belovend) optreden op de middag: “Uptown Jazz Orchestra performs with adult and student performers, led by acclaimed trombonist, producer and teacher Delfeavo Marsalis”.

Et Hethfdmljfldqldkmjdsqmj

Het optreden begon  zonder de bandleider en dus enkel met de adult students. Je kon echter meteen zien dat deze spelers goed opgeleid zijn, want ze hebben de begeleiding van D. Marsalis niet nodig om toch fantastische muziek te maken.

In een tweede deel van het optreden lieten ze de jongere (en sommige zijn echt wel jong) aan de beurt. Muzikaal misschien iets minder interessant, maar wel leuk om te zien. Je kan zien hoe de bandleider/leraar met volle trots bezig was met zijn leerlingen.

In het derde en laatste deel konden we de adult students samen met hun leraar aanschouwen. Hoe goed we het eerste deel ook vonden, met Delfeavo Marsalis erbij was de muziek zelfs van een nog hoger niveau

Fantastisch optreden dus, dit was al zeker een deel van wat we kwamen zoeken in NO: de echte traditionele jazz.

Na het optreden bezoeken we het tweede deel van het Jazz National Historical Park, namelijk The Old US Mint. Dit was een gebouw dat vroeger gebruikt werd om, zoals de naam al laat merken, al de verschillende dollar-munten aan te maken. Op het gelijkvloers kon je al de gebruikte machines en toestellen die men hiervoor gebruikte aanschouwen.
Op de tweede verdieping was er een hele jazz-collectie dat de geschiedenis van de Preservation Hall overliep. Preservation Hall is een concept dat opgestart werd in 1961 om de traditionele jazz van NO te bewaren. Het is een zaal die er van buiten (en van binnen) uit ziet alsof je nog steeds in de jaren 60 bent. Er wordt geen eten of drank geserveerd, enkel muziek! Alleen de beste en meest ervaren muzikanten van NO mogen hier dan ook optreden, wat maakt dat sommige bandleden van The PH band dan ook op leeftijd zijn en regelmatig vervangen moeten worden.

Na The Old Us Mint stappen we door the French Market (de oudste weekendmarkt in NO), waar er nog een optreden plaatsvindt. Onderweg kom ik (Anthony) een stand tegen waar een vrouw zat die kostuums gemaakt had voor Freddie King (ietwat vergeten, maar toch onlangs opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame blueszanger). Zij heeft ooit op Bourbon Street gewoond en ze liet ons weten dat we s’avonds naar Frenchmen Street moeten gaan om nog echte jazz te vinden.

Toen we aan het optreden aan kwamen (in het midden vd French Market) zagen we enkel een violiste, gitariste en een zangeres, wat ons op het eerste zicht een nogal vreemde combinatie leek. Hoe dichter we echter kwamen, hoe beter ze klonken. Ze speelden verschillende gekende nummers (zoals halleluja bv) op een geheel eigen en unieke stijl.
Na een paar nummers gebeurde er iets dat in NO waarschijnlijk elke dag zal gebeuren, maar voor ons toch wel uniek was. Een oude man die voorbij fietste en er uit zag of hij al een paar jaar op straat heeft geleefd kwam het podium en vroeg of hij één nummer mocht overnemen van de zangeres. Op dat moment nam iedereen van het publiek zijn/ haar hart vast, maar toen zette de oude man “I was booooorn by the river in” en meteen stond het haar op je armen en de rest van je lichaam recht. Hij zong dus het nummer “A change is gonna come” van Sam Cooke (http://www.youtube.com/watch?v=gbO2_077ixs). Nog net niet zo goed als Sam, maar goed genoeg om iedereen te verbazen en de show te stelen.
Na dat nummer vroeg jij om nog een nummer te mogen spelen (volgens ons toch, want we konden het niet echt horen), maar de gitariste wees wijselijk af (de man had nu al de show gestolen).
Wat ons dus toch wel opviel in NO is dat er meer goeie muziek is dan enkel Jazz. Hier lopen veel getalenteerde muzikanten rond en nog opvallender is iedereen hier in de stad effectief veel geld aan hen geeft (zowel tips als het kopen van cd’s). In België zou dit heel anders zijn denk ik…

Na de tussenkomst van de oude man, was er niet veel meer aan het optreden en zijn we doorgestapt naar Jackson Square, waar de stad ontstaan zou zijn onder commando van generaal Andrew Jackson. Morgen krijgen we hier hopelijk meer uitleg over omdat er dan een gratis tour (een actie van de stad) te verkrijgen.

Na Jackson Square beginnen we aan een soort muziekwandeling. We wandelen in noordelijke richting en starten in het Louis Armstrong park, waar toch wel een aantal belangrijke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden.

Een leuk weetje over Louis Armstrong park is dat hier vroeger een hoop bordelen stonden en men zegt dat het nummer House of The Rising Sun (vooral bekend door de versie van The Animals http://www.youtube.com/watch?v=bwAw9ThDQmk , maar origineel van Woody Guthrie http://www.youtube.com/watch?v=UlbLs_bvimU ) over een bordeel dat ergens in dit park heeft gestaan gaat.

Eerst komen we langs het grote Louis Amstrong standbeeld. Satchmo (genoemd naar de vorm van zijn mond: een “satchel”, wat zakje betekent)  waarschijnlijk de meest gekende figuur die NO heeft voortgebracht, met nummers zoals “What a wonderful world” (http://www.youtube.com/watch?v=m5TwT69i1lU ) en “La vie en rose” (http://www.youtube.com/watch?v=8IJzYAda1wA ).

Aan het begin van het park staat Congo Square. Dit is een enorm belangrijke plaats geweest in het ontstaan van Jazz. Op zondag kwamen alle slaven hier bijeen op hun enigste vrije dag om samen te dansen, zingen en muziek te maken. Het was toen deze muziek samen kwam met meer klassieke muziek dat de jazz zou ontstaan zijn (niet te verwarren met blues, want dat is op een heel andere manier ontstaan, maar daar later meer over).

Na Congo Square nemen we vlug een kijkje in Basin street, wat vroeger een bekende straat was omwille van al zijn jazzclubs (en waarschijnlijk nog andere zaken). Jammer genoeg blijft hier zo goed als niets meer van over dus stappen we maar verder.

We komen aan bij J&M Records, een bekende opname  studio waar onder andere Fats Domino zijn hit “Blue Monday” heeft opgenomen (http://www.youtube.com/watch?v=vC6q4roVvN0 )

Na onze wandeling nemen we een snelle verfrissing in het hotel om daarna verder te gaan naar  Frenchmen Street. We eten in Adolfo’s (een klein Italiaans restaurantje boven een café) en terwijl we wachten op ons eten gebeurde er iets heel ongewoons. Opeens hoorden we muziek van op de straat steeds dichter en dichter komen. Adolfo vertelde ons dat men dit een Second Line noemt. Dit is een soort parade die meestal spontaan ontstaan als gevolg van het overlijden van een muzikant. Het speciale hier aan is vooral dat men niet op een heel trieste manier door de straat stapt, maar eigenlijk zeer vrolijke muziek maakt en al dansend het overlijden ‘verwerkt’. Natuurlijk hadden we op dit moment onze fototoestellen op ons hotel laten liggen, wat toch wel enorm jammer is want blijkbaar is het toch een zeldzaam gegeven om zo’n een second line te mogen meemaken (aangezien ze redelijk spontaan en ongeorganiseerd ontstaan). Gelukkig waren er andere mensen die wel slim genoeg waren om iets mee te nemen om alles te kunnen vastleggen: http://www.youtube.com/watch?v=QCiCIUNGU1w&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=wT5GC_r2Qho&feature=related

De muzikant die overleden was: Uncle Lionel Batiste, drummer van de Treme Brass Band.
Dit was een van zijn nummers, ook gespeeld tijdens de second line:

http://www.youtube.com/watch?v=hWitO7gtkX0

Na het eten gaan we naar the Spotted Cat om nog een optreden op te pikken, maar echt tippen aan al wat we vandaag al hebben gehoord en gezien kon het niet. Er was even een moment van opflikkering tijdens het optreden toen de saxofonist van het optreden dat we op de middag hadden gezien (in het visitor center) een paar nummers kwam spelen om dan weer door te gaan (waarschijnlijk naar een ander optreden om daar wat mee te spelen).

Opvallend in deze stad is dus echt wel de muziekcultuur en het respect dat mensen en muzikanten voor elkaar hebben. Er is een gevoel van ‘community’ (zoals ze in de vs altijd zeggen) waardoor volgens ons de muzikanten voldoende (financiële) steun krijgen van het volk en dus echt kunnen leven van hun muziek.

Vanuit culinair oogpunt nog even dit:  Cajun, Swamp, Bayou, Creools, alles wat we probeerden (van een Po’Boy tot Jambalaya was uniek en lekker! Hierover later meer.

Na een lange en vermoeiende dag kruipen we ons bed, want morgen staat er weer enorm veel op de planning.

PS: vanaf nu gaan we telkens ons dagverloop zeer kort posten, zodat jullie toch een beetje beter mee kunnen volgen en we zullen dan later alles verder uitschrijven en vervullen met foto’s en dergelijke.

Bijlagen:
IMG_0013.JPG (2 MB)   

Bijlagen:
IMG_0007.JPG (2.7 MB)   
IMG_0007.JPG (2.7 MB)   
VS 1 002.JPG (436.2 KB)   
VS 1 002.JPG (436.2 KB)   
VS 1 014.JPG (806 KB)   
VS 1 014.JPG (806 KB)   
VS 1 032.JPG (847.4 KB)   
VS 1 032.JPG (847.4 KB)   
http://www.WWOZ.org