Heel wat mensen vragen zich af waarom het er slechts eentje is. Een beetje uitleg:
Situatie: Muhlann droeg reeds een tweetal weeken een dood pupje. Hierdoor, en omdat er een pupje in stuit lag kon ze niet natuurlijk bevallen. In de dierenkliniek namen ze een echo. Hierop werd beslist een weeënversterkend middel te geven. Anderhalf uur later werd ik gebeld met de mededeling dat 'natuurlijk bevallen' onmogelijk bleek en ze dienden over te gaan tot operatie: keizersnede. Daarbij kreeg ik het luguber extraatje: 'mevrouw, mogen we uw hond gelijk ook steriliseren?'. Omdat dat voor Muhlann het beste bleek beantwoordde ik deze vraag positief.
Vier uur later kwam het 'verlossende telefoontje' moeder en pup stelden het goed. 2 pupjes hadden het niet overleefd. De dierenarts vertelde nog twee pittige extraatjes: - Bij binnekomst had hij geen hartslag in de baarmoeder gemeten. Het mocht een wonder heten dat er toch nog eentje levend ter wereld was gekomen - Dit 'eentje' bleek echter zó levenslustig dat hij schreeuwend ter wereld kwam. Bleek zelden gezien.
ps: Tijdens de dracht was er stéeds éen pupje superactief. Dit 'pupje van rechtsonder' betreft naar alle waarschijnlijkheid het beestje dat we vandaag kennen onder noemer 'wite bliksem'. Een ander pupje bewoog slechts zelden. Het derde pupje wist ik liggen maar bewoog nooit op het moment ik even voelde.
Misschien is Muhlann te actief gebeleven tijdens de dracht. Misschien had ik haar nóg meer moeten afremmen. Misschien had ze haar eerste nestje op jongere leeftijd moeten hebben. Misschien had ik tijdens de weeen sneller moeten ingrijpen. Misschien, misschien, misschien.
Zéker echter is dat er hier nu een prachtcockertje ligt te soezen. Een kool dat vandaag, de achtste dag, haar geboortegewicht heeft verdubbeld. Een onwaarschijnlijke dwingeland waar we onze handen vol aan zullen hebben.
