survivalgids voor een uitstervend ras: single vrouw van boven de 30 Ik geef mijn blog een nieuwe wending.
Meeste van mijn oude verhalen heb ik meedogenloos in de vuilbak gesmeten. Mijn lievelings teksten heb ik toch wel bewaard. Je moet ze niet meer lezen... het is gewoon voor mezelf.
Ik moet het toegeven: mijn ras is met uitsterven bedreigd. Wij single vrouwen van 30+ moeten vechten om te overleven. Pas op ik ga niet zeggen dat ik bewust single ben. Het is een samenloop van omstandigheden, dat geef ik toe. Maar ik ga niet thuis in een toren zitten wachten tot een prins mij komt bevrijden. Neen, ik ga zelf een ladder bouwen en mijn angsten overwinnen.
En ondertussen dat ik dit doe, neem ik jullie mee op mijn reis. Want geef toe, het is altijd leuker als je je ervaringen met een ander kan delen.
Dus: relax, take a seat and enjoy the ride.
En vooral vergeet niet je commentaren achter te laten.
18-08-2013
Een taboe doorbroken: alleen op restaurant gaan
Ik hou van eten. Maar laten we eerlijk zijn, als single 30+ is het niet altijd evident om alleen op restaurant te gaan. Maar soms heb je geen keuze. Laten we zeggen dat je op trip bent naar het mooie London. Alleen.... en je bent er 2 dagen. Er zijn verschillende opties... ofwel blijf je in je kamer en ga je eten halen ergens (deed ik al in Parijs ooit) ofwel moet je je demonen onder ogen zien en alleen op restaurant trekken.
Ik koos voor de 2de optie. Wel eigenlijk had ik geen andere keuze, want het was na 22u (alhoewel ik toch even getwijfeld heb om gewoon zonder eten te gaan slapen).
Misschien even eerst in context plaatsen, dat ik 3de ben van 4 meisjes en samenwoon met mijn 2lingszus... dus dingen alleen doen, is en blijft een opdracht an sich.
Soit, ik kwam net terug van een superwijze musical en begon een hongertje te hebben. Mijn lodderoog had al een resto gezien, aan begin van de straat, waar ze eten serveren tem 23u. Maar, aangezien ik in London was, vond ik het eerst leuker om in de pub ernaast binnen te gaan om fish and chips te verorberen zoals elke goede toerist behoort.
Nerveus ging ik de pub binnen. Het was niet zo duidelijk waar de ingang was, welke de pub gedeelte was en waar je kon eten... en het was er leeg (behalve enkele mensen aan de bar). Op een bord stond geschreven dat je aan de toog moest bestellen. Maar er zat niemand achter de toog.... Paniek, koud zweet, een gevoel van opgeslotenheid... kortom ik kon het niet aan. Ik kon niet wachten in een hoekje, onzeker of ik nog ging kunnen eten, om dan op een lege zaal te kijken.
Je bent misschien wel alleen, maar je wil niet het gevoel hebben dat je alleen bent.
Als een bange haas, spurtte ik uit de pub. De mensen aan de toog keken mij vreemd aan, maar ik keek niet om... ik ging recht naar mijn doel af: de deur. Want ik moest en zou zo snel mogelijk uit deze bijzonder ongemakkelijke situatie vluchten.
In mijn hoofd spookte opnieuw de gedachte om zonder eten naar bed te gaan. Maar mijn maagje was al geconditioneerd om eten te ontvangen en begon genadeloos hongerkreten te uiten.
Enkele passen later zag ik opnieuw het restaurant dat open was tem 23u. De zaal was vol en er kwam een fijne geur van gebakken vlees mijn neus tegemoet. De keuze was gesteld: ik zou in dit steakhouse een steak gaan eten.
Een vriendelijke host begeleide me naar mijn tafel. Strategisch in het midden van de plaats. Ik koos ervoor om mijn gezicht naar het volk toe te draaien. Ik ging toch niet met mijn rug naar hen toe zitten. Nee hoor, ik had besloten dat ik schaamteloos naar hen ging kijken, hen observeren, hun gesprekken meeluisterend of via hun lichaamstaal proberen te raden of ze minnaars, vrienden of familie waren.
Iemand alleen in een restaurant maakt omstaanders nerveus. Persoonlijk heb ik meer een medelijden gevoel als ik iemand alleen zie eten. Maar als je er alleen zit, heb eigenlijk net omgekeerd. Omdat je je zo bewust bent van je aanwezigheid, ben jij de spilfiguur van het gehele toneel. Pas op, dit gevoel kan enkele en alleen als je geen boek bij hebt.
Dus: bestel eten, een drankje... haal je boek niet uit, maar kijk rondom jou terwijl je rustig aan je drankje nipt. Analyseer de mensen rondom jou, neem elk detail van de plaats op.
In mijn geval was het personeel duidelijk ook verveeld met de 'alleen-eter' die ik was. Ze kwamen vaker dan aan andere tafels vragen of alles ok was en ik werd sneller bediend dan de tafel naast mij. Nou het kan natuurlijk ook aan het feit liggen dat ik mijn steak bleu wou en enkel met gestoomde groenten. Maar toch ergens denk ik gewoon dat het het 'alleen-eter-effect' was.
Ondertussen dat ik aan het eten was, viel me op dat er nog een andere 'alleen-eter' was. Een man van gemiddelde leeftijd 3 tafels verder. De dienster stond met hem te praten en ik kon hem horen vertellen dat hij op business-trip was. Vreemd genoeg vroeg de dienster dit aan niemand anders voor de rest van de avond. Daarbij kan ik mij enkel de vraag stellen of deze blijk van interesse verbonden was met het feit dat het een persoon alleen was of niet.
Al snel zou ik het antwoord hebben... want als je daar als 'alleen-eter' de rekening vroeg, kreeg je gratis en voor niks een blijk van interesse met de vraag vanwaar je kwam en of je nog lang in London ging zijn. Ik ging vol enthousiasme in op de vraag en gaf de gewenste antwoorden. Met een blij gevoel rekende ik af... hier kon je als single komen eten en je welkom voelen.
En ja, misschien stelde de dienster diezelfde vraag aan iedereen in het restaurant en misschien waren de alleen-eters de enigen die er zo vol enthousiasme op ingingen... dit laat ik buiten beschouwing. Naar mijn gevoel was dit enkel en alleen om mensen zoals ik toe te laten een beetje minder alleen te eten.
Maar als ik eerlijk moet zijn, voelde ik mij niet alleen. Ten eerste was het lang geleden dat ik mij zo bewust was van wat ik in mijn mond stopte. Niks of niemand kwam me storen en ik kon mijn volle aandacht schenken aan de smaak en textuur van die overheerlijke steak. Ten tweede, waren er zoveel mensen rondom mij, dat ik een vreemd gevoel van commune had.
Ik stapte blij en voldaan uit het restaurant. Ik heb een horde overwonnen en ik vond het geweldig. Dit is voor herhaling vatbaar, eens zien of het gevoel en resultaat hetzelfde gaan zijn in de toekomst.
Nu ik het gedaan heb, is het aan jullie.... en vergeet je feedback niet te laten.
