Na een onrustige avond met hoesten en koorts horen we toch dat dit een goed teken is dat ze de ademhaling meer en meer wil overnemen. Morgen zal er bekeken worden om de tube eventueel te verwijderen wat uiteraard zeer goed nieuws is. Mona zal dan opnieuw zelfstandig ademen en bijgevolg wat rustiger worden want dit is zeker geen aangenaam moment!
Even was er een moment dat ze eens moest braken en onrustig werd waardoor haar koorts doorsteeg tot 39.6°C. Niet leuk om te zien maar haar lichaam vecht duidelijk! Zonet heeft ze wat medicatie gehad tegen de koorts en zal ze weer kunnen rusten en haar krachten sparen.
Alweer wat medicatie minder
De medicatie die ze kreeg om de bloeddruk te regelen is deze avond gestopt om te kijken hoe ze hierop reageert. Om 12u worden de medicijnen die haar in slaap houden ook weer wat afgebouwd waardoor het moment van ontwaken alweer dichterbij komt.
Hopelijk heeft onze meid een rustige nacht zodat ze haar krachten kan sparen!
Voor de 2de keer vandaag heeft onze kleine meid haar oogjes even geopend! Heel leuk moment om het samen met ons eigen ogen te zien. Ook wil ze meer en meer zelfstandig ademen waardoor er bijgevolg heel wat slijmpjes loskomen wat een goed teken is voor het verdere verloop van de overschakeling naar zelfstandig ademen zonder apparaat. Maar door het beademingsapparaat voelt ze zich natuurlijk niet comfortabel waardoor ze een beetje onrustig is. Hierdoor heeft ze nog steeds koorts en dat vraagt veel energie. Nog even geduld popje en je bent terug bij ons!
Ik kan niet wachten tot ze terug zelf ademt en haar oogjes opent!
Positief nieuws vernomen bij het opstaan. Mona begint zelfstandig te ademen maar het beademingsapparaat bepaalt nog de hoeveelheid zuurstof. Het gaat steeds beter met haar. Ook heeft ze heel even haar oogjes geopend maar niet lang. De zwelling in haar gezichtje is al een stuk beter en we herkennen eindelijk onze kleine meid terug!
Hopelijk verlopen de volgende dagen in dezelfde stijgende lijn!
Veel veranderingen zijn er vandaag niet buiten het feit dat Mona actiever is dan gisteren. Hierdoor zullen de volgende dagen wat moeilijker zijn voor haar en ons omdat ze pogingen doet om zelf te ademen. Daardoor wordt ze onrustig omdat het beademingsapparaat nog steeds alles bepaalt. Ook de medicijnen die uitgewerkt raken eisen hun tol en hierdoor toont ze wat afkickverschijnselen. Het bibberen en schokken is niet leuk om te zien maar zal nog zwaarder zijn voor onze kleine meid!
De bedoeling is om de beademing op termijn zelfstandig te laten gebeuren dus alweer een stap in de goede richting.
Ik blijf haar bewonderen hoe ze zo jong is maar o zo sterk!
Wat eerst een leuke vaderdag moest worden is volledig anders uitgedraaid! Nadat we een hele dag samen hadden doorgebracht waren we alletwee zo blij dat we Mama gingen halen aan het station. Bij het terugzien was Mona'tje dolgelukkig om Mama terug te zien. Na wat spelen was het bedtijd en dus tijd voor haar laatste flesje. Onmiddellijk sprong ze in de zetel om haar klaar te zetten en haar flesje leeg te drinken. Heel enthousiast dronk ze haar flesje neer en blijkbaar had ze nog niet voldoende dus kreeg ze nog een beetje extra. Na haar flesje mag ze sowieso nog even spelen om niet met een volle maag onmiddellijk in bed gestopt te worden. Laat dit 'kwartiertje' nu net haar redding geweest zijn!!!
10 minuten later keek ons prinsesje over de leuning om vervolgens hard te wenen. Ik nam haar direct bij mij en wou haar troosten waarop ze spontaan begon te braken. Eerst dachten we natuurlijk dat het extra beetje melk de oorzaak was en dat ze misschien wat te veel had gegeten. Maar toen ze opnieuw misselijk werd en toen haar oogjes begonnen weg te draaien wisten we alletwee dat dit niet van haar flesje was. Direct hebben we dan de dokter van wacht gebeld die na enkele minuten besliste om de hulpdiensten te bellen omdat onze kleine meid niet reageerde. Eénmaal aangekomen in het OLV Aalst werd ze onmiddellijk onderzocht naar wat de oorzaak kon zijn. Infectie, Meningitis en andere diagnoses behoorden tot de mogelijkheden maar toen bleek het, na de CT-scan, te gaan om een hersenbloeding! Onze wereld stortte in en we konden niet geloven hoe dit kon gebeuren bij onze kleine meid. Nooit ziek, nooit problemen en altijd opgewekt op een verkoudheidje na. En toch overkwam dit ons!
Dat moment moest er direct gehandeld worden en moest Mona overgebracht worden naar een Universitair ziekenhuis.
Toen we aankwamen was Mona al naar de operatiekamer gebracht en kregen we te horen dat het om een vrij grote bloeding ging. Alweer een slag in het gezicht. Dit kon toch niet waar zijn! Waarom?! Waarom ons popje?! Toen, na enkele uren, waren we enorm blij dat we terug bij haar waren maar dan kwamen nog meer vragen. Hoe erg is het? Gaat ze dit overleven? Hoe komt ze hieruit? De dokters hadden een buisje in haar hoofdje geplaatst om te draineren. Dan was het afwachten hoe de druk in haar hoofdje was.
Dinsdag 12/06/2012 11u
De druk in haar hoofdje was aan de hoge kant en de dokters vonden het noodzakelijk om in te grijpen. Vanaf dat punt is het allemaal zeer snel gegaan en nog geen half uur later was onze kleine meid opnieuw weg van bij ons om vervolgens een 8-uur durende operatie te ondergaan. Het was noodzakelijk dat ze een luikje maakten in haar schedel om de druk te doen dalen en de oorzaak aan te pakken. Gelukkig hebben ze de oorzaak gevonden en de nodige ingrepen gedaan. Het zou gaan om een malformatie (afwijking) van de bloedvaten waardoor die op sommige plaatsen zwak waren en gesprongen waren. Door middel van klemmen en het dichtschroeien op bepaalde plaatsen konden ze vaststellen dat de bloeding gestelpt was. Na een enorm lange dag wachten zonder te weten hoe het ging kregen we verlossend nieuws dat de operatie goed was verlopen en dat de oorzaak was aangepakt. Een eerste kleine opluchting, wat natuurlijk niet wegnam dat Mona nog steeds in kritieke toestand was.
Woensdag 13/06/2012
De chirurg kwam uitleg geven over de details van de operatie en zei dat ze een goede kans maakt om er goed uit te komen! Een grote opluchting om dat te horen maar het blijft afwachten. De druk in haar hoofdje bleef stabiel en stap voor stap gaat het de goede richting uit.
Donderdag 14/06/2012
Een rustige nacht en morgen dus beslisten de dokters om 1 van de 3 medicijnen, die haar in slaap houden, stop te zetten! De andere 2 worden stelselmatig (om de 12 uur) afgebouwd. Goed nieuws en leuk om te horen dat onze meid langzaam mag wakker worden. Die positieve zaken en de steun van familie en vrienden helpen ons enorm om hier door te komen. Maar het is Mona die ongelooflijk haar best doet om te vechten voor haar leven. Ik ben zo trots op haar! Mama en Papa zien je graag!
Vrijdag 15/06/2012
Na enkele slapeloze nachten toch wat slaap gevonden en dan word ik gewekt met het nieuws dat Mona lichtjes begint te bewegen en te reageren op onze stemmen. De eerste dag dat we een lach op ons gezicht hebben gehad. Een enorme opluchting! Uiteraard zal het nog even duren vooraleer de medicijnen volledig uit haar lichaam zullen zijn. Maar dit is een grote stap die Mona heeft gezet. Mijn kleine sterke meid!
