Bijlagen:
http://www;motorhomestories.be   

Nog nooit eerder bleven we zo dicht bij huis overnachten, en dat dan nog op zeer bekend (duik)terrein !
Vrijdag rijden we in de vroege avond het terrein aan De Nekker op, waar ooit grote plannen waren voor een officiële motorhomeparking.
Omdat die plannen niet zijn gerealiseerd, is het nu enkel op reservatie mogelijk om hier te overnachten. Wij zijn bij de happy few die hier welkom zijn, samen met nog een tiental andere campersiters.
Het is een blij weerzien !
We eten wat en de dames vertrekken dan voor een klets-tupperware-avondje bij Katy. De heren rijden naar de Volkssterrenwacht in Grimbergen. Het weer zit niet mee en echte sterren krijgen we niet te zien. De divers Grimbergse bieren achteraf smaken er niet minder om.
Het is al tegen één uur wanneer we in ons bedje kruipen, samen met de dames die zich overduidelijk ook goed geamuseerd hebben.

Zaterdagochtend wandelen we naar de markt in Mechelen. We vinden een "Marokaanse" koffiepot (zo noemen wij hem toch) en een bureauset voor Peter zijn nieuwe grenen bureau. Twee dingen waar we al lang naar zochten !
's Namiddags staat er een duikdemo op het programma. Katy's broer en een vriendin komen me oppikken met hun duikmobiel. De rest van de groep wandelt tot bij de duikplaats, waar we aan een grote groep niet-duikers tonen en vertellen wat je allemaal nodig hebt om onder water te gaan. Sommigen vinden het waanzin -zoveel moeite voor een duik van een klein uurtje-, anderen zijn geboeid. Misschien zien we één van hen wel eens terug voor een doopduik ? In ieder geval, het doet me deugd om na een paar maanden nog eens in het water te zijn. En zo heb ik ook het recent afgezonken bootwrak in De Nekker eens gezien.
Na de duik volgt de onvermijdelijke aperitief. We drinken er één-twee-drie op mijn naderende verjaardag en verhuizen dan naar het restaurant van De Nekker. Het eten is niet duur en "etelijk".
Het is snel terug laat genoeg om terug naar de camper en onder de wol te gaan.

Zondag trekken de geïnteresseerden naar Technopolis. Ik moet met Maarten naar het voetbal. De match wordt gewonnen en Technopolis was naar ik heb horen zeggen heel plezant. Het is toch al midden namiddag wanneer we mekaar terug zien. Snel wat eten en dan naar de rommelmarkt in de Nekkerhal aan de overkant.
We vinden allemaal nog wat snuisterijen en keren tegen zessen voldaan terug naar de motorhomes. Eén voor één vertrekken we naar huis met een leuk weekend achter ons.

Maarten was een paar dagen vrij van Univ, dus mocht hij kiezen waar onze allerheiligentrip naartoe ging.
Hij koos zonder aarzelen voor Herbeumont. Dit jaar voor de eerste keer sinds heel lang zouden we dus de zee niet zien in november.



Woensdag 29/10

Woensdagavond, het is reeds een tijdje donker als we aankomen op de vertrouwde camperplaats. Er staan nog een vijftiental motorhomes, en we vinden dus probleemloos een leuk en ruim plaatsje.
Nu we met zijn vieren zijn is Uno plots weer plezant, en na de nodige leut is het bedtijd.

Donderdag 30/10

De volgende ochtend slapen we uit, jawel, zelfs ik. We doen inkopen bij de plaatselijke slager, kopen een krantje en voor we het weten is het middag, waarop onze klassieke wandeling langs de Semois volgt. Eerst brengen we nog een bezoekje aan de burcht waar volop instandhoudingswerken bezig zijn. Daartoe legt men een betonlaag bovenop de eeuweoude stenen. Afschuwelijk, een aanfluiting van ons historisch patrimonium.
Van daarboven zien we een vrije troep herten beneden in een wei en geïnteresseerde gemotoriseerde jagers die er als wolven achter het stuur van een 4x4 omheen draaien. Gelukkig sparen ze hun lood, alsof ze voelen dat ze door ons beloerd worden....

De dagen zijn kort, de avonden lang. Meer tijd dus om wat te koken, te kletsen en spelletjes te spelen. Vermits we nu TV-Vlaanderen hebben, vallen we ook niet meer zonder nieuws. We kruipen vroeg onder de wol, na deze rustige dag.

Vrijdag 31/10

Vandaag rijden we door naar Charleville-Mézières. Niet zonder eerst via Sedan gepasseerd te zijn. Ingrid en de jongens bezoeken de binnenkant van de historische burcht, ik kuier met Kyra wat door deze grijze stad en lees mijn krantje in de camper. Zaaaalig dat nietsdoen...
's Namiddags rijden we dan door naar de eindbestemming, een beetje met de vrees dat de camperplaats volzet zou zijn. We lazen immers op www.campersite.be dat deze plaats nogal populair is. Er blijken slechts een drietal campers te staan en we kiezen dus één van de vijf resterende plaatsen bij de jachthaven en de camping. Deze camperplek is echt goed gelegen, midden in de stad maar toch zeer rustig.
De jongens gaan zwemmen in het reuzachtige zwembad vlakbij. Ingrid en ik gaan windowshoppen in de straatjes die we na 10 minuutjes bereiken langs een brugje over de Maas. De grote markt is een copy van de Place des Vosges in Parijs en de moeite waard. We zien één van de scènes uit de Vierheemskinderen op de marionettenklok bij het Musée des Marionettes.
Het centrum van C-M is klein en na een uur of twee zijn we terug bij de motorhome.
We besluiten om te gaan dineren in een plaatselijk restaurantje dat Tartiflette op de kaart heeft. Die smaakt heerlijk, net als de kaasfondue van de jongens. Voldaan keren we terug naar de motorhome, kijken nog naar Kingdom en leggen ons moede hoofd te slapen.

Zaterdag 1/11

Deze herdenkingsdag is zo grijs en triestig als een herdenkingsdag kan zijn. Regen komt bij bakken uit de hemel, mist maakt het landschap monotoon grijs.
Na de servicebeurt in C-M rijden we door naar de Lac des Vieilles Forges, waar naar verluid een camping is, maar vooral een klimparcours. We hadden al natuur en geschiedenis en dus is het nu tijd voor wat avontuur voor de jongens.
De camping blijkt (gelukkig) dicht, dus zetten we ons op de parking, met zicht op het meer. Het is wel even zoeken om waterpas te geraken want deze parking helt flink af.
We bellen met de mensen van het klimparcours om te kijken of ze wel open zijn met dit rotweer. Ja, zo blijkt, vanaf 13.00u
Rond die tijd hebben we gegeten. Het regent nog pijpestelen. We overwegen om naar huis terug te gaan, maar besluiten om toch maar een kijkje te gaan nemen. Onder de bomen is het nog min of meer droog en de jongens zijn enthousiast om hun avontuur te beginnen.
Na een korte iniatiatie begint de tocht door de bomen. Dit is een zondermeer schitterend uitgezet parcours. Eigenlijk zijn er vijf tochten te maken, in hoogte oplopend tot meer dan 20 meter.
Rond vijf uur is het te donker om nog te starten met het vijfde parcours. Niettemin bracht het vierde de moedige kerels reeds tot 22m hoog in de kruinen van de naaldbomen. Zo werd dit voor hen toch nog een mooie namiddag.
We keren terug naar de parking waar inmiddels nog 2 motorhomes ons zijn komen vergezellen. Ook een vriendelijke caravanist die voor een gesloten campingdeur stond komt nog een praatje maken en brengt de pikdonkere nacht "in ons gezelschap" door.

Zondag 2 november

Ik ben redelijk vroeg wakker en maak een ochtendwandeling met Kyra. Eerst word ik bijna omvergereden door een aantal quadliefhebbers die het grasveld, het strandje en de boswegels aan het meer onveilig maken. Daarna knallen de kogels me bijna om de oren want in het nabijgelegen bos is er "Tir a balles". Of : hoe de spelletjes van sommigen  de rust en het plezier van vele anderen compleet verknallen...
De quadders hebben Ingrid ook wakkergemaakt en wanneer ik thuiskom van de wandeling staat de koffie al te wachten en staan de broodjes in de oven....Mmmm...zo komt het toch nog goed. 
Zelfs het zonnetje is van de partij en terwijl onze dove langslapers hun bedtest verder zetten, maken mijn twee dames en ik nog een wandeling naar de stuwdam. Dit is echt een hele mooie "Base de loisirs". De roiers zijn met velen, sommige roeiboten hebben zelfs 8 roeiers en een stuurman aan  boord. Een cameraman blaast zijn rubberbootjes op en laadt er één vol met filmmateriaal. Daarna roeit hij naar de overkant, ongetwijfeld om één of ander nest of dier vanaf het water te observeren en te filmen. Vissers turen in overpeinzing naar hun dobbers. Zo moet het zijn. Dit is een oord van rust op de grens tussen water en woud, in de eerste plaats voor mensen die één willen zijn met de natuur, zonder deze te moeten overwinnen op hun stinkende stalen ros of te verminken door hun loden projectielen...

Het loopt tegen de middag wanneer we doorrijden naar Rocroi, een nog behoorlijk intact en volledig omwald stadje. De luchtfoto's in de brochures zijn indrukwekkender dan de werkelijkheid, maar een wandeling door dit stadje geeft toch een goed idee van de verdedigingswerken waarvan sommigen 500 jaar oud zijn. We lunchen ter plekke en willen dan naar huis rijden.
Die terugweg leidt ons naar de omgeving van Philippeville. Onderweg zie ik nogal wat auto's de hoofdbaan afslaan, de parking van een Aldi op. Er blijkt een overdekte brocante te zijn. Dat is lang geleden.....en we besluiten een kijkje te gaan nemen.
In deze regio is een brocante nog een brocante en geen verzameling beduimelde kleren en vierdehands huisgerief. We doen dan ook onze portemonnee open voor wat leuke hebbedingetjes.
Zo houden we nog een mooie herinnering over aan dit weekend dat ons aan beide kanten van de Ardense grens bracht.

Nisramont was zo een plekje dat al onze motorhomevrienden ons konden aanraden. Het moest er dus eens van komen dit weekend...
We vertrokken vrij laat en het was dan ook al pikdonker de laatste kilometers voor Nisramont...
Germien is nog altijd bij ons vanwege nog niet verkocht, maar we kennen haar kuren ondertussen en slagen er in om de pikdonkere boswegeltjes die ze ons aanraadt te vermijden.

Er is geen kat meer te zien bij de stuw. We nemen ons plaatsje in naast de Ourthe en zien vanuit ons huisje in de verte het wit-blauwe silhouet van de stuwdam. Het klassieke bofrostpangerecht blijft smaken. Na een wandelingetje met Kyra gaan we gezond naar boven.

De volgende ochtend staat immers een wandeling van een goede 14km op het programma, helemaal rond het stuwmeer van de ourthe. Tijdens mijn ochtendronde met Kyra verken ik het parcours al heel even en geraak er niet uit of de wandeling aan de linkerzijde van de stuw nu start langs het meer of meteen naar boven.
Wanneer we om 10u30 met de echte tocht starten, weet ook Ingrid geen raad. Da's een goed begin....maar....ik heb gelezen dat de wandeling in een lusvorm is en uitkomt bij de andere kant van de dam...dus kunnen we net zo goed daar starten want daar is maar één weggetje...vergissingen uitgesloten

De herfstooi van het woud weerspiegelt prachtig in het meer. Heel de weg lang zijn we de bevoorrechte getuigen van deze prachtige artistieke inspanningen van de natuur. Het is een moeilijke wandeling. Voortdurend op en af, langs soms heel glibberige steile stukken. Het feit dat we op 14km slechts 1 asfaltweg kruisen en ons voor de rest omringd weten door een maagdelijk bos met een staalblauwe lucht die weerspiegelt in het Ourthewater, maakt de calvarie meer dan goed.
Onderweg vlucht een reetje weg, bang voor ons en voor Kyra, want het jachtseizoen is bezig en dan neem je als ree beter geen risico's met wandelaars, hoe zeldzaam deze ook zijn....
Aan een bruggetje laten we onze picknick smaken. Een gezin met 2 jonge kinderen komt ons vervoegen en vader steekt vakkundig een vuurtje aan met droog hout. Daarboven gaart hij zelfgeplukte passestoelen...Kan het mooier ?

Rond 16u00 zijn we terug aan de stuw en laten we ons op het terras naast de Ourthe een Orval smaken. We hadden eigenlijk zin in een La Chouffe, maar het vat werd door onze voorgangers net leeggemaakt...

Dat moesten we de volgende dag goedmaken.
In de voormiddag gaan we naar La Roche. We bezoeken onder een opnieuw staalblauwe en wolkenloze hemel de burcht die nog niet zo lang geleden "bezoekbaar" werd gemaakt. Het is een mooie burchtruïne zoals er nog wel meer in de omgeving zijn. Aan de Ardense hespen in de etalages kunnen we niet weerstaan en één exemplaar verhuist naar Hamme.
Tegen de middag gaan we naar Achouffe waar we in de brouwerij wat eten. We moeten veel te lang wachten op een matige maaltijd, maar goed, de Choufkes smaken uitzonderlijk goed. Het is nog steeds uitzonderlijk mooi weer en een nieuwe wandeling van 7,5km langs de vallei van de feeën en drie dorpjes (Achouffe, Wibrin en Montmort) wacht op ons.

Het is opnieuw een schitterende tocht langs dit glooiende en veelkleurige landschap. Plompverloren in een weide komen we zelfs 3 menhirs tegen, waarover de wandelgids met geen woord rept.

Onze motorhome staat iets buiten het "centrum" van La Chouffe, en de terugweg leidt ons recht er naartoe. Maar nog een Choufke wenkt en we willen de brouwerijshop met een bezoekje vereren. Daar wordt echter net voor onze neus gesloten en zelfs het feit dat we weten wat we willen doet niets meer terzake en de deur blijft dicht. Dat doet ons te besluiten om een tweede bezoek aan de brasserie te annuleren en wat verder aan de visvijver nog wat gerstennat tot ons te nemen, met alle gevolgen.

We hebben immers geen zin om al naar huis te gaan met dit prachtige weer. Ik heb ergens op campersite gelezen dat je schitterend kunt staan aan het dierenpark van La Roche. Deze ochtend zag ik het plaatje ernaartoe.
We vragen de absolutie aan de thuisgebleven zonen, verkrijgen die, en wagen het er op...

Het dierenpark blijkt prachtig gelegen, bovenop een heuvel met een prachtig uitzicht over de vallei en haar veelkleurige flanken.
We zien de zon zakken aan de turqoisen hemel, horen de wolven huilen en kruipen met een meer dan voldaan gevoel onder de wol, onder het pikdonkere firmament met als diamantjes op die zwarte fluwelen mantel de duizenden fonkelende sterren.

De volgende dag zijn we nog getuigen van de zon die boven de heuvel opkomt, een extra pigment bij dit kleurvolle weekend.
De terugreis verloopt probleemloos. Thuis is alles nog zoals....het thuis is....en het begint te regenen....

klik op de foto voor het fotoverslag


De Ninoofsesteenweg telt evenveel opstoppingen als flitspalen, wanneer we hem over de volle lengte berijden, op weg naar Geraardsbergen. Dit keer een treffen niet te ver van huis : 50km. Maar toch anderhalf uur rijden dus...

Germien vindt probleemloos het openluchtzwembad aan de Guilleminlaan. Daar is voor de achterwieltracties een plaatsje op de stenen voorzien. Voorwielers mogen zich met de achterwieler in het zompige gras zetten. Voorwaar goed gedaan van Werner en Kathleen, de organisatoren.
Uiteraard is het gras zompig omdat.....het pijpestelen regent. Tot negen uur zijn er nog aankomers. Het begroeten gebeurt telkens vlug vlug maar hartelijk, tussen 2 regendruppels door. Na een rijkelijk aantal limoncellodruppels stijgen we naar de slaapstede.

Wanneer Kyra mij om 06.00 uitlaat, vind ik het nog te vroeg om op te blijven en ik slaap na een nieuwe klim naar de alkoof zowaar tot 08u30. Dat is maanden geleden.
Niet zo stipt om 09u30 vertrekken we voor een vlakke fietstocht langs de Dender, naar "de Gavers". 45 minuten zijn te weinig voor ons om de vijver rond te stappen, maar gelukkig is de snelle groep neergestreken in het cafetaria. Vermits het aperotime is, probeer ik het lokale, smaakneutrale, abdijbier.

's Namiddags gaan we met zijn allen op verkenning in Giesbergen. Een gids vertelt ons gruwel-en andere verhalen in de raadszaal waar 2 dagen voordien Albert en Paola nog op bezoek waren en waar 1 dag voor ons bezoek de politie op een bruuske manier een gewapend stokje voor een huwelijk stak. Van de kerk onthouden we de wandschilderingen en een schrijn met naar het schijnt de vingerkootjes van de Heilige Bartholomeus. Bart voelde zich niet op zijn gemak en hield met zijn hart zijn hand vast...

Alle hondjes bleven buiten en de andere beestjes bezochten het lokale museum met getuigenissen van het Giesbergse verleden : lucifers, kant, mattentaarten.... Wat volgde was abdij van Augustinus, de muur en de boskapel, te voet weliswaar. Respect voor de renners van de RVV en voor de ochtendlijke campersitemountainbikers. Gelukkig wachtten boven de mattentaarten.

Iets voor zessen was iedereen terug aan de motorhomes. Wie naar aloude gewoonte een gemeenschappelijk aperitief verwachtte kwam bedrogen uit. Een kleine helft van de groep bleek immers onderling afgesproken te hebben om samen op verplaatsing te eten en verliet rond aperotime de verzamelplaats. Niet dat er bij de achterblijvers geen plezier was. Alleen ontbrak hierdoor een deel van het samenhorigheidsgevoel dat kenmerkend was voor andere pre-Kolenspoortreffens die wij hebben meegemaakt.
Ook wij pintelierden dat het een lieve lust was met het bezoek in de motorhome.
Dus volgde ook nu een goede nachtrust....

....om dan vroeg op pad te gaan, op zoek naar pistoleekes. De regen viel opnieuw met bakken uit Gerard zijn hemel. Van taalgrensoverschrijdend wandelen zou niets in huis komen. Zoveel was nu al duidelijk. Maar.....het organisatie-en improvisatietalent van Werner en Kathleen kende geen grenzen. Bleek er toch een mattentaartenbakker te bakken op zondag ! Het was immers openbedrijvendag en één van de ambachtslieden liet dus bezoekers binnen in zijn atelier. Daar waren we niet alleen. Ingrid trok bezoekersnummer 200 !  Eerder op de ochtend was bij de bakker ook al een RVA-controleur op bezoek geweest, iets minder geïnteresseerd in mattentaarten en iets meer gericht op mensen pesten...
Na een uurtje aanschuiven ontvouwde het mattentaartenmysterie zich voor onze ogen. Van melk, eieren en bloem maakte de volslanke bakker vingervlug heerlijke mattentaarten.

Bij aankomst aan de motorhomes bleken die op mysterieuze wijze hun weg gevonden te hebben  tot op onze verzamelplaats. Iedere deelnemer kreeg een Giesbergse lekkernij mee naar huis, als zoet soevenir aan deze mooie streek en dit treffen.

Vermits de regen bleef vallen, keerden we in de vroege namiddag reeds terug, richting Merchtem. Maarten was blij met de meegebrachte tattenmaarten.

Proficiat aan de organisatoren !

Klik op de foto voor de fotoreportage

Het was een tijdje geleden, het laatste campersitetreffen.
Dit weekend verzamelen we in As, nabij Genk, voor het eerste in een rij van 3 nieuwe bijeenkomsten.
Maarten blijft deze keer thuis om de voetbaleer van de familie Vranckx te verdedigen.

Rond 17.00u vertrekken we thuis. Uiteraard zijn er de gebruikelijke files rond Zaventem, maar goed anderhalf uur later zijn we toch bij het oude spoorwegstation van As(ch) langs het voormalige "kolenspoor". We rijden de stationsparking op en zien.....geen motorhomes.
Die blijken langs de andere kant van de sporen te staan, en er hing deze keer geen banner om de ingang aan te duiden. We pikken het allerlaatste plaatsje in. Wie na ons komt moet op de stationsparking gaan staan, langs het spoor. Na de gebruikelijke manoeuvers beginnen we aan de hallo-en kennismakingsronde. Er zijn deze keer immers heel wat voor ons nieuwe gezichten bij.

De bofrostboerenschotel wordt warm gemaakt. We besluiten na het avondeten te verkassen naar de andere kant van het spoorwegterrein. Het lawaai van de nabijgelegen expressweg is er minder hoorbaar en dat biedt meer garanties op een redelijke nachtrust. Aansluitend zoeken we de warmte op van de oude treinwagon die voor de groep voorzien is. Nostalgie troef. In zo’n wagon heb ik tijdens mijn studententijd uuuuuuuuren gesleten. Rond elven hebben wij voldoende gepraat en is de fles wijn leeg. Sommigen zouden nog meer dan een halve werkdag doorgaan , maar ikke zonder l   lig dan al lang te slapen.

De volgende ochtend start voor mij zoals gewoonlijk rond zessen. Koffie zetten, boekje lezen, verkenningstocht doen met Kyra…, het zijn inmiddels reeds vertrouwde rituelen wanneer we er op uit zijn met de motorhome. Wanneer Ingrid en Robin eindelijk ook wakker zijn, is het aftellen tot de middag. Dan brengt een oude diesellocomotief met dito wagon ons in 20 minuten naar het Nationaal Park. Daar leren we tijdens een wandeling van 2 uur dat er in Limburg nog een actieve “vulkaan” is, dat berkendoders niets te maken hebben met drakendoders en dat de Kempense hoogvlakte afwatert, waardoor er altijd natte plekken zijn op de wandelwegen…
Rond 15u30 zijn we terug op het stationsterrein en is het aftellen tot de barbeque. De moedigen onder ons beklimmen ondertussen om de tijd te doden de uitkijktoren.
Dan is het tijd voor de BBA. We hadden niet gemerkt dat die begonnen was en zijn wat laat. We wringen ons nog op de laatste 3 stoelen. Er is meer dan  genoeg vis en vlees en het meeste is ook heel lekker.
We digestieven onder de wolkenloze sterrenhemel. Rond 23.00u wordt het écht koud en trekken we richting Flash.

Ik houd het tot zevenen uit in mijn bedje. Deze ochtend moet er geen ontbijt voorzien worden. Daarvoor hebben de organisatoren gezorgd.
Robin moet er dus voor zijn doen onnoemelijk vroeg uit.
We zijn bij de eersten aan de ontbijttafel. . Een aantal campersiters heeft het warm want ontbijt buiten. Wij pikken de laatste 2 plaatskes in de treinwagon in en hebben een leuke babbel met Jos en echtgenote. Zelfs zonder eitjes en koffiekoeken smaakt het ontbijt uitstekend en zelfs de koffie is sterk genoeg om mij wakker te krijgen.

Rond elf uur is een fietstocht van 30km voorzien. Fietsen is aan ons niet zo besteed. Alex en Martine gaan ook wandelen. Luc en Joke vervoegen ons. Aan het tempo van een geforceerde mars leggen we de eerste kilometers af. Tot ik er aan denk om te vragen hoe lang we eigenlijk denken te wandelen ? Blijkt deze wandeling ruim 12 km lang te zijn....
Ik heb noch aan drinken, noch aan wat te eten gedacht en het tempo ligt hoog. Ingrid en ik besluiten dan ook om halverwege de weg naar de kortere wandeling in te slaan. Deze blijkt echter door woongebied te gaan en uiteindelijk keren we eenvoudigweg op onze stappen terug, iets rustiger deze keer. Onderweg komen we voorbij een idyllisch gesubsidieerd ven. Met Europese en Vlaamse steun wordt hier aan natuurbeheer gedaan. Er wordt duidelijk nog steeds mijnboetegeld aan Limburg geschonken.

Rond 13.00u zijn we terug op het stationsterrein. Na de kortere maar pittige wandeling doet een stevige lunch met de zelfgemaakte Spaanse tortilla en Italiaanse soep uit dozen deugd. Plots horen we naast ons een schril gefluit. Dit is niet de inmiddels bekende stoomfluit van de rangerende grote treinen. Blijkt het smalspoortreintje op zondagnamiddag uit te rijden. Tientallen toeristen komen er op af en vinden de 36 verzamelde motorhomes een bijkomende attactie. Om de tijd te doden maken wij een ritje op het smalspoor.
Ondertussen zijn de andere wandelaars en fietsers aangekomen en is het tijd voor een stuk taart.
We keuvelen nog wat na en rond 16.00 bollen we van het stationsterrein af.

We verkennen nog de nabijgelegen camperplaats in Genk, bij de “Kattevennen” en stellen vast dat deze mooi en rustig gelegen is, midden in het groen. Ondanks de verlokking van de rust moeten we naar huis, waar Maarten op ons wacht. Alles is thuis nog hetzelfde, ook de rituelen bij de aankomst, en dus worden er frietjes gehaald.

Het was weer eens iets anders, een weekend met de motorhome op een voormalig  stationsterrein, tussen de locomotieven en treinwagons….

Caravan Salon Dusseldorf, zo heet deze gigant onder de motorhomesalons officieel. Vorig jaar waren we aan het uitkijken naar een nieuwe motorhome en overwogen we een aankoop in Duitsland. Zo zijn we toen voor de eerste keer hier beland. We vonden het toen zo'n grote kermis, dat we dit jaar wel wilden teruggaan.

En een kermis voor motorhomeliefhebbers is het daar echt wel. Al van bij de aankomst. Op een grundliche Duitse manier krijg je een plaats op de motorhomeparking toegewezen, tussen één van de misschien wel 2000 (je leest het goed, tweeduizend) andere campers. Eigenlijk kan je je het geld voor de "Messe" zelf besparen want dit is echt al een exhibitie op zich : van piepkleine Van, tot Niesmann van 500.000 €, het staat er allemaal broederlijk achtre mekaar,onder de opstijgende vliegtuigen.

Op dezelfde grundliche manier wordt je met een bus gratis naar de Messegebouwen gebracht. Het terrein is zo reusachtig dat het moeilijk is om je, ondanks een plannetje, te oriënteren. We hebben onze "mitglied"kaarten vergeten en betalen dus de volle pot voor het tweedagenticket.

Meteen worden we verblind door een volledig paleis gevuld met blinkende Hymers. De winstmarges van deze fabrikant moeten behoorlijk zijn als je ziet wat ze hier investeren in de stand en de huur van een volledig paleis. Later krijgen we van een verkoper van het zustermerk Carado (dat basic-motohomes "made in Germany" aanbiedt) te horen dat de verkoop bij Hymer hier dit jaar door het dak is gegaan... De investering zal dus wel geloond hebben.

Zelf hebben we 2 "must sees" : de Benimars die ik in België bij Dicar zag en de Itineo, een basisversie integraal die we vorig jaar al de moeite vonden (prijs/kwaliteit tenminste).

De Benimar 540 bevalt ook aan Ingrid. We testen het op het eerste zicht kleine vast bed achteraan en dat blijkt toch ruim genoeg. Merkwaardig genoeg staat deze 10.000€ duurder geprijsd dan dezelfde MH met dezelfde uitrusting bij Dicar. Gewoonlijk is dat het omgekeerd.
De Itineos zijn nog een stuk beter uitgerust in vergelijking met vorig jaar. En er is nu ook een bijzonder lange versie van 7,4m, de 740. De inrichting is gelijkaardig aan de 690 versie, enkel de zithoek biedt wat meer ruimte en we vragen ons af of het de moeite is om -waneer we binnen een paar jaartjes met ons tweeën rondtrekken- die extra halve meter mee te sleuren.
We assisteren een paar Belgen bij de aankoop van een 740 en zijn verbaasd hoeveel motorhome je krijgt voor het geld. 56.000€ voor een itineo 740 met alles maar dan ook werkelijk alles er op en er aan. De mensen kopen dan ook.

Het zou ons te ver leiden om nog meer in detail te gaan over alle andere merken. Hieronder dus enkel wat bemerkingen bij een paar tendensen die we hebben vastgesteld :

·        weinig beweging bij de topmerken

·        veel beweging -bijkomende modellen, nieuwe versies...bij de fabrikanten van basismotorhomes (vaak in dezelfde fabrieken gebouwd als de topmerken, maar dan met meer basic materialen). Er is bijvoorbeeld al een meer dan redelijke Carado/Hymer familiemotorhome voor 32.000€

·        veel aandacht voor vans die er wat mij betreft leuk maar allemaal hetzelfde uitzien
van buiten bloedmooie maar onpraktische nieuwe integraals (Alteo) waarin ik nauwelijks recht kan staan en waar het ruimtegevoel binnenin van een integraal volledig weg is

·        de terreur van de lits-jumeaux  en de terreur van de vrijstaande dubbelbedden

·        beide voorgaande hebben als gevolg dat  half-integralen of integralen met een vast dubbelbed dat breed genoeg  (toch aub 135cm minimum over de volledige lengte) en lang genoeg is (voor mensen zoals ik van 1,90m), vrijwel verdwenen zijn. Wat men dubbelbed durft te noemen is in realiteit vaak slechts 1,2 m breed en/of slecht 1,85m lang !

Enfin, voor de rest hebben we ons op zaterdagavond de "bratwurst" en het dunkelbier aan de feesttent goed laten smaken (dat hoort toch ook bij een kermis), is het rustig slapen tot 06.00u (dan begint het opstijgen opnieuw) en was het opnieuw gapen met open mond bij de motorhomes in de prijsklasse tussen 900.000 en 1.700.000 euro (en ja, zo staan er ook op de parking).

Volgend jaar moet het voor mij eens een jaartje niet, hoewel, :  misschien gaan we toch en lukt het ons dan wel om in de Dusseldorfse Altstadt te geraken. Dit jaar waren de planner er, maar de benen waren te moe en de feesttent te dichtbij en makkelijk....