Dit is een verhaal over een lot en helaas
geen uit de loterij
De diepe dalen en hoge pieken op weg naar
geluk, terugblikkend op het verleden, maar vol hoop op een toekomst.
Geschreven uit het hart en zo eerlijk
mogelijk probeer ik een schets neer te zetten van mezelf.
Ken jezelf, stond er 2000 jaar geleden al
boven het orakel van Delphi. Helaas is zelfkennis niet zo makkelijk te
vergaren.
Ik heb in mijn leven al veel moeilijke
beslissingen moeten nemen en vond niet altijd het juiste antwoord
Deze blog is mijn orakel waar ik altijd terecht kan met mijn demonen.
De spanning was al weken te snijden en ik voelde het in elke
vezel van mijn lijf ik moest dringend ontspannen
Stress op het werk, kleine en grote tegenslagen, maar ook
een nieuwe liefde, plannen maken, de wens voor een eerste kindje het maakte
allemaal deel uit van de vreemde gewaarwordingen in mijn lichaam dacht ik!
Ik besloot te genieten van een welverdiend warm bad tot ik
me liet neervlijen en na een tijdje voelde dat er iets niet juist zat, ik kon
mijn linkerbeen niet meer optillen! De logische beweging om mijn knie op te
trekken en mijn voet te bewegen was onmogelijk geworden, paniek!!
Na wat duw en trekwerk lukte het me om me te wassen en uit
bad te geraken, ik liet me op de koude vloer vallen en pas na helemaal
onderkoeld te zijn lukte het om terug recht te komen.
Wat was er aan de hand?
De dagen en weken die daarop volgden waren de hel! Ik
herkende mijn eigen lichaam niet meer, het luisterde niet meer naar me, ik wou
lopen en mijn linkerbeen bleef slenteren, ik wou op een rechte lijn stappen
maar zwalpte als een dronken eend die elk moment kon vallen, ik wou 10 uren per
dag werken maar was al moe na 2 uren ik wist met mezelf geen blijf
Maar toch was er dat moment iets veel belangrijkers dat
voorrang had, ik wou zwanger worden! februari 2003 was
het prijs, er groeide een kleine jongen in mijn buik!!
Het zwaar gevoel in mijn linkerbeen bleef. Simpele
bewegingen als, voeten afvegen aan de mat of trappen doen waren een hele opgave
en ik kon een bezoek aan een neuroloog niet meer uitstellen. Omdat een zwangere
vrouw niet onder de scanner mag moest ik nog wachten tot na de bevalling en ik
werd door de neuroloog op rust gezet
Op 19 oktober 2003 liet er een klein wonder van zich horen
en ik was op slag een ander mens, ik had nu pas echt iemand om voor te leven!
Na drie maanden op een roze babywolk te hebben geleefd was ik klaar voor het verdict, of toch niet....
Op 9 januari 2004 ging ik met een kloppend hart en een slecht voorgevoel onder de scanner. Een ervaring was het wel, ik werd vriendelijk gevraagd in een niet zo sexy nachtkleed met open rug plaats te nemen op een ijskoude tafel, kreeg een inspuiting met een prikkend goedje in mijn arm gespoten, kreeg ik oordopjes en een flashy soort helm opgezet en in een claustrofobische tunnel geschoven... Terwijl het geklop in de tunnel alsmaar luider en heviger werd probeerde ik me zoveel mogelijk te ontspannen en aan leuke dingen te denken, maar mijn gedachten dwaalden steeds af naar mijn kleine jongen... na ongeveer een half uur werd ik er terug uit geschoven en mocht ik me aankleden en beschikken. Ik zou het verdict later te horen krijgen...
We hebben er lang moeten op wachten, maar eindelijk is de
zomer ook in ons land aangebroken.
De ligzetel buiten heeft maanden troosteloos staan
verkommeren, maar vandaag maak ik er handig gebruik van.
Ik leg mijn boek even terzijde om te genieten van mijn
kleine grote man die zijn beste voetbaltechnieken etaleert
Hij wordt zo snel groot gisteren droeg hij nog pampers en
vandaag wil hij me geen kus meer geven omdat ik zijn lief niet ben
Ondanks zijn stoere taal en macho houding is hij het die me
nu al 10 jaar de meest intense liefde geeft die een vrouw zich kan wensen, die
tussen een moeder en een zoon.
Het was een hobbelige rit, maar het waren tot hiertoe leerrijke
jaren!
Onze band is uniek, onverwoestbaar sterk, 2 handen op 1
buik, elkaar aanvoelend als geen ander mijn God, wat hou ik van mijn ventje.
Mijn dagdromen wordt verstoord door de bal die mijn richting
komt aanrollen en ik probeer er een sjot tegen te geven de bal rolt warempel
een halve meter terug in de richting van mijn kleine grote man die met zijn
handen in het haar staat
Mama, je weet dat je het niet kan, waarom wil je het dan
nog proberen?! *SLIK* .. stilte..
Waarom wil ik nog proberen?
Omdat , lieve schat, je mama altijd alles zal proberen wat
in haar macht ligt om jou gelukkig te zien en je mama nooit zal toegeven aan
het feit dat het niet meer gaat!
