|
Bert is vandaag jarig en dat zullen ze geweten hebben in Santa Barbara. De ochtendlijke serenade aan het balkon zette zowat heel het hotel op stelten.en de champagnekurken knalden dat het een lieve lust was. Proficiat Bert en laat de 61 jaartjes niet aan je hart komen.
Na een tussenstop in de Whole Foods Market, waar naast een massa delicatessen en glutenvrije producten ook een resem Belgische bieren te koop waren waaronder een Bornemse trappist ??? , togen we naar een enorme Apple winkel. Liefst acht verkopers demonstreerden daar aan de lopende band de nieuwste computer en internet sensatie, de iPad. Dat ding doet mirakuleuze dingen en is een heuse rage. In Belgie nog niet te koop maar we hebben alvast een presentexemplaar bij.
Onze laatste trip,van Santa Barbara naar Santa Monica Los Angeles met een tussenstop in Malibu, verliep weer vlotjes. We hebben er nu in totaal zon 3000 miles of zon kleine 5000 kilometer op zitten met de zeer comfortabele maar gulzige Dodge Minivans en dat heeft omzeggens geen probleem gegeven. De wegen zijn hier vrij goed en de wegmarkeringen vrij duidelijk. Enkel was het wat opletten bij verkeerslichten. Die staan enkel aan de overzijde van de straat en het is redelijk onnozel, ook vrij gevaarlijk, om in het midden van het kruispunt op groen licht staan te wachten. Men mag ook door het rode licht rijden als men rechts moet afslaan en op een kruispunt geldt First Stop First Ride.
De meeste Amerikanen houden zich consequent aan de snelheidsbeperkingen. Enkele huizen bij elkaar geven gegarandeerd een limit van 25 miles. Op grote wegen mag men 55 en op echte snelwegen 65 miles per uur. High Way Patrol is alom aanwezig en duikt desnoods uit de struiken om met loeiende sirenes onverlaten aan de kant te zetten.
Amerika is het land van de uitersten. Porsches, Ferraris en Lamborghinis razen hier door de straten waar evengoed heveloze mannen, vrouwen en kinderen met doelloze blik in de ogen en met heel hun hebben en houden in een winkelkar achter zich aan sleurend de vuilbakken afschuimen. De Amerikaan moet ook blijkbaar lang werken. In restaurant, op het vliegtuig en in het groot warenhuis werken opvallend veel zestigers, zelfs zeventigers. Maar de Amerikaan is zeer vriendelijk. Iedereen groet hier iedereen. Als je op een wegenkaart of stratenplan staat te kijken krijg je gegarandeerd binnen de paar minuten hulp aangeboden. Als we met de mannen onder elkaar stonden te lanterfanten als de meisjes nog eens een winkel onveilig maakten dan werden we meermaals spontaan aangesproken. Dat dit gebeurde door wat doorgelegen oude tantes of een rare oorlogsveteraan en niet door een jonge hippe lady op hoge naaldhakken, zoals het er hier vol van loopt, namen we er met spijt in ht hart bij. Iedereen is hier vriendelijk, geduldig en hoffelijk. De Amerikaan heeft ons allen gecharmeerd en een beetje angstig kijken we naar onze terugkeer overmorgen. Hoelang zal het duren voor een opgestoken middenvinger ons zal terugbrengen tot de Belgische realiteit ?
Julien
|
