Ik ben samen met onze crosser Robin en mijn fietskameraad Peter de tourtocht gaan rijden in Genk aan de mijnterril. We waren ramelijk vroeg vertrokken omdat ik op tijd moesten terug zijn ,want we hadden de nieuwjaarsreceptie van de Buurtgroep van OUD-REKEM.In Genk aangekomen zagen we dat er veel volk was en de parking lag 500m verwijderd van de inschrijving.Aan de inschrijvingstafel beslisten we dat we de34km zouden rijden.Onmiddelijk na de stert kregen we al een flinke kuitenbijter onder de wielen geschoven,manman dat was al onmiddelijk afzien en de 2de adem zoeken. Maar naderhand was het mooi om verder te rijden;want het had gevroren en daardoor was het parcour redelijk goed berijdbaar. Ons tempo lag redelijk hoog omdat onze conditie redlijk goed is,er is niet zoveel te melden en zo waren we aan de bevoorrading gekomen. Na een korte pitstop (drankje en stukje cake) reden we verder om niet te veel kou te hebben.We waren aan de splitsing gekomen met het plaatje met of zonder terril. Wat denk je ? Natuurlijk wij met de terril.,maar het eerste stuk was niet te fietsen,stil zwijgen om te lopen zo glad door het vriesweer. Het was er vallen en opstaan door de rijders tot de eerste bocht en toen was er te rijden,mooi en niet te steil.Robin had het commando genomen en reed van ons weg,onze oude knoken (van mij 50j en Peter inmiddels ook al 40j)kunnen niet meer zo snel bergop rijden.Eenmaal boven gekomen kregen we een schoon uitzicht op Genk en omstreken,maar een koude wind dat er waaide ,ijskoud en hard.In de afdaling moesten we bijtrappen omdat de noorderwind in ons nadeel blies.Het was de moeite om deze terril eens te beklimmen en af te dalen..eenmaal onder gekomen ging het tempo fors omhoog omdat we nog maar 10km moesten doen.Deze 10km liep gemakkelijk omdat ze over het vlakke gedeelte liep en de weg over veel geasfalteerde weg.Ik had de koppositie genomen ,maar Robin laat zich niet doen en neemt overen voert het tempo de lucht in,maar ik blijf volgen.Peter rijdt zijn eigen tempo en volgt op korte afstand.Na enkele minuten rijden zijn we gearriveerd aan de finish en zijn voldaan over onze prestatie.Na een poetsbeurt van onze fietsen en een verkwikkende douche denken we alweer aan de volgende tocht.
Ik ben vandaag samen met Robin de crosser een tochtje op de weg gaan doen met de mtb. Het was al een tijdje geleden dat we 's avonds in de donkerte zijn gaan fietsen. Ik vind het persoonlijk niet zo fijn ,want het is toch gevaarlijk en je ziet de obstakels en gaten in de weg niet,maar de oude knoken moeten op tijd en stond gerodeerd worden anders lopen ze vast. We zijn vertokken voor een tochtje richting Lanaken en Gellik omdat de verlichting daar goed is en er enkele heuveltjes liggen. Er was van in het begin al een aardig tempo en de wind blies in ons nadeel,maar robin bepaalde het tempo en dat was niet min. In Gellik aangekomen reden we de Houterberg op en Robin versnelde serieus,zodat ik het tempo niet kon volgen. Ik reed dan in mijn eigen ritme tot boven,wat ook niet mis was,maar die jonge kerels volgen doe ik bergop niet meer. Eenmaal boven hoorde ik hem serieus naar adem happen en dat is voor mij het moment om te versnellen en die jonge kerels pijn te doen. We reden in Gellik door het veld en kregen de wind in de rug,een teken om de snelheid serieus op te voeren(30-35km/u) De laatste km hebben we ons gewoon losgereden en thuis aangekomen stond op de teller 1u en een gemiddeld van 25km ,dus we hebben goed gereden
Vandaag ben ik terug op mijn mtb gesprongen voor een tochtje van ongeveer 2u Mijn vaste fietspartner(Peter) is om dringende redenen niet kunnen meegaan,want hij was jarig geweest in de week en had van zijn vrouw een verrassingsfeest gekregen gisteravond. Peter is een man van nu veertig die graag eens de bloemetjes buiten zet op een feestje en gisteravond was dat een hele ruiker. Ik denk dat zijn beeld deze morgen een beetje wazig was,dus ben ik met Robin (een van de crossers)en misschien mijn toekomstige schoonzoon gaan rijden. Wij zijn om 10.30u vertrokken naar de bossen van Rekem en zo richting Opgrimbie. De boswegen waren redelijk goed berijdbaar na de dooi ,maar op verschillende plaatsen was de ondergrond nog redelijk bevroren. We kwamen op de heide aan ,ik wist dat er veel water stond en verwittigde Robin,maar hij een ervaren crosser was niet bang van een grote plas water,dus hij er recht doorheen. Maar wat zag ik ,er lag nog veel ijs onder de plas water en de fiets van Robin maakte een aardige zwaai,hij trekt zijn voeten uit de klikpedalen,maar het was te laat. Er lag een lichaam van 1.76 m languit in de plas,kletsnat en vlug dat die op was,vloekend en tierend. Ik moest er eens goed mee lachen ,want het zijn niet altijd dezelfden die moeten vallen. Hij had zich geen pijn gedaan ,maar wilde zo vlug mogelijk naar huis ,want het water was koud en er stond een felle wind in ons nadeel. Dus we reden verder met de bedoeling dat hij naar huis ging ,maar hard als hij is zetten we toch onze tocht verder richting zandgroeve Opgrimbie. Het was wel ferm trappen omdat de ondergrond zeer moerasig was geworden na de dooi en dus duwen maar en hijgen dat we deden.. Eenmaal boven op de zandgroeve draaien we af richtin Rekemse heide om daar een ommetje van een 1/2 u te maken. Aan het assielcenter in Rekem pakken we samen een onbekende weg en rijden ons vast in de doornen van het bos,de weg was weg,we stappen dan langs onze mtb (omdat rijden niet mogelijk was)tot op de grote asfaltweg. We hebben ondertussen 1 1/2u eropzitten en Robin vindt het nu wel tijd om een warme douche te nemen en hij rijdt naar huis. Ik als oudere rijder heb meer training nodig(oude knoken lopen gauwer vast) en maak een tocht je langs de Neerharense bossen ,waar het nog goed rijden is en ik geef er een ferme lap op,tot op een gegeven moment het zo slecht is dat ik bijna niet meer vooruit kom. Ik ben blij als het voetbalterrein van Neerharen in zicht komt en de weg veel beter berijdbaar is. Eenmaal op de betonweg schakel ik enkele versnellingen hoger en rij tegen 30km/u verder richting maas om zo over Herbricht naar Oud-Rekem te rijden naar de warme douche.Na 2u rijden draai ik voldaan het hete water open,al denkend aan de volgende tocht.
Hoi ik ben een vijftiger die graag tochten met de fiets maakt. Vroeger heb ik verschillende jaren competitie gedaan met mannen als Eric Vanderaerden,Eddy Planckaert,J.M.Wampers enz. Het was een zeer mooie tijd ,waar ongelukkig een einde aankwam door een zwaar auto-ongeval in 1993. Einde competitie en sporten. Na een onderbreking van 13 jaren ben ik weer langzaam terug beginnen fietsen,met horten en stoten,want mijn lichaam wilde niet meer als vroeger.Maar nu na een tijdje regelmatig fietsen (2x perweek) gaat het al veel beter en gaan we met enkele vrienden regelmatig de bossen in met de mtb of zomers naar het heuvelachtige landschap aan de kanten van Valkenburg.In mijn groepje zijn verschillende jonge motocrossers die de tochten als training doen om zich voortebereiden op hun motocroswedstrijden zondags. Er wordt dan ook goed de pees opgelegd door die jonge snaken (19j-25j),maar ik als oude vijftiger,geef niet zo gauw af en kan de kerels redelijk volgen,uitgezonderd de felle bergen waar wij oprijden. Bergop probeer ik mijn eigen tempo te rijden om mijn lichaam en spieren niet te overbelasten. Het is nu zondag 11jan 2009 9u en ik ga mij gereed maken voor onze tocht in de vrieskou (-13°) bbrr.,wel fijn hé. Mijn tocht zal ik verder in de week wel opschrijven.
Ik ben deze morgen om 10u vertrokken voor mijn wekelijkse tocht met de mtb,samen met mijn fietsmaat Peter. De crossers hebben forfait moeten geven omdat zij andere verplichtingen hadden. Het was in het begin wel een beetje koud ,omdat het ongeveer 10 min duurt eer we in het bos zijn aangeland. Eenmaal in het bos aangekomen was het duwen op de pedalen ,want de sneeuw die is aangedrukt door de vorige bezoekers, doet de fiets zwaar lopen. Het was onmiddelijk zweten geblazen,met snelheden van 10 tot 15km per uur,waar we normaal 20 tot 25km per uur behalen. Het was mooi fietsen,een ongelooflijk uitzicht op de Mechelse heide. Bergop was het wel afzien en zwaar stoempen,we geraakten niet tot op de top van de heuveltjes ,waar we normaal gemakkelijk boven komen;dus de beenspieren trainen door de mtb fiets naar boven de duwen en de voetjes warm te maken door het lopen. Het was wel een beetje uitkijken voor valpartijen,en die oude knoken van mij kunnen daar niet zo goed meer tegen. Ik heb regelmatig de koppositie genomen en hoorde Peter hijgen en vloeken omdat het zo zwaar was. Eenmaal ondergekomen in de zandgroeve van Opgrimbie,stond ons een flinke kuitenbijter te wachten,het was sporen zoeken in de verse sneeuw omdat daar de fiets beter rijdt. Halfweg zag ik Peter naast mij komen rijden aan de andere kant van de weg,ook zijn spoor zoeken in de sneeuw. We hijgden allebei gelijk oude rakkers die 2 pakjes zware michel rookten (wij roken allebei niet),de longen krijgen het hard te verduren omdat de ingeademde lucht zeer koud is. Maar het geeft wel voldoening als ge boven op die heuveltjes komt. Normaal gezien hebben we dan een strook waar we iets kunnen rusten,maar nu was het daar stevig doorduwen. Peter reed daar op kop omdat hij een goed spoor had gevonden,ik kreeg dat in de gaten een wou ook in het spoor raken ,maar toen!! een patat en wie lag er langgewassen in de sneeuw?Juist die oude vijftiger,het was lachen geblazen. We reden toen terug de bos in langs het domein van wijlen koning Boudewijn,daar is het zeer mooi om te rijden,maar zeer zwaar nu met die sneeuw. We waren nog geen enkele andere fietser tegengekomen,zijn wij met z'n tweeën nu zo gek,of hadden die anderen geen karakter om met die temperaturen te fietsen?Op een bepaald moment hoorde ik Peter roepen van volk,ik dacht daar nog gekken,maar mijn verbazing was groot toen 4 honden ons voorbij staken gevolgd door een slee. Wel mooi om te zien,dat zo iets kan in de Rekemse bossen.Peter had gevraagd om te tour iets in te korten omdat hij op tijd moet thuis zijn.Zijn zoon gaat een wedstrijd veldlopen doen en hij gaat suporteren.Dus we volgen de route van de Rekemse heide en zien mensen met kinderen en sleeën wandelen en genieten van de mooie natuur.Op een bepaald moment zie ik een mama en papa en hun zoontje( zittend op de slee wandelen) De mama trekt de slee vooruit en opeens pardoes ,de slee basculeert en het jongetje rolt onderin. Ik zei tegen het jongetje"oei oei een vree accident"hij kon er vrolijk mee lachen,dat is winterpret. Het laatste stuk in de bos was heel ferm duwen,de sneeuw was er goed aangedrukt en de banden van de mtb hebben er geen grip op,dus stoempen maar.Ik hoorde Peter ferm hijgen en afzien achter mij,en zoiets doe ik graag,mensen en mijn eigen ook laten afzien. Maar Peter was content ,hij heeft regelmatig op kop gereden,omdat de snelheid veel lager was als anders zei hij. Zo ondertussen zijn we op de gewone weg aangekomen en is het nu nog een 3 á 4 km eer we thuis zijn. We rijden met een gezapig tempo op de rijbaan omdat het fietspad niet berujdbaar is.Wij hebben een trip van 21km erop zitten in 2u tijd,normaal doen we er 1u15min over.Maar we zijn voldaan dat we zijn geweest,nu een warme douche en alles is weer vergeten.
