I can conquer the world with one hand, as long as you are holding the other....
16-11-2010
Start van de opleiding....
Na een kleine pauze toch nog eens een moment gevonden om iets te schrijven hier .... En laten we het vandaag toch eens hebben over het woord "ondergaan".... Aan allen die spontane wurgneigingen krijgen bij het lezen van melige dingen: dit wordt niet jouw literair moment van het jaar, integendeel: wegzappen is het enige juiste woord
Als er één iets is dat ik jaren heb geweigerd, is het wel dingen ondergaan. Het gaf me het gevoel niet te leven, het verlamde me extreem en deed mijn vermogen te rennen alle eer aan. Tot je iets op je weg tegenkomt dat het waard is ook dat overboord te gooien! Hierbij een kleine ode aan mijn ventje dat het toch maar gepresteerd heeft me dat aan te leren (dikke pluim en geniet ervan, ik geef ze maar één keer en hoef hier vooral geen reply op )
Vandaag is het officiële einde van een bestaan van maanden waarin routine het grote codewoord was, elke dag ziet er alleszins tot mei helemaal anders uit, zonder planning op papier en ruimte voor discussie over het hoe en waarom, met kinderen die nog grotere vragen hebben omdat we eigenlijk niet zo goed weten hoe het hen allemaal uit te leggen (uitstel van executie of nog even genieten van zorgeloze kindjes, aan u de keuze....). Bij deze zijn echt alle tips welkom! (Klik op de reageerknop en overspoel me maar met jullie ideëen!)
Nu kan je je afvragen waar ik het haal routine te kunnen hebben met 3 kindjes..... Aanvaardbare argumenten: - je eigen humeur en vooral dat van je snotters heb je niet onder controle - een rustig eetmaal kan onmiddellijk een feest worden wanneer lompigheid de bovenhand neemt en het eten en drinken van de tafel een waar kunstwerk maken (om dan ook nog eens van die commotie te profiteren om 's werelds ergerlijkste geluiden te produceren omdat je hen toch niet meer in toom kan houden!) - De "mama, krijg mij trui nie aan", "sjoen nie toe", "staart nie goe, wil ene nie tweeeeeeeeeeeeeee" momenten terwijl je net denkt dat ze allemaal net klaar zijn voor de volgende stap (jassen, mutsen, sjaal en boekentas aan ) -........
Inderdaad, momenten waarop je de grijze haren op je hoofd voelt vermeerderen, je stressniveau van 0 tot 10 gaat in een seconde (geef onmiddellijk ook toe dat je daar bij mij niet zoveel voor moet doen...), ....
MAAR, doch, toch, bij nader inzien, ook daar kan ik om lachen, dus Liefje, trek ook je oorlogskostuum aan en trek de komende maanden ten strijde, tegen alle negatieve gedachten die je geen stap gaan vooruitbrengen! (Geef toe, zelfmeditatie werkt wel é!!!!)
En zal ik dan maar afsluiten met de dingen die nooit mooi zouden zijn indien ze routineus zouden zijn: - de knuf van degene die je graag hebt - de lach van degene die je net een plezier hebt gedaan - de "hou fan jou, geel feel" van de kindjes - het wakker worden met een nest van drie kleine ratjes in je kamer - die onverwachte tekening, - je kind dat gezond en wel is - de vechtlust van degene die dat niet altijd zijn......... - de vrienden die je net bellen op het moment dat een gesprekje zo'n deugd zou doen.... - een partner met wie je oud, grijs en lelijk wil worden.....
Wel, met een pluim aan jullie allen, DIE DINGEN ONDERGA IK MET PLEZIER !!!!!
16-11-2010 om 01:34
geschreven door Liefje
09-11-2010
Eerste dag meekijken in mijn hoofd :-)
Mja, toch misschien niet de perfecte dag om het te hebben over het nakend afscheid van Ief... Verschrikkelijke dag op het werk, beetje moe (bij deze geef ik toe dat dat vooral aan mezelf ligt ), de kindjes enorm missen, rotweer,....., kortom, "dat heet dan gelukkig zijn"....
Ok, laat mijn inleiding een korte samenvatting zijn van wat ze noemen de "herfstblues".... Niet dat ik het allemaal niet meer zie zitten hoor, 95 procent van de dag ben (of speel) ik de sterke madam, maar ja, ook die overige 5 procent steken nu en dan eens de kop op. Jullie als gelukkigen mogen bij de start van mijn blog dan ook lekker meegenieten van sombere gedachten, "ik zie het niet meer zitten"- episodes en vooral "wat hang ik nu toch het klein kind uit!"- momentjes ....
Kleine noot voor degenen onder jullie die de onweerstaanbare drang krijgen bovenstaande te bevestigen: aangezien ik het op mij heb genomen een realistisch beeld van mezelf te scheppen, worden plagiaat noch versterking aanvaard
Misschien toch eens even uit die lekkere waas van zelfmedelijden stappen en jullie vertellen waarom ik deze blog ben gestart....
Enkele weken geleden kreeg Ief telefoon met de melding dat ze mensen zochten voor een zending in het buitenland (yep, zoiets waar militairen in hart en nieren meer op kicken dan op..... mja, laat het ons vooral deftig houden....) Ik die tot dan toe de slechtst mogelijke militairsvrouw op aarde was, had op die bewuste dag toch de kracht (of noem het gezond verstand), om hem hierin te steunen. Op zijn liefjes was het dan ook iets waar niet over gesproken moest worden maar zo snel mogelijk bevestigd zodat er geen weg meer terug was. Want ik geef toe, hoe meer je kan nadenken over zoiets, hoe minder je nog maar de neiging hebt volmondig te zeggen "doe maar hoor schat, ik neem het hier wel vier maanden over, blijf mijn werk doen zoals het moet, maak eten, kijk het huiswerk van de kindjes na, ziektes van de kindjes los ik wel op m'n eentje op (alhoewel, vrijwilligers om eventuele gevolgen van buikgriep op te vangen zijn zeer welkom), zaag wel tegen mezelf over het werk, masseer mijn eigen nek en voeten, bleit mezelf wel in slaap met die mooie monchichi die je me net gekocht hebt, en voor de rest, wie neemt het me kwalijk als ik alles naar de kloten help terwijl je weg bent , mja MISSEN doet toch veel met een mens!!!
Bij deze, één van de grote redenen waarom ik dit wél zie zitten, is omdat er ook mooie dingen zijn die me recht zullen houden: mijn schatjes van patatjes (Hanne, Mathis en Céleste), het pupje dat er nog komt (jippie!!!!), lieve collega's op het werk, supergoeie vrienden (ook al heb ik die niet in mijn eigen gemeente gezocht grrrrrr......), goeie liedjes die me herinneren aan toffe momenten, veel foto's,......., het lukt me allemaal wel al geef ik wel toe dat ik jullie zal nodig hebben op momenten dat ik alle voorgaande goeie dingen te weinig zie......
Een dikke knuf voor jullie allemaal en tot de volgende voor nieuwe nieuwtjes , zever van de bovenste plank of gemeende momenten van pijn omdat ja: MISSEN ZO VERDOMD HARD ZAL ZIJN!!!!
....
)
, mja MISSEN doet toch veel met een mens!!!
