survivalgids voor een uitstervend ras: single vrouw van boven de 30 Ik geef mijn blog een nieuwe wending.
Meeste van mijn oude verhalen heb ik meedogenloos in de vuilbak gesmeten. Mijn lievelings teksten heb ik toch wel bewaard. Je moet ze niet meer lezen... het is gewoon voor mezelf.
Ik moet het toegeven: mijn ras is met uitsterven bedreigd. Wij single vrouwen van 30+ moeten vechten om te overleven. Pas op ik ga niet zeggen dat ik bewust single ben. Het is een samenloop van omstandigheden, dat geef ik toe. Maar ik ga niet thuis in een toren zitten wachten tot een prins mij komt bevrijden. Neen, ik ga zelf een ladder bouwen en mijn angsten overwinnen.
En ondertussen dat ik dit doe, neem ik jullie mee op mijn reis. Want geef toe, het is altijd leuker als je je ervaringen met een ander kan delen.
Dus: relax, take a seat and enjoy the ride.
En vooral vergeet niet je commentaren achter te laten.
Je stierf op een winterse donderdag, de dag voor Kerstmis. Je was al jaren ziek en stilletjes hadden we je zien achteruitgaan. Het begon met kommen vergeten in de oven, vergeten wat je ging doen. Bonpapa was toen ziek, dus we dachten dat zijn ziekte ook invloed had op jou, wij zochten er niks achter. Tot hij op zijn sterfbed vroeg of wij voor jou konden zorgen, want je was wel heel vergeetachtig geworden. Je woonde verschillende jaren bij papa en mama in. Je gezondheid ging van kwaad naar erger. Het verdikt viel: dementie. Ook al noem ik het liever ouderdomsdementie, aangezien je goeie dagen had en mij altijd herkende.
Afhankelijk zijn van iemand had ook invloed op jouw mentale gezondheid en de term depressie viel van tijd tot tijd. Je zat op de rand van het bed en je had geen moed om nog iets toe doen. Je dagen waren ook redelijk leeg. Kruiswoordraadsels oplossen zoals je vroeger deed, ging niet goed meer. TV kijken was ook niet echt een optie want je kon niet meer volgen want je vergat wat er eerder gebeurde.
Toen je gezondheid teveel achteruit ging, werd besloten om je naar een verzorgingstehuis over te zetten. Je zat daar, denk ik, nog redelijk graag. Je was omringd door mensen en papa kwam je elke dag bezoeken.
Wij probeerden zoveel mogelijk te komen, maar ik geef toe dat ik meer had kunnen langskomen. Ik probeerde altijd zo opgewekt mogelijk te zijn, maar ik ging met zombere gedachten naar huis. Behalve de laatste keer dat ik je ging bezoeken. Ik had een eclairtje meegenomen voor jou. Die je gretig opat. Ik hield je hand vast en sprak je aan zoals altijd... en toen, toen heb je 2 keer geantwoord. Het was maanden geleden dat nog iemand je hoorde spreken. Toen, toen die dag, sprak je mij aan. Ik was zo gelukkig, ik was zo blij.
Dit gevoel zal blijven nazinderen in mijn herinneringen. Daarom dat ik donderdag niet meer langs kwam om je een laatste afscheid te geven. Ik wou dit goed gevoel bewaren.
Voor mij blijf je eeuwig mijn lieve tante die samen met ons met de poppen speelde. Die de rol van grootmoeder op zich nam, de dag dat onze grootmoeder, je zus, overleed. Jij was diegene die onze lessen opvroeg, die onze handwerkjes afwerkten, die onze barbies opruimden nadat we het beu waren van de spelen. Jij was diegene die ons het verhaal van prinsesje muisje en prinsesje pluisje vertelde...
Ik zal je missen, maar blijf de goede herinneringen koesteren. Mormeltje
