Ik geniet ervan om mezelf te isoleren. Alleen
te zijn in de echte zin van het woord. Men kan alleen zijn op 2
manieren: zich letterlijk alleen in een ruimte bevinden of geestelijk
alleen zijn. Ik hou van beide. Ik hou ervan om alleen thuis
te zijn. Alleen in een bad liggen. In bed liggen terwijl
buiten de wereld op volle toeren draait. Langs de andere kant hou
ik er ook van om, als ik me bijvoorbeeld in een grote mensenzee bevind,
mezelf geestelijk op te sluiten in m'n eigen wereld. De raarste
gedachten kan ik dan hebben. Zowel over mensen die ik zie, gezien
heb, wat ik wil doen, wat ik zeker niet wil doen etc...
Alleen zijn is voor mij DE manier om de meest essentiële menselijk
gevoelens te verwerken. Noem ze maar op: liefde, verlies,
verlangen, wanhoop, er zijn er zovelen. Soms heb ik de indruk dat
ik daardoor een beter leven en vooral een gelukkiger leven zal weten te
vinden. Het omgekeerde is ook waar: bij momenten snak ik er zo
hevig naar om alleen te zijn en als het dan eenmaal zover is kan ik de
ellende in mijn gedachten niet meer overzien. Maar mijn
uiteindelijke mening is dat isolatie goed is mensen. We zich
isoleert van de rest, wie neen zegt tegen deze consumptiegerichte
maatschappij zal, na een lange en beproevende weg, uiteindelijk
verlichting ervaren. Daar ben ik rostvast van overtuigd.
Helaas moedigen we dit deze dagen niet meer aan. De
sleutelwoorden van vandaag zijn teambuilding, samen sterk,
groepsgevoel. Iemand die alleen wil zijn, om welke reden dan ook,
bekijkt men heden ten dag als een soort kluizenaar, een freak zeg
maar. Dat vind ik jammer.
Ik denk dat ik pas echt gelukkig zal zijn als ik m'n rug toekeer naar
alles wat nu zo prominent aanwezig is in m'n leven. Of verbeeld
ik me die gedachte enkel?
Hoe worden wij gevormd in dit leven? Is het
bepaald door onze opvoeding? Of is het eerder ons aangeboren
karakter dat de meeste zaken bepalen? Wie zal het zeggen.
Psychologen, psychiaters en dergelijke creaturen hebben er zich al suf
naar gezocht. Neem mij nu als voorbeeld. Ik ben in m'n
jeugd rotverwend geweest. Altijd alles gekregen. Zowel
emotioneel als op materialistisch vlak. Nu ben ik er 33 (l'age du
christ, een mooie leeftijd om te sterven denk ik soms) en kan ik
moeilijk een "neen" aanvaarden van andere mensen. 'k Moet altijd
gelijk hebben. Ligt dat nu aan mijn verwende opvoeding of ligt
dat aan mijn aangeboren karakter dat zo is? Moeilijke vraag vind
ik. In ieder geval bepaald die karaktertrek nu m'n leven.
En God mag weten dat ik die verwendheid verafschuw. Het is zelfs
zo erg dat ik al 3 jaar mijn moeder niet meer gezien heb omdat ze een
beslissing van mij niet kon aanvaarden. Ik haat mezelf
daarvoor. Niet voor die beslissing maar voor het feit dat ik
koppig blijf volharden in het feit dat ik ze niet wil zien. Of
ja, onlangs zag ik ze, per ongeluk zeg maar. We zijn een kop
koffie gaan drinken. Maar ik voelde dat de breuk niet te helen
valt. Een glas dat valt, barst en terug aan elkaar gelijmd wordt
zal nooit meer hetzelfde glas zijn. No way.
Ik weet feitelijk niet waar het beginnen fout lopen is. Er waren
natuurlijk slechte vrienden, de rebelse periode, etc... Maar een
normaal mens laat dat toch ooit achter zich? Dat heb ik nooit
gekunnen. Waarschijnlijk door dat rotbedorven karakter van
mezelf. Altijd koppig m'n eigen weg gaan tegen beter medeweten
in. Much against everyone's advice. Je weet wel, Soulwax en
toestanden. Het ergste is dat ik op zo'n momenten weet dat ik een
foute beslissing ga nemen. En toch doe ik het. Maak het
maar es aan iemand wijs. Meestal heb ik zo het gevoel dat ik
ieder moment van de dag boete moet doen voor al die foute beslissingen
die ik in het verleden genomen heb. Dat iedere dag een kruistocht
is naar... tja, naar boetedoening zeg maar. Vervloekt om me rot
te voelen, iedere dag van mijn verdere bestaan. Beetje zoals
Sisyphus in de griekse mythologie: iedere dag een rotsblok naar boven
duwen dat dan opnieuw naar beneden valt. (Tussennoot: "They stood
up for love" van Live momenteel op de radio. Prachtig
nummer). Dus zoals die Sisyphus voel ik mij iedere dag: altijd
maar rot voelen omwille van fouten die ik in het verleden gemaakt
heb. En ik weet dat veel mensen daar last van hebben, enorm veel
maar als ik het niet uit m'n systeem krijg lig ik binnen de korste
keren in een psychiatrische instelling.
Komt er nog es bij dat ik alles saai vind. Ik kan het moeilijk
een andere benaming geven want dat is het nu eenmaal. Het zou me
bijvoorbeeld niet verwonderen dat ik dit schrijven hier binnen de
korste keren saai begin te vinden en dat ik er binnen een paar dagen de
brui aan geef (hoewel ik me stellig heb voorgenomen dit laatste niet te
doen). Ik heb nochtans interesse in veel dingen.
Literatuur, film, sommige sporten, etc... Maar sinds een jaar of
2 vind ik die zaken saai. Ik vrees dat ik iedere zin om te leven
kwijtgeraakt ben. Ik kan gewoonweg niet meer genieten van de
gewone dingen die het leven de moeite waard maken. De laatste
tijd zoek ik dan ook heil in de drank. Dat is uiteraard het
slechtste dat iemand kan doen maar eens ik een paar glazen op heb voel
ik me tenminste wat minder down. Je weet wel, je geraakt in zo'n
toestand dat niets je kan schelen en dat alles wel mooi en schitterend
lijkt. Tot je de volgende ochtend mottig ontwaakt en je zelfs
niet meer kan genieten van een mooie zonsopgang of van een kopje koffie
met een of andere koffiekoek. Met je vriendin bij jou die wat
liefde vraagt maar dat is nu net hetgene dat je niet kan geven want jij
bent altijd de pineut en iedereen is tegen jou en wil iets doen om je
te helpen en dan komt haar dochtertje nog binnen in de kamer en dat is
ook al teveel. Zie je wel, ik weet het allemaal en toch neem ik
nooit es de juiste beslissing.
