Bijlagen:
http://www;motorhomestories.be   

Nog nooit eerder bleven we zo dicht bij huis overnachten, en dat dan nog op zeer bekend (duik)terrein !
Vrijdag rijden we in de vroege avond het terrein aan De Nekker op, waar ooit grote plannen waren voor een officiële motorhomeparking.
Omdat die plannen niet zijn gerealiseerd, is het nu enkel op reservatie mogelijk om hier te overnachten. Wij zijn bij de happy few die hier welkom zijn, samen met nog een tiental andere campersiters.
Het is een blij weerzien !
We eten wat en de dames vertrekken dan voor een klets-tupperware-avondje bij Katy. De heren rijden naar de Volkssterrenwacht in Grimbergen. Het weer zit niet mee en echte sterren krijgen we niet te zien. De divers Grimbergse bieren achteraf smaken er niet minder om.
Het is al tegen één uur wanneer we in ons bedje kruipen, samen met de dames die zich overduidelijk ook goed geamuseerd hebben.

Zaterdagochtend wandelen we naar de markt in Mechelen. We vinden een "Marokaanse" koffiepot (zo noemen wij hem toch) en een bureauset voor Peter zijn nieuwe grenen bureau. Twee dingen waar we al lang naar zochten !
's Namiddags staat er een duikdemo op het programma. Katy's broer en een vriendin komen me oppikken met hun duikmobiel. De rest van de groep wandelt tot bij de duikplaats, waar we aan een grote groep niet-duikers tonen en vertellen wat je allemaal nodig hebt om onder water te gaan. Sommigen vinden het waanzin -zoveel moeite voor een duik van een klein uurtje-, anderen zijn geboeid. Misschien zien we één van hen wel eens terug voor een doopduik ? In ieder geval, het doet me deugd om na een paar maanden nog eens in het water te zijn. En zo heb ik ook het recent afgezonken bootwrak in De Nekker eens gezien.
Na de duik volgt de onvermijdelijke aperitief. We drinken er één-twee-drie op mijn naderende verjaardag en verhuizen dan naar het restaurant van De Nekker. Het eten is niet duur en "etelijk".
Het is snel terug laat genoeg om terug naar de camper en onder de wol te gaan.

Zondag trekken de geïnteresseerden naar Technopolis. Ik moet met Maarten naar het voetbal. De match wordt gewonnen en Technopolis was naar ik heb horen zeggen heel plezant. Het is toch al midden namiddag wanneer we mekaar terug zien. Snel wat eten en dan naar de rommelmarkt in de Nekkerhal aan de overkant.
We vinden allemaal nog wat snuisterijen en keren tegen zessen voldaan terug naar de motorhomes. Eén voor één vertrekken we naar huis met een leuk weekend achter ons.

Maarten was een paar dagen vrij van Univ, dus mocht hij kiezen waar onze allerheiligentrip naartoe ging.
Hij koos zonder aarzelen voor Herbeumont. Dit jaar voor de eerste keer sinds heel lang zouden we dus de zee niet zien in november.



Woensdag 29/10

Woensdagavond, het is reeds een tijdje donker als we aankomen op de vertrouwde camperplaats. Er staan nog een vijftiental motorhomes, en we vinden dus probleemloos een leuk en ruim plaatsje.
Nu we met zijn vieren zijn is Uno plots weer plezant, en na de nodige leut is het bedtijd.

Donderdag 30/10

De volgende ochtend slapen we uit, jawel, zelfs ik. We doen inkopen bij de plaatselijke slager, kopen een krantje en voor we het weten is het middag, waarop onze klassieke wandeling langs de Semois volgt. Eerst brengen we nog een bezoekje aan de burcht waar volop instandhoudingswerken bezig zijn. Daartoe legt men een betonlaag bovenop de eeuweoude stenen. Afschuwelijk, een aanfluiting van ons historisch patrimonium.
Van daarboven zien we een vrije troep herten beneden in een wei en geïnteresseerde gemotoriseerde jagers die er als wolven achter het stuur van een 4x4 omheen draaien. Gelukkig sparen ze hun lood, alsof ze voelen dat ze door ons beloerd worden....

De dagen zijn kort, de avonden lang. Meer tijd dus om wat te koken, te kletsen en spelletjes te spelen. Vermits we nu TV-Vlaanderen hebben, vallen we ook niet meer zonder nieuws. We kruipen vroeg onder de wol, na deze rustige dag.

Vrijdag 31/10

Vandaag rijden we door naar Charleville-Mézières. Niet zonder eerst via Sedan gepasseerd te zijn. Ingrid en de jongens bezoeken de binnenkant van de historische burcht, ik kuier met Kyra wat door deze grijze stad en lees mijn krantje in de camper. Zaaaalig dat nietsdoen...
's Namiddags rijden we dan door naar de eindbestemming, een beetje met de vrees dat de camperplaats volzet zou zijn. We lazen immers op www.campersite.be dat deze plaats nogal populair is. Er blijken slechts een drietal campers te staan en we kiezen dus één van de vijf resterende plaatsen bij de jachthaven en de camping. Deze camperplek is echt goed gelegen, midden in de stad maar toch zeer rustig.
De jongens gaan zwemmen in het reuzachtige zwembad vlakbij. Ingrid en ik gaan windowshoppen in de straatjes die we na 10 minuutjes bereiken langs een brugje over de Maas. De grote markt is een copy van de Place des Vosges in Parijs en de moeite waard. We zien één van de scènes uit de Vierheemskinderen op de marionettenklok bij het Musée des Marionettes.
Het centrum van C-M is klein en na een uur of twee zijn we terug bij de motorhome.
We besluiten om te gaan dineren in een plaatselijk restaurantje dat Tartiflette op de kaart heeft. Die smaakt heerlijk, net als de kaasfondue van de jongens. Voldaan keren we terug naar de motorhome, kijken nog naar Kingdom en leggen ons moede hoofd te slapen.

Zaterdag 1/11

Deze herdenkingsdag is zo grijs en triestig als een herdenkingsdag kan zijn. Regen komt bij bakken uit de hemel, mist maakt het landschap monotoon grijs.
Na de servicebeurt in C-M rijden we door naar de Lac des Vieilles Forges, waar naar verluid een camping is, maar vooral een klimparcours. We hadden al natuur en geschiedenis en dus is het nu tijd voor wat avontuur voor de jongens.
De camping blijkt (gelukkig) dicht, dus zetten we ons op de parking, met zicht op het meer. Het is wel even zoeken om waterpas te geraken want deze parking helt flink af.
We bellen met de mensen van het klimparcours om te kijken of ze wel open zijn met dit rotweer. Ja, zo blijkt, vanaf 13.00u
Rond die tijd hebben we gegeten. Het regent nog pijpestelen. We overwegen om naar huis terug te gaan, maar besluiten om toch maar een kijkje te gaan nemen. Onder de bomen is het nog min of meer droog en de jongens zijn enthousiast om hun avontuur te beginnen.
Na een korte iniatiatie begint de tocht door de bomen. Dit is een zondermeer schitterend uitgezet parcours. Eigenlijk zijn er vijf tochten te maken, in hoogte oplopend tot meer dan 20 meter.
Rond vijf uur is het te donker om nog te starten met het vijfde parcours. Niettemin bracht het vierde de moedige kerels reeds tot 22m hoog in de kruinen van de naaldbomen. Zo werd dit voor hen toch nog een mooie namiddag.
We keren terug naar de parking waar inmiddels nog 2 motorhomes ons zijn komen vergezellen. Ook een vriendelijke caravanist die voor een gesloten campingdeur stond komt nog een praatje maken en brengt de pikdonkere nacht "in ons gezelschap" door.

Zondag 2 november

Ik ben redelijk vroeg wakker en maak een ochtendwandeling met Kyra. Eerst word ik bijna omvergereden door een aantal quadliefhebbers die het grasveld, het strandje en de boswegels aan het meer onveilig maken. Daarna knallen de kogels me bijna om de oren want in het nabijgelegen bos is er "Tir a balles". Of : hoe de spelletjes van sommigen  de rust en het plezier van vele anderen compleet verknallen...
De quadders hebben Ingrid ook wakkergemaakt en wanneer ik thuiskom van de wandeling staat de koffie al te wachten en staan de broodjes in de oven....Mmmm...zo komt het toch nog goed. 
Zelfs het zonnetje is van de partij en terwijl onze dove langslapers hun bedtest verder zetten, maken mijn twee dames en ik nog een wandeling naar de stuwdam. Dit is echt een hele mooie "Base de loisirs". De roiers zijn met velen, sommige roeiboten hebben zelfs 8 roeiers en een stuurman aan  boord. Een cameraman blaast zijn rubberbootjes op en laadt er één vol met filmmateriaal. Daarna roeit hij naar de overkant, ongetwijfeld om één of ander nest of dier vanaf het water te observeren en te filmen. Vissers turen in overpeinzing naar hun dobbers. Zo moet het zijn. Dit is een oord van rust op de grens tussen water en woud, in de eerste plaats voor mensen die één willen zijn met de natuur, zonder deze te moeten overwinnen op hun stinkende stalen ros of te verminken door hun loden projectielen...

Het loopt tegen de middag wanneer we doorrijden naar Rocroi, een nog behoorlijk intact en volledig omwald stadje. De luchtfoto's in de brochures zijn indrukwekkender dan de werkelijkheid, maar een wandeling door dit stadje geeft toch een goed idee van de verdedigingswerken waarvan sommigen 500 jaar oud zijn. We lunchen ter plekke en willen dan naar huis rijden.
Die terugweg leidt ons naar de omgeving van Philippeville. Onderweg zie ik nogal wat auto's de hoofdbaan afslaan, de parking van een Aldi op. Er blijkt een overdekte brocante te zijn. Dat is lang geleden.....en we besluiten een kijkje te gaan nemen.
In deze regio is een brocante nog een brocante en geen verzameling beduimelde kleren en vierdehands huisgerief. We doen dan ook onze portemonnee open voor wat leuke hebbedingetjes.
Zo houden we nog een mooie herinnering over aan dit weekend dat ons aan beide kanten van de Ardense grens bracht.

Nisramont was zo een plekje dat al onze motorhomevrienden ons konden aanraden. Het moest er dus eens van komen dit weekend...
We vertrokken vrij laat en het was dan ook al pikdonker de laatste kilometers voor Nisramont...
Germien is nog altijd bij ons vanwege nog niet verkocht, maar we kennen haar kuren ondertussen en slagen er in om de pikdonkere boswegeltjes die ze ons aanraadt te vermijden.

Er is geen kat meer te zien bij de stuw. We nemen ons plaatsje in naast de Ourthe en zien vanuit ons huisje in de verte het wit-blauwe silhouet van de stuwdam. Het klassieke bofrostpangerecht blijft smaken. Na een wandelingetje met Kyra gaan we gezond naar boven.

De volgende ochtend staat immers een wandeling van een goede 14km op het programma, helemaal rond het stuwmeer van de ourthe. Tijdens mijn ochtendronde met Kyra verken ik het parcours al heel even en geraak er niet uit of de wandeling aan de linkerzijde van de stuw nu start langs het meer of meteen naar boven.
Wanneer we om 10u30 met de echte tocht starten, weet ook Ingrid geen raad. Da's een goed begin....maar....ik heb gelezen dat de wandeling in een lusvorm is en uitkomt bij de andere kant van de dam...dus kunnen we net zo goed daar starten want daar is maar één weggetje...vergissingen uitgesloten

De herfstooi van het woud weerspiegelt prachtig in het meer. Heel de weg lang zijn we de bevoorrechte getuigen van deze prachtige artistieke inspanningen van de natuur. Het is een moeilijke wandeling. Voortdurend op en af, langs soms heel glibberige steile stukken. Het feit dat we op 14km slechts 1 asfaltweg kruisen en ons voor de rest omringd weten door een maagdelijk bos met een staalblauwe lucht die weerspiegelt in het Ourthewater, maakt de calvarie meer dan goed.
Onderweg vlucht een reetje weg, bang voor ons en voor Kyra, want het jachtseizoen is bezig en dan neem je als ree beter geen risico's met wandelaars, hoe zeldzaam deze ook zijn....
Aan een bruggetje laten we onze picknick smaken. Een gezin met 2 jonge kinderen komt ons vervoegen en vader steekt vakkundig een vuurtje aan met droog hout. Daarboven gaart hij zelfgeplukte passestoelen...Kan het mooier ?

Rond 16u00 zijn we terug aan de stuw en laten we ons op het terras naast de Ourthe een Orval smaken. We hadden eigenlijk zin in een La Chouffe, maar het vat werd door onze voorgangers net leeggemaakt...

Dat moesten we de volgende dag goedmaken.
In de voormiddag gaan we naar La Roche. We bezoeken onder een opnieuw staalblauwe en wolkenloze hemel de burcht die nog niet zo lang geleden "bezoekbaar" werd gemaakt. Het is een mooie burchtruïne zoals er nog wel meer in de omgeving zijn. Aan de Ardense hespen in de etalages kunnen we niet weerstaan en één exemplaar verhuist naar Hamme.
Tegen de middag gaan we naar Achouffe waar we in de brouwerij wat eten. We moeten veel te lang wachten op een matige maaltijd, maar goed, de Choufkes smaken uitzonderlijk goed. Het is nog steeds uitzonderlijk mooi weer en een nieuwe wandeling van 7,5km langs de vallei van de feeën en drie dorpjes (Achouffe, Wibrin en Montmort) wacht op ons.

Het is opnieuw een schitterende tocht langs dit glooiende en veelkleurige landschap. Plompverloren in een weide komen we zelfs 3 menhirs tegen, waarover de wandelgids met geen woord rept.

Onze motorhome staat iets buiten het "centrum" van La Chouffe, en de terugweg leidt ons recht er naartoe. Maar nog een Choufke wenkt en we willen de brouwerijshop met een bezoekje vereren. Daar wordt echter net voor onze neus gesloten en zelfs het feit dat we weten wat we willen doet niets meer terzake en de deur blijft dicht. Dat doet ons te besluiten om een tweede bezoek aan de brasserie te annuleren en wat verder aan de visvijver nog wat gerstennat tot ons te nemen, met alle gevolgen.

We hebben immers geen zin om al naar huis te gaan met dit prachtige weer. Ik heb ergens op campersite gelezen dat je schitterend kunt staan aan het dierenpark van La Roche. Deze ochtend zag ik het plaatje ernaartoe.
We vragen de absolutie aan de thuisgebleven zonen, verkrijgen die, en wagen het er op...

Het dierenpark blijkt prachtig gelegen, bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht over de vallei en haar veelkleurige flanken.
We zien de zon zakken aan de turqoisen hemel, horen de wolven huilen en kruipen met een meer dan voldaan gevoel onder de wol, onder het pikdonkere firmament met als diamantjes op die zwarte fluwelen mantel de duizenden fonkelende sterren.

De volgende dag zijn we nog getuigen van de zon die boven de heuvel opkomt, een extra pigment bij dit kleurvolle weekend.
De terugreis verloopt probleemloos. Thuis is alles nog zoals....het thuis is....en het begint te regenen....

klik op de foto voor het fotoverslag


De Ninoofsesteenweg telt evenveel opstoppingen als flitspalen, wanneer we hem over de volle lengte berijden, op weg naar Geraardsbergen. Dit keer een treffen niet te ver van huis : 50km. Maar toch anderhalf uur rijden dus...

Germien vindt probleemloos het openluchtzwembad aan de Guilleminlaan. Daar is voor de achterwieltracties een plaatsje op de stenen voorzien. Voorwielers mogen zich met de achterwieler in het zompige gras zetten. Voorwaar goed gedaan van Werner en Kathleen, de organisatoren.
Uiteraard is het gras zompig omdat.....het pijpestelen regent. Tot negen uur zijn er nog aankomers. Het begroeten gebeurt telkens vlug vlug maar hartelijk, tussen 2 regendruppels door. Na een rijkelijk aantal limoncellodruppels stijgen we naar de slaapstede.

Wanneer Kyra mij om 06.00 uitlaat, vind ik het nog te vroeg om op te blijven en ik slaap na een nieuwe klim naar de alkoof zowaar tot 08u30. Dat is maanden geleden.
Niet zo stipt om 09u30 vertrekken we voor een vlakke fietstocht langs de Dender, naar "de Gavers". 45 minuten zijn te weinig voor ons om de vijver rond te stappen, maar gelukkig is de snelle groep neergestreken in het cafetaria. Vermits het aperotime is, probeer ik het lokale, smaakneutrale, abdijbier.

's Namiddags gaan we met zijn allen op verkenning in Giesbergen. Een gids vertelt ons gruwel-en andere verhalen in de raadszaal waar 2 dagen voordien Albert en Paola nog op bezoek waren en waar 1 dag voor ons bezoek de politie op een bruuske manier een gewapend stokje voor een huwelijk stak. Van de kerk onthouden we de wandschilderingen en een schrijn met naar het schijnt de vingerkootjes van de Heilige Bartholomeus. Bart voelde zich niet op zijn gemak en hield met zijn hart zijn hand vast...

Alle hondjes bleven buiten en de andere beestjes bezochten het lokale museum met getuigenissen van het Giesbergse verleden : lucifers, kant, mattentaarten.... Wat volgde was abdij van Augustinus, de muur en de boskapel, te voet weliswaar. Respect voor de renners van de RVV en voor de ochtendlijke campersitemountainbikers. Gelukkig wachtten boven de mattentaarten.

Iets voor zessen was iedereen terug aan de motorhomes. Wie naar aloude gewoonte een gemeenschappelijk aperitief verwachtte kwam bedrogen uit. Een kleine helft van de groep bleek immers onderling afgesproken te hebben om samen op verplaatsing te eten en verliet rond aperotime de verzamelplaats. Niet dat er bij de achterblijvers geen plezier was. Alleen ontbrak hierdoor een deel van het samenhorigheidsgevoel dat kenmerkend was voor andere pre-Kolenspoortreffens die wij hebben meegemaakt.
Ook wij pintelierden dat het een lieve lust was met het bezoek in de motorhome.
Dus volgde ook nu een goede nachtrust....

....om dan vroeg op pad te gaan, op zoek naar pistoleekes. De regen viel opnieuw met bakken uit Gerard zijn hemel. Van taalgrensoverschrijdend wandelen zou niets in huis komen. Zoveel was nu al duidelijk. Maar.....het organisatie-en improvisatietalent van Werner en Kathleen kende geen grenzen. Bleek er toch een mattentaartenbakker te bakken op zondag ! Het was immers openbedrijvendag en één van de ambachtslieden liet dus bezoekers binnen in zijn atelier. Daar waren we niet alleen. Ingrid trok bezoekersnummer 200 !  Eerder op de ochtend was bij de bakker ook al een RVA-controleur op bezoek geweest, iets minder geïnteresseerd in mattentaarten en iets meer gericht op mensen pesten...
Na een uurtje aanschuiven ontvouwde het mattentaartenmysterie zich voor onze ogen. Van melk, eieren en bloem maakte de volslanke bakker vingervlug heerlijke mattentaarten.

Bij aankomst aan de motorhomes bleken die op mysterieuze wijze hun weg gevonden te hebben  tot op onze verzamelplaats. Iedere deelnemer kreeg een Giesbergse lekkernij mee naar huis, als zoet soevenir aan deze mooie streek en dit treffen.

Vermits de regen bleef vallen, keerden we in de vroege namiddag reeds terug, richting Merchtem. Maarten was blij met de meegebrachte tattenmaarten.

Proficiat aan de organisatoren !

Klik op de foto voor de fotoreportage

Het was een tijdje geleden, het laatste campersitetreffen.
Dit weekend verzamelen we in As, nabij Genk, voor het eerste in een rij van 3 nieuwe bijeenkomsten.
Maarten blijft deze keer thuis om de voetbaleer van de familie Vranckx te verdedigen.

Rond 17.00u vertrekken we thuis. Uiteraard zijn er de gebruikelijke files rond Zaventem, maar goed anderhalf uur later zijn we toch bij het oude spoorwegstation van As(ch) langs het voormalige "kolenspoor". We rijden de stationsparking op en zien.....geen motorhomes.
Die blijken langs de andere kant van de sporen te staan, en er hing deze keer geen banner om de ingang aan te duiden. We pikken het allerlaatste plaatsje in. Wie na ons komt moet op de stationsparking gaan staan, langs het spoor. Na de gebruikelijke manoeuvers beginnen we aan de hallo-en kennismakingsronde. Er zijn deze keer immers heel wat voor ons nieuwe gezichten bij.

De bofrostboerenschotel wordt warm gemaakt. We besluiten na het avondeten te verkassen naar de andere kant van het spoorwegterrein. Het lawaai van de nabijgelegen expressweg is er minder hoorbaar en dat biedt meer garanties op een redelijke nachtrust. Aansluitend zoeken we de warmte op van de oude treinwagon die voor de groep voorzien is. Nostalgie troef. In zo’n wagon heb ik tijdens mijn studententijd uuuuuuuuren gesleten. Rond elven hebben wij voldoende gepraat en is de fles wijn leeg. Sommigen zouden nog meer dan een halve werkdag doorgaan , maar ikke zonder l   lig dan al lang te slapen.

De volgende ochtend start voor mij zoals gewoonlijk rond zessen. Koffie zetten, boekje lezen, verkenningstocht doen met Kyra…, het zijn inmiddels reeds vertrouwde rituelen wanneer we er op uit zijn met de motorhome. Wanneer Ingrid en Robin eindelijk ook wakker zijn, is het aftellen tot de middag. Dan brengt een oude diesellocomotief met dito wagon ons in 20 minuten naar het Nationaal Park. Daar leren we tijdens een wandeling van 2 uur dat er in Limburg nog een actieve “vulkaan” is, dat berkendoders niets te maken hebben met drakendoders en dat de Kempense hoogvlakte afwatert, waardoor er altijd natte plekken zijn op de wandelwegen…
Rond 15u30 zijn we terug op het stationsterrein en is het aftellen tot de barbeque. De moedigen onder ons beklimmen ondertussen om de tijd te doden de uitkijktoren.
Dan is het tijd voor de BBA. We hadden niet gemerkt dat die begonnen was en zijn wat laat. We wringen ons nog op de laatste 3 stoelen. Er is meer dan  genoeg vis en vlees en het meeste is ook heel lekker.
We digestieven onder de wolkenloze sterrenhemel. Rond 23.00u wordt het écht koud en trekken we richting Flash.

Ik houd het tot zevenen uit in mijn bedje. Deze ochtend moet er geen ontbijt voorzien worden. Daarvoor hebben de organisatoren gezorgd.
Robin moet er dus voor zijn doen onnoemelijk vroeg uit.
We zijn bij de eersten aan de ontbijttafel. . Een aantal campersiters heeft het warm want ontbijt buiten. Wij pikken de laatste 2 plaatskes in de treinwagon in en hebben een leuke babbel met Jos en echtgenote. Zelfs zonder eitjes en koffiekoeken smaakt het ontbijt uitstekend en zelfs de koffie is sterk genoeg om mij wakker te krijgen.

Rond elf uur is een fietstocht van 30km voorzien. Fietsen is aan ons niet zo besteed. Alex en Martine gaan ook wandelen. Luc en Joke vervoegen ons. Aan het tempo van een geforceerde mars leggen we de eerste kilometers af. Tot ik er aan denk om te vragen hoe lang we eigenlijk denken te wandelen ? Blijkt deze wandeling ruim 12 km lang te zijn....
Ik heb noch aan drinken, noch aan wat te eten gedacht en het tempo ligt hoog. Ingrid en ik besluiten dan ook om halverwege de weg naar de kortere wandeling in te slaan. Deze blijkt echter door woongebied te gaan en uiteindelijk keren we eenvoudigweg op onze stappen terug, iets rustiger deze keer. Onderweg komen we voorbij een idyllisch gesubsidieerd ven. Met Europese en Vlaamse steun wordt hier aan natuurbeheer gedaan. Er wordt duidelijk nog steeds mijnboetegeld aan Limburg geschonken.

Rond 13.00u zijn we terug op het stationsterrein. Na de kortere maar pittige wandeling doet een stevige lunch met de zelfgemaakte Spaanse tortilla en Italiaanse soep uit dozen deugd. Plots horen we naast ons een schril gefluit. Dit is niet de inmiddels bekende stoomfluit van de rangerende grote treinen. Blijkt het smalspoortreintje op zondagnamiddag uit te rijden. Tientallen toeristen komen er op af en vinden de 36 verzamelde motorhomes een bijkomende attactie. Om de tijd te doden maken wij een ritje op het smalspoor.
Ondertussen zijn de andere wandelaars en fietsers aangekomen en is het tijd voor een stuk taart.
We keuvelen nog wat na en rond 16.00 bollen we van het stationsterrein af.

We verkennen nog de nabijgelegen camperplaats in Genk, bij de “Kattevennen” en stellen vast dat deze mooi en rustig gelegen is, midden in het groen. Ondanks de verlokking van de rust moeten we naar huis, waar Maarten op ons wacht. Alles is thuis nog hetzelfde, ook de rituelen bij de aankomst, en dus worden er frietjes gehaald.

Het was weer eens iets anders, een weekend met de motorhome op een voormalig  stationsterrein, tussen de locomotieven en treinwagons….

Caravan Salon Dusseldorf, zo heet deze gigant onder de motorhomesalons officieel. Vorig jaar waren we aan het uitkijken naar een nieuwe motorhome en overwogen we een aankoop in Duitsland. Zo zijn we toen voor de eerste keer hier beland. We vonden het toen zo'n grote kermis, dat we dit jaar wel wilden teruggaan.

En een kermis voor motorhomeliefhebbers is het daar echt wel. Al van bij de aankomst. Op een grundliche Duitse manier krijg je een plaats op de motorhomeparking toegewezen, tussen één van de misschien wel 2000 (je leest het goed, tweeduizend) andere campers. Eigenlijk kan je je het geld voor de "Messe" zelf besparen want dit is echt al een exhibitie op zich : van piepkleine Van, tot Niesmann van 500.000 €, het staat er allemaal broederlijk achtre mekaar,onder de opstijgende vliegtuigen.

Op dezelfde grundliche manier wordt je met een bus gratis naar de Messegebouwen gebracht. Het terrein is zo reusachtig dat het moeilijk is om je, ondanks een plannetje, te oriënteren. We hebben onze "mitglied"kaarten vergeten en betalen dus de volle pot voor het tweedagenticket.

Meteen worden we verblind door een volledig paleis gevuld met blinkende Hymers. De winstmarges van deze fabrikant moeten behoorlijk zijn als je ziet wat ze hier investeren in de stand en de huur van een volledig paleis. Later krijgen we van een verkoper van het zustermerk Carado (dat basic-motohomes "made in Germany" aanbiedt) te horen dat de verkoop bij Hymer hier dit jaar door het dak is gegaan... De investering zal dus wel geloond hebben.

Zelf hebben we 2 "must sees" : de Benimars die ik in België bij Dicar zag en de Itineo, een basisversie integraal die we vorig jaar al de moeite vonden (prijs/kwaliteit tenminste).

De Benimar 540 bevalt ook aan Ingrid. We testen het op het eerste zicht kleine vast bed achteraan en dat blijkt toch ruim genoeg. Merkwaardig genoeg staat deze 10.000€ duurder geprijsd dan dezelfde MH met dezelfde uitrusting bij Dicar. Gewoonlijk is dat het omgekeerd.
De Itineos zijn nog een stuk beter uitgerust in vergelijking met vorig jaar. En er is nu ook een bijzonder lange versie van 7,4m, de 740. De inrichting is gelijkaardig aan de 690 versie, enkel de zithoek biedt wat meer ruimte en we vragen ons af of het de moeite is om -waneer we binnen een paar jaartjes met ons tweeën rondtrekken- die extra halve meter mee te sleuren.
We assisteren een paar Belgen bij de aankoop van een 740 en zijn verbaasd hoeveel motorhome je krijgt voor het geld. 56.000€ voor een itineo 740 met alles maar dan ook werkelijk alles er op en er aan. De mensen kopen dan ook.

Het zou ons te ver leiden om nog meer in detail te gaan over alle andere merken. Hieronder dus enkel wat bemerkingen bij een paar tendensen die we hebben vastgesteld :

·        weinig beweging bij de topmerken

·        veel beweging -bijkomende modellen, nieuwe versies...bij de fabrikanten van basismotorhomes (vaak in dezelfde fabrieken gebouwd als de topmerken, maar dan met meer basic materialen). Er is bijvoorbeeld al een meer dan redelijke Carado/Hymer familiemotorhome voor 32.000€

·        veel aandacht voor vans die er wat mij betreft leuk maar allemaal hetzelfde uitzien
van buiten bloedmooie maar onpraktische nieuwe integraals (Alteo) waarin ik nauwelijks recht kan staan en waar het ruimtegevoel binnenin van een integraal volledig weg is

·        de terreur van de lits-jumeaux  en de terreur van de vrijstaande dubbelbedden

·        beide voorgaande hebben als gevolg dat  half-integralen of integralen met een vast dubbelbed dat breed genoeg  (toch aub 135cm minimum over de volledige lengte) en lang genoeg is (voor mensen zoals ik van 1,90m), vrijwel verdwenen zijn. Wat men dubbelbed durft te noemen is in realiteit vaak slechts 1,2 m breed en/of slecht 1,85m lang !

Enfin, voor de rest hebben we ons op zaterdagavond de "bratwurst" en het dunkelbier aan de feesttent goed laten smaken (dat hoort toch ook bij een kermis), is het rustig slapen tot 06.00u (dan begint het opstijgen opnieuw) en was het opnieuw gapen met open mond bij de motorhomes in de prijsklasse tussen 900.000 en 1.700.000 euro (en ja, zo staan er ook op de parking).

Volgend jaar moet het voor mij eens een jaartje niet, hoewel, :  misschien gaan we toch en lukt het ons dan wel om in de Dusseldorfse Altstadt te geraken. Dit jaar waren de planner er, maar de benen waren te moe en de feesttent te dichtbij en makkelijk....

Fotoverslag : klik op de foto hiernaast. 





Vrijdag

Het wordt een supergeorganiseerd campersite treffen in de mooie Kempen !
Amper  aangekomen werden we door Wim en familie al opgeroepen om te gaan kaarten. Wie zich had verwacht aan een partijtje (strip?)poker kwam bedrogen uit. Oud en jong konden meedoen en ervaren en minder ervaren kaarters vonden plezier in het samenspelen. Nog een drankje achteraf en onder de wol...

Zaterdag

Gelukkig hadden we het niet al te laat gemaakt, de vrijdagavond want een zeer drukke en vermoeiende dag lag in het verschiet.
Om 09.00 stipt bestegen we ons tweewielig stalen ros want om 10.00u stipt zouden we hoogst uitzonderlijk toegelaten worden op het militair domein. Uiteindelijk werd het met militaire stiptheid 10u40 vooraleer een militair wakker genoeg was om de poorten te openen en meteen lag de planning voor de verdere dag in de war.
Het militair domein verdient een langer bezoek, maar dat kon dus niet. In ieder geval was het wat naief en oubollig opgebouwd natuurmuseum toch zeer de moeite waard, al was het alleen maar om de boeiende verhalen van de gids. Als oud-natuurgids gebeurt het me niet elke dag dat ik nog één en ander bijleer.
We konden ook niet zoals nochtans was afgesproken doorheen het domein fietsen, dus met een omweg gingen we onderweg naar de ruïnes van een oude abdij. De opgravingen waren een volkomen privé-initiatief. Vanwege allerlei administratieve en andere regeltjes werd het aan de amateurarcheologen verboden om na een aantal jaren nog verder opgravinden te doen. Vandaag ligt de site er moederziel verlaten bij want de officiële instanties tonen zelf geen interesse. We hebben in Griekenland en Egypte al veel minder interessante sites gezien die commercieel uitgebuit worden, met medeweten van de overheid, maar respect voor het culturele erfgoed zit er bij ons in België niet ingebakken (en commercieel inzicht blijkbaar ook niet)
De watermolen verderop onze tocht was nog wel volop in werking. Eén of andere folklorieke figuur die in de Kampioenen heeft meegespeeld (kan niet anders dan in een komische serie met zo'n kop - zie foto) houdt de graanmolen draaiende.
De meesten onder ons hadden echter minstens evenveel aandacht voor de rijdende bar met Limburgse jenevers van allerlei soorten die de organisatoren hadden laten aanrukken voor de dorstigen.
Gelukkig was het daarna niet zo ver meer naar de camperplaats, hoewel : voor ons toch meer dan ver genoeg

Na een snelle lunch stond er nog heel wat op het programma.

Een gemotoriseerde huifkar bracht de meest vermoeide onder ons naar een plaatselijke Mariagrot een paar km. verder. De moedigen bestegen opnieuw hun tweewieler om er te geraken en pastoor Wim zijn preek horen af te steken. Te voet ging het dan naar een zeer mooie molen die we konden bezoeken. Vandaar ging het naar een superdeluxe hotel voor....paarden. Man man man, die beesten hebben zelfs een sauna en een fitnesszaal, echt waar !
Bij de boerderij van Wim zijn nonkel maakten een aantal jongeren onder ons voor de eerste keer van dichtbij kennis met de uiers van de koebeesten. Het product van hun noeste arbeid mochten we aansluitend opdrinken. Mmmmm....zeker even lekker als de jenever (en je wordt er minder "moe" van...
De superdrukke en leerrijke dag liep ten einde en na nog een ijsje uit het vuistje ging het opnieuw naar de camperplaats.
Bij het Breugelfestijn 's avonds werd de afgelopen dag druk besproken en voor iedere kaarter was er nog een prijs.


zondag

Wie dacht uit te slapen kwam bedrogen uit. Er stond immers nog een bezoek aan het diamantmuseum op het programma. De supermoedigen waren dan eerst al vertrokken voor een mountainbiketoer. Amaai : hoedje af !
Het bezoek aan het diamantmuseum was boeiend. Vooral de verhalen van de oude ambachtsmannen wisten te boeien en te ontroeren. We leerden hoe de diamantindustrie welvaart bracht in de regio en aansluitend verval, toen het werk naar de lage loonlanden werd versast. Een bekend verhaal.

Toen was het echt tijd om dit superweekend af te sluiten. Super omdat : supergeorganiseerd, superboeiend, superplezant, supervermoeiend enzovoort. Het is eens iets anders dan een volkomen vrijblijvend en ongeorganiseerd treffen. Blij dat we met de relatief onbekende Kempen kennis gemaakt hebben !

klik op de foto voor de fotoreportage

Onze wintertrip naar de Moezel in 2007 was ons niet goed bevallen. Hectoliters water regenden zich toen uit over onze hoofden en de oevers van de Moezel waren in onze ogen grauw en troosteloos.
 Omdat menig medecamperaar toch lyrisch bleef over deze Duitse wijnstroom, besloten we ze deze lente een tweede kans te gunnen.



Woensdag 30 april 2008

In de vroege avond komen we aan op camperplaats Treviris in Trier. Een half uur na aankomst zijn alle plaatsen ingenomen en spant een tijdens het hevig onweer ontstane regenboog zich voor onze ogen over de Moezel. We betalen aan de uitbater die langskomt 6 euro en bestellen onze broodjes voor de volgende dag.

Donderdag 1 mei 2008

Het is feestdag dus is het openbaar vervoer zo goed als niet voorhanden. We wandelen de 2,5 km langs de oever van de Moezel, naar de Romeinse brug en het stadscentrum. Onze kaart leidt ons eerst tot bij de ruïnes van de thermen. Daar kopen we een combiticket voor de belangrijkste bezienswaardigheden van deze oud-Romeinse stad. De ondergrondse gangen van de thermen zijn in ieder geval de moeite.
We lopen nog wat verder tot wat overblijft van het amfitheater. Het is wel de eerste keer dat ik de catacomben van een amfitheater bezoek, maar van het theater zelf blijft behoudens de in de heuvel uitgegraven vorm niets meer over.
Onderweg naar het keurvorstelijk paleis worden we overvallen door een hevig onweer. We schuilen onder de naaldbomen, bewonderen vrijende bomen en blijven redelijk droog. Het keurvorstelijk paleis is mooi van buiten, want je kan er niet in. De aanpalende protestantse kerk is binnenin wél indrukwekkend door haar ruimtelijkheid en eenvoud.
Een groot contrast met de wat verder gelegen katholiekedubbelkerk/Dom waar men verondersteld wordt contemplatie te hebben voor een regenjas die aan Jezus zou toebehoord hebben. Ik wou dat wij onze regenjas bij hadden want het blijft druppelen. Tijd voor een broodje in het mooie oude centrum van Trier met vakwerkhuizen, pleinen en fonteinen en aansluitend bezoek aan het stadssymbool, de Porta Nigra, vroegere stadspoort en kerk.
Het is tijd om op onze stappen terug te keren. We wandelen nog langs de thermen in het centrum. Deze blijken echter omgebouwd te zijn tot een congrescentrum. De oude muren, beschermd door een glazen structuur, doen enkel nog dienst als tafel voor de cocktails van weldoorvoede businessmen bij één of ander zakelijk evenement. Wij hebben nog 2,5 km terug te stappen langs de andere Moezeloever.
We verlaten Treviris, op zoek naar een camperplaats in de buurt van Bernkastel-Kues. Dat mag geen probleem zijn gezien de veelheid van camperplaatsen tussen Trier en onze bestemming voor morgen. Denken we.

Zaten zo vol als een ei : Mehring, Ensch, Klusserath, Köweritch, Trittenheim, Neumagen-Dron....alles bij mekaar toch goed voor rond de 350 "officiële" plaatsen en de rest...
We zijn dan die dag maar op de camping van Neumagen gaan staan. Daar betaalden we voor ons vieren exact 9 euro meer dan we zouden betaald hebben op de camperplaats aan de jachthaven waar het deur aan deur stond....


Vrijdag 2 mei

Na een rustige nacht rijden we verder naar Bernkastel-Kues. Onze verwachtingen waren hoog gespannen en werden ingelost. Dit is echt een mooi stadje met overal nog intacte vakwerkhuizen, het ene al smaller en schever dan het andere. Het zonnetje maakt zijn opwachting en meteen is iedere beschikbare terrasstoel bezet. We bezoeken nog een oude wijnkelder en besluiten verder te rijden naar Traben-Trarbach, de volgende grote stad langs de rivier. We zijn te optimistisch en kunnen spaarzaam gekleed nog net schuilen voor een onweer dat in alle hevigheid losbarst. De aanwezigheid van de andere Moezeloever kunnen we gedurende minuten enkel maar vermoeden.
Nat en koud lopen we terug want de oude stadspoort waaronder we schuilden lijkt ons het enige wat de moeite van het bekijken waard is in deze grauwe stad.
We rijden een aantal camperplaatsen voorbij, tot in Ernst. Het is nog vrij vroeg maar onze avonturen van de vorige dag indachtig besluiten we hier toch maar halt te houden.
We vinden een plaatsje op de tweede rij aan de Moezel en genieten van de zon die inmiddels in al haar glorie opnieuw is verschenen. Heerlijke rust tot aperitieftijd. Ingrid en ik wandelen tot in het stadje en vinden een Weinstube waar we ons het genoegen van een paar glazen Lieblich laten welgevallen. In opperbeste stemming keren we terug naar de camper. Avondeten lukt nog net, waarna de dag er op zit.

Zaterdag 3 mei

We doen inkopen bij de lokale kruidenier en slager. Wat een verschil met het geur- en smaakloze grootkeukenvlees van bij ons. Wurst is nog echt worst en schnitzel is iets heel anders dan een gepaneerde varkensspiering bij onze slager.

Vandaag staat naast inkopen doen ook Burg Eltz op het programma.
We rijden verder door langs de zonnige Moezeloevers en zoeken tevergeefs een parkeerplaats in het dorpje Moselkern want er is één probleem: de burcht is niet bereikbaar met de auto, laat staan met de camper. Ergernis troef tot een plaatselijke postbeambte ons aanraadt om terug te rijden tot het vorige dorpje en daar de bordjes met Parking Burg Eltz te volgen. Probleem twee : de straatjes worden alsmaar smaller en plots komen we een bord tegen met : maximumhoogte 2,5 meter, ruim 55 cm te laag dus. Er staat wel bij vermeld dat deze max.hoogte "rechts" geldt. Verkenning leert ons dat het gaat om een uitstekend balkon van een vakwerkhuis. Met enige voorzichtigheid kunnen we "links" net voorbijrijden.
We volgen nog steeds de borden Parking Burg Elz en moeten hiervoor een zeer smalle helling nemen van zeker 15% met links en rechts alleen maar nog stijlere wijnvelden.
Via een smalle doodlopende weg komen we uiteindelijk op een parking terecht aan de parking van restaurant Osterhof. Te betalen : 1,5 € maar : mijn alziend oog bespeurt ook : Ubernachtung 4€ ! Mmmm...dat is veelbelovend. We spreken af met de parkingmadam dat we nog zullen zien na de wandeling of we blijven overnachten. De wandeling héén van 2km naar Burg Eltz is peanuts want bergaf. Het slot dat sinds 800 jaar in het bezit is van dezelfde familie lijkt zo uit één of andere sprookjesfilm te komen. Het bezoek van de kamers en het museum met de "goudschat" is meer dan de moeite waard. De 2km terug gaan bergop en dat is andere koek. We zijn dan ook behoorlijk vermoeid wanneer we terug bij het Osterhof komen. De Lieblich lonkt en de rust op het terras tut wohl na de fysieke inspanning. Het varken gaat aan het spit op de binnenkoer en we krijgen het water in de mond. Dat gaat echter nog lang duren en we hebben geen zin om nog 2,5 u te wachten op enig eten. We hebben trouwens de lekkere Wurst van die ochtend in de camper.
Deze (de camper) staat inmiddels zo goed als alleen op de parking, midden op het platteland en we besluiten eenparig om niet verder te zoeken. De camperplaatsen aan de oever langs dit deel van de Moezel zijn trouwens ook niet zo aantrekkelijk en vaak aan de drukke baan gelegen.
Eigenlijk is dit een schitterend genietplekje.

Zondag 3 mei

Na een heerlijke nachtrust ontbijten we met de ramen open op deze mooie plek. Ingrid doet zelfs een ochtenwandeling in négligé
Koblenz wacht echter. Camping Mosel-Rijn staat goed aangeduid. We hebben geluk : de afgelopen dagen zat de camping tjokvol en was er geen plaats. Deze ochtend rijden de meesten echter terug naar huis en we vinden dan ook een plaatsje op de eerste rij, precies waar de Rijn en de Moezel samenvloeien, met VIP-zicht op de Burcht en de "Deutsche Eck"
We eten snel een broodje en nemen het pontje dat van aan de camping vertrekt naar de Deutsche Eck.Opvallend daar is het reusachtig monument met een 14m-hoog ruiterstandbeeld van  keizer Wilhelm I, de grootvader van de laatste Duitse keizer.
Naar stilaan goede gewoonte springen we op het plaatselijke toeristische treintje om een stadsrondrit te maken. Koblenz-stad valt eigenlijk wat tegen. Ze werd dan ook voor 80% verwoest tijdens WOII en bij de wederopbouw werd er duidelijk weinig aandacht geschonken aan het strektypische karakter. Koblenz is vandaag dan ook in de eerste plaats een administratief centrum.
Wél bezienswaardig zijn de Castorkirche en de Jesuitenkirche, de Liebfrauenkirche, het keurvorstelijk slot en een gebouw met een man die om het uur zijn tong uitsteekt.
En uiteraard is het goed flaneren op de Rijnpromenade. De kids keren terug naar de camper, wij steken met een veerboot nog de Rijn over, naar de burcht/citadel/fort. We kunnen nog net de laatste rit van de peperdure kabelbaan naar boven nemen waar een heerlijk zicht over de confluentie ons wacht. Het fort zelf hebben we snel bekeken, waarna de lange wandeling naar beneden volgt.

Robin en ik maken 's avonds nog een fietstocht naar het Weindorf, gebouwd in 1925 als tentoonstellingsruimte, en in '51 volledig vernieuwd. Met zijn 4 Winzerhäuser in vakwerkstijl uit verschillende Duitse wijnbouwstreken, is het een oord van jolijt. Van juni tot september worden hier elke avond wijnfeesten gevierd, maar ook de rest van het jaar kan men hier dagelijks terecht  voor het drinken van een glaasje wijn. Mijn gedachten dwalen af naar wijlen Willy Deraes die -zo weet ik- hier memorabele dagen en nachten heeft beleefd.


Maandag 5 mei

Op de terugweg komen we voorbij Daun. Vorig jaar was de Rodelbaan bij het Wildpark tot onze grote ontgoocheling gesloten. Deze keer had ik me goed geïnformeerd en bij goed weer zou ze open zijn. De zon schijnt volop, dus dat moet lukken.
Rond de middag komen we aan bij het wildpark. De Rodelbaan opent pas binnen een paar uur. Dus hebben we nog ruim tijd om een tochtje met de motorhome doorheen het wildpark te maken. Schitterend is dat. Sommige andere bezoekers met gewone auto bekijken ons en onze motorhome/4x4 met even veel verwondering als waarmee ze de herten, lama's, ezels en wilde varkens in het vrije bekijken.
De everzwijnen hebben vrijwel allemaal kleine biggetjes (het is te zeggen, de zeugen hebben er...). Wat een mooi spektakel om die kleine ukken mama zwijn te zien volgen heuvel op, heuvel af, slijk in, slijk uit...
We bezoeken ook nog de apenkloof -de jongens ontmoeten hun soortgenootjes- en tenslotte krijgen we nog een roofvogelshow met een krijsende vrouwelijke valkenier.
Tijd voor de afsluitende rodelbahnritten. Jolijt gegarandeerd. We gaan net niet uit de bocht.

Op de verdere teruweg doet Germien raar en we maken een hele omweg van tientallen kilometer over de kronkelende plaatselijke Eifelwegeltjes. Heel mooi, maar eigenlijk willen we naar huis.
Toegegeven, deze keer met enige heimwee naar de bij zonneschijn toch wel aantrekkelijke Moezel.

klik op de foto hiernaast voor het fotoverslag !

Vorig jaar rond Pasen verkenden we bijna 2 weken lang Normandië om te eindigen bij de Mont-Saint-Michel. Dit jaar begonnen we waar we vorig jaar stopten en trokken we vanaf Dol de Bretagne, in de buurt van de MSM, Bretagne rond.
Een reis van 11 dagen met onze nieuwe Chausson.
Het werd een lange tocht (2350 km) waarover hieronder zo kort en bondig mogelijk het verslag.

Meer foto's kan je zoals steeds terugvinden door op de kleine foto hierboven te klikken. Het werden in totaal meer dan 300 kiekjes van het Noorden, het Westen en het Zuiden van Bretagne. Dit was immers een eerste verkenning. Later moeten we de 3 regio's nog eens gedetailleerder bezoeken.

Hoewel het Paasvakantie was in België; was dit nog niet het geval in vele Franse regio's (waaronder Bretagne). Dit had zo zijn gevolgen. Een overnachtingsplaatsje vinden was nooit echt een probleem. De vakantiesfeer was er echter niet helemaal omdat op heel veel plaatsen alle bezienswaardigheden, restaurantjes, cafeetjes en campings gesloten waren.
Het werd niettemin een mooie reis.

Veel plezier met de samenvatting hieronder en vooral ook met de foto's !


Woensdag 26/3
Hamme-Wevelgem-Aumale

Late namiddag vertrek eerst richting Wevelgem voor het herstellen van onze koelkast en daarna naar Aumale, ongeveer halverwege Dol De Bretagne waar een camperplaats zou zijn bij de camping communale.
De camperplaats is er blijkbaar niet meer maar we kunnen terecht op de camping die zeer mooi gelegen is tegen een heuvelflank aan.
We hebben 311km gereden.
Het regent de hele nacht pijpestelen.


Donderdag 27/3
Aumale-Cancale

De volgende ochtend is het ook vochtig in onze camper. Het douchewater loopt gewoon de gang in. Onderweg hadden we ook al gemerkt dat ons voorste dakluik een paar centimeter opent vanaf 70km/u.
We nemen contact op met Vanomobil die ons een garage onderweg zal doorbellen.
Onze buurman rijdt zich vast in het doornatte gras en we helpen hem een handje. Lang leve de achterwielaandrijving van Ford.
Bovenop de miserie komt ook nog een luid getik vanonder het dashbord. We stoppen ettelijke keren om alles wat losligt onder de motorkap vast te maken maar dit helpt slecht gedeeltelijk. Geen nieuws van Vanomobil.
Rond de middag komen we voorbij Caen waar we langs de autosnelweg een Chausson-dealer bemerken. We stoppen en wachten tot 14.00u tot deze open gaat. Ondertussen inspecteer ik zelf de doucheafloop en demonteer het afloopstukje. Dat had ik beter niet gedaan want de koppeling onderaan valt in de vuilwatertank. Die uiteraard niet bereikbaar is. Het gaat van kwaad naar erger...
De man van Masters (de dealer) is erg bereidwillig maar moet naar zijn eigen zeggen een hele dag werken om de douche te demonteren en dat kan ten vroegste binnen een paar dagen. Ik bel Vanomobil die met hem praten maar ze komen er niet uit. Vakantie naar de vaantjes ?
Plots herinnert Ingrid zich dat ze in de garage een luikje gezien heeft. Zogezegd zo gedaan en alles uitgeladen en zie....er komt een luikje tevoorschijn dat toegang geeft tot de onderkant van de douche. Alles is in een handomdraai vastgezet.
Het lekkageprobleem lijkt een probleem van geloste siliconennaden bij de aansluiting van de douchebak. De vriendelijke dealer leent ons een siliconenspuit en we dichten één en ander zo goed als het kan. Toch al één probleem opgelost.

We rijden verder richting Dol De Bretagne. Het stadje is niet zo interessant. De grootste menhir van Bretagne (9m) ligt in de buurt en is een leuke introductie. Mont Dol lijkt ons niets en het is ondertussen al bijna avond.
We rijden verder tot Cancale waar we makkelijk de overzichtelijke camperplaats vinden.
Nog een wandeling tot het haventje en het strand langs het mooie paadje, wat oesters en cider op een terrasje (het is niet warm maar het zonnetje schijnt inmiddels) en dan terug naar de camper. Eten en een weldoende nachtrust na deze lange en stresserende dag. 384km gereden


Vrijdag 28/3
Cancale-Saint Jacult

Het douchen levert opnieuw waterproblemen, maar toch minder. Probleem dus niet helemaal opgelost. Foert, dat is voor Vanomobil wanneer we terug zijn
Verder naar Pointe du Grouian, een eerste indrukwekkend zicht op de kustlijn
Dan naar de uitgehouwen rotsen in Rothéneuf. De beelden zijn al even verweerd als de rest van de kust, toch mooi om zien en indrukwekkende omgeving
We wandelen rond op de ommuring van Saint-Malo maar worden bijna weggeblazen. Regen, hagel en stormwind zijn ons deel. We willen wat oesters aanschaffen maar de walgelijke geur in de 2 winkeltjes bij de haven jaagt ons meteen weg.
We rijden naar Dinard. De zeeer ruime camperplaats is gesloten, zo ook de campings. Verder naar St.Jacult dan maar. Daar pikken we het laatste deftige plaatsje in. Drie vierde van de parkeerplaats is inmiddels dmv een hoogtebeperker voorbehouden voor auto's.
We hebben nog de moed om mosseltjes gaan te plukken. We staan immers samen met een achttal andere motorhomes maar op 100m van een schitterend strand. 
Vandaag 61 km gereden


Zaterdag 29/3
Saint Jacult-Plouha

Fort La Latte is schitterend gelegen op een landtong maar ook potdicht op slot. Geen bezoek in deze periode.
Cap Fréhel is een indrukwekkende klif met een al even indrukwekkende vuurtoren erbovenop. Ook gesloten, uiteraard.
Van de beschermde vogels die hier met duizenden zouden leven is evenmin een spoor te bekennen.
Hier kan je ook overnachten en dat moet wel mooi zijn. Wij nemen enkel ons middagmaal.
We rijden door naar Erqui en willen ons daar installeren. De camperplaats is zeer groot en vlak aan zee doch de plaatsen zijn zeer smal en de campers staan deur tegen deur. Toch maar niet
We rijden naar Plouha. Daar is de ondergrond van de camperplaats verzopen. Er zijn dus veel minder plaatsen dan anders, maar we vinden toch nog een mooi plaatsje. Alles bij mekaar staan er een tiental motorhomes. Dit is een zalige plek. We nemen hamer en "beitel" en gaan oesters kappen en mosseltjes trekken. Heerlijk die oesters recht uit zee...
We hebben 126km gereden


Zondag 30/3
Plouha-Ile Grande

We komen aan de Côte de L'Armor. Het landschap wijzigt. Pointe de L'Arquest ontgoochelt. Een supertoeristische plek waar men inmiddels het leven voor campers onmogelijk heeft gemaakt. We zijn er niet gewenst. Er is trouwens behalve een boottocht naar het eiland er rechttegenover niets te beleven.
In Ploubazanec zou een kerkhof zijn met lege graven voor de op zee omgekomen en nooit teruggevonden zeelui.
Het blijkt om een kerkhofmuur te gaan waartegen herdenkingsplaten zijn aangebracht. We rijden naar Plougrescant. Daar beleven we de wilde kust en zee van echt dichtbij. Indrukwekkend rollen de golven af en aan en geselen de granieten blokken langs de kust.
Onderweg naar Ploumanach komen we voorbij heel leuke oude en nieuwe badstadjes. Ploumanach heeft een indrukwekkend strand en nog indrukwekkender roosbruine granieten blokken waar de zee tegenaan beukt. We rijden voorbij de niet zo rustige camperplaats in Trebeurden die vol staat en komen aan op de camperplaats van Ile Grande, vlakbij de gesloten camping communale. We zijn hier helemaal alleen, op 100m van de zee. Om 19.00u haalt de eigenaar die naast de plek woont zijn 5 euro op.
Tijd om voor het aperitiefhapje te zorgen : alikruikjes. Lekker...
We zouden wel een hapje willen gaan eten maar het plaatselijke restaurant....is gesloten....
We brengen een heel rustige nacht door.


Maandag 31/3
Ile Grande-Plougastel Dalouas

We beginnen de dag met een bezoek aan het gesloten vogelopvangcentrum waar geen kat of vogel te bekennen is. Hetzelfde bij de overdekte menhirs een paar km verder, maar dat is normaal...de gebruikers zijn hier al een paar duizend jaar geleden weggetrokken.
In St-Duzec staat een gekristianiseerde menhir. In een zoveelste vlaag van opperste verstandsverbijstering en grootheidswaanzin heeft één of andere katholieke priester hier de menhir omgetoverd tot christelijk symbool, inclusief kruis erbovenop en lijdende jezus. 200 jaar katholicisme maakt een duizenden jaar oud symbool kapot.
We rijden langs Cosmopolis waar ooit de eerste telefoonverbinding tussen het vasteland en Amerika werd tot stand gebracht. Hier zou een boeiende tentoonstelling over communicatie zijn. Maar....juist.
We rijden door naar Morlaix waar het viaduct de stad  in twee snijdt. In de namiddag beginnen we aan onze "bedevaart" langs de calvaires van Saint-Thegonnec, Guimilliau en Lampoul Guimilliau. De oude kerkjes, knekelhuizen en kalvariekruisen zijn interessant. Er is echter geen woord uitleg te vinden en de plaatselijke infokantoortjes zijn....dicht. Bon, we hebben het toch begrepen.
Opvallend trouwens dat deze 3 dorpen die in het binnenland liggen en dus iets minder toeristisch in trek zijn alle drie zeer mooie camperplaatsen hebben.
Ik heb zin om in Guimilliau te blijven, maar Ingrid wil nog verder naar La Martyre. De camperplaats daar is enkel een gedoogplaats en is niet prettig gelegen. Ik ben het rijden wat beu (268km sinds Plouha) en als de nood hoog is...vindt Ingrid een camping in Plougastel Doualas die volgens het boekje open zou zijn. Telefoontje : ja hoor, u kan bij ons terecht tot 19.00u. Het is 18.00u en we moeten nog 50km  Moet dus kunnen.
We komen na de nodige files net op tijd aan. Camping St-Jean is gelegen is een uithoek van P-D. We zijn vrijwel de enige gasten en staan hier goed en rustig voor 20 euro all in.
Om de hoek is een mooi kerkje, vanaf volgende week opent het overdekt zwembad, maar daar hebben we nu niet veel aan. De sterrenhemel maakt veel goed.


Dinsdag 1/4
Plougastel-Dalouas tot Pointe du Van

Vandaag verkennen we de Finistère, het einde van de wereld, het meest westelijke deel van Frankrijk.
Bij de Pointe de Penhir hebben we een eerste fabelachtig uitzicht. Het nabijgelegen Menhirveld "Alignements de Lagatjar" was ooit met bijna 1000 stenen even belangrijk als Carnac. De Pointe des Espagneuls biedt uitzicht op Brest aan de overkant. Het was reeds 4 eeuwen geleden een gekend strategisch punt en dat is het nog steeds. Na de gebeurtenissen van 9/11 een paar jaar terug, werd hier meteen een militaire post opgericht en het gebied werd afgesloten. Nu staat er geen verbodsbord en in principe mag je dus op deze parking overnachten. We rijden naar de onderste "landtong" via de Menez-Horn, de tweede hoogste heuvel (330m) van Bretagne.
Overnachten is ook hier niet verboden en moet met dit uitzicht echt wel prachtig zijn, bij beter weer....
We rijden tot Douarnenez waar het toeristenbureau open is en een stadswandeling in de aanbieding heeft. De stad heeft echter heel weinig te bieden behalve het zeevaartmuseum dat uiteraard....gesloten is. Ook zijn motorhomes hier niet echt welkom. We mogen staan en overnachten aan de achterkant van de jachthaven, langs een drukke baan, naast een werf van EDF. En dat omdat het nog laagseizoen is. Anders mag het niet.
Non merci. Wij weg.
Naar de Pointe Du Raz, het echte einde van de wereld waar we zullen overnachten. Om de parking op te rijden betaal je 5 euro. Of als je wil overnachten : 10 €. Non Merci. Wij weg naar Pointe du Van, 2 km verderop. Even mooi, veel rustiger, gratis en...met zicht op de Pointe du Raz.
We staan hier met nog een andere Belgische motorhome.
's Nachts houden 5 rondzwaaiende bundels van de vuurtorens ons gezelschap onder de sterrenhemel.
We dromen over de 189 km die we vandaag hebben gereden.


Woensdag 2/4
Pointe du Van - Quimper - Concarneau

Quimper is een leuke stad met nog tientallen authentieke vakwerkhuizen die allen boetieks herbergen. Hier vinden we toch een resto open en we verorberen met smaak onze eerste Bretonse pannenkoeken. Veel beter dan McDo ! 's Namiddags rijden we door naar Concarneau. De camperplaats bij het station bevalt ons helemaal niet. Maar er is nog een tweede plaats bij het ziekenhuis. De plaats is mooi gelegen, niet ver van een strandje, aan sportvelden en een park. Dit is eigenlijk een mix parking en sinds onze ervaring in het Zwarte Woud (zie verslag) zijn we daar een beetje bang voor. We zullen zien...
We beslissen een tochtje te voet te maken langs de plaatselijke "corniche" naar het ommuurde stadje. Een betalende pont brengt ons Intra Muros waar toch een derde van de toeristische winkeltjes (nog even) open blijkt te zijn. Snel dus galettes voor mijn moeder gekocht en een paar magneten voor op ons klembord. Tegen zessen waren alle winkels en restaurantjes potdicht en namen we de pont terug.
We kwamen terug bij de camper en alle auto's bleken verdwenen en er was nog één motorhome bijgekomen zodat we niet meer moederziel alleen waren. We bleven dus maar staan. De zonsondergang was schitterend, de nacht relatief rustig op het geronk van de vissersboten na.
Vandaag 88km gereden.


Donderdag 3/4
Concarneau-Locmariaquer

Stenendag.
Onze eerste stenen zien we bij Erdeven en we wandelen er tussen. Een plaatselijke bezoeker meldt ons vol trots dat hij zonet, na zeven jaar deze plek te bezoeken, ontdekt heeft dat er 100 meter verderop de mooiste menhirs staan, wel 6-7 meter hoog ! We treden in de man zijn voetsporen en ontdekken inderdaad zeer grote menhirs. We realiseren ons niet dat dit de enige plek is waar we tussen de menhirs zullen lopen vandaag...
Het hunebed bij Crucuno blijkt in het recente verleden geplunderd te zijn voor de bouw van de naastgelegen boerderij. Het respect voor oude stenen is nog niet zo oud...

De verschillende "Alignements" dichter bij Carnac hebben tussen de 800 en de 1000 menhirs....en zijn niet vrij te bezoeken, ondanks een bordje dat het tegengestelde beweert. Reden : natuurbehoud en bescherming van de planten. Geleide bezoeken ? Nog niet in deze periode van het jaar mijnheer... We mogen dus alles vanachter de tuindraadafsluiting bekijken. Wat verderop is er toch een gammele uitzichttoren.
Hoe belangrijk het natuurbeheer en de bescherming van de planten is blijkt uit de maaiwerkzaamheden met een splinternieuwe tractor die tussen de menhirs doorrijdt (en er af en toe ongetwijfeld eentje meeneemt). De grazende lammetjes verderop zijn wel idylisch maar toch fake met de tractor in het achterhoofd...
De tumulus van St.Michel zou de grootste van Bretagne zijn. Er bovenop staat een recentere kapel. We kunnen hem zien (en de kapel ook), we kunnen er bovenop klauteren en dat is het, want....gesloten.
In Locmariaquer bezoeken we het kleine maar interessante museum met de menhir géant. Ooit stond hij 20m hoog rechtop, maar nu is hij in vier gebroken. De tumulus kan je bezoeken en nu pas begrijp ik hoe één en ander in mekaar zit : de stenen die we vandaag vaak nog zien worden dicht gemaakt met keien en aarde en dit geheel vormt de tumulus...
Oh ja : dit museum was tot onze grote vreugde open ! Haast ongelooflijk !
In Locmariaquer zouden 3 camperplaatsen zijn.
De eerste bestond niet meer (verboden parkeren voor campers). De 2de voor de camping communal was herschapen in een werf en het ziet er niet naar uit dat die er opnieuw komt. We hadden 133km gereden en de camping communal leek te aantrekkelijk om nog naar de derde camperplaats te zoeken. We werden zeer vriendelijk ontvangen en mochten een plaatsje met zicht op zee uitzoeken. Er stonden nog een dertigtal motorhomes. Het campingrestaurant opende pas de volgende dag. Het was inmiddels mooi weer geworden en we aten voor het eerst buiten. Nog eens oesters die ik bij de plaatselijke kweker 200m verderop was gaan halen met de fiets. 4€ per dozijn.
We voelden ons zo goed dat we besloten om hier de volgende dag te blijven. Een fietstochtje naar het plaatselijke haventje levert nog schitterende foto's op van de ondergaande zon.


Vrijdag 4/4
Locmariaquer.

We slapen uit, hangen wat rond, gaan veel te laat op gritseltocht naar lekkere schelpdieren, wandelen tot bij de plaatselijke menhirs...kortom het is een dagje zalig nietsdoen. We ontdekken wel de derde camperplaats, amper 300m van onze camping. Dit is een zeer mooie plek waar ik zeker zou gaan staan, maar de MH staan er nu bijna deur aan deur en het is eivol met langverblijvers...leve onze camping voor 21€/nacht voor 4 personen all in.
We willen opnieuw oesters gaan halen maar de oesterboer heeft blijkbaar vrijaf genomen...
Vandaag 0 km


Zaterdag 5/4
Locmariaquer-Honfleur

We hadden goede herinneringen aan Honfleur. Het ligt precies halverwege op weg naar huis en er is gegarandeerd plaats op de camperplek.
Na precies 400km en inkopen en tanken bij de Leclercq vinden we dit vertrouwde stadje terug.
We wandelen naar de Vieux Bassin, eten een pannenkoek en zien dat de oesters die we gisteren kochten voor 4€/dozijn hier in de viswinkel 20 (!) euro per dozijn kosten.
De jongens blijven 's avonds in de camper en wij gaan uit eten in La Tortue, een restaurantje in de oude wijk dat Ingrid wel aansprak. En het was lekker, heerlijk zelfs. Niets te maken met de toeristenval rond Le Vieux Bassin. We raken aan de praat met een plaatselijk koppel dat ons wist te vertellen dat dit inderdaad één van de weinige restaurants is waar je aan toeristenkost tegen té dure prijzen ontsnapt. Goed gekozen Tine !

Zondag 6/4
Honfleur-Hamme

Over de Pont de Normandie terug naar huis.
We rijden terug sneller en de probleempjes van de heenweg duiken weer op.
Bij terugkomst toch maar een lijst opstellen ter herstelling door Vanomobil. Zal wel geen probleem zijn.
Onderweg trotseren we nog regen en sneeuw en ik ben na goed 420km  nog net op tijd thuis voor de finale van de Ronde Van Vlaanderen die gewonnen wordt door een Belg !


Veel meer dan dit allemaal heeft een mens niet nodig om gelukkig te zijn !

Vorige week donderdag 13/3 is het ondertussen onmogelijk gewaande toch gelukt : ik ben geschikt verklaard voor het besturen van voertuigen met een MTM van meer dan 3500kg en minder dan 7500kg. In de volksmond : ik hem mijn C(1) gehaald !
Ik kan nog steeds niet schakelen, remmen, koppelen of ontkoppelen volgens mijn nieuwe examinator (zie eerder bericht hieronder) maar ik word toch niet meer als een gevaar op de weg beschouwd. Integendeel, ik rijd zelfs te traag , dixit het examenverslag....
Tja, beauty is in the eye of the beholder...

Mijn geluk duurde echter niet lang want een half uur na het slagen verneem ik dat de roze kaart van de DIV toegekomen is, maar....op een MTM van 3500kg....Ik zag de levering van onze Flash meteen al in rook opgaan, samen met onze vakantieplannen.

Na de nodige gedwongen actie van Ingrid op de FOD en de DIV beloofden die op hun plechtigecommuniezieltje om vrijdag, ten laatste maandag de vergissing recht te zetten....
En zie : op maandag om 08u30 (echt waar) kwam er een telefoontje van de FOD dat de documenten die dag nog buiten gingen.
Omdat de post in Hamme Merchtem er wat langer over doet, lagen we pas woensdag op de loer....en....inderdaad een brief van de DIV mét een roze kaart op.......3500 kg
Ingrid schoot uit haar slof en in haar auto en bij haar aankomst bij de DIV stonden de 2 afdelingshoofden al bibberend op haar te wachten. Tien minuten later was ze onderweg naar Vanomobil mét een roze kaart op 3850kg ! Derde keer goede keer.

Vandaag gaat Claude van Vanomobil naar de keuring en -eindelijk- als alles goed gaat (dat zal nu toch wel zekers ????) mogen we morgen, vrijdag 21/3 (Lente !) ons Flashken gaan halen !

Sinds 2 weken ben ik volop bezig met het "halen" van mijn C-rijbewijs voor de Flash...
Kwestie van in orde te zijn met alle mogelijke wegingen enzovoort...
Beslissing genomen op maandagnamiddag en op maandagavond zat ik -na betaling van de nodige duiten- al theorie "beroepschauffeur" te volgen bij Sanderus in Antwerpen. Zo ook dinsdag-en donderdagavond en na een nachtje blokken vrijdag om 07u30 maar direct theorie-examen. Geslaagd met 45/50 van de eerste keer. Medische test een paar dagen later : geen probleem.
Aansluitend dan begonnen aan 8 uur praktijk met een Renault Mascotte van amper 6m lang.
Na 8 uur samen rijden : dixit de symphatieke begeleidster : als ik zo rijd op het examen : geen probleem. Alleen wat letten op niet te snel ontkoppelen bij het "uitbollen".

Gisteren, 5/3 : praktijkexamen. Maneuvers : geen enkel probleem.
We rijden buiten, de examinator is lustig aan het tateren met mijn instructrice en ik heb het moeilijk om me te concentreren. Heb ik  na een tiental minuutjes toch verdomme een bord met verboden voor 3,5T niet gezien zeker...enfin de rit wordt voortgezet...maar ik merk algauw : terug richting examencentrum en effectief na amper 20' rijden we terug binnen. Ik zie de bui al hangen.
Maar : groot is toch mijn verbazing want het volgende wordt mij gemeld (bijna letterlijk) :

"Ik heb slecht nieuws en ge gaat de reden voor het slecht nieuws ook niet plezant vinden : over het bord zwijgen we, maar ge moet terugkomen nadat ge nog heeeeeel veel hebt geoefend met de rijschool. Ge kunt namelijk niet rijden. Ge kunt niets. Ge kunt niet schakelen, niet remmen, niet ontkoppelen, geen bochten nemen, niet sturen....niets.  Er is heeeeel veel werk aan u. Ik zou u alles kunnen uitleggen, maar uw instructrice weet evengoed waarover het gaat "

Alleen weet die instructrice het ook niet. Ik vraag haar letterlijk wanneer de examinator is verdwenen : moet ik nu nog 20 uren les komen volgen of zo en waarom hebt ge mij niet gezegd de voorgaande uren dat ik blijkbaar niet kan rijden ????
Waarop haar antwoord : het enige wat ik u kan aanraden is gewoon uw examen opnieuw komen doen....ik kan u echt niets meer vertellen...

Uit het examenverslag blijkt dat ik inderdaad niet gebuisd ben voor het niet zien van het bord (krijg een beoordeling "slecht").
Op al het andere (rijtechnieken, koppeltechnieken, schakeltechnieken, bochtentechnieken...) krijg ik een onvoldoende.

Ik rijd 27 jaar zonder noemenswaardige ongevallen in fout.  Ik volg jaarlijks verplicht via mijn werkgever een slip-en rijstijlbijscholing. uit die evaluaties blijkt enkel dat ik wat te defensief rijd. Ik rijd 50.000km beroepsmatig per jaar en tussen de 12-en de 15000km met de motorhome. Ondanks die vele kilometers ligt mijn boetegemiddelde op minder dan 1 per jaar (hout vasthouden) en dan nog domme parkeerboetes of 2 tot 5 km te snel gereden...

Het enige wat ik dus blijkbaar dixit mijn begeleidster moet doen is volgende week teruggaan en -uiteraard- opnieuw meer dan 200euro ophoesten.
Natuurlijk wordt mijn vorig rapport met de onvoldoendes ook meegegeven aan mijn nieuwe examinator. Denk je echt dat die al de onvoldoendes van zijn collega plots met een geslaagd gaat beoordelen ? Zou niet collegiaal zijn toch ????

Ik erger me blauw aan deze willekeur. Een bord niet zien is een bord niet zien. Een voorrang negeren is een voorrang negeren. Niet stoppen waar het moet is niet stoppen...en voor al deze redenen mogen ze mij terug laten komen. Maar omdat ik niet kan rijden terwijl een instructrice mij blijkbaar toch niks meer kan leren ????

Grrrrrrr....

Klik op de foto hiernaast voor het fotoverslag

...A new episode is about to start...
Het is nog tot half maart wachten op onze nieuwe Chausson Flash 09, maar volgende week al brengen we onze Granduca naar Vbil voor verkoop. Niet echter zonder een afscheidstoerneeke te maken met onze inmiddels zo vertrouwde Granduca. Maarten had een belangrijke voetbalwedstrijd en zijn vriendinnetje en bleef dus thuis.

We wilden graag terug naar de kust maar de op de radio aangekondigde files maakten van een trip naar Nederland een afrader.
Westende, Sint Laureins leek ons wel leuk.

We vertrokken vroege avond....en reden uiteraard meteen na Groot-Bijgaarden al een file in.
Ruim 2 uur later vonden we nog een plaatsje aan de dijk van Westende, waar windkracht zeven bleek te staan. Vermits we op dat moment op de kop van de hele lange rij stonden, hadden wind en zand vrijspel in en doorheen onze schoorsteenpijpen. Robin en ikzelf haalden onze beste McGyver imitatie boven en na wat knutselen waren onze "dakkapelletjes" toch wat beter beschut voor de geselende natuurelementen.
Een uurtje later ging de wind liggen en kon Kyra doen wat hondjes altijd doen als ze 's avonds uitgelaten worden...

Na een vrij rustige nacht overschouwden we een verzameling van zeker meer dan 100 min of meer netjes opgelijnde campers. We stonden ook niet meer op kop van de rij want alle plaatsen voor ons waren inmiddels ook ingenomen, tot aan het begin van de dijk. Propvol dus en pech voor de tientallen MH 's die zich in de loop van de ochtend met de hoop op een weekendje aan zee nog zouden aanbieden.

In de voormiddag stond een verkenning gepland van Westende. Een typisch Belgische betonmuurbadstad met daarachter wat villatjes in min of meer vervallen staat en min of meer klaar om vervangen te worden door nieuw beton.
's Namiddags maakten we een prachtige strandwandeling, richting Lombardsijde en Nieuwpoort. Aan het einde kwamen we aan de Yzermonding waar we ons gedwee lieten overvaren naar Nieuwpoort. Een veerboot in België jawel en…zowaar gratis…en dat voor de Belgische exploitatiekust….
Na het avondeten gingen we op bezoek bij onze Poolse campersitevrienden Jan en Irina die vandaag hun 24ste huwelijksverjaardag vierden.
Het Poolse bier vermengde zich prettig met de Belgische trappist en voldaan legden we ons rond middernacht te slapen.

De zondagochtend bracht volop zon, en dus ook hele hordes surfers voor de nabijgelegen surfclub. En dus ook in de loop van de ochtend hele hordes MH-liefhebbers die er voor één dag op uittrokken maar hier geen plaats meer vonden. En dus tegen de middag aan ook hele hordes "gewone" frgioboxtoeristen die al die motorhomes als concurrenten beschouwden en er dus kriskras begonnen te parkeren rond, tussen, achter en voor die lange ondingen die HUN parkeerplaatsen innamen. Tja, dan zijn ze verbaasd dat er bij het uitstappen al eens een motorhomedeur tegen hun kanlgele Subaru aanknalt...
En oooh...wat is het toch interessant wat die "zigeuners" eten en ooooh...het is toch normaal dat we ongegeneerd bij hen naar binnen kijken, dat mag in de Zoo van Antwerpen toch ook ???

We maakten ons dan maar snel uit de voeten, niet zonder dat onze verbale spierballen nog even moesten ingezet worden om een paar franstalige ongeschoren medemensen duidelijk te maken dat wij niet OVER hen heen konden rijden en dat ZIJ dus even moesten WACHTEN om onze parkeerplaats in te nemen tot WIJ WEG waren gereden...Elémentaire mon cher Einstein...

Oostduinkerke bleek ons wél nog voor een paar uurtjes te willen onthalen, net zoals op onze eerste dagtrip ooit met onze motorhome. Zo was de circel ook rond.
We wandelden nog wat door de o zo bekende villawijk en de o zo bekende (en ondertussen behoorlijk verwaarloosde) stranddijk. Kochten nog een taart bij Espero die we thuis zouden opeten.
Daar kwamen we aan rond acht uur. Maarten wachtte ons op. De frietjes smaakten, de taart nadien ook.
En straks lees je hier nieuwe avonturen, niet meer met de Granduca, maar met onze Flash !

Klik op de foto hiernaast voor het fotoverslag

Het karnavalverlof vorig jaar was behoorlijk avontuurlijk. Het was toen onze eerste langere trip met de MH naar de Eifel en de Moezel.
We reden van de regen naar de drop maar hadden toch mooie dagen.
Dit jaar waren we na de woelige maanden en weken vooral aan rust toe.
Die is er ten overvloede in Zeeland, zo wisten we van onze vroegere duiktrips, dus zo gezegd zo gedaan : Zeeland here we come !
Ingrid had last van een lumbago en ee kozen naast de rust dan ook maar  voor het comfort van electro, douches en een subtropisch zwembad in De Roompot in Kamperland.
Zeer mooie camperplaatsen : een perfect horizontale betonplaat met een grasstrook voor de stoeltjes en tafeltjes wanneer het weer het toelaat.
En dat op amper 50 meter van de zee.
Om een lang verhaal kort te maken : we genoten drie dagen van de zee, het zwembad, de wandelingen, de fietstocht en mekaar.
En vrijdag kwam er een telefoontje van Vbil : we moesten dringend eens langskomen want er was een schitterende occasiemotorhome binnengekomen die ons zeker zou bevallen. Tja, de plannen voor een MH die beter aangepast was aan onze noden waren er al een paar weken, en onze contacten bij Vbil hadden dit blijkbaar goed onthouden !
Zaterdag vertrokken we dan ook van Kamperland via een tussenhalte in Middelburg (leuk stadje) naar Wgem. De occasiemotorhome bleek eigenlijk een luxueuze copie van de onze, en dus niet wat we zochten, maar....we waren nu ook in de gelegenheid om samen eens de Chausson Flash 09 te onderzoeken die mij bij de laatste motorhomologie al was opgevallen. Bleek die toch ook bij de kinderen en Ingrid in de smaak te vallen zeker....
Tja, we keerden terug naar huis met een heleboel zaken om over na te denken...
Een paar dagen later (vrijdag) gingen we nog eens langs Wgem en Erpe-Mere. En we kwamen thuis met bestelbons voor een nieuwe motorhome en nieuwe trouwringen A new episode was about to start....