Soms ben ik jaloers op mensen die dag na dag
zorgeloos kunnen leven en lachen, meezeulen met de massa en zonder nadenken
gewoon kunnen leven zonder verder na te denken. Ik zeg wel soms, want al
vlug bekruipt me dan een gevoel van opluchting dat ik zo niet ben en zo niet wil
zijn. En dan weer dan komt dat eenzaam gevoel van alleen te zijn. De voorbode
waar ik steeds bang voor ben. De donkere wolken. De duisternis die
roept... Ik komt thuis en de telefoon rinkelt. Ik neem niet op. Ik wil
niemand horen. Niet nu. Of toch. Ik zoek een cd en plof me neer in de
zetel. Libera me van Verdis requiem weergalmt door mijn living en door mijn
hoofd. En met de tonen, komen de tranen. Ik kijk naar buiten, doch kan niks
zinnig ontwaren door de tranen in mijn ogen. Ik wens, héél even, om ook bevrijd
te worden van deze klotewereld. Hoewel ik besef dat zulks toch niet helpt. En
eigenlijk wil ik het ook niet. Ik wil deze wereld anders. Ik wil de mensen
anders. Maar ook hiervan besef ik dat zulks niet helpt. Ik neem me voor
me sterk te houden en me boven dat gepeupel te stellen. Mezelf te zijn. En
vooral: de muur stevig en sterk te houden. Even staar ik voor me uit met de
blik op oneindig, en dan.komen de woorden. Ik neem een pen en papier en
krabbel:
Vanavond verlaat ik deze
wereld Waar ik zoveel heb geleden Waar ik zolang heb gewacht Op het
vallen van de nacht.
Vanavond hoef ik niet te wenen Waarom
je bent verdwenen Ik ga heen zonder geween Zoals jij van me verdween.
Waar het op slaat
weet ik zelf niet. De woorden kwamen vanzelf, uit het niets. Er verdween nooit
iemand van me. Want er was nooit iemand .
Yep, we zijn weer al begin april sie. Drukke
dagen op het werk, minder druk op de weg (paasvakantie). Meer
valt er echt niet te melden. De negatieve gedachten zijn enigzins
op de achtergrond verdwenen. Waarschijnlijk door het beter weer
en door de zon die af en toe haar intrede maakt. Haar
intrede? Of is het zijn intrede? Ik weet het niet maar een
zon lijkt me vrouwelijk. Ik zal ze altijd aanspreken met
"ze". De praal en de pracht van de zon. Ja hoor, die moet
wel vrouwelijk zijn. In ieder geval, vrouwelijk of niet, ik mis
m'n dochter. Ze is momenteel op skivakantie met haar mama.
Ik zie ze weinig de laatste tijd. Te weinig. Vandaar een
gedichtje voor haar.
Lina.
In mijn grijze as schrijf ik dit gedicht
Zodat even de pijn wordt verlicht
Ik weet wat je van Papa vindt
Zijn tranen, die van een volwassen kind.
Dit is een sleutelzin. De tegenstelling der tegenstellingen. Ik denk dat er meer omvat zit in deze zin dan soms in een heel boek. Proef het op je tong: het begin en het einde. Wat maakt deze zin zo aantrekkelijk voor mij? Begin. Einde. Ik denk dat het aantrekkelijke ligt in wat er tussenin zit. Wat ligt er tussen begin en einde? Geboorte en dood. Het leven ligt er tussenin. Dat leven waar ik zoveel problemen mee ervaar. Ik voel me tot allebei aangetrokken. Waarom ben ik geboren? Waarom zal ik sterven?
Ik heb nu even wat drank nodig. Zo is dat. Drinken om het leven aan te kunnen. Zie mij hier zitten. Een schande voor m'n ma. Ze heeft gelijk dat ze geen contact meer wil met mij. Want ik ben het niet waard. Whatever. Waarom ben ik geboren? Volgens mijn mening om af te zien. Ik kan maar niet in het reine komen met het feit dat ik hier rondloop. (Schrijven is schrappen. Heb net 2 zinnen geschrapt want ze passen hier niet.) Ik voel een constante leegte in mijn lichaam. Geest. Weeral whatever. Die leegte opvullen is onbegonnen werk. Ik zou zelf niet weten hoe ik die leegte kan opvullen. Uiteraard kan ze ik ze opvullen door drank en zo. Maar dat is maar tijdelijk. Ik ben niet van plan om alcoholist te worden omdat ik me niet goed in m'n geest voel. Drank is meestal een noodzaak maar ik kan het gerust laten. Dus hoe die leegte opvullen? Ik zou het begot niet weten. Neem de drank weg, neem de sigaretten weg, neem alles weg wat slecht is en not done is en wat blijft er dan over? Oneindige leegte. Hoe the fuck moet ik dat opvullen? Door te sporten? Door te lezen? Door zo godverdomd maatschappelijk te wezen? Ik denk dat dit geen opties zijn. Maar ze zullen opties moeten worden en ik zal ermee moeten instemmen want anders wacht me niks anders dan mezelf van kant te maken. Moeder, hoe is het zover gekomen? Geboren worden is instemmen met iets waar je niets over te zeggen hebt. Ik kan mijn geboorte niet ontkennen maar langs de andere kant kan ik er zeker niet mee instemmen.
En dood? Ik weet hoe ik zal sterven. Ik zal sterven aan kanker. Levercirose of zo. Teelbalkanker die uitgezaaid is, zoals m'n vader. Op zijn 63-ste. Let op, voor hetzelfde geld word ik er 95 en sterf ik in mijn slaap van ouderdom. Een hartstilstand. Dat zou wel leuk en pijnloos zijn. Maar ik denk dat het niet op zo'n manier zal eindigen. Ik ben iedere dag een beetje bezig met te sterven. En eigenlijk feitelijk hou ik er wel van. Iedere dag een klein beetje sterven. Is dat geen titel van een liedje? Ik weet het niet. Het klinkt mij in ieder geval bekend in de ogen. Die stomme woordspelingen altijd. Wie heeft er wat aan? Niemand heeft ooit iets aan iets. Dat is mijn leuze. Dood is dood en ik kan daar wel mee leven. Hooguit 4 mensen hechten waarde aan mij en diezelfde mensen zullen het echt een maandje of 3 moeilijk hebben na m'n dood. Is dat niet opwekkend? Ach, ik kom er ooit wel es uit. Denk ik toch. Ooit zal ik plots denken: "Hé, ik ben Yves, ik kan morgen uitslapen, ik heb alle rekeningen betaald en heb nog wat over deze maand, Viv is thuis aan het koken en wacht op mij, Yani is bezig aan het spelen op de pc en op de koop toe kan ik morgen Lina gaan halen bij haar Mama." Meer wil ik echt niet. Ik wil enkel dat mijn verleden mij achterlaat. Dat mijn toekomst mij opneemt. Mij kan aanvaarden.
Ik ben de Eerste en ik ben de Laatste. Ik ben de Alfa en ik ben de Omega. Ik ben de Ying en ik ben de Yang. Ik ben het Leven en ik ben de Dood. Ik ben de Tegenstelling der Tegenstellingen. Ik ben het Begin en ik ben het Einde.
Ik geniet ervan om mezelf te isoleren. Alleen
te zijn in de echte zin van het woord. Men kan alleen zijn op 2
manieren: zich letterlijk alleen in een ruimte bevinden of geestelijk
alleen zijn. Ik hou van beide. Ik hou ervan om alleen thuis
te zijn. Alleen in een bad liggen. In bed liggen terwijl
buiten de wereld op volle toeren draait. Langs de andere kant hou
ik er ook van om, als ik me bijvoorbeeld in een grote mensenzee bevind,
mezelf geestelijk op te sluiten in m'n eigen wereld. De raarste
gedachten kan ik dan hebben. Zowel over mensen die ik zie, gezien
heb, wat ik wil doen, wat ik zeker niet wil doen etc...
Alleen zijn is voor mij DE manier om de meest essentiële menselijk
gevoelens te verwerken. Noem ze maar op: liefde, verlies,
verlangen, wanhoop, er zijn er zovelen. Soms heb ik de indruk dat
ik daardoor een beter leven en vooral een gelukkiger leven zal weten te
vinden. Het omgekeerde is ook waar: bij momenten snak ik er zo
hevig naar om alleen te zijn en als het dan eenmaal zover is kan ik de
ellende in mijn gedachten niet meer overzien. Maar mijn
uiteindelijke mening is dat isolatie goed is mensen. We zich
isoleert van de rest, wie neen zegt tegen deze consumptiegerichte
maatschappij zal, na een lange en beproevende weg, uiteindelijk
verlichting ervaren. Daar ben ik rostvast van overtuigd.
Helaas moedigen we dit deze dagen niet meer aan. De
sleutelwoorden van vandaag zijn teambuilding, samen sterk,
groepsgevoel. Iemand die alleen wil zijn, om welke reden dan ook,
bekijkt men heden ten dag als een soort kluizenaar, een freak zeg
maar. Dat vind ik jammer.
Ik denk dat ik pas echt gelukkig zal zijn als ik m'n rug toekeer naar
alles wat nu zo prominent aanwezig is in m'n leven. Of verbeeld
ik me die gedachte enkel?
Hoe worden wij gevormd in dit leven? Is het
bepaald door onze opvoeding? Of is het eerder ons aangeboren
karakter dat de meeste zaken bepalen? Wie zal het zeggen.
Psychologen, psychiaters en dergelijke creaturen hebben er zich al suf
naar gezocht. Neem mij nu als voorbeeld. Ik ben in m'n
jeugd rotverwend geweest. Altijd alles gekregen. Zowel
emotioneel als op materialistisch vlak. Nu ben ik er 33 (l'age du
christ, een mooie leeftijd om te sterven denk ik soms) en kan ik
moeilijk een "neen" aanvaarden van andere mensen. 'k Moet altijd
gelijk hebben. Ligt dat nu aan mijn verwende opvoeding of ligt
dat aan mijn aangeboren karakter dat zo is? Moeilijke vraag vind
ik. In ieder geval bepaald die karaktertrek nu m'n leven.
En God mag weten dat ik die verwendheid verafschuw. Het is zelfs
zo erg dat ik al 3 jaar mijn moeder niet meer gezien heb omdat ze een
beslissing van mij niet kon aanvaarden. Ik haat mezelf
daarvoor. Niet voor die beslissing maar voor het feit dat ik
koppig blijf volharden in het feit dat ik ze niet wil zien. Of
ja, onlangs zag ik ze, per ongeluk zeg maar. We zijn een kop
koffie gaan drinken. Maar ik voelde dat de breuk niet te helen
valt. Een glas dat valt, barst en terug aan elkaar gelijmd wordt
zal nooit meer hetzelfde glas zijn. No way.
Ik weet feitelijk niet waar het beginnen fout lopen is. Er waren
natuurlijk slechte vrienden, de rebelse periode, etc... Maar een
normaal mens laat dat toch ooit achter zich? Dat heb ik nooit
gekunnen. Waarschijnlijk door dat rotbedorven karakter van
mezelf. Altijd koppig m'n eigen weg gaan tegen beter medeweten
in. Much against everyone's advice. Je weet wel, Soulwax en
toestanden. Het ergste is dat ik op zo'n momenten weet dat ik een
foute beslissing ga nemen. En toch doe ik het. Maak het
maar es aan iemand wijs. Meestal heb ik zo het gevoel dat ik
ieder moment van de dag boete moet doen voor al die foute beslissingen
die ik in het verleden genomen heb. Dat iedere dag een kruistocht
is naar... tja, naar boetedoening zeg maar. Vervloekt om me rot
te voelen, iedere dag van mijn verdere bestaan. Beetje zoals
Sisyphus in de griekse mythologie: iedere dag een rotsblok naar boven
duwen dat dan opnieuw naar beneden valt. (Tussennoot: "They stood
up for love" van Live momenteel op de radio. Prachtig
nummer). Dus zoals die Sisyphus voel ik mij iedere dag: altijd
maar rot voelen omwille van fouten die ik in het verleden gemaakt
heb. En ik weet dat veel mensen daar last van hebben, enorm veel
maar als ik het niet uit m'n systeem krijg lig ik binnen de korste
keren in een psychiatrische instelling.
Komt er nog es bij dat ik alles saai vind. Ik kan het moeilijk
een andere benaming geven want dat is het nu eenmaal. Het zou me
bijvoorbeeld niet verwonderen dat ik dit schrijven hier binnen de
korste keren saai begin te vinden en dat ik er binnen een paar dagen de
brui aan geef (hoewel ik me stellig heb voorgenomen dit laatste niet te
doen). Ik heb nochtans interesse in veel dingen.
Literatuur, film, sommige sporten, etc... Maar sinds een jaar of
2 vind ik die zaken saai. Ik vrees dat ik iedere zin om te leven
kwijtgeraakt ben. Ik kan gewoonweg niet meer genieten van de
gewone dingen die het leven de moeite waard maken. De laatste
tijd zoek ik dan ook heil in de drank. Dat is uiteraard het
slechtste dat iemand kan doen maar eens ik een paar glazen op heb voel
ik me tenminste wat minder down. Je weet wel, je geraakt in zo'n
toestand dat niets je kan schelen en dat alles wel mooi en schitterend
lijkt. Tot je de volgende ochtend mottig ontwaakt en je zelfs
niet meer kan genieten van een mooie zonsopgang of van een kopje koffie
met een of andere koffiekoek. Met je vriendin bij jou die wat
liefde vraagt maar dat is nu net hetgene dat je niet kan geven want jij
bent altijd de pineut en iedereen is tegen jou en wil iets doen om je
te helpen en dan komt haar dochtertje nog binnen in de kamer en dat is
ook al teveel. Zie je wel, ik weet het allemaal en toch neem ik
nooit es de juiste beslissing.
Een begin moet er zijn. Heb al wat schrijfsels
op papier gezet in het verleden maar nog niet online geplaatst.
Eventueel kan ik dat later hier wel doen. Hoofdbedoeling is wat
negatieve gedachten kwijt te raken. Schrijven werkt helend zegt
men. Waarschijnlijk wel. Ik kan alleen maar hopen dat dit
ook bij mij van toepassing is. Ik wil bepaalde gevoelens
kwijtraken. Leegheid. Saaiheid der dingen. Wie ben ik
en wat is mijn doel hier? De clichézaken zeg maar. We zien
wel wat het wordt. Hopelijk klaren de duistere gedachten wat
op. Schijven werkt helend...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
