|
Ja , eindverdict van legerdokter en huisdokter :RUST voor 2 weken !xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een nogal moeilijk woord voor mij maar perfect duidelijk , zo
vertelt mijn been !
Deze morgen wekdienst om 5h45 , aankomst in Poperinge 8h.
Als een flinke meid stap ik mee tot de start , en dan , pijnlijk
afscheid van mijn lieverd . Waai hem uit , en dan
.. ja hier sta ik , of
liever , moet ik weer gaan zitten .
Vorig jaar aan het werk en dit jaar ? stap onbekwaam !!! Het zal je
maar overkomen .
Mijn tijd breng ik door op de grote markt in Poperinge met ,
terrasje cola , zitbank , krantje halen en
helemaal lezen, zitbank , broodje kopen
,zitbank, praatje hier en daar met
wandelaars, lokale optredens met clowns bekijken.
Blijkbaar hebben enkele militairen in een stand van Defensie,
waaronder een vrouw, me ook al uren in de gaten en die brengen me spontaan een pannenkoek
en brikje chocolademelk .
Dus Jules , zonder
overdrijven ! ze zijn wel echt bezorgd ! hebben zelfs voorgesteld dat ik morgen
in Diksmuide bij hen kom zitten terwijl Bert stapt .
Voor alle duidelijkheid , ik ben zo ongelukkig dat het mij nu moet
overkomen en dat stil zitten het verdict is! Waar heb ik dit verdient?
Overwerkt op het Tussenhuis ?
Bert en ik houden contact via GSM. Gezeten op de bank heb ik een
overzicht van komen en gaan .
Rond 13h15 komt Bert terug opdagen .
Hij is ondertussen xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />24
km onderweg geweest in een blakende zon.
Veel warmer dan gisteren en bijna geen wind. Mooi en afwisselend
parcours, door hoppevelden, langs glooiende akkers, in bossen, langs beken, langs kerkhoven van de eerste wereldoorlog. En
zweten!!
De traditionele inzinking volgt al na 12km, vroeger dan gewoonlijk.
Een paar meegebrachte rijstwafels en een flesje water zorgen ervoor dat een km
verder alles opnieuw OK is.
Aan de abdij van St Sixtus, op een rustige plek op de graskant in
de schaduw, de meegebrachte lunch met smaak opgegeten. En wie stopt daar
toevallig met hunne Volvo: Suzy & Robert.. een onverwachte en aangename korte
ontmoeting! De wereld is toch wel heel klein.
Naarmate de kilometers afgestapt worden, begint bij meerdere
wandelaars het tempo serieus af te nemen, het trekken met de benen neemt toe, het
getater vermindert en het zuchten vermeerdert. We zijn nog maar de 2de
dag!
Ik steek meer en meer wandelaars voorbij en bij de aankomst voel ik
mij nog heel goed. De Ipod-muziek heeft opnieuw geholpen tijdens de eenzame
wandeluren.
Deze avond : steak met frites en wijn, en vroeg in bed, want morgen
wacht Diksmuide met een heuvelachtig parcours.
Fotos:
- wachten op het startsignaal
- gestart
- Bert vertrekt
ook
- militairen en
hop
- verspreide
slagorde
- en toen ging
het nog goed vooruit
- ieder voor zich
op het einde
|
