survivalgids voor een uitstervend ras: single vrouw van boven de 30 Ik geef mijn blog een nieuwe wending.
Meeste van mijn oude verhalen heb ik meedogenloos in de vuilbak gesmeten. Mijn lievelings teksten heb ik toch wel bewaard. Je moet ze niet meer lezen... het is gewoon voor mezelf.
Ik moet het toegeven: mijn ras is met uitsterven bedreigd. Wij single vrouwen van 30+ moeten vechten om te overleven. Pas op ik ga niet zeggen dat ik bewust single ben. Het is een samenloop van omstandigheden, dat geef ik toe. Maar ik ga niet thuis in een toren zitten wachten tot een prins mij komt bevrijden. Neen, ik ga zelf een ladder bouwen en mijn angsten overwinnen.
En ondertussen dat ik dit doe, neem ik jullie mee op mijn reis. Want geef toe, het is altijd leuker als je je ervaringen met een ander kan delen.
Dus: relax, take a seat and enjoy the ride.
En vooral vergeet niet je commentaren achter te laten.
19-12-2010
haar levensboek
Ik staar naar buiten naar de sneeuw... ik tracht te vluchten in de schoonheid van de natuur. Ik probeer niet te luisteren naar haar woorden. Ik hoorde ze al teveel. Ik kan het niet meer aan. Ik tracht te vergeten wat ze zegt, ik hoor haar wel, maar luister niet meer. Ik probeer me te herinneren hoe ik hier geraakt ben.
Ik vraag me af waarom ik de telefoon opnam en waarom ik door de sneeuw naar het andere huis ging. Ik wist wat er ging zijn, want ik wist dat hij er was. Ik begrijp niet waarom ze hem blijft roepen en bellen. Ze moet toch inzien dat hij de schup is die haar put dieper maakt.
Ik weet dat hij nog van haar houdt, want ik hoor het in zijn stem, maar ik vermoed dat ze gewoon teveel uiteengroeiden doorheen de jaren. Het doet me pijn dat ze niet inziet dat het schip al lang gezonken was.
Hij ging weg zoals ze vroeg... ik zag aan haar blik wat er aan de hand was. Ik trachtte rustig te blijven en mij ergens af te schermen van haar woordenvloed. Ik zette haar een kop lindethee... een beetje warmte in deze koude dagen. Ik wist wat nu ging volgen en handelde snel... misschien een beetje lomp. Ik wist dat ik haar pijn deed, maar wat ze zelf wou doen, zou nog meer pijn gedaan hebben.
Ze moet terug leren leven, ze moet zien dat het niet het einde is, maar het begin van een nieuw hoofdstuk in haar levensboek. Maar zij is de enige die de beslissing kan nemen om verder te gaan. Ze moet ook stoppen van ons op te eissen, wij kunnen het niet meer aan... ergens zitten we ook te rouwen. Want voor ons was het ook een harde klap. Wij kunnen natuurlijk iets meer relativeren... wij staan er los van.
Ik herinner me nog hoe ik als klein kind wenend in hun kamer stond als ze ruzie maakten. Ik dacht altijd dat ze gingen uiteen gaan en dacht dat ik de enige was die hen kon samenhouden. Voor mij zouden ze het wel doen... ze lachten met mijn geween en legden uit dat ze helemaal niet uiteen gingen, dat het gewoon ruzie was. Toch bleef ik hetzelfde doen doorheen de jaren... elke keer er geroep was (zelden) stond ik aan hun deur. Want ik wou niet kiezen, ik wou mijn beide ouders aan mijn zij...
Ik kijk naar de sneeuw en probeer mezelf ergens anders te dromen. Op de achtergrond hoor ik haar woorden. Ze klinken als een zachte achtergrondmuziek. Ik luister niet, maar haar woorden snijden in mijn vel als een mes. Ik moet weg, ik kan het niet meer aan. Ik begin zachtjes te wenen en vlucht nog voor ze kan zien dat ik ween.
Ik probeerde haar op te beuren, maar ze sleept me mee in haar put. En ik zal me niet laten meeslepen. Want ik heb er al gezeten in die put, meer dan eens en ik wil er niet meer zitten. Ik ben blij waar ik nu sta... ik ben blij met wie ik ben. Ik doe domme dingen en kus verkeerde mensen om mij beter te voelen... maar hey, zo ben ik nu eenmaal. Ik, reageer op externe impulsen dus heb nood aan die zachte fluisterende woorden die me vertellen dat ik de mooiste ben. Maar haar woorden vormen een schril contrast ten opzichte van hun woorden... haar woorden zorgen ervoor dat ik meer van hun woorden nodig heb om me beter te voelen. Een glasje wijn meer en ik kijk hen diep in de ogen en dan komt de rest wel vanzelf. Een vreetbui later en ik kan haar woorden verteren... maar verteren doe ik niet echt... enkel opslaan op de harde schijf van mijn levensboek.
Ach net zoals haar levensboek nog niet geschreven staat, staat het mijne nog niet geschreven. Ik ben de koningin van mijn verhaal. Mijn narren beuren mij op. Maar mijn koning maakt me gelukkig en. Spijtig genoeg is mijn koning op kruistocht en wacht ik stil tot hij de weg teruggevonden heeft. Tot hij beseft dat ik die ene ben voor hem. Ondertussen speel ik een beetje met de narren. Want wie weet is mijn koning verkleed als één van de narren. Af en toe zie ik mijn koning, maar hij ziet mij niet staan. Hij denkt dat ik een hofdame ben en flirt een beetje terug. Op een dag zullen we elkaar vinden en nog lang en gelukkig leven.
Want elk verhaal verdient een happy end. Mormeltje
